Οι μέχρι πρότινος αντιεξουσιαστές μεταλλάσσονται σε γοητευτικούς εραστές της εξουσίας και κάνουν τα πάντα προκειμένου να τη διαχειριστούν και να τη διατηρήσουν. Απ’ την εμφανή τους αμηχανία μπερδεύουν τις νεκρολογίες προς τον Καραμανλή με αυτές προς τον Τσάβες…
Ένα βασικό μοτίβο στον τρόπο που βιώνουμε την κρίση είναι ότι όλοι έχουμε εύκαιρη μια εύκολη εξήγηση – σωστή ή λάθος, λίγη σημασία έχει – για το τι έφταιξε. Με μια πρώτη προσέγγιση θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι πολύ πιθανόν να είχαν ακουστεί μερικές ενδιαφέρουσες προτάσεις αν, αντί για το ποιος φταίει, αναρωτιόμασταν με την ίδια ζέση για το τι πρέπει να κάνουμε ώστε να ξεπεράσουμε τις μαύρες μέρες που μας βαραίνουν. Τέτοιες σοβαρές προτάσεις δεν έχουν ακουστεί από κανέναν. Όλοι επιδίδονται στην καταγγελία, στα αναθέματα, στις εξυπνάδες εναντίον των ιδεολογικών τους αντιπάλων.
Από τη μία είναι διάχυτη η διάθεση της απόλυτης αντιπαλότητας, της εκτός ελέγχου αντιπαράθεσης, της τυφλής ενοχοποίησης, ενώ από την άλλη είναι έντονη η απροθυμία να στραφεί όλη αυτή η ενεργητικότητα στην εξεύρεση μιας άμεσης λύσης. Όλοι μοιάζουν κατά έναν περίεργο και ανομολόγητο λόγο ικανοποιημένοι που βρίζουν, που ξεσπούν, που καταγγέλλουν – δίχως κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Υπάρχει, το δίχως άλλο, μια εμμονή ρεβανσισμού που έχει τις ρίζες της στην εποχή του εμφύλιου και που δύσκολα κρύβει τις προθέσεις της. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης αποκαλύπτει επίσης μια μυστική πτυχή του συλλογικού μας χαρακτήρα, που ρέπει προς τον ανούσιο και ανεύθυνο κριτικό λόγο, ο οποίος με τη σειρά του αποκαλύπτει την τεράστια απουσία της εθνικής κριτικής σκέψης. Είμαστε λαός δίχως παράδοση στην κριτική και τον διάλογο. Αυτά υποκαθιστούνται καταστροφικά από την τυφλή κομματική ρητορική.
Το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να λάβει στο άμεσο μέλλον εντολή σχηματισμού κυβέρνησης τον έχει φέρει στα πρόθυρα της σχιζοφρένειας. Από τη μία έχει την ισχυρή παραδοσιακή δυναμική που διαθέτουν οι μειοψηφίες, οι οποίες – ελεύθερες από δεσμεύσεις – διακηρύττουν και πράττουν ανάλογα με τα κέφια της στιγμής, και από την άλλη δείχνει κάποιες στιγμές σα να συναισθάνεται τη θέση στην οποία τον τοποθέτησε η λαϊκή ψήφος και ψάχνει αμήχανα να ανταποκριθεί – πρόθυμα, είναι η αλήθεια – στον νέο του ρόλο…
Έτσι, στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί, θα έλεγε κανείς, μια χαρούμενη ατμόσφαιρα – όπου ο καθένας φέρεται ανάλογα με τη συναίσθηση που διαθέτει απέναντι στην πραγματικότητα. Όλοι μαζί σπάνια συμπίπτουν σε αυτή την πολυφωνική ορχήστρα, που ωστόσο παίζει έντονα φάλτσα λίγο πριν κληθεί να ανέβει στη σκηνή της εξουσίας! Κοινή αγωνία όλων των βουλευτών, των στελεχών και των μελών του είναι να κρύψουν την υπέρτατη χαρά που χαρίζει στους εκλεκτούς της η αίσθηση της εξουσίας. Μερικές φορές, μάλιστα, γίνονται και συμπαθείς στην αγωνία τους να φανούν ψύχραιμοι, αλλά η… χαρά τους προδίδει – όπως και τα λόγια και τα έργα τους. Οι μέχρι πρότινος αντιεξουσιαστές μεταλλάσσονται σε γοητευτικούς εραστές της εξουσίας και κάνουν τα πάντα προκειμένου να τη διαχειριστούν και να τη διατηρήσουν. Λαλούν ολημερίς κι ολονυχτίς σα να προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν ζουν ένα όνειρο, αλλά μια πραγματικότητα. Κι όλα αυτά, χάρη στην επάρατη κρίση. Η κρίση και ο εκπεσμός του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, τους έφερε απρόσμενα και απροετοίμαστα στα πρόθυρα της εξουσίας. Απ’ την εμφανή τους αμηχανία μπερδεύουν τις νεκρολογίες προς τον Καραμανλή με αυτές προς τον Τσάβες, το ευρώ με τη δραχμή, την Ευρώπη με τη Λατινική Αμερική, το London School of Economics και το Columbia με την ΑΣΟΕΕ των ανακυκλώσιμων φιαλών μπύρας και των «οικιακών» αντιασφυξιογόνων μασκών…
Θα ήταν κανείς άδικος αν δεν αναγνώριζε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τις φιλότιμες και εντατικές προσπάθειές της στο μάθημα των αγγλικών – και σ’ αυτό της… προσομοίωσης της εξουσίας. Ωστόσο, θα μπορούσε να σημειώσει κάποιος ότι, όπως οι διαρθρωτικές αλλαγές θέλουν τον χρόνο τους, έτσι και οι αντιεξουσιαστικές πολιτικές θέσεις θέλουν τον δικό τους, έως ότου μεταλλαχτούν σε κυβερνητικές προτάσεις και πρακτικές διεξόδου από τα καθημερινά μας αδιέξοδα στα οποία οδηγηθήκαμε από τις βάρβαρες πολιτικές των αστικών κομμάτων της εξουσίας – που τη νέμονταν μονοπωλιακά δεκαετίες ολόκληρες. Αν πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προλαβαίνει το ραντεβού του με την εξουσία, μπορεί να προχωρήσει σε μια πολιτική εναλλακτική πρόταση πολλών ταχυτήτων: τη μια μέρα να διοικεί προεδρικά - ευρωπαϊκά και θεσμικά, τη δεύτερη γερά με Αριστερό Ρεύμα και την τρίτη με ΑΝΤΑΡΣΥΑ – για χαρωπό διάλειμμα!Ξενοφών Α. Μπρουντζάκηςστο ΠΟΝΤΙΚΙ, 21 Μαρτίου 2013
Ένα βασικό μοτίβο στον τρόπο που βιώνουμε την κρίση είναι ότι όλοι έχουμε εύκαιρη μια εύκολη εξήγηση – σωστή ή λάθος, λίγη σημασία έχει – για το τι έφταιξε. Με μια πρώτη προσέγγιση θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι πολύ πιθανόν να είχαν ακουστεί μερικές ενδιαφέρουσες προτάσεις αν, αντί για το ποιος φταίει, αναρωτιόμασταν με την ίδια ζέση για το τι πρέπει να κάνουμε ώστε να ξεπεράσουμε τις μαύρες μέρες που μας βαραίνουν. Τέτοιες σοβαρές προτάσεις δεν έχουν ακουστεί από κανέναν. Όλοι επιδίδονται στην καταγγελία, στα αναθέματα, στις εξυπνάδες εναντίον των ιδεολογικών τους αντιπάλων.
Από τη μία είναι διάχυτη η διάθεση της απόλυτης αντιπαλότητας, της εκτός ελέγχου αντιπαράθεσης, της τυφλής ενοχοποίησης, ενώ από την άλλη είναι έντονη η απροθυμία να στραφεί όλη αυτή η ενεργητικότητα στην εξεύρεση μιας άμεσης λύσης. Όλοι μοιάζουν κατά έναν περίεργο και ανομολόγητο λόγο ικανοποιημένοι που βρίζουν, που ξεσπούν, που καταγγέλλουν – δίχως κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Υπάρχει, το δίχως άλλο, μια εμμονή ρεβανσισμού που έχει τις ρίζες της στην εποχή του εμφύλιου και που δύσκολα κρύβει τις προθέσεις της. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης αποκαλύπτει επίσης μια μυστική πτυχή του συλλογικού μας χαρακτήρα, που ρέπει προς τον ανούσιο και ανεύθυνο κριτικό λόγο, ο οποίος με τη σειρά του αποκαλύπτει την τεράστια απουσία της εθνικής κριτικής σκέψης. Είμαστε λαός δίχως παράδοση στην κριτική και τον διάλογο. Αυτά υποκαθιστούνται καταστροφικά από την τυφλή κομματική ρητορική.
Το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να λάβει στο άμεσο μέλλον εντολή σχηματισμού κυβέρνησης τον έχει φέρει στα πρόθυρα της σχιζοφρένειας. Από τη μία έχει την ισχυρή παραδοσιακή δυναμική που διαθέτουν οι μειοψηφίες, οι οποίες – ελεύθερες από δεσμεύσεις – διακηρύττουν και πράττουν ανάλογα με τα κέφια της στιγμής, και από την άλλη δείχνει κάποιες στιγμές σα να συναισθάνεται τη θέση στην οποία τον τοποθέτησε η λαϊκή ψήφος και ψάχνει αμήχανα να ανταποκριθεί – πρόθυμα, είναι η αλήθεια – στον νέο του ρόλο…
Έτσι, στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί, θα έλεγε κανείς, μια χαρούμενη ατμόσφαιρα – όπου ο καθένας φέρεται ανάλογα με τη συναίσθηση που διαθέτει απέναντι στην πραγματικότητα. Όλοι μαζί σπάνια συμπίπτουν σε αυτή την πολυφωνική ορχήστρα, που ωστόσο παίζει έντονα φάλτσα λίγο πριν κληθεί να ανέβει στη σκηνή της εξουσίας! Κοινή αγωνία όλων των βουλευτών, των στελεχών και των μελών του είναι να κρύψουν την υπέρτατη χαρά που χαρίζει στους εκλεκτούς της η αίσθηση της εξουσίας. Μερικές φορές, μάλιστα, γίνονται και συμπαθείς στην αγωνία τους να φανούν ψύχραιμοι, αλλά η… χαρά τους προδίδει – όπως και τα λόγια και τα έργα τους. Οι μέχρι πρότινος αντιεξουσιαστές μεταλλάσσονται σε γοητευτικούς εραστές της εξουσίας και κάνουν τα πάντα προκειμένου να τη διαχειριστούν και να τη διατηρήσουν. Λαλούν ολημερίς κι ολονυχτίς σα να προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν ζουν ένα όνειρο, αλλά μια πραγματικότητα. Κι όλα αυτά, χάρη στην επάρατη κρίση. Η κρίση και ο εκπεσμός του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, τους έφερε απρόσμενα και απροετοίμαστα στα πρόθυρα της εξουσίας. Απ’ την εμφανή τους αμηχανία μπερδεύουν τις νεκρολογίες προς τον Καραμανλή με αυτές προς τον Τσάβες, το ευρώ με τη δραχμή, την Ευρώπη με τη Λατινική Αμερική, το London School of Economics και το Columbia με την ΑΣΟΕΕ των ανακυκλώσιμων φιαλών μπύρας και των «οικιακών» αντιασφυξιογόνων μασκών…
Θα ήταν κανείς άδικος αν δεν αναγνώριζε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τις φιλότιμες και εντατικές προσπάθειές της στο μάθημα των αγγλικών – και σ’ αυτό της… προσομοίωσης της εξουσίας. Ωστόσο, θα μπορούσε να σημειώσει κάποιος ότι, όπως οι διαρθρωτικές αλλαγές θέλουν τον χρόνο τους, έτσι και οι αντιεξουσιαστικές πολιτικές θέσεις θέλουν τον δικό τους, έως ότου μεταλλαχτούν σε κυβερνητικές προτάσεις και πρακτικές διεξόδου από τα καθημερινά μας αδιέξοδα στα οποία οδηγηθήκαμε από τις βάρβαρες πολιτικές των αστικών κομμάτων της εξουσίας – που τη νέμονταν μονοπωλιακά δεκαετίες ολόκληρες. Αν πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προλαβαίνει το ραντεβού του με την εξουσία, μπορεί να προχωρήσει σε μια πολιτική εναλλακτική πρόταση πολλών ταχυτήτων: τη μια μέρα να διοικεί προεδρικά - ευρωπαϊκά και θεσμικά, τη δεύτερη γερά με Αριστερό Ρεύμα και την τρίτη με ΑΝΤΑΡΣΥΑ – για χαρωπό διάλειμμα!Ξενοφών Α. Μπρουντζάκηςστο ΠΟΝΤΙΚΙ, 21 Μαρτίου 2013
Tags
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου