Δεύτερη νύχτα ή πανσέληνος

Όσοι περπατούν στην παραλία απόψε, νιώθουν πως ο χρόνος σταματά για λίγο – να χαμογελάσει…

 

Σαράντα μέρες χωρίς τον Θανάση Ματό

 

Ο Θανάσης ήταν για μένα κάτι παραπάνω από συγγενής. Τον έζησα από παιδί, τον θυμάμαι από τότε που ήμουν νήπιο. Ήταν φίλος με τον παππού μου, τον άλλο Θανάση ΜΑΤΟ, και κουβαλάω πολλές μνήμες μαζί του.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι τον κατηγορούσαν. Μια φορά τον ρώτησα γιατί λένε πως έφερε τον στρατό σε καλό σημείο της παραλίας. Και μου απάντησε  γλυκά ήρεμα:

«Κωστάκη, μπορούσα να κάνω κάτι σε αυταρχικό καθεστώς; Δεν έγινε το ίδιο και στη Σκοτίνα και στον Πλαταμώνα;»

Έφτιαξε, πάλεψε, αγωνίστηκε. Ακόμα κι όταν άλλοι γκρέμισαν αυτό που είχε χτίσει —το τουριστικό του θέρετρο στην παραλία— το όνομά του έμεινε. Γιατί εκείνος φρόντισε τον τόπο.

Και στο τέλος, είχε δίπλα του την κόρη του την Αλεξάνδρα, και την εγγονή του την Αναστασία, που τον φρόντισαν με αγάπη.

Αιωνία σου η μνήμη, Θανάση.

Θα σε θυμόμαστε πάντα, με σεβασμό και καρδιά.