Σωτήρης Σοφιανόπουλος: Οραματιστής που δεν τον άφησαν να προσφέρει
Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος υπήρξε μια σπάνια μορφή στον ελληνικό επιχειρηματικό και επιστημονικό κόσμο. Χημικός, πατριώτης, δημιουργός και οραματιστής, ήθελε να φτιάξει μια αυτάρκη και δυναμική Ελλάδα. Στη διάρκεια της ζωής του πάλεψε για να αναπτύξει τεχνολογίες, να αξιοποιήσει τον φυσικό πλούτο της χώρας και να ενισχύσει την ελληνική βιομηχανία — χωρίς κρατικό χρήμα, αλλά με γνώση και πάθος.
Ήταν αυτός που απέδειξε ότι η σόγια μπορεί να ευδοκιμήσει στην Ελλάδα. Αυτός που έστησε εργοστάσιο για πρωτεϊνούχα άλευρα. Που παρήγαγε ελληνικό πετρέλαιο στη Ζάκυνθο. Που κατασκεύασε τα πρώτα ελληνικά όπλα και προσπάθησε να φτιάξει ελληνικούς πυραύλους, προωθητικά καύσιμα και σύγχρονα μέσα άμυνας. Όλα αυτά — σε μια χώρα που τότε και τώρα δηλώνει «αναπτυσσόμενη».
Αντί όμως για στήριξη, ο Σοφιανόπουλος ήρθε αντιμέτωπος με το βαθύ κράτος της αδιαφορίας, της γραφειοκρατίας και των συμφερόντων. Οι ιδέες του ακυρώθηκαν, οι επενδύσεις του πολεμήθηκαν, τα εργοστάσιά του αφέθηκαν να κλείσουν, και οι αγώνες του για δικαιοσύνη (όπως κατά των πανωτοκίων) πνίγηκαν στην αδιαφορία. Ένας άνθρωπος που ήθελε να δημιουργήσει, τελικά έφυγε απογοητευμένος.
Το ελληνικό κράτος δεν τον στήριξε ποτέ. Όπως και πολλούς άλλους που θα μπορούσαν να το πάνε μπροστά. Η διαφθορά πρυτάνευσε. Το αποτέλεσμα; Ένας ακόμα πατριώτης, χαμένος. Όχι γιατί δεν μπορούσε — αλλά γιατί δεν τον άφησαν.
Ίσως κάποτε, αν όχι τώρα, η Ελλάδα να σταθεί άξια ανθρώπων σαν τον Σοφιανόπουλο. Μέχρι τότε, ας μη ξεχνάμε ότι υπήρξαν. Και ας διδαχθούμε τι σημαίνει να αγαπάς την πατρίδα έμπρακτα.
