Του Κωνσταντίνου Σ. Γιάντσιου
Κάποτε το Άγιο Όρος ήταν τόπος «εν ερημίᾳ», όπου ο μοναχός ξεχνούσε τον κόσμο για να αφοσιωθεί στον Θεό. Σήμερα, στον 21ο αιώνα, οι κάμερες, οι πρωθυπουργικές συνοδείες και τα πακέτα χρηματοδότησης έχουν διαβεί την Αθωνική πύλη, και μαζί τους μπήκε κι ένας σιωπηλός πειρασμός: η ανταλλαγή της πνευματικής αυθεντικότητας με κρατική εύνοια.
Πριν λίγες μέρες, κυκλοφόρησε η είδηση πως 9 από τις 20 μονές δεν ήθελαν την επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο λόγος; Πολιτικοί, εθνικοί, ίσως και εκκλησιαστικοί. Μια στιγμή φάνηκε πως το Όρος θυμήθηκε τη φωνή των παλαιών: ( Παΐσιο!! ) «Μακριά από τους άρχοντες, μακριά από τον κόσμο».
Κι όμως... Στο τέλος όλες οι μονές τον δέχτηκαν. Όλες. Λίγο μετά ήρθε και το «πακέτο»: 100 εκατομμύρια ευρώ για έργα υποδομών, αποκαταστάσεις, και διάφορα αναπτυξιακά.
Και κάπου εκεί, ο Χριστός πήγε στο περιθώριο...!
Όχι επειδή δεν Τον αναφέρουν. Τον τιμούν. Τον λιτανεύουν. Τον δοξολογούν. Αλλά δεν μίλησε κανείς εξ ονόματός Του.
Δεν βρέθηκε έστω ένας να πει:
– "Δεν πουλάμε τη σιωπή μας, δεν αγοράζουμε τη φωτογραφία δίπλα στην εξουσία με αντάλλαγμα έργα."
Από πότε το Άγιον Όρος χρειάζεται πρωθυπουργική στήριξη για να είναι φάρος πίστης;
Από πότε η σιωπή της προσευχής ανταλλάσσεται με κονδύλια ΕΣΠΑ;
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις.
Οι έρημοι γεροντάδες, οι σπηλαιώτες μοναχοί, οι αφανείς που δεν εμφανίστηκαν σε φωτογραφίες, ούτε υπέγραψαν συμφωνίες.
Αυτοί κρατούν την πίστη ζωντανή. Όχι με έργα και ευρωπαϊκά προγράμματα, αλλά με δάκρυα, αγρυπνίες και λιγοστά φώτα.
Και είναι θλιβερό που η φωνή τους δεν ακούγεται πλέον. Πνίγεται μέσα στον θόρυβο της διπλωματίας, των συμβούλων, των επενδύσεων και των «πρωτοκόλλων συνεργασίας».
Πού είναι ο Χριστός;
Ο Χριστός – αυτός που καταδίκασε τους εμπόρους του Ναού – μάλλον δεν θα καθόταν στο τραπέζι των 100 εκατομμυρίων.
Ίσως θα ήταν με τον τελευταίο καλόγερο, βαθιά στην Καψάλα, χωρίς ηλεκτρικό, με μόνο πλούτο το κομποσχοίνι του.
Ίσως, όπως τότε, θα αναποδογύριζε τα τραπέζια.
---
Σημείωση:
Αυτό δεν είναι επίθεση στην πίστη, ούτε στο Άγιο Όρος ως ιερό τόπο. Είναι κραυγή αγωνίας για τη χαμένη αυθεντικότητα.
Η πίστη δεν χρειάζεται «προβολή», ούτε «πολιτική στήριξη».
Χρειάζεται σωτηρία, προσευχή, συγγνώμη και φως.
«Ένας προβληματισμένος χριστιανός»
