Στις 21 Μαΐου, στην παραλία της Λεπτοκαρυάς, τουρίστες άφησαν στον ουρανό δεκάδες φαναράκια, σαν μικρά αερόστατα, που ανέβηκαν εντυπωσιακά ψηλά. Η εικόνα ήταν μαγευτική, αλλά δημιουργεί εύλογα ερωτήματα:
Πόσο επικίνδυνη είναι, ειδικά όταν φυσάει ή υπάρχουν ξερά χόρτα στην περιοχή;
Ο Παπανικολάου με το Τεστ Παπ δεν έγινε δεκτός στα ελληνικά πανεπιστήμια — έπρεπε να πάει στις ΗΠΑ για να σώσει εκατομμύρια γυναίκες. Ο Ποστέκογλου, Έλληνας της διασποράς, έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που πήρε ευρωπαϊκό τίτλο με την Τότεναμ. Εδώ, ποιος τον ήξερε; Ποιος του έδωσε ευκαιρία;
Η Εθνική Ελλάδος πήρε το Euro του 2004 με ξένο προπονητή. Ακόμα και τότε, κάποιοι έψαχναν να μειώσουν τη νίκη. Ξένοι διαιτητές στα γήπεδα, γιατί δεν εμπιστευόμαστε τους δικούς μας. Γιατί; Επειδή ξέρουμε τι γίνεται πίσω από την κουρτίνα.
Το ποδόσφαιρο, λένε, είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Αν δεις πώς παίζεται το παιχνίδι εκεί, καταλαβαίνεις πώς παίζεται παντού. Ίδιες ομάδες, ίδιες παράγκες, ίδιοι μηχανισμοί.
Και μετά, ήρθαν τα Τέμπη. Πέρασαν δύο χρόνια. Όλοι μίλησαν, κανείς δεν τιμωρήθηκε ουσιαστικά. Το μπάζωμα – ξεμπάζωμα συνεχίζεται. Οι συμβάσεις, οι ευθύνες, τα ψέματα. Οι ζωές που χάθηκαν μπλέχτηκαν σε πολιτικά παιχνίδια και τελικά... ξεχάστηκαν. Κανένα “ποτέ ξανά” δεν εφαρμόστηκε. Καμία ουσιαστική αλλαγή. Τίποτα.
Αν το καλοσκεφτείς, είναι όλα το ίδιο: ο σταθμάρχης στα Τέμπη είναι το ίδιο με τον αδιάφορο διευθυντή σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Με τον κολλητό που παίρνει δουλειά χωρίς να ξέρει. Με τον ικανό νέο που φεύγει για να μην πνιγεί στη μετριότητα και την αδιαφάνεια.
Η Ελλάδα δεν είναι φτωχή χώρα. Είναι πλούσια σε ανθρώπους, αλλά φτωχή σε σύστημα. Και το σύστημα φοβάται τους άξιους. Γιατί δεν μπορεί να τους ελέγξει.
Οπότε ναι — φεύγεις και πας μπροστά. Μένεις, και πολεμάς το ίδιο τέρας κάθε μέρα.
Ερώτηση: Θα αλλάξει ποτέ αυτό; Ή θα συνεχίσουμε να λέμε “έτσι είναι τα πράγματα” μέχρι να μην μείνει κανείς να τα αλλάξει; ωστόσο είναι γνωστό ότι ή Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...!!!
Την γλυτώνουν οι Έλληνες που είναι εκτός των συνόρων!!!
