Ευρώπη χωρίς στρατηγική, Ελλάδα χωρίς αποτροπή, Τουρκία χωρίς κόστος

 

Η ευρωπαϊκή άμυνα χωρίς κοινή γραμμή, η ελληνική διπλωματία χωρίς εγγυήσεις, και μια Τουρκία που από τους συμμάχους, ενισχύεται αντί να απομονώνεται.

Τουρίστες με τροχόσπιτα: Βάρος ή ευκαιρία;

 

του Κώστα Σ. Γιάντσιου

Θυμάμαι πριν από περίπου 35 χρόνια, στη Λεπτοκαρυά, εμφανίστηκε ένας Γερμανός με αυτοκινούμενο. Ήταν πρωί, γύρω στις 8, όταν μπήκε σε ένα κατάστημα σουβενίρ και ρώτησε πώς μπορεί να πάει στον Όλυμπο. Ο καταστηματάρχης, ένας άνθρωπος ντόπιος, του εξήγησε – και ξαφνικά είπε: «Θα ’ρθω κι εγώ μαζί σου. Έχω χρόνια να ανέβω στο βουνό».

Ο Γερμανός,  ξαφνιάστηκε: «Μα, έχεις μαγαζί, δεν δουλεύεις;»

«Θα το κλείσω» του απάντησε, κι έτσι και έγινε.

Αυτός ο αυθορμητισμός, αυτή η ελευθερία και φιλοξενία που βίωσε, τον σημάδεψε. Αντί για την Κρήτη, που αρχικά σκεφτόταν να αγοράσει σπίτι, τελικά διάλεξε τη Λεπτοκαρυά. Από τότε ζει μισό χρόνο στην Ελλάδα και μισό στη Γερμανία. Έχει κτίσει, έχει φίλους, έχει φέρει κόσμο. Κι όλα ξεκίνησαν από ένα τροχόσπιτο και μια ειλικρινή ανθρώπινη επαφή.

Δεν είναι όλοι ίδιοι – ούτε οι επισκέπτες, ούτε οι Έλληνες

Σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις παρανομίας και αυθαιρεσίας. Υπάρχουν τουρίστες που παρκάρουν όπου βρουν, καταπατούν παραλίες, δεν αφήνουν ούτε ευρώ στην τοπική αγορά. Δεν τους υποστηρίζω. Όμως είναι λάθος να βάζουμε όλους στο ίδιο καλάθι. Δεν ξέρουμε αν αυτός που ζει σε ένα camper το κάνει από επιλογή ή από ανάγκη. Δεν ξέρουμε αν είναι ένας σύγχρονος νομάς ή ένας προσωρινά άστεγος. Κι ακόμη περισσότερο, δεν ξέρουμε αν αυτός ο άνθρωπος θα είναι αύριο ένας νέος επενδυτής, που αγαπήσει τον τόπο μας και θα τον στηρίξει πραγματικά.

Η λύση δεν είναι η καταδίκη, αλλά η οργάνωση

Είναι καιρός να πάψουμε να λειτουργούμε με βάση το «άσπρο-μαύρο». Ούτε ασυδοσία, ούτε απόρριψη. Όπως η Ελβετία, η Αυστρία και η Γερμανία, έτσι κι εμείς μπορούμε να προβλέψουμε:

Χώρους ελεγχόμενης στάθμευσης τροχόσπιτων, σε κατάλληλα σημεία κοντά σε τουριστικές περιοχές.

Δημοτικές ή ιδιωτικές υποδομές με βασικές παροχές (τουαλέτες, νερό, ρεύμα, απόρριψη λυμάτων).

Νομοθετικό πλαίσιο που να επιτρέπει ήπια φιλοξενία, χωρίς να πνίγει την ελευθερία, αλλά προστατεύοντας τη φύση και τους κατοίκους.

Έτσι, ο επισκέπτης δεν νιώθει κυνηγημένος. Ο επαγγελματίας βλέπει έσοδα. Ο τόπος οργανώνεται. Και κυρίως, αναγνωρίζουμε την αξία του εναλλακτικού τουρισμού, χωρίς να διώχνουμε κανέναν επειδή δεν έρχεται με πακέτο all-inclusive.

Η φιλοξενία δεν είναι αφέλεια – είναι πολιτισμός 

Πρέπει να διαχωρίσουμε τη νομιμότητα από την προκατάληψη. Όσοι παρανομούν, πρέπει να ελέγχονται. Αλλά όσοι σέβονται τον τόπο, ακόμη κι αν δεν κοιμούνται σε ξενοδοχείο, αξίζουν τον σεβασμό και την ευκαιρία να προσφέρουν. Και να δεθούν με την Ελλάδα.

Με εκτίμηση πρώην

 αντιδήμαρχος ανατολικού Ολύμπου