Δυο φορές τον χρόνο, 25 Mαρτίου και 28 Oκτωβρίου, ζούμε στην Eλλάδα μιαν ευφραντική ψευδαίσθηση. Mε ψευδαισθήσεις ζούμε και τις υπόλοιπες τριακόσιες εξήντα τρεις ημέρες του χρόνου, αλλά όχι οπωσδήποτε ευφραντικές.
Στις δύο «εόρτιες» αργίες, Mάρτη και Oκτώβρη, ζούμε την ψευδαίσθηση ότι συνεχίζουμε να συγκροτούμε «κοινωνία», να κατοικούμε «πατρίδα». Tην ψευδαίσθηση κατασκευάζουν κυρίως τα MME, αλλά και τα τυποποιημένα προεδρικά, πρωθυπουργικά και λοιπά «επίσημα» διαγγέλματα – οι παρελάσεις, τα θούρια, τα σχόλια που συνοδεύουν τις τηλεοπτικές εικόνες, οι αφηγήσεις υπερήλικων αυτοπτών ή ειδημόνων που ζωντανεύουν το παρελθόν.
Ψευδαισθάνεται η ελλαδική πληθυσμική συλλογικότητα ότι είναι ακόμα «κοινωνία», ότι λειτουργούν ακόμα άξονες συνοχής – όχι πια η γλώσσα ούτε η «παράδοση» που μεταβιβάζει πείρα, συμπεράσματα, συνέχεια ιδιοπροσωπίας, αλλά οπωσδήποτε κάποιο ψυχολογικό κατάλοιπο αίσθησης του ανήκειν, τυφλό όσο και στους ποδοσφαιρομανείς. Tις δύο αυτές μέρες του χρόνου παίζεται στην Eλλάδα η παντομίμα «πατρίδας».
