Μέρα που τιμάμε αγώνες, εκατοντάδες νεκρούς, μάτια που κλείσανε με ένα όραμα για μια καλύτερη Ελλάδα, μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Μέρα μνήμης, μέρα υπόσχεσης, μέρα προβληματισμού.
Μέρα που κάποιοι μαζεύουνε λουλούδια, βγάζουν φωτογραφίες από τραπέζια γεμάτα μεζέδες και κρασί, που έχουν ξεχάσει ότι την "άσφαλή διαβίωση" δεν την έχουν κατακτήσει με τη δουλειά τους, αλλά με τους αγώνες και την θυσία άλλων.
200 στην Καισαριανή, εκατοντάδες στις Πρωτομαγιές ενός αιώνα, νεκροί το 36 στην Θεσσαλονίκη, τραυματίες, διώξεις, αίμα, πόνος...
Για μια "ασφαλή διαβίωση" του σύγχρονου "οικογενειάρχη ΚυρΠαντελή" που "κοιτάει την δουλειά του" και όλα νομίζει ότι τα κατάφερε με την δουλειά του...Με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών τα κατάφερες "Κυρ-Παντελή" και με την δική σου αδιαφορία κατάφερες η επόμενη γενιά να μοιάζει λίγο με τους κολίγους του Θεσσαλικού κάμπου.
Όμως αυτός ο τόπος θα γεννάει πάντα έναν Μαρίνο Αντύπα, έναν Μπελογιάννη, έναν Πλουμπίδη, έναν Άρη, έναν Παναγούλη.