Το να κάναμε την οποιαδήποτε πρόβλεψη για την έκβαση των δραματικών εξελίξεων που ζούμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα θα ήταν τουλάχιστον παρακινδυνευμένο. Κι αυτό, γιατί, δυστυχώς, είμαι απόλυτα πεπεισμένη πλέον, ότι σε αυτή τη χώρα δε μιλάμε με όρους λογικής.
Η λογική έχει χαθεί εδώ και καιρό στην Ελλάδα. Αυτό που μέχρι και την ύστατη ώρα αδυνατεί να αντιληφθεί ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πολιτικού κόσμου είναι, ότι εδώ δε μιλάμε για ένα πολιτικό, αλλά για ένα εθνικό θρίλερ. Μιλάμε για την επιβίωση μίας χώρας και την επόμενη μέρα ενός ολόκληρου λαού. Και φοβάμαι πολύ, ότι το αυτονόητο για όλους τους Έλληνες, ότι δηλαδή η χώρα πρέπει να σωθεί, δεν είναι τόσο αυτονόητο και για το σύνολο των τριακοσίων, πολύ δε μάλλον για τις κομματικές ηγεσίες.
Αυτή τη στιγμή κανέναν Έλληνα δεν ενδιαφέρει τι βίο θα έχει το επόμενο κυβερνητικό σχήμα, ποιος θα είναι επικεφαλής, ποιοι θα συμμετέχουν ή αν θα παραιτηθεί ο Παπανδρέου. Πολύ περισσότερο, δεν τον ενδιαφέρει το τι θα σημαίνει αυτή η προσωρινή κυβερνητική λύση για το μέλλον του οποιουδήποτε κόμματος και για το προσωπικό συμφέρον του οποιουδήποτε πολιτικού προσώπου.
Θα μου πείτε, υπάρχει πολιτική χωρίς σκοπιμότητες; Φυσικά όχι. Αυτές τις μέρες η Ελλάδα ζει την αποθέωση της πολιτικής ίντριγκας και του παρασκηνίου. Δεν είναι όμως ώρα ούτε να αναφερθούμε σε αυτά, ούτε να τα ερμηνεύσουμε. Ούτε επίσης είναι ώρα να αναφερθούμε στα τραγικά λάθη του Γιώργου Παπανδρέου και τις ευθύνες του Αντώνη Σαμαρά. Δεν είναι ώρα γιατί δεν υπάρχει ώρα. Ο χρόνος τελειώνει. Τώρα είναι ώρα για τον πολιτικό κόσμο επιτέλους να συναισθανθεί την ιστορική του ευθύνη.
Εντεκα εκατομμύρια Έλληνες υπομένουν ηρωικά εδώ και δυο χρόνια τις επιπτώσεις των δικών τους λαθών. Ας κάνουν επιτέλους κι αυτοί μία ηρωική πράξη στο όνομα του πατριωτισμού που τόσο ωραία προφέρουν εσχάτως.
Η ιστορία θα τους κρίνει αυστηρά. Οι πολίτες θα τους έχουν κρίνει πολύ νωρίτερα.
