Παρακολουθώντας κάποιος μελαγχολικά τις εξελίξεις στην Κύπρο έρχεται αντιμέτωπος με δυσάρεστες αλήθειες, με θεμελιώδεις αλήθειες, οι οποίες, όσο κι αν παραβλέπονται, έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν τον καθοριστικό ρόλο τους. Πριν από όλα, ήταν το λιγότερο ανόητοι όλοι αυτοί οι πρόωροι, επιπόλαιοι, ευκαιριακοί και τελείως ανιστόρητοι πανηγυρισμοί για το δήθεν περήφανο «όχι» της Λευκωσίας, τη σθεναρή της απόφαση για σκληρές διαπραγματεύσεις, το ταπεινωτικό μάθημα εθνικής υπερηφάνειας που έδωσε στην Αθήνα… Πριν αλέκτορα φωνήσαι, όλα αυτά τα παιδαριώδη εθνικοπατριωτικά κακαρίσματα είχαν διαψευστεί τραγικά από την αμείλικτη πραγματικότητα, την όποια πλέον όποιος δεν αντιλαμβάνεται, εμπίπτει στη διαδικασία της κλινικής ψυχιατρικής.
Στην περίπτωση της Κύπρου, σε σχέση με την Ελλάδα, δεν υπάρχει αποδιοπομπαίος Παπανδρέου για να του φορτωθούν όλες οι αμαρτίες του κόσμου κι όλες οι εγκληματικές πολιτικές ενός απελπιστικά απαρχαιωμένου πελατειακού συστήματος που κρατούσε και συντηρούσε την εποχή της Τουρκοκρατίας ζωντανή ώς τις μέρες μας. Εδώ, ο άμεσα υπεύθυνος πολιτικός ήταν δηλωμένος «προοδευτικός», ο δε «αντιδραστικός» διάδοχός του στην προεδρία κατάφερε να μπερδευτεί μέσα σε μια εβδομάδα τόσο, όσο θα χρειαζόταν κάμποσα χρόνια για να το πετύχει κανείς.
Ωστόσο, όλη αυτή η ιστορία με τη Μεγαλόνησο δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά συνειδητών πολιτικών επιλογών που παρέσυραν τους εμπνευστές τους στην ακρισία και στην ελλιπή αντίληψη των κινδύνων.
Η Κύπρος γνώριζε τις αδυναμίες του διάτρητου και ανεξέλεγκτου τραπεζικού της συστήματος εδώ και χρόνια. Μάλιστα, προ διετίας, όπως όλοι παραδέχονται, η Λευκωσία ήταν ενήμερη για τους άμεσους και σοβαρούς κινδύνους που διέτρεχε. Αντί άλλης φροντίδας, στην Κύπρο αύξαναν εντυπωσιακά τους μισθούς και φορτώνονταν ελληνικά ομόλογα υψηλού ρίσκου, υπολογίζοντας στην κερδοσκοπία, όπως ανοιχτά από τηλεοράσεως, στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα, ομολόγησε ο πρώην τραπεζίτης και νυν υπουργός Οικονομικών της Κύπρου κ. Σαρρής (ομόλογα που ξεφορτώνονταν οι γερμανικές τράπεζες, κατόπιν πληροφοριών – παράνομων και εγκληματικών – από την Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης).
Το ότι η οικονομική ανάπτυξη της Κύπρου βασιζόταν εν πολλοίς στη λογική του καζίνου ήταν γνωστό, δεν αποτελεί μια προβοκάτσια των Ευρωπαίων. Το γνώριζαν και οι πέτρες και πάνω σε αυτή τη λογική είχαν στηριχτεί σχεδόν οι μισές δραστηριότητες της κυπριακής οικονομίας. Οι ιθύνοντες Κύπριοι, που τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν, δεν έλαβαν καμιά μέριμνα προκειμένου να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα του τραπεζικού τους συστήματος, όταν υπήρχε καιρός και ανώδυνες λύσεις. Πρέσβευαν ότι η γεωστρατηγική σημασία του τόπου θα αποτελούσε σκληρό διαπραγματευτικό χαρτί. Υπολόγιζαν στα ενεργειακά κοιτάσματα, στο ρωσικό ενδιαφέρον, στις βλέψεις της Μόσχας για μια μεσογειακή βάση στη Μεσόγειο – την ώρα που η Συρία έχει χαθεί στην ουσία. Δεν υπολόγισαν καν – από υπερβολική σιγουριά – το ενδεχόμενο τα πράγματα να μην πάνε καλά, την «υπόθεση εργασίας» να μην είναι έτσι όπως την υπολογίζουν, δεν σκέφτηκαν καν την εκπόνηση ενός εναλλακτικού σχεδίου.
Η πραγματικότητα με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπη η Κύπρος ήταν να μην της δώσει καμιά σημασία η Ρωσία, αντίθετα να εντείνει το αδιέξοδό της, να μην δείξει την πρέπουσα και ανάλογη κατανόηση η Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως η αδιάλλακτη Γερμανία, μαζί με μια σειρά άλλων παραγόντων, απρόβλεπτων από τις εξελίξεις, όπως η συγγνώμη του Νετανιάχου προς τον Ερντογάν και η παραδοχή του Ισραήλ – μέχρι πρότινος ισχυρού και σοβαρού εταίρου της Κύπρου – για τον ενεργό ρόλο που πρέπει να παίξει η Τουρκία στα ενεργειακά αποθέματα της Μεγαλονήσου…
Αυτή την τεράστια επιτυχία της κυπριακής διπλωματίας μέσω του περήφανου «όχι», που έγινε σε χρόνο ρεκόρ ένα πολύ πιο δυσάρεστο «ναι» για τον λαό της Κύπρου, χαιρέτισαν με ουρανομήκης επαίνους και ανατεταμένο εθνικό φρόνημα μερικές από τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις, αρχής γενομένης από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και του δυναμικού πολιτικού συνομιλητή του, Πάνου Καμμένου των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Από τις θριαμβολογίες δε, δεν έλειψαν φυσικά τα αντιευρωπαϊκά κοινοβουλευτικά κόμματα του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής. Το ζήτημα που τίθεται δραματικά είναι τι πανηγύρισαν. Την απελπιστική κατάσταση στην οποία περιέπεσε ο κυπριακός ελληνισμός, τις εξευτελιστικές και ταπεινωτικές παλινωδίες, τη δυσχερή του θέση στη διεθνή διπλωματία, τις σοβαρότατες εξελίξεις με το Ισραήλ – με αμερικανικό δάκτυλο; Τι απ’ όλα πανηγυρίσαμε τόσο πρόωρα, τόσο ελαφρά, τόσο επιπόλαια;
Στην περίπτωση της Κύπρου, σε σχέση με την Ελλάδα, δεν υπάρχει αποδιοπομπαίος Παπανδρέου για να του φορτωθούν όλες οι αμαρτίες του κόσμου κι όλες οι εγκληματικές πολιτικές ενός απελπιστικά απαρχαιωμένου πελατειακού συστήματος που κρατούσε και συντηρούσε την εποχή της Τουρκοκρατίας ζωντανή ώς τις μέρες μας. Εδώ, ο άμεσα υπεύθυνος πολιτικός ήταν δηλωμένος «προοδευτικός», ο δε «αντιδραστικός» διάδοχός του στην προεδρία κατάφερε να μπερδευτεί μέσα σε μια εβδομάδα τόσο, όσο θα χρειαζόταν κάμποσα χρόνια για να το πετύχει κανείς.
Ωστόσο, όλη αυτή η ιστορία με τη Μεγαλόνησο δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά συνειδητών πολιτικών επιλογών που παρέσυραν τους εμπνευστές τους στην ακρισία και στην ελλιπή αντίληψη των κινδύνων.
Η Κύπρος γνώριζε τις αδυναμίες του διάτρητου και ανεξέλεγκτου τραπεζικού της συστήματος εδώ και χρόνια. Μάλιστα, προ διετίας, όπως όλοι παραδέχονται, η Λευκωσία ήταν ενήμερη για τους άμεσους και σοβαρούς κινδύνους που διέτρεχε. Αντί άλλης φροντίδας, στην Κύπρο αύξαναν εντυπωσιακά τους μισθούς και φορτώνονταν ελληνικά ομόλογα υψηλού ρίσκου, υπολογίζοντας στην κερδοσκοπία, όπως ανοιχτά από τηλεοράσεως, στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα, ομολόγησε ο πρώην τραπεζίτης και νυν υπουργός Οικονομικών της Κύπρου κ. Σαρρής (ομόλογα που ξεφορτώνονταν οι γερμανικές τράπεζες, κατόπιν πληροφοριών – παράνομων και εγκληματικών – από την Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης).
Το ότι η οικονομική ανάπτυξη της Κύπρου βασιζόταν εν πολλοίς στη λογική του καζίνου ήταν γνωστό, δεν αποτελεί μια προβοκάτσια των Ευρωπαίων. Το γνώριζαν και οι πέτρες και πάνω σε αυτή τη λογική είχαν στηριχτεί σχεδόν οι μισές δραστηριότητες της κυπριακής οικονομίας. Οι ιθύνοντες Κύπριοι, που τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν, δεν έλαβαν καμιά μέριμνα προκειμένου να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα του τραπεζικού τους συστήματος, όταν υπήρχε καιρός και ανώδυνες λύσεις. Πρέσβευαν ότι η γεωστρατηγική σημασία του τόπου θα αποτελούσε σκληρό διαπραγματευτικό χαρτί. Υπολόγιζαν στα ενεργειακά κοιτάσματα, στο ρωσικό ενδιαφέρον, στις βλέψεις της Μόσχας για μια μεσογειακή βάση στη Μεσόγειο – την ώρα που η Συρία έχει χαθεί στην ουσία. Δεν υπολόγισαν καν – από υπερβολική σιγουριά – το ενδεχόμενο τα πράγματα να μην πάνε καλά, την «υπόθεση εργασίας» να μην είναι έτσι όπως την υπολογίζουν, δεν σκέφτηκαν καν την εκπόνηση ενός εναλλακτικού σχεδίου.
Η πραγματικότητα με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπη η Κύπρος ήταν να μην της δώσει καμιά σημασία η Ρωσία, αντίθετα να εντείνει το αδιέξοδό της, να μην δείξει την πρέπουσα και ανάλογη κατανόηση η Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως η αδιάλλακτη Γερμανία, μαζί με μια σειρά άλλων παραγόντων, απρόβλεπτων από τις εξελίξεις, όπως η συγγνώμη του Νετανιάχου προς τον Ερντογάν και η παραδοχή του Ισραήλ – μέχρι πρότινος ισχυρού και σοβαρού εταίρου της Κύπρου – για τον ενεργό ρόλο που πρέπει να παίξει η Τουρκία στα ενεργειακά αποθέματα της Μεγαλονήσου…
Αυτή την τεράστια επιτυχία της κυπριακής διπλωματίας μέσω του περήφανου «όχι», που έγινε σε χρόνο ρεκόρ ένα πολύ πιο δυσάρεστο «ναι» για τον λαό της Κύπρου, χαιρέτισαν με ουρανομήκης επαίνους και ανατεταμένο εθνικό φρόνημα μερικές από τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις, αρχής γενομένης από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και του δυναμικού πολιτικού συνομιλητή του, Πάνου Καμμένου των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Από τις θριαμβολογίες δε, δεν έλειψαν φυσικά τα αντιευρωπαϊκά κοινοβουλευτικά κόμματα του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής. Το ζήτημα που τίθεται δραματικά είναι τι πανηγύρισαν. Την απελπιστική κατάσταση στην οποία περιέπεσε ο κυπριακός ελληνισμός, τις εξευτελιστικές και ταπεινωτικές παλινωδίες, τη δυσχερή του θέση στη διεθνή διπλωματία, τις σοβαρότατες εξελίξεις με το Ισραήλ – με αμερικανικό δάκτυλο; Τι απ’ όλα πανηγυρίσαμε τόσο πρόωρα, τόσο ελαφρά, τόσο επιπόλαια;
Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης στο ΠΟΝΤΙΚΙ, 28 Μαρτίου 2013
Tags
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου