ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ Ο ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

"Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Ν’ αρνηθείς όλες τις

 παρηγοριές-θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες - ν’ απομείνεις

 μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου,

 έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου... Ποια ‘ναι ηπιο

 αντρίκια χαρά; Ν’ αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη".!

Το Πόθεν και το αίσχος

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η ιστορία θα επαναληφθεί για μία ακόμη φορά. Το πόθεν έσχες των ελλήνων βουλευτών θα

Ο. ΕΛΥΤΗΣ

Αν η Ελλάδα καταστραφεί τελείως θα μείνει μια ελιά, ένα κλήμα 

και μια βάρκα. Είναι αρκετά για να ξαναχτιστεί από την αρχή....

Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΔΙΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

 ΕΝΩ Ο ...ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ ΤΟ ΔΙΑΙΩΝΙΖΕΙ!

Για όσους δεν το γνωρίζουν το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς διορίστηκε πρωθυπουργός της Ελλάδας και στην συνέχεια πρωτοστάτησε στην επιβολήδικτατορικού καθεστώτος του οποίου ήταν επικεφαλής. Διαβάστε πως έβαλε την Ελλάδα και τους Έλληνες πάνω από τους δανειστές και τις τράπεζες...

Η ιστορία έχει ως εξής: το 1936, η Ελλάδα του Ιωάννη Μετάξα αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με την βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique».

ΝΕΡΟ: ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΡΩΝΟΙ ΤΟΥ

Ξεχάστε το πετρέλαιο. Η επόμενη πλουτοπαραγωγική πηγή που βρίσκεται ήδη στο στόχαστρο μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων ανά το κόσμο είναι το νερό...

του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Το περιοδικό «Fortune» είχε χαρακτηρίσει το 2000, το νερό ως «μία από τις μεγαλύτερες επιχειρηματικές ευκαιρίες στον κόσμο. Θα είναι στον 21ο αιώνα ότι ήταν το πετρέλαιο για τον 20ο αιώνα», έγραφε στις 15/05/2000. 
Και ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι-μουν είχε δηλώσει μερικά χρόνια πριν στο Διεθνές Φόρουμ για το Νερό στην Κωνσταντινούπολη, ότι η έλλειψη νερού είναι «ενδεχομένως πιθανή αιτία για πολέμους και συγκρούσεις»

Γιατί πάνω από την Ακρόπολη δεν πετάνε πουλιά;;

Η λέξη Ακρόπολη προέρχεται από το συνδυασμό των λέξεων άκρος και πόλις και κυριολεκτικά σημαίνει πόλη στην άκρη (ή σε ακρότατο)...


Για αμυντικούς σκοπούς, οι οικιστές επέλεγαν ένα υπερυψωμένο σημείο, συχνά ένα λόφο με απότομος πλευρές.

Σε πολλά μέρη στον κόσμο, αυτοί οι πρώιμοι οχυροί οικισμοί γίνονταν ο πυρήνας μεγάλων πόλεων, που επεκτείνονταν στο επίπεδο έδαφος γύρω από την Ακρόπολη. Τέτοια παραδείγματα είναι οι πόλεις της Αθήνας και της Ρώμης. 

Το Άγιο Όρος και η αρχαιοελληνική ιστορία του

Η Ελληνική µυθολογία αναφέρεται συχνά στη Χαλκιδική:
Το αρχαίο όνοµα της Κασσάνδρας ήταν Φέγρα, δηλαδή τόπος της φωτιάς. Πιστεύεται ότι ήταν η γη 

των Γιγάντων και το πεδίο µάχης του πολέµου µεταξύ των Θεών του Ολύµπου και των Γιγάντων,

 όταν οι τελευταίοι επιχείρησαν να εκδιώξουν τους Θεούς από τον Όλυµπο. Σύµφωνα µε ένα µύθο

 .....

ο Εγκέλαδος, ένας από τους Γίγαντες, καταπλακώθηκε από βράχο που πέταξαν εναντίον του οι Θεοί 

του Ολύµπου. Έτσι, ο “Εγκέλαδος-Σεισµός” γίγαντας, είναι θαµµένος στην Κασσάνδρα, αλλά µη 

έχοντας πεθάνει, από καιρό σε καιρό προσπαθεί να ελευθερωθεί από το βράχο που τον έχει

 καταπλακώσει και οι προσπάθειές του αποτελούν το φαινόµενο του σεισµού.

Στο άλλο άκρο της Χαλκιδικής η χερσόνησος του Aθω πάλι σχηµατίστηκε και πήρε το όνοµα της από 

το βράχο που έριξε εναντίον των θεών ο Γίγαντας Άθως. Η Σιθωνία οφείλει το όνοµά της στο Σίθωνα

, το γιο του Ποσειδώνα.

Η Θεά Άρτεμις, ρωμαϊκό αντίγραφο ελληνικού πρωτοτύπου, τέλη 4ου αρχές 3ου αι. π.Χ.

Οι 7 κινήσεις που κάνουν οι γυναίκες όταν τους αρέσει κάποιος

Οι γυναίκες θεωρούνται πιο πολύπλοκες και απρόβλεπτες από τους άντρες.
Ωστόσο φαίνεται ότι και αυτές έχουν τα...αδύνατα σημεία- σημάδια με τα οποία μας δείχνουν αν μας γουστάρουν πραγματικά!

Δώστε ιδιαίτερη προσοχή:

7)Φτιάχνει τα μαλλιά της

Αυτό σίγουρα λέει κάτι, αφού μια κοπέλα το πράττει έχοντας αυτοπεποίθηση για τον εαυτό της. Θα το κάνει επίσης για να φαίνεται ωραία μπροστά σου και εσύ να την δεις με άλλο μάτι.

H επίκαιρη η ρήση του Πλάτωνα

Πραγματικά είναι πολύ επίκαιρη η ρήση του Πλάτωνα που 

λέει 

: ΚΑΘΕ ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ

Αρχίζει το κλάδεμα στο καμπινγκ του ΕΟΤ !!!

Η γεύση της ελευθερίας

«Η γεύση της ελευθερίας ευδοκιμεί, μετά την απαλλαγή από αδυναμίες»!

Βαρουφάκης κατά Όλι Ρεν

Τον Ευρωπαίο Επίτροπο Οικονομικών διορθώνει ο Γιάννης Βαρουφάκης, λέγοντας πως ο Όλι Ρεν παραποίησε εντελώς φράση του Κέινς σε συνέντευξή του που δημοσιεύουν σήμερα οι Financial Times.

Παραπέμποντας στη συνέντευξη του Όλι Ρεν στους Financial Times, ο καθηγητής Οικονομικών και άοκνος αρθρογράφος προτρέπει το κοινό του twitter : «Διαβάστε και κλάψτε!», επισημαίνοντας μάλιστα πως σε κάποιο σημείο ο Ρεν παραποιεί εντελώς μια φράση του θεμελιωτή της οικονομικής θεωρίας Τζον Κέινς. Νωρίτερα ο Γιάννης Βαρουφάκης είχε επισημάνει με tweet του πως η παραίτηση Μόντι «βοηθά τους μεγάλους ηγέτες μας καθώς αποσπά την προσοχή από τα θλιβερά μαθηματικά της γελοίας επαναγοράς ελληνικών ομολόγων».

Posted in:

H ρήση του Πλάτωνα

Πραγματικά είναι πολύ επίκαιρη η ρήση του Πλάτωνα που 

λέει 

: ΚΑΘΕ ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ 

ΕΛΕΕΙΝΟΣ ΑΘΛΙΟΣ ΑΧΡΗΣΤΟΣ .........

"τον τε μηδέν τών δε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλ'

αχρείων νομίζομεν" 

- ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΤΑ

ΚΟΙΝΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ

ΕΛΕΕΙΝΟΣ ΑΘΛΙΟΣ ΑΧΡΗΣΤΟΣ .........

(ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ Β'40 .

Πλάτων 427-347π.Χ.

''ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΥΠΟΔΟΥΛΩΜΕΝΟΣ ΑΠΟ

 ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ''

ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ!

ΔΗΜΗΤΡΑ ΛΙΑΝΗ

Είναι η γυναίκα που μέσω Τηλέμαχου Χυτήρη παντρεύτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Για να την παντρευτεί ο ΄κύριος έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ΄ έδωσε περισσότερα από 120 εκατ. δραχμές στη Μαργαρίτα, τη μαμά του μπούλη για να πάρει διαζύγιο...
Σαν μέτρο σύγκρισης αρκεί να πούμε ότι ένα καλό διαμέρισμα 100 τ.μ. στη Κηφισιά κόστιζε εκείνη την εποχή 14 εκατ. δραχμές.

Η φορολογική δήλωση του γαμπρού δεν ξεπερνούσε τα 10 εκ. δραχμές.

Λίγο καιρό αργότερα έκανε δώρο στη μπέμπα - Λιάνη μία βίλα στην Εκάλη αναφέροντας στο Πόθεν ΄Εσχες ότι τα χρήματα του τα έδωσαν φίλοι.Μεταξύ αυτών αναφέρει και τον πασίγνωστο έμπορο όπλων Κασόγκι : είναι ο άνθρωπος που ως μεσάζοντας πουλούσε όπλα στην Ελλάδα θησαυρίζοντας αυτός αλλά και το κύκλωμα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Η Ρ.Αντωνιου παρουσιαστρια καλλιστειων

Η θλιβερή άλγεβρα της επαναγοράς...

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Έχουμε και λέμε: Δαπανώντας (δανεικό) ποσό Π για την επαναγορά ομολόγων, το όφελος του ελληνικού δημοσίου ισούται με Φ = Π επί {(100-x)/x}, όπου Φ είναι τα δις χρέους που θα «καταργηθούν» και x είναι η τιμή επαναγοράς εκφρασμένη ως ποσοστό της...

ονομαστικής τους αξίας.

Ας δούμε ένα παράδειγμα: Αν (όπως είχε αρχικά συμφωνηθεί στο Eurogroup), η επαναγορά γινόταν στο 28% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων (δηλαδή, εάν x=28), με τα 10 δις που θα δανειστεί από το EFSF η κυβέρνηση για να αγοράσει τα ομόλογά της από τους ιδιώτες (δηλαδή Π=10) θα

Πολιτική η τέχνη του εφικτού ή η τέχνη της εξουσίας;

Γράφει ο Θανάσης Κατερινόπουλος

Λένε ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Στη χώρα μας μεταφράζεται πλέον ως τέχνη της Εξουσίας...

Δηλαδή του ενός από τα τρία στοιχεία του Κράτους, αφού τα άλλα δύο είναι ο Λαός και η Χώρα [έδαφος].

Η ΕΞΟΥΣΊΑ λοιπόν είναι η δύναμη [θέληση] που πηγάζει από το Λαό, υπάρχει για το Λαό και ασκείται για το Λαό. (έτσι τουλάχιστον γνωρίζουμε μετά από τόσους αγώνες και θυσίες).

Αυτονόητο και…αγροτικό

του Θανάση Νικολαΐδη 
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ εναντιώνεται στην κοινωνία! Με κάθε κλάδο εναντίον των υπολοίπων και έκαστον έλληνα εναντίον όλων. Και με την αίσθηση πως αγωνίζονται.
Λες και αγώνας είναι να κλείνεις τους δρόμους ή να καταλαμβάνεις δημόσια περιουσία.

ΗΡΘΕ η σειρά των αγροτών και των μπλόκων(;). Με αιτήματα που προβάλλονται, αλλά στο βάθος…φορολόγηση. Τ’ άκουσαν και πετάχτηκαν απ’ το τρακτέρ. Η λογική

Ληστεία με πυροβολισμούς σε βενζινάδικο στον Ταύρο

Ένοπλη ληστεία σημειώθηκε από δύο άτομα σε βενζινάδικο στον Ταύρο επί της Πειραιώς.
Οι δράστες, αφού πυροβόλησαν στον αέρα για εκφοβισμό, αφαίρεσαν άγνωστο χρηματικό πόσο και στη συνέχεια διέφυγαν με μοτοσυκλέτα.

Επιστολή της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Θήβας προς τον πρωθυπουργό

από το Γραφείο Τύπου

«Κύριε Πρωθυπουργέ, εκφράζουμε την έντονη διαμαρτυρία των Μελών μας γιατί 6 μήνες μετά τις Εκλογές δεν υλοποιείτε την προεκλογική δέσμευση τόσο του Κόμματός σας, όσο και... των Κομμάτων της συγκυβέρνησης για τη μείωση του ΦΠΑ στην Εστίαση από 23% σε 9%.»

Ο Κλάδος διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, οι επιχειρήσεις μας βρίσκονται στο κόκκινο και οι υποχρεώσεις μας αυξάνονται καθημερινά ενώ ταυτόχρονα ο τζίρος μας βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση.

Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ- http://www.projethomere.com

ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ- http://www.projethomere.com

Ευπαλίνειο Όρυγμα- http://www.projethomere.com

3 ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Γίνονται εκλογές και κερδίζει η παράταξη που για χρόνια ήταν στην αντιπολίτευση. Σε ένα από τα υπουργεία κατά την παράδοση ο παλιός υπουργός λέει στον καινούριο:
- Εκτός από όσα σου είπα ήδη στο 3ο συρτάρι του γραφείου θα βρεις 3 γράμματα για την αντιμετώπιση κρίσεων.
Ο νέος υπουργός όλο αυτοπεποίθηση απαντά :
- Τι να τα κάνω τα γράμματά σου! Εμείς έχουμε πρόγραμμα και όλα θα πάνε μια χαρά.
Περνάνε έξι μήνες και ξεσπά η πρώτη κρίση. Ο νέος υπουργός προσπαθεί να την αντιμετωπίσει με δηλώσεις και συνεντεύξεις στα ΜΜΕ αλλά τα πράγματα δεν ηρεμούν. Μετά από λίγο θυμάται τα

Στο camping του ΕΟΤ στη Λεπτοκαρυά – Σκοτινα… Άρχισε το κλάδεμα

Το καλοκαίρι να είστε παλι όλοι έτοιμοι για Ορφικά…!

Αυτές είναι οι 15 προμήθειες-βόμβες 6,2 δισ. ευρώ που «καίνε» τον Παπαντωνίου.

Στο μικροσκόπιο των εισαγγελικών αρχών και της Βουλής έχουν μπει οι 15 μεγαλύτερες συμβάσεις που έγιναν επί υπουργίας Γιάννου Παπαντωνίου, συνολικής αξίας 6,226 δισεκατομμυρίων ευρώ, ορισμένες εκ των οποίων χρυσοπληρώθηκαν χωρίς να παραλάβουμε ποτέ αυτά που πληρώσαμε.

Στον παρακάτω πίνακα φαίνονται τα μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα που χειρίστηκε και υπέγραψε ως υπουργός ο κ.Παπαντωνίου την περίοδο 2002-2003, για τα οποία έχει μπει στο στόχαστρο των Αρχών. Πρόκειται για έξι φακέλους οπλικών συστημάτων που αποκτήθηκαν επί ημέρων του.

«Μικρά Ασία 90 Χρόνια Μετά»

Η Ορχήστρα Νέων Δίου αποχαιρετά το 2012 με μία συναυλία-αφιέρωμα με τίτλο «Μικρά Ασία 90 Χρόνια Μετά», σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μικρασιατών Πιερίας. 

H συναυλία θα δοθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του Mediterranean Village Hotel & Spa, στην Παραλία Κατερίνης, τη Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου, στις 20.30.

Ιδιαίτερο χρώμα στην εκδήλωση θα δώσουν με τη συμμετοχή τους η χορωδία και το χορευτικό του συλλόγου. Σημαντικό γεγονός, βεβαίως, είναι η παρουσία και συμμετοχή της Γλυκερίας, η οποία που θα ερμηνεύσει σμυρναίικους σκοπούς υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Νίκου Πατρή.

Οι Έλληνες δεν ήταν ειδωλολάτρες αλλά ιδεολάτρες!

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, στο «Μετά τα Φυσικά, 1049a.26, 1029a.20, 1036a.23», η αρχική κοσμική ύλη είναι αγέννητος, άφθαρτος, αόριστος, άγνωστος καθ’ αυτήν, νεκρά, άμορφος και έξωθεν κινούμενη. Τα τέσσερα αρχικά κοσμικά στοιχεία των φιλοσόφων της κοσμολογικής περιόδου, και δη του Εμπεδοκλέους, είναι οι εκδηλώσεις της αρχικής κοσμικής ουσίας.

Internationaler Kulturverein Orpheus "Hellas was nun?" 2012.VOB

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΕΛΕΤΩΝ (ΠΝΥΚΑ) ΒΩΜΟΣ ΛΥΚΑΙΟΥ ΔΙΟΣ ΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΕΛΕΤΩΝ (ΠΝΥΚΑ) ΒΩΜΟΣ ΛΥΚΑΙΟΥ ΔΙΟΣ

ΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ.

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ (ΗΛΙΟΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ, ΔΙΟΝΥΣΟΣ)
22/12/12 ΩΡΑ ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗΣ 11.15π.μ. ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ 11.45π.μ.

ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ (ΛΙΜΝΑΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ - ΧΘΟΝΙΟΣ ΕΡΜΗΣ)
23/02/13 (ΠΥΘΟΙΓΙΑ-ΧΟΕΣ) ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ 11.45π.μ.
24/02/13 (ΧΥΤΡΟΙ ΥΔΡΟΦΟΡΙΑ) ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ 11.45π.μ.

«ΟΡΦΕΙΑ ΑΡΜΟΝΙΑ» Συναυλία 1/5

Μπουσμπούκης Αντ.: «Τα ονόματα των Αρχαίων Μακεδόνων».

Δ. ΚΑΨΑΛΑΣ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ TRAILER

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΓΙΑΝΤΣΙΟΣ : Ευτυχώς για τη «Λεπτοκαρυά»…!

 Πάνε τώρα 22 χρόνια και ο βιολογικός καθαρισμός ακόμη δε λειτούργησε …! βεβαίως  ευτυχώς για τη «Λεπτοκαρυά»…!

Με Αριθ. 7300/16/7/1990.απόφαση του νομάρχη Πιερίας καθορίστηκε η θαλάσσια περιοχή ως μή ευαίσθητος αποδέκτης  ...!

Που σημαίνει ότι η θαλάσσια περιοχή  του Ολύμπου και συγκεκριμένα η «Λεπτοκαρυά» θα ήταν, η θα « είναι» ο αποδέκτης  του βιολογικού καθαρισμού ΟΤΑ Ν. Πιερίας.

Αυτός όμως ο πειραματισμός για την περιοχή  μας, θα έχει προφανώς σήμερα αβέβαιη κατάληξη, με ότι αυτό συνεπάγεται…!

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα διερευνήσει το ζήτημα της απόθεσης βιομηχανικών αποβλήτων στους πρόποδες του Ολύμπου

Απάντηση της Επιτροπής σε γραπτή ερώτηση 

του Κρίτωνα Αρσένη

Την πρόθεση της για περαιτέρω διερεύνηση της υπόθεσης απόθεσης 82.000 τόνων βιομηχανικών αποβλήτων στους πρόποδες του Ολύμπου υπογραμμίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, απαντώντας σε σχετική γραπτή ερώτηση που κατέθεσε ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Κρίτων Αρσένης.

Ο ευρωβουλευτής επισημαίνει στην ερώτησή του ότι δύο πανεπιστημιακές εκθέσεις που συντάχθηκαν στο παρελθόν για το συγκεκριμένο υλικό αμφισβητούν τον χαρακτηρισμό του ως "μη επικίνδυνου" κρίνοντας την τεκμηρίωση ως ελλιπέστατη, ασαφή και αβάσιμη. Υπογραμμίζει επίσης ότι η απόθεση του εν λόγω αποβλήτου αποφασίστηκε χωρίς να ληφθούν υπόψη οι γεωμορφολογικές ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου χώρου απόθεσης.

Η Επιτροπή στην απάντησή της δήλωσε ότι θα ζητήσει περαιτέρω πληροφορίες για τα ζητήματα αυτά.

Με αφορμή την απάντηση της Επιτροπής ο Κρίτων Αρσένης δήλωσε τα εξής: «Καλώ για άλλη μια φορά τις αρμόδιες αρχές να αποσύρουν την έγκριση της απόφασης απόθεσης βιομηχανικών αποβλήτων στον Όλυμπο.Ο Όλυμπος δεν είναι απλά ένα σημείο στο χάρτη αλλά αποτελεί παγκόσμια περιβαλλοντική και πολιτιστική κληρονομιά και απαιτεί τον σεβασμό μας.

Πέραν της υποβάθμισης που θα προκαλέσει η απόθεση των βιομηχανικών αποβλήτων στο περιβάλλον, τον υδροφόρο ορίζοντα και το υδατικό απόθεμα, θα είναι μια αρνητική εξέλιξη και για την τουριστική δραστηριότητα, η οποία αποτελεί και την "βαριά βιομηχανία" της περιοχής Όλη η προσοχή μας λοιπόν θα πρέπει να εστιάζεται στο πώς θα διατηρήσουμε και πώς θα αναβαθμίσουμε τον τουριστικό τομέα που αποτελεί και μεγάλο εργοδότη στην περιοχή βασιζόμενοι στην προστασία του περιβάλλοντος και την ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.»

ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΕΚΠΤΩΤΟΣ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ (Ρεπορτάζ DION Τηλεόραση)

Εδώ Κατερίνη, εδώ Κατερίνη… ή Το δικό μου «Amarcord» σε πιάτα τρία

Η ομιλία αυτή έγινε στο κτισμένο πάνω στη θάλασσα ξενοδοχείο – κομψοτέχνημα «Cavo Olympo», στην Πλάκα του Λιτοχώρου Πιερίας, στη διάρκεια της παρουσίασης από τον ΟΡ(γανισμό) Φε(στιβάλ) Ο(λύμπου) του θαυμάσιου λευκώματος «40 χρόνια Φεστιβάλ Ολύμπου», από τον καλεσμένο υπογράφοντα, καθισμένο πλάι στον επιμελητή της έκδοσης φιλόλογο Αντώνη Κάλφα και στο σκηνοθέτη, καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας / «Θεσσαλικού Θεάτρου» Κώστα Τσιάνο. Την αναρτώ _ πολύ ελαφρά χτενισμένη _ στην ιστοσελίδα, περισσότερο ως κείμενο προσωπικό.

Τα ορεκτικά

Δεν είχα τη χαρά ποτέ μέχρι τώρα _ σαράντα χρόνια, ντροπή μου! _ να παρευρεθώ σε κάποια απ’ τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Ολύμπου. Αρχαίο θέατρο του Δίου, Κάστρο της Πλαταμώνα, και…, και…, χώροι ελκυστικοί. Ξερογλειφόμουνα, κάθε καλοκαίρι πέρναγε απ’ το μυαλό μου σε κάποια εκδήλωση να ’ρθω…. Αλλά πού να βρω χρόνο το καλοκαίρι. Καλύψεις κάθε βδομάδα στην Επίδαυρο, αργότερα και η Μικρή Επίδαυρος, το Φεστιβάλ Αθηνών, Ηρώδειο συνέχεια, εκδηλώσεις προφεστιβαλικές και μεταφεστιβαλικές, όλο το καλοκαίρι να περνάει έτσι, τα τελευταία χρόνια όλος ο Ιούνιος και ο Ιούλιος, εκτός από Ηρώδειο, και Πειραιώς 260…. Το καλοκαίρι έφευγε, το Φεστιβάλ Ολύμπου είχε λήξει… Εμείς οι χαμουτζήδες δεν αξιωνόμαστε και πολύ εύκολα να ανεβούμε κατά πάνω, μας αδράχνει απ’ το λαιμό η πρωτεύουσα…

Οπότε μίαν ωραίαν πρωίαν χτυπάει το τηλέφωνο, ο Αντώνης ο Κάλφας. Δεν τον γνώριζα προσωπικά αλλά το όνομά του το γνώριζα _ έχοντας περάσει απ’ το περιοδικό «Διαβάζω» είχαν περάσει βιβλία του απ’ τα χέρια μου, εκ των υστέρων το ανακάλυψα. «Θα θέλαμε να μιλήσετε για το θέατρο στην περιφέρεια στην παρουσίαση του λευκώματος για τα 40 χρόνια του Φεστιβάλ Ολύμπου». «Μα ποιος είμαι, ο Γεωργουσόπουλος;». «Όχι, αλλά το ξέρετε το θέμα».

Δίστασα. Δεν τον έχω εύκολο το λόγο τον προφορικό σε αντίθεση με τον γραπτό. Στις ανάλογες προσκλήσεις ελάχιστες φορές έχω πει ναι. Κι αν πήγα, ΦΥΣΙΚΑ και δεν μίλησα από στήθους. Οπότε τι προφορικός λόγος και κουραφέξαλα… Με τα χαρτιά στα χέρια, το βλέπετε. Άντε να το παίξω άνετος και να ξεφύγω λίγο απ’ το χειρόγραφο για να μη γίνω βαρετός. 

Δίσταζα, λοιπόν, αλλά κάτι η Κατερίνη, κάτι το τρένο που φεύγει στις οκτώ ή, τέλος πάντων, λίγο μετά τις οκτώ και με το οποίο θα ’ρχόμουνα, κάτι ο Πλαταμώνας και μια εκδρομή με το Δημοτικό και που περνούσε το τρένο παλιά, πριν αλλάξουν τη γραμμή, και ξαφνικά έβλεπα μπαμ τη θάλασσα μπροστά μου και πολύ μου άρεζε αυτό και το περίμενα, κάτι ο τρόπος ο ζεστός και η φωνή του Αντώνη, που θα μου επιτρέψει να τον λέω πια Αντώνη και όχι κύριο Κάλφα, κάτι που διάβασα πως έχει παραμείνει στον τόπο του πράγμα που πολύ το εκτιμώ και πόσα έχει κάνει γι αυτόν _ όλα κάτι μου έκαναν και είπα το ναι.

Επιπλέον, όταν ακούω επαρχία, την οποία για λόγους πολιτικής ορθότητος, περιφέρεια τη λέμε πια, επίσης κάτι μου κάνει. Διότι κι εγώ όπως και τα περισσότερα απ’ τα εκατομμύρια των εντός εισαγωγικών Αθηναίων, μόνον Αθηναίος εκτός εισαγωγικών δεν είμαι. Στον Βόλο γεννήθηκα, με γονείς και παπούδες και προπαπούδες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος _ Κωνσταντινούπολη, και Στεμνίτσα, και Αργαλαστή και Κερασιά και Πουρί του Πηλίου, και Μάνη, και Μπόκα Κότορσκα στο Μαυροβούνιο _ , στον Βόλο μεγάλωσα, στον Βόλο τελείωσα το Λύκειο και στα 18 ήταν που έγινα εντός εισαγωγικών Αθηναίος. Οπότε, επαρχιώτη στην Ομόνοια θεωρώ ακόμα εαυτόν.

Το λεπτό σημείο ήτανπερί τίνος βιβλίου - λευκώματος πρόκειται, που θα γίνει η παρουσίασή του. Ένα «φιλότιμο» επαρχιακό βιβλίο με γραφικότητες, με τοπικισμούς, με παραχωρήσεις και προχειρότητες και φτηνολύσεις που συγχωρούνται διότι «είναι κάτι δικό μας»; Το φοβόμουνα. Μήπως βρεθώ στη δύσκολη θέση _ διότι δε μου βγαίνουν οι ψευτιές κι οι κολακείες με τίποτα _ να αναγκαστώ να πω συμβατικότητες για να ξεπεράσω το σκόπελο. Διότι το βιβλίο δεν είχε φτάσει ακόμα στα χέρια μου. Όταν ήρθε, πήγε η καρδιά μου στη θέση της. Ένα λεύκωμα όχι απλώς με μεράκι φτιαγμένο, όχι απλώς καλόγουστο, όχι απλώς μελετημένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και με κείμενα διαβαστερά αλλά μια έκδοση που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις ανάλογες εκδόσεις του κέντρου. 

Όταν, επιπλέον, έμαθα πως ο έτερος στο «πάνελ» _ που λέμε πια… _ θα ’ναι ο Κώστας ο Τσιάνος που τον ξέρω τόσα χρόνια όσα υπάρχει και το Φεστιβάλ, ίσως και περισσότερα, που, εκτός από κοντοχωριανοί _ έστω και άσπονδοι, τα ξέρετε αυτά τα «Λάρισα – Βόλος»… _ με έχουν πολλά συνδέσει _ αν και Βολιώτη… _ με το «Θεσσαλικό» του, ακόμα πιο πολλά με το «Θεσσαλικό» του ως ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας, που τους έχω σταθεί και σ’ αυτόν και στους ανθρώπους του, τους επισκεπτόμουν και από κοντά κι έβλεπα τη δουλειά τους, την έβλεπα κι όταν την έφερναν στην Αθήνα, τους ύμνησα όταν ένοιωσα πως έπρεπε να τους υμνήσω, τους έγραψα τα λόγια τα καλά όταν το πίστευα, τους έγραψα και τα λόγια τα κακά όταν επίσης το πίστευα, ε, τότε είπα «ναι , θα πάω». Και επιπλέον θα το χαρώ. Και το χαίρομαι.

Αυτά ως ορεκτικό.

Το κυρίως πιάτο

Να περάσω στο κυρίως πιάτο. Το θέατρο στην περιφέρεια, λοιπόν. Ναι, νομιμοποιούμαι να μιλήσω και μόνο γιατί η αγάπη μου για το θέατρο από την  περιφέρεια ξεκίνησε. Που τότε, ακόμα, επαρχία τη λέγαμε. Απ’ τον Βόλο. Κι αν την πρώτη παράσταση της ζωής μου, στην Αθήνα την είδα, μωρό παιδάκι, στα τέσσερα _ μια επιθεώρηση στο «Περοκέ», όπου με πήραν μαζί τους οι δικοί μου _, στον Βόλο ήταν που συνειδητοποίησα τι είναι θέατρο, δεκαετίες του ’50 και του ’60.

Θερινό κινηματοθέατρο «Θέτις» _ ένας θερινός σινεμάς δηλαδή _, χαλικάκι κάτω και θυμάμαι _ νομίζω πως ήταν η πρώτη παράσταση που είδα συνειδητά _ τον Νικήτα Πλατή να παίζει με θίασο περιοδείας τον «Φίλο μου τον Λευτεράκη» και να πέφτουν κάτω απ’ τα γέλια οι γονείς και μετά για μέρες να λένε «είπε αυτό» και «είπε το άλλο» και κακακακα. Εκεί θυμάμαι «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια» και «Το φιόρο του λεβάντε» με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και την Μαρία Αλκαίου και την νεαρή τότε και πολύ γλυκιά Ξένια Καλογεροπούλου που πήγα να της ζητήσω αυτόγραφο γιατί είχε πάει κι ένα άλλο παιδί και που τόσο ντρεπόμουνα και τόσο είχα καταπιεί τη φωνή μου που ούτε το όνομά μου δεν μπορούσα να αρθρώσω και που βγήκα απ’ το καμαρίνι με μια φωτογραφία που έγραφε: «Με αγάπη στον Γιώργο Εργένη».

Εκεί θυμάμαι θιάσους επιθεωρησιακούς και βαριετέ με ακροβατικά, παρακαλώ, και ισορροπιστές. Εκεί όμως θυμάμαι και το «Θέατρο Τέχνης» _ ναι, περιόδευε τότε το «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν και λέγανε «είναι σοβαρό Θέατρο» _ με «Αυγουστιάτικο φεγγάρι» και «Κύκλο με την κιμωλία» που τον θυμάμαι σαν παραμύθι και μετά μου ’λεγε η μαμά μου το δίδαγμα, πως μάνα αληθινή είναι αυτή που αγαπάει το παιδί της αδιάφορο αν είναι αίμα της ή όχι, κι ύστερα μου μπήκε η ιδέα μπας και είμαι υιοθετημένος…

Θυμάμαι εκεί, στον Βόλο, στα παγωμένα «Κύματα» _ όχι, δεν είχα ναυαγήσει, έτσι έλεγαν την αίθουσα, κι ήταν παγωμένη γιατί δεν είχαν θέρμανση, και ήμασταν με τα παλτά… _ τον Μυράτ και την Ζουμπουλάκη στην «Δικηγορίνα» του Βερνέιγ και τον Κούλη Στολίγκα σε μια κωμωδία χοντρή που την έλεγαν «Παναγιώτης και Παναγιώτα», που από ένα λάθος γράμμα που ’φερνε ο ταχυδρόμος τον εκλάμβαναν ως γκέι _ που τότε, που δεν ήταν πολιτικώς ορθά τα πράγματα, αλλιώς το έλεγαν το «γκέι», αλλά τέλος πάντων…

Και μετά θυμάμαι το καινούργιο «Λυρικόν», στην Νέα Ιωνία, που είχε πλέον όλα τα «κομφόρ» για κινηματοθέατρο _ «το μεγαλύτερο _ ή το καλύτερο; _ των Βαλκανίων», έλεγαν _, έφηβος πια και τον Μυράτ, πάλι, με την Ζουμπουλάκη, την Βουγιουκλάκη που ακύρωσε μια παράσταση και δεν την είδαμε κι όλοι ήταν έξαλλοι, και τον Κατράκη «Αυτό το ζώο το παράξενο», και τον Αλεξανδράκη, και τον Φωτόπουλο στον «Δον Καμίλο»... Εκεί ανακάλυψα και την Λαμπέτη, στην «Πέπσι», και πρώτη φορά ένοιωσα «κάπως αλλιώς» για το θέατρο, ανακάλυψα πως μπορεί να ’ναι κάτι σαν το κέντημα, μπορεί να ’ναι κάτι σαν αφρός.

Κι έπειτα θυμάμαι το «Αττίκ» στην παραλία και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στη λεγόμενη «εαρινή περιοδεία» του και τους «Δανειστές» του Στρίντμπεργκ με την Θάλεια Καλλιγά και τον Ζησιμάτο και τον Πέτσο, και ως πρόλογο το «Κύκνειο άσμα» του Τσέχοφ με τον Κωτσόπουλο, θυμάμαι την Βαλάκου «Πεγκ καρδούλα μου» και την Σμαρούλα Γιούλη «Ροζ αμαρτία», τον Φέρτη και την Καλογεροπούλου, νεόκοπους τότε θιασάρχες, πριν εγκατασταθούν στην Αθήνα, με «Δέκα μικρούς νέγρους» που είχε σκηνοθετήσει ο Τίτος Φαρμάκης και που ανάβανε στη σκηνή, μέσα στο σκοτάδι, κεριά και πόσο επιβλητικό, πόσο συναρπαστικό μου ’χε φανεί.

Θυμάμαι «Το τραγούδι της κούνιας» απ’ το «Χριστιανικό Θέατρο»στο «Αχίλλειον» κι ένα ολόκληρο γυμνάσιο, γιατί η παράσταση ήταν για τα σχολεία, να ουρλιάζει χωρίς ανάσα σε όλη τη διάρκεια, μα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και να μην έχω ακούσει λέξη…  

Και θυμάμαι, για να ρθουμε πιο κοντά στο δικό σας το Δίον, στο αρχαίο θέατρο της Δημητριάδος, στις φεστιβαλικές εκδηλώσεις στις οποίες είχε ανοιχτεί ο ΕΟΤ σ’ όλη την Ελλάδα, εκεί ’64, ’65, ’66, που κάτι καινούργιο πήγαινε να συμβεί, τον Διαμαντόπουλο με την Αλκαίου και πάλι, στην «Αθάνατη πολυαγαπημένη» του Ρούσσου αυτή τη φορά, και το «Θέατρο Τέχνης» με τους «Βατράχους» όπου ανακάλυψα τον Θύμιο Καρακατσάνη _ είχαμε μείνει άναυδοι, ήταν σπαρταριστός… _, την «Ελένη» με Συνοδινού και Κωτσόπουλο… Εκεί ήταν που πρωτάκουσα και όπερα ζωντανά, έναν αναγεννησιακό πρόγονο της κατοπινής όπερας, από ένα τσεχοσλοβάκικο συγκρότημα με όργανα εποχής.

Περιφέρεια λοιπόν και θέατρο. Ελληνική περιφέρεια. Οι θίασοι περιοδείας την έθρεψαν. Κι αν τον 19ο αιώνα άρχισαν να φτάνουν και για πολλές δεκαετίες συνέχισαν οι ξένοι θίασοι, όπερας κυρίως, που εκτός από την πρωτεύουσα έδιναν παραστάσεις και εκτός _ Κέρκυρα, Σύρο…, στις πιο καλλιεργημένες και δυτικοφέρνουσες περιοχές δηλαδή _, από το τέλος του αιώνα αυτού οι περιοδεύοντες θίασοι άρχισαν να είναι ελληνικοί. Τα μεγάλα κέντρα της ομογένειας, με το πιο εξοικειωμένο στο θέατρο κοινό, η Πόλη, η Αίγυπτος, η Κύπρος, η Ρουμανία, αλλά και η Αμερική, πολύ αργότερα και η Αυστραλία, ήταν τα αγαπημένα τους. Ύστερα άρχισαν να περιοδεύουν και στην Ελλάδα.

Περιόδευαν θίασοι καθιερωμένοι που όταν τελείωνε η χειμερινή σεζόν στην Αθήνα έβγαιναν στη γύρα _ μεγάλα ονόματα, ακόμα και το «Θέατρο Τέχνης» όπως σας έλεγα. Περιόδευαν θίασοι που συγκροτούνταν από γνωστούς πρωταγωνιστές και ξεκινούσαν αποκλειστικά για μεγάλη περιοδεία με πέντε - έξι έργα στις αποσκευές τους, που τα παίζανε εναλλάξ. Αυτά, στις αστικές περιοχές. Κατά καιρούς και κάποια κρατικά ή ημικρατικά «Άρματα Θέσπιδος», το ΚΘΒΕ με τις συνεχείς περιοδείες του…

Στα βουνά και στις ραχούλες, και στους κάμπους και στα λαγκάδια, από χωρίου εις χωρίον, περιόδευαν τα μπουλούκια. Που έγραψαν ιστορία. Και που έθρεψαν γενιές και γενιές. Με τις «Γκόλφω» τους και με τις «Βοσκοπούλες» και τους «Αγαπητικούς» τους και με τις «Γενοβέφες» τους. Και δεν πρέπει να ξεχάσω και το Θέατρο στα Βουνά, τα χρόνια της Αντίστασης _ ο Έλληνας το αγαπάει το θέατρο, ακόμα και στον πόλεμο.

Έτσι μεγάλωσε η επαρχία. Μ’ αυτό το θέατρο. Και με τους ερασιτέχνες της. Διότι, στις αστικές και πάλι περιοχές, δεν έλειψαν οι υποψιασμένοι. Και οι ψαγμένοι. Και οι προχωρημένοι. Και οι τολμηροί. Και οι φωτισμένοι και οι διαβασμένοι. Που διάβαζαν τα τυπωμένα θεατρικά, που έκαναν και κανένα ταξίδι στας Ευρώπας, που είχαν μυριστεί τι σημαίνει θέατρο. Και οι οποίοι άρχισαν να μαζεύουν γύρω τους ανθρώπους που γούσταραν, ανθρώπους που είχαν έφεση, κυρίες και δεσποινίδες της ανωτέρας τάξεως… και να ανεβάζουν έργα, παλαιά και καινούργια. Διαβάζω βιβλία για τον παλιό Βόλο κι αν βρίσκω για ερασιτεχνικές παραστάσεις… 

Τη δεκαετία του ’70 άρχισαν οι πρώτες σοβαρές προσπάθειες θεατρικής αποκέντρωσης από επαγγελματίες. Ήταν δικτατορία ακόμα όταν ιδρύθηκε η «Εταιρεία Θεάτρου Κρήτης» που κάλεσε τον Μινωτή ο οποίος ανέβασε, κρατώντας και τον κύριο ρόλο, το δύσκολο καλοκαίρι του ’74 _ νομίζω πως ήταν η πρώτη σοβαρή, εκτός Αθήνας, θεατρική προσπάθεια _ και ενώ η χούντα κατέρρεε, την «Θυσία του Αβράαμ».

Με την Μεταπολίτευση το κίνημα για θεατρική αποκέντρωση αρχίζει να φουντώνει. Το 1975 είναι σταθμός: η Άννα Βαγενά, ο παρακαθήμενος Κώστας Τσιάνος και ο σκηνογράφος Γιώργος Ζιάκας, Αθηναίοι εντός εισαγωγικών κι αυτοί, εκ Λαρίσης, επιστρέφουν  στην πόλη τους και πρωτοστατούν μαζί και με άλλους στην ίδρυση του «Θεσσαλικού Θεάτρου». Η εναρκτήρια «Αυλή των θαυμάτων» τους, σημαδεύει. Όχι, ίσως, τόσο ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα όσο ως κίνηση. Μια κίνηση απογαλάκτισης, απελευθέρωσης _ φτου, ξελεφτερία! _ απ’ το θεατρικό κέντρο. Σκαρφαλώνουν σε κωμοπόλεις και σε χωριά, σε βουνά και σε πλαγιές, κρύο, παγωνιά, ταλαιπωρίες, ανέκδοτα για τις περιπέτειές τους, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Το «Θεσσαλικό» _ που πήγαινα, φαντάρος στον Τύρναβο, να το δω στα κλεφτά, γιατί απαγορευόταν να πάμε στην Λάρισα, κι ύστερα ήταν και τα πολιτικά και μας το απαγόρευσαν εντελώς όταν ήρθε στον Τύρναβο _ γίνεται μία πραγματικότητα στα θεατρικά μας πράγματα και δίνει το παράδειγμα. Λίγους μήνες αργότερα, μέσα στο 1976, ιδρύεται στα Γιάννενα ο Οργανισμός Ηπειρωτικού Θεάτρου. Ενώ, στο μεταξύ, το ΚΘΒΕ έχει ιδρύσει κλιμάκια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης με έδρες τις Σέρρες και την Κομοτηνή.

Η ανάγκη στήριξης από το κράτος του θεάτρου στην περιφέρεια, πέραν του υδροκεφαλισμού της Αθήνας, αρχίζει να γίνεται επιτακτική. Τα εκτός Αθήνας σχήματα που αντέχουν γίνονται μοχλοί πίεσης. Επί υπουργού Πολιτισμού Ανδριανόπουλου, το ’79, δημιουργείται ο θεσμός των Ημικρατικών Θεάτρων μέσω του οποίου το υπουργείο επιχορηγεί θιάσους που κάνουν θέατρο στην περιφέρεια. Η μετεξέλιξη των Ημικρατικών δεν θα αργήσει. 

Επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη, τον Μάιο του 1983, υπογράφεται, με μοντέλο το γαλλικό προηγούμενο, η δημιουργία του θεσμού των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων _ των ΔΗΠΕΘΕ. Το Αγρίνιο, η Βέροια, τα Ιωάννινα, η Καλαμάτα, η Λάρισα, τα Χανιά ορίζονται ως οι έδρες των πρώτων έξι. «Ο θεσμός των ΔΗΠΕΘΕ αποτελεί ιστορική κατάκτηση του ελληνικού Θεάτρου» γράφει η θεατρολόγος Δηώ Καγγελάρη στον πρόλογό της στο λεύκωμα «20 χρόνια Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα» που εξέδωσε το 2004 η Διεύθυνση Θεάτρου και Χορού του υπουργείου Πολιτισμού και του οποίου είχε τη θεατρολογική επιμέλεια. Και έχει δίκιο. Η περιφέρεια απέκτησε τα «δικά της Θέατρα». Το θέμα ήταν τι έγινε μετά.

Τα ΔΗΠΕΘΕ, στηριγμένα οικονομικά στο υπουργείο Πολιτισμού και στους ντόπιους Δήμους, άρχισαν με φόρα και με λεφτά. Ορισμένα κάλπασαν. Με πρώτο της Λάρισας. Η «Ηλέκτρα» του 1988 με την οποία τα ΔΗΠΕΘΕ άλωσαν την Επίδαυρο, η «Ηλέκτρα» του Τσιάνου και της Κονιόρδου, ήταν το απόγειο. Εκείνη η αποθέωση _ ναι, κυριολεκτώ χρησιμοποιώντας μια λέξη φθαρμένη, ναι, εκείνη ήταν Αποθέωση, με κεφαλαίο το Άλφα _ , εκείνα τα δάκρυα που έτρεχαν απ’ τα μάτια μας, ειδικά των επαρχιωτών, κι όχι μόνον των Λαρισαίων, που βλέπαμε ένα «δικό μας Θέατρο» να θριαμβεύει, που βλέπαμε πως έφτασε η ώρα να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, ήταν η δικαίωση. Του θεσμού των ΔΗΠΕΘΕ, της Μελίνας, αυτού που υποτιμητικά αποκαλούσαν επαρχία.

Ορισμένα απ’ τα ΔΗΠΕΘΕ όμως απ’ την αρχή - αρχή δεν περπάτησαν _ έμειναν πίσω. Και μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Πολλά τα λάθη. Άνωθεν εκπορευόμενα αλλά και εκ των έσω. Πρώτο και μέγιστο λάθος: από έξι τα ΔΗΠΕΘΕ έγιναν δεκάξι. Δεν χρειάζονταν τόσα πολλά. Ψηφοθηρικά και κομματικά κριτήρια οδήγησαν στην ίδρυση ΔΗΠΕΘΕ με έδρες πόλεις που απείχαν εξήντα χιλιόμετρα μεταξύ τους μηδενίζοντας την έννοια «Περιφερειακό» μια και βρέθηκαν δυο και τρία ΔΗΠΕΘΕ να καλύπτουν την ίδια περιφέρεια. Λίγοι από τους καλλιτεχνικούς διευθυντές που επελέγησαν ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων. Στη συνέχεια, τις θέσεις άρχισαν να τριγυρίζουν _ και να κατακτούν _ αναξιοπαθούντες που τις έβλεπαν σαν λύση στην ανεργία τους, σαν βολεματάκι. Κάποιους σημαντικούς του Θεάτρου που ανέλαβαν ΔΗΠΕΘΕ τους έφαγαν τα ντόπια λόμπι. Μικροκομματισμοί, ντόπιες μικροπολιτικές, ντόπια συμφέροντα, δήμαρχοι και διοικητικά συμβούλια στα οποία περίσσευαν οι άσχετοι οι οποίοι είχαν πάρει τις θέσεις για λόγους σκοπιμοτήτων και μόνο για το ονόρε και οι οποίοι ανακατεύονταν εκεί που δεν τους έσπερναν και είχαν και άποψη επί των καλλιτεχνικών, απροθυμία του κοινού, σε κάποιες από τις πόλεις των ΔΗΠΕΘΕ, να ακολουθήσει,  δυσκαμψία στις περιοδείες… Και καλλιτεχνικά αποτελέσματα μέτρια, κακά έως χείριστα.

Όλα αυτά οδήγησαν το θεσμό των ΔΗΠΕΘΕ στην ανυποληψία και στο μαρασμό. Μέσα από την εφημερίδα έβλεπα χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα, την αδιαφορία για το θεσμό να μεγαλώνει: «Σιγά που θα πάω να δω τα ΔΗΠΕΘΕ που ήρθαν στην Αθήνα». Και μαζί με τα ξερά άρχισαν να καίγονται και τα χλωρά. Μέχρι που το ειρωνικό «ΔΗΠΕΘαίνω σα χώρα» του Βασίλη Παπαβασιλείου έγινε το σλόγκαν της εσχάτης απαξίωσης του θεσμού. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαίωναν τον κανόνα. Και βέβαια ήταν και τα οικονομικά προβλήματα που άρχισαν να διογκώνονται. Κακοδιαχείρηση, ένα κράτος εχθρικό ή και δήμοι που έβγαζαν την ουρά τους απέξω και άρχισαν να αδιαφορούν _ τα ΔΗΠΕΘΕ είχαν πάψει να είναι γερό χαρτί τους. Θυμάμαι δήμαρχο πόλης - έδρας ΔΗΠΕΘΕ, το οποίο, μάλιστα, ζούσε τότε την επιτυχημένη περίοδό του. Ευνοϊκότατος με το ΔΗΠΕΘΕ, έχοντάς το με σθένος στηρίξει, ξανακατέβαινε στις εκλογές. Ήμουν στην  πόλη του και με κάλεσε σε προεκλογική του συγκέντρωση. Του λέω: «Βέβαια το επιτυχημένο ΔΗΠΕΘΕ θα είναι στα επιχειρήματά σας, φαντάζομαι». Και τι μου απαντάει; «Μα τι μου λες, τώρα; Αναφορά στο ΔΗΠΕΘΕ; Να το κρύψω θέλω. Εδώ το θεωρούν κατασπατάληση του δημοτικού χρήματος»…

Το κράτος έβλεπε την κατάσταση. Έβλεπε επιτήδειους να αναδεικνύονται σε διευθυντές και προέδρους και παράγοντες των ΔΗΠΕΘΕ μόνο και μόνο για να πουλήσουν μούρη στην μικρή τους πόλη, έβλεπε συμπαραγωγές - μαϊμούδες, έβλεπε ημέτερους να αναλαμβάνουν σκηνοθεσίες με αποτελέσματα ανύπαρκτα έως τραγικά. Αλλά δεν έκανε τίποτα. Διάφορα μέτρα χωρίς αντίκρισμα, αμηχανία, ανικανότητα και, κυρίως, αδιαφορία. Άφησε το θεσμό να σαπίσει. Όπως πολλά άφησε να σαπίσουν το κράτος αυτό. Τα λεφτά άρχισαν να παρέχονται με το σταγονόμετρο ενώ αντιθέτως τα λαμόγια δούλευαν ελεύθερα ανά την επικράτεια και τα τσέπωναν. Στο τέλος, η κάνουλα, με πρόφαση την οικονομική κρίση, έκλεισε εντελώς. Μερικά ΔΗΠΕΘΕ έβαλαν λουκέτο, από τα υπόλοιπα τα περισσότερα υπολειτουργούν, κάποια προσπαθούν να υπάρξουν μόνα τους όπως το «Θεσσαλικό» της Λάρισας _ ο Τσιάνος πολλά θα είχε να μας πει.

Οπότε, θέατρο στην περιφέρεια σημείο μηδέν; Δε θα ήθελα να κλείσω τόσο απαισιόδοξα. Ψυχωμένοι επαγγελματίες, που μπορούν να ξεκινήσουν από το μηδέν, είμαι σίγουρος πως υπάρχουν. Ερασιτέχνες που διψούν για νερό θεατρικό είμαι σίγουρος πως υπάρχουν. Πιστεύω πως οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να συνεχίσουν ή και να ξεκινήσουν τώρα. Και χωρίς λεφτά. Κι ας είναι οι καιροί ου μενετοί. Αρκεί ψυχή και μερικά σανίδια.

Το επιδόρπιο

Και για επιδόρπιο, μια συμβουλή _κι ας τις σιχαίνομαι. Στα επόμενα σαράντα χρόνια του Φεστιβάλ σας προσπαθείστε να ανοίξετε τους ορίζοντές του. Ας μην έχει το πλήθος των εκδηλώσεων, ας μην έχει τα μεγάλα τα ονόματα, ας μην έχει τους σταρ. Μην αρκείστε να διαλέγετε από προτάσεις καλλιτεχνικών γραφείων και καλλιτεχνικών πρακτόρων. Μάθετε να ψάχνετε και να διαλέγετε μόνοι σας. Και μάθετε το κοινό σας να εκτιμάει τις επιλογές αυτές. Έτσι το Φεστιβάλ Ολύμπου θα γίνει γεγονός.

Σας ευχαριστώ που με καλέσατε εδώ και που είχατε την υπομονή να με ακούσετε.