Γράφει ο Θανάσης Κατερινόπουλος
Λένε ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Στη χώρα μας μεταφράζεται πλέον ως τέχνη της Εξουσίας...Δηλαδή του ενός από τα τρία στοιχεία του Κράτους, αφού τα άλλα δύο είναι ο Λαός και η Χώρα [έδαφος].
Η ΕΞΟΥΣΊΑ λοιπόν είναι η δύναμη [θέληση] που πηγάζει από το Λαό, υπάρχει για το Λαό και ασκείται για το Λαό. (έτσι τουλάχιστον γνωρίζουμε μετά από τόσους αγώνες και θυσίες).
Επομένως καθετί που ρυθμίζει συνύπαρξη, κοινωνικές σχέσεις και συμβίωση, ρυθμίζεται από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ και κατ΄ επέκταση από την ΕΞΟΥΣΙΑ, δηλαδή από το Λαό.
Είναι όμως έτσι σήμερα; Ασκείται έτσι η Πολιτική; Υπάρχει Πολιτική με την σωστή έννοια του όρου;
Ο Ρουσσώ στο Κοινωνικό του Συμβόλαιο έλεγε '' Όταν ό Πολίτης ,λέει για τα θέματα του κράτους , «ΤΙ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΕΜΕΝΑ ΑΥΤΑ;» τότε αυτό το κράτος είναι καταδικασμένο στην εξάρτηση, στην υποτέλεια και τελικά στον αφανισμό''.
Σήμερα οι πολίτες αυτής της χώρας, έχοντας στους ώμους τους την οικονομική κρίση και μαθαίνοντας για τις καθημερινές περιπτώσεις διαφθοράς κρατικών λειτουργών που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, δυστυχώς έχουν διαμορφώσει σχεδόν την ίδια άποψη για την Πολιτική, με εκείνη του Ρουσσώ.
Ειναι τυχαίο; Οχι. Τα πάντα, όπως προανέφερα είναι πλέον Πολιτική, και αυτό προϋποθέτει, την γνώση, την πολιτική παιδεία αλλά και την ανεπηρέαστη κρίση των Πολιτών.
Κατά πόσο όμως επιτρέπει το «σύστημα» να γίνεται αυτό;
Το «σύστημα» όμως θέλει Πολίτες με Πολιτική Παιδεία και Γνώση ή θέλει Πολίτες που να τους ελέγχει , κρατώντας τους σε απόσταση από τα πολιτικά δρώμενα, χρησιμοποιώντας μόνο το άλλοθι της συμβολής του στην εξουσία, μέσω της ψήφου του (μια ψήφο καθοδηγούμενη και κάποιες φορές, αγανακτισμένη).
Γιατί όμως να θέλει πολίτες πολιτικά ανώριμους, πολίτες απηυδισμένους και εμμέσως χειραγωγούμενους; Μα είναι απλό. Η γνώση και η Λαϊκή συμμετοχή είναι επικίνδυνη για το «σύστημα», για τα ντόπια και ξένα συμφέροντα, για αυτό που όλοι αποκαλούμε «κατεστημένο».
Τι και αν υπάρχουν πολιτικά κόμματα που θεωρούνται αντιπροσωπευτικά της συμμετοχικής λαικής Κυριαρχίας και Δημοκρατίας, εφ΄ όσον η ΕΞΟΥΣΙΑ ασκείται ''δια αντιπροσώπων'' οι οποίοι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι εξαρτώμενοι από διάφορα κέντρα εξουσίας, όπως και να ονομάζονται αυτά.
Για κάποιους το να είσαι αντιπρόσωπος, προϋποθέτει να είσαι αρεστός του «συστήματος άμεσων συμφερόντων», συνεπώς «εξαρτημένος» ή να προέρχεσαι από «πολιτικό τζάκι», όπου πάλι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα, αυτό της κληρονομικής δέσμευσης, πλην εξαιρέσεων φυσικά.
Ετσι λοιπόν η Πολιτική στην πλειοψηφία της, ασκείται από πρόσωπα που αποτελούν την ''Ελίτ'', δηλαδή το Πολιτικό Κατεστημένο.
Μεταδικτατορικά όλοι γνωρίζουμε ότι μόνο ένας πολιτικός φορέας με έναν λαοπρόβλητο ηγέτη κατόρθωσε να σπάσει μέχρι ένα βαθμό αυτή την «πολιτική ελίτ» και ήταν το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό κίνημα με τον Ανδρέα ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.
Και αυτό φυσικά και το πλήρωσε ο ίδιος, με την παραπομπή του ενώπιον της Δικαιοσύνης μέ ''κάλπικες κατηγορίες''.
Οσες φορές στη χώρα μας είχαμε Ηγέτες και γενικότερα πολιτικούς, που πίστευαν στη Λαϊκή Κυριαρχία, στην Εθνική και οικονομική Ανεξαρτησία, στη Λαική συμμετοχή μέσω των δημοψηφισμάτων για τα θέματα της χώρας που ο πολίτης επιβάλλεται να έχει άποψη, το «σύστημα» τους έστειλε στο Εδώλιο.
Και σήμερα έχουμε το εξής ανήκουστο, το ίδιο «σύστημα» να στέλνει έναν ολόκληρο λαό στο Εδώλιο της εξαθλίωσης μέσω των υποτιθέμενων ευθυνών του, αντί να γίνει το αντίθετο, δηλαδή ο λαός να τοποθετήσει όποιους και ότι συντηρεί αυτό το «σύστημα» στο Εδώλιο της συνείδησης του και της δικαιοσύνης του.
Δεν ισοπεδώνω τα πάντα στη πολιτική ζωή του τόπου, διότι υπήρξαν και υπάρχουν τίμιοι πολιτικοί σ΄ αυτή τη χώρα ,πολιτικοί που εργάσθηκαν, εφάρμοσαν αυτό που έλεγε 'ο Αριστοφάνης [σε απλή μετάφραση] '' Για να γίνει Καπετάνιος πρέπει να ξεκινήσεις από Μούτσος''.
Δυστυχώς όμως η έλλειψη Πολιτικής Παιδείας και ήθους, φραγμών και συνείδησης μετέτρεψαν την πολιτική ζωή της χώρας και την ισορροπια που επιβάλλετο να υπάρχει σε μια σκηνή θεάτρου κωμικού άλλοτε και τραγικού πλέον περιεχομένου.
Το αποτέλεσμα, είναι να βοηθάει διαχρονικά, στη συντήρηση ενός πολιτικού κατεστημένου !!
Αναρωτιέται κάποιος αν αυτό μπορεί να αλλάξει…
Εκτιμώ πώς ναι. Όμως τον τρόπο θα πρέπει ο καθένας να τον ισοσκελίσει με τα όρια του σε όλα τα επίπεδα.
Διότι ο λαός επιβάλλεται, όχι μόνο τυπικά αλλά και ουσιαστικά να είναι Κυρίαρχος ώστε να επαληθευτεί στη κυριολεκτική της έννοια, ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και παράλληλα και της εξουσίας που όμως θα πρέπει να πηγάζει μέσα από την Λαϊκή Κυριαρχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου