Πανσέληνη επίκληση εις το Ιερόν της Βραβωνίας Αρτέμιδος

Ορώμεν τον αστερόπληθο ουράνιον  θόλο, την νύχτα ετούτη της κυριαρχίας σου, ΘΕΑ ΑΡΤΕΜΙΔΑ, εβρισκόμενοι στον πάνσεπτο ιερό τόπο της Βραβρωνίας γης όπου οι θνητοί σε λάτρεψαν και σε λατρευούν, οπόταν εκφυγόντες ο Ορέστης με την αυτάδελφή του Ιφιγένεια από την χώρα της Ταυρίδος, προσέφυγαν εδώ, καταδιωκόμενοι από το άμετρο μένος των ανθρώπων, υποβαστάζοντες κατά τον ερχομό τους ευλαβικά μονάχα το ιερό σου ξόανο, εναποθέτοντας το σε αυτό ακριβώς το σημείο, όπου οι πρόγονοί μας σου οικοδόμησαν Ναό αντάξιο του αγνού σου κάλλους και του δοξαστικού σου ονόματος.

Είμεθα εδώ, Θεά μου, προσανατολισμένοι ετούτη την τελετουργική της επικλήσεως ώρα, από ολάκερο το Θάμπος του αστεροκέντητου ουρανού, στο ΑΓΙΟΝ ΦΑΟΣ που ανέτειλε επί των κεφαλών μας, της ολοφώτιστης ΣΕΛΗΝΗΣ, ενατενίζοντες έκθαμβοι την θεία μορφή του εγγύτερου προς την γαίαν ουρανίου θεϊκού σώματος.
Εγείρου, Εγείρου Θέα λυγερόκορμη, ενδύσου το αιθερινό κροκωτό σου πέπλο που πάναγνες υφάντρες κόρες-ψυχές σου διεποίκιλαν με αχειροποίητο υφάδι, φερμένο από τα αθώρητα του Σειριακού Ηλίου ανάκτορα, και με νήμα καθάριο πνευματικής ουσίας εκπορευομένης από του εστιακού πυρός του ασπροσπελάστου και στην νόηση μας ακόμη κοσμικού κέντρου.

Άφησε, Άφησε τα ιερά του Ολύμπου δώματα και κατερχόμενη ενθρονίσου ασημοθώρητη Θεά, και εισέδυσε ΤΩΡΑ, και ΦΑΙΝΟΥ, μέσα από το φέγγος του ολόλαμπρου σεληνιακού σου δίσκου.

Μέλλομεν να σε υμνήσωμεν, ερχόμενοι εδώ, σεβαστικά, αφού έχουμε λάβει την πρέπουσα ψυχική και νοητική κάθαρση, φορώντας ολόλευκα της χάρης σου ενδύματα. Σου αφιερώνουμε θυσιαστικά πρωτίστως ανθούς ακήρατου ορεινού λειμώνος αλλά κυρίως θέλουμε να σου αποθέσουμε Θεά, τα έστω και ολίγιστα κεκαθαρμένα μύχια της ψυχής μας, μιάς και αυτό είναι που ποθούν  περισσότερο να αποθέτουνμε θυσιαστικά οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΙ, από εμάς τους ανθρώπους.

Οσον δε για τα μιαρά μέρη της ψυχής μας, ΑΙΝΟΥΝΕ ΣΕ ΘΕΑ ενιστάμενοι κυκλοτερώς του Βωμού σου και διαλογιζόμενοι, μεθ΄όλου του θεικού σου ενθουσιασμού διακατεχόμενοι, εκστατικά-ερωτικά δονούμενοι, προσδοκώντας να μεθέξουμε, συνάδοντες τους αρχαίους μα και τους νεότερους σου ύμνους σου, από το Φάσμα του θεϊκού σου πεδίου, την στιγμή ταύτη που βρίσκεται στην Ύψιστη του Ισχύ, και ΕΣΥ ΘΕΑ,  να τεντώσεις βέλος ηλιακού δάνειου φωτός από την φαρέτρα σου, και να τοξεύσεις, και ούτω να κατέλθει με αστρική ορμή περιλούζοντας τα αιθερικά μας κέντρα, καταυγάζοντας τα σώματά μας αποκαθαίροντας τα ανίερα σκοτάδια της ψυχής μας.

Ω άγνος Αχραντον, Ω άγνος Αμόλυντον, ΣΥ ημπορείς να ανυψώσεις Πνευματικά τις συνειδήσεις μας, ΣΥ μονάχα ημπορείς να εκμαιεύσεις το εντός μας αφλόγιστο Απολλώνιο Φως που τρεμοσβύνει από τις δίνες των Παθών μας, όπως και στην αγία υμών μυθολογία μυθεύεται, με την αρωγή που προσέφερες  απαλλάσσοντας την μητέρα σου ΛΗΤΩ από τους φρικτούς ωδινικούς πόνους να φέρει σε θεϊκή εκδήλωση τον Αυταδελφό σου, τον Ύπατο του Φωτος Βασιλέα ΑΠΟΛΛΩΝΑ. Με τον ίδιο τρόπο που οι βροτοί εξελισσόμενοι θελήσουν να γεννήσουν το ενσώματο τους φως, θα πρέπει πρώτα να  Αναγνωρίσουν και να Τιμήσουν και να Εκδηλώσουν πρωταρχικά το  Σεληνιακό Φάος και ούτω να εκπυρώσει το Τρισήλιο εσώτερο φως, για να επέλεθει κάποτε η περιπόθητη Ηρωική έξοδος της ψυχής τους, από τα ατσάλινα δεσμά της οντογονικής  υλης.

Είθε  Θεά, να εισέρχονται οι ψυχές μας ατελεύτητα στο σελήνιο φως σου και να το απομυζούν, όπως προβάλει αυξητικά κατά την διάρκεια του σεληνιακού σου μηνός, και από το άφεγγο της  Βασίλισσας Εκάτης να πληρούνται οι ψυχές τους κατόπιν από το νυθήλιο ημισελήνιο Φερσεφόνιο φως, και τελικώς να γέμουν από το ολόγιομο λυτρωτικό  φως σου, από εσένα, Τρισυποστατη και Τριπρόσωπη ΑΡΤΕΜΙΔΑ

Ειθε να συνευρισκόμαστε καθ΄εκάστην κυριαρχία σου εναποθέτοντας διαρκώς και περισσότερα εξαγνισμένα ψυχικά πεδία, εμπράγματα σημάδια της Πνευματικής και ψυχικής μας αγνότητος

Ειθε να μην γεννούμε ποτέ επιλήσμονες όλων των θεϊκών σου ενεργειών και των φυσικών δυνάμεων που ετάχθεις να εφορεύεις από την ανέκφραστη, από την άρρητη  ΘΕΙΑ ΦΥΣΗ-ΟΥΣΙΑ.

Γένοιτο
Γένοιτο
Γένοιτο

Μπουσίου Ι. Παρμενίδης