Η εντύπωση που μένει στους πολίτες αυτής της χώρας είναι ότι κάθε μέρα αγωνιζόμαστε για την επόμενη· ώς εκεί. Κάθε μέρα η ύπαρξή μας εξαρτάται από διάφορες εξετάσεις, τις οποίες πρέπει να περάσουμε, από διάφορα τεστ, στα οποία πρέπει πάση θυσία να απαντήσουμε σωστά, αλλιώς... ο πέλεκυς θα πέσει βαρύς. Κάθε μέρα χάνουμε μαζί με ευρώ, επιδόματα, μισθούς και συντάξεις, την ατομική και συλλογική μας αξιοπρέπεια. Διατελούμε εν συγχύσει, βρισκόμαστε στη χειρότερη στιγμή της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Ιστορικά σε παρόμοιες συγκυρίες, όταν οι κοινωνίες δοκιμάζονται σκληρά και κυρίως αδυνατούν να κατανοήσουν τις πολλές και πραγματικές αιτίες του προβλήματός τους, ο κίνδυνος να χάσουν τη στοιχειώδη δυνατότητα κρίσης είναι μεγάλος. Οι λαϊκιστές, σαν ύαινες κανονικές που τρέφονται από πτώματα, καραδοκούν σε κάθε σκοτεινή γωνία και δεν υπάρχει πιο εύκολο θύμα από μια κοινωνία παραδομένη στην απελπισία, όπου κάθε υπεραπλούστευση περνά σαν σοφία και η κάθε σαχλαμάρα της δεκάρας αναδεικνύεται «εθνικά και κοινωνικά σωτήρια».
Το λαοφιλές σύνθημα των αγανακτισμένων αποτελεί πλέον τον επαναστατικό παιάνα των τέκνων της Χρυσής Αυγής, η οποία με χαρακτηριστική ευκολία καταλύει την έννομη τάξη, τη Δημοκρατία και επιβάλλει τον αποτελεσματικό νόμο της ωμής φασιστικής βίας. Η κρίση στη χώρα μας ανέδειξε και άλλα φαινόμενα, τα οποία αποτελούν ταμπού για την προοδευτική μεταπολιτευτική κοινωνία που οικοδομήσαμε μέσα σε μια πλειοδοτική Δημοκρατία παροχών, προνομίων, μέσα από έναν υπερπληθωρισμό κεκτημένων τα οποία δεν είχαν ταβάνι.
Έτσι, σήμερα στην ελληνική Βουλή κυριαρχούν αρκετές κομματικές ομάδες, οι οποίες υιοθέτησαν το ευγενές αυτό σύνθημα, ως ιδεολογικό μανιφέστο, την ακραία ρητορική, την ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής, όπου κάθε πολιτική υπογραφή απαιτούσε και μια κρεμάλα στο Σύνταγμα ή στου Γουδή, και τις μαζικές εκδηλώσεις βίας. Η αλλαγή πολιτικού σκηνικού των δυο τελευταίων αναμετρήσεων αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα μιας Δημοκρατίας, η οποία διαθέτει άριστους ρήτορες με κενό πολιτικό περιεχόμενο, επαναστάτες που θέλουν την εξουσία, αλλά δεν θέλουν να κυβερνήσουν, τάγματα εφόδου, λαϊκιστές της δεκάρας που πουλάνε πλαστικό πατριωτισμό και μια κυβέρνηση όπου οι διαχειριστές της κρίσης στην πλειονότητά τους ενσαρκώνουν την ίδια την κρίση.
Η οικονομική κρίση στη χώρα μας έχει ήδη μετατραπεί σε βαθύτατη πολιτική κρίση, η οποία ήδη εκδηλώνεται ως κρίση της Δημοκρατίας. Αυτά τα «τάγματα εφόδου» και η παροιμιώδης αδυναμία της πολιτείας, των δικαστικών και αστυνομικών αρχών να επιβάλουν τον νόμο, αποτελούν την αρχή του κύκνειου άσματος των κατεκτημένων ελευθεριών του λαού. Η σύντομη θητεία μας στη Δημοκρατία, δίχως διώξεις, Μακρονήσια, Κοτζαμάνηδες, δεν εκτιμήθηκε ουδόλως - και κυρίως από τα θύματα αυτής της θλιβερής πολιτικής! Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης δεν εκτιμηθήκαν επίσης ουδόλως οι μεγάλες και σημαντικές θεσμικές αλλαγές, όπως ο τερματισμός του εμφυλίου, ο εκδημοκρατισμός των Ενόπλων Δυνάμεων, η εξαφάνιση του χωροφύλακα, οι δικαίωση των αγωνιστών της Εθνικής (και όχι κομματικής) Αντίστασης, η ελεύθερη πρόσβαση του λαού στην εξουσία. Αντίθετα, εκτιμήθηκε ο εύκολος πλουτισμός, η συνδικαλιστική ασυδοσία, η κενού περιεχομένου επαναστατική ρητορική, το σπάσιμο βιτρινών, τα λεηλατημένα και εν καταλήψει πανεπιστήμια, ο φατριασμός, το ανανεωμένο και εκσυγχρονισμένο πελατειακό κράτος...
Τα «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής δυστυχώς για την ελληνική χρεοκοπημένη Δημοκρατία αποτελούν μια ακόμα είδηση της επικαιρότητας του κεντρικού δελτίου ειδήσεων και τίποτα παραπάνω…
xenofonb@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου