Ο μουτζούρης.
Θέσεις - Απόψεις
Είναι γνωστόν ότι ο μεγαλύτερος εφιάλτης κάθε κυβέρνησης ακούει στο όνομα «πολιτικό κόστος»! Απ’ αυτό το ρημάδι εξαρτάται το «ψωμάκι», (μάλλον γιά παντεσπάνι πρόκειται), του πάλαι ποτέ λειτουργήματος και νυν πολύ προσοδοφόρου επαγγέλματος του…. «πατέρα του Έθνους»! Το τρέμουν οι κυβερνώντες, όπως ο διάβολος το λιβάνι και το καρπούνται, ως κέρδος, οι αντιπολιτευόμενοι.
Η σημερινή κατάντια της χώρας, στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης κι ανυποληψίας, αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, και την πλήρη εξαχρείωση ολόκληρου του υπάρχοντος πολιτικού (sic) προσωπικού, (γιατί όταν ακούω την κομψή αυτή φράση το μυαλό μου πάει, συνειρμικά, στο καθ’ όλα σεβαστό «υπηρετικό προσωπικό»;), ανεξαρτήτως παρατάξεως. Όλοι, μα όλοι, κινούνται τώρα με απλοϊκές, σκακιστικές κινήσεις, πίσω από το ίδιο, (κυνικά εμφανιζόμενο και ευκόλως προδιδόμενο), μικροπολιτικό τους συμφέρον, θεωρώντας, προφανώς, την χώρα και την οικονομία της, ως ολική απώλεια, καράβι μισοβουλιαγμένο, οπότε περιττεύει κάθε προσπάθεια διάσωσης και …. ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Μέχρι τώρα το πολιτικό κόστος χρεωνόταν στη μία παράταξη, που κυβερνούσε, και το κέρδος το εισέπραττε, κυρίως, μία άλλη, η ισχυρότερη που αντιπολιτευόταν. Σήμερα όμως, αυτό επιπίπτει στις πλάτες τριών κομμάτων, που αναγκάστηκαν να φτιάξουν προσωρινή, (χάριν της πολυπόθητης 6ης δόσης), λυκοφιλία και να σχηματίσουν την πιό αδρανή, πιό αλληλομισούμενη, αλληλοτορπιλιζόμενη και πιό άχρηστη αλαλούμ-κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο ελληνισμός! Πιό πολύ «κλωτσοπατινάδα» γίνεται κάτω από το τραπέζι, παρά χρήσιμο κυβερνητικό έργο πάνω σ’ αυτό. Και όλοι προσπαθούν, με απαράμιλλη υποκρισία, να πασάρουν, ο ένας στον άλλο, κάθε ενέργεια που δημιουργεί πολιτικό κόστος, άρα φθορά. Με αποτέλεσμα να μην γίνεται τίποτε! Η κυβέρνηση αποτελεί πρότυπον…. ακυβέρνησης! Ο ένας φορτώνει τον άλλον κι ο άλλος κατηγορεί τον πρώτο, με κατά κανόνα αφελή επιχειρήματα και παιδιάστικες συμπεριφορές! Το σημερινό πολιτικό σύστημα που επανδρώνει η φαυλότερη και απεχθέστερη συντεχνία πολιτικών που γνώρισε ποτέ ο τόπος, επιβαίνει ενός καραβιού που βουλιάζει και όπου καθένας προσπαθεί να διασωθεί μετερχόμενος κάθε διαθέσιμου μέσου, θεμιτού ή αθέμιτου. Με κυρίαρχη έκφραση τις συνεχείς «κωλοτούμπες» που επιβάλλει το ένστικτο και όχι το μυαλό. Χωρίς σκέψη και χωρίς αιδώ!
Η όλη ιστορία θυμίζει ένα παλιό παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, με τράπουλα. Τον μουτζούρη! Τον μμουτζούρη εξέφραζε μία φιγούρα, (π.χ. βαλές), ή ο τζόκερ, που σε όποιον έμενε στο τέλος του παιχνιδιού, αυτός έχανε. Και μάλιστα υποχρεωνόταν να φάει και μιά μουτζούρα από κάρβουνο
-απαραίτητο συστατικό του παιχνιδιού- στο κούτελο!
Εννοείται ότι οι λαμπροί πολιτικοί μας αστέρες, «συγκυβερνώντες» και παίζοντες με εκπληκτική επιτυχία το συναρπαστικό αυτό παιχνίδι, μέχρι τις εκλογές θα έχουν αρπάξει τόσες «μουτζούρες» έκαστος, θυμίζοντας πλέον «αραπάκια στο Νείλο», που το αναπόφευκτο εκλογικό φούμο που τους περιμένει άφθονο, δεν θα προξενήσει καμία εντύπωση σε κανένα. Αυτό το γνωρίζουν καλά, γι’ αυτό και δεν επιθυμούν, οι περισσότεροι, εκλογές. Προτιμούν τον «μουτζούρη» στη Βουλή, από το «μαύρο» της κάλπης. Και το παιχνίδι, όσο τραβήξει….. Και η υπομονή μας μαζί.
Είναι γνωστόν ότι ο μεγαλύτερος εφιάλτης κάθε κυβέρνησης ακούει στο όνομα «πολιτικό κόστος»! Απ’ αυτό το ρημάδι εξαρτάται το «ψωμάκι», (μάλλον γιά παντεσπάνι πρόκειται), του πάλαι ποτέ λειτουργήματος και νυν πολύ προσοδοφόρου επαγγέλματος του…. «πατέρα του Έθνους»! Το τρέμουν οι κυβερνώντες, όπως ο διάβολος το λιβάνι και το καρπούνται, ως κέρδος, οι αντιπολιτευόμενοι.
Η σημερινή κατάντια της χώρας, στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης κι ανυποληψίας, αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, και την πλήρη εξαχρείωση ολόκληρου του υπάρχοντος πολιτικού (sic) προσωπικού, (γιατί όταν ακούω την κομψή αυτή φράση το μυαλό μου πάει, συνειρμικά, στο καθ’ όλα σεβαστό «υπηρετικό προσωπικό»;), ανεξαρτήτως παρατάξεως. Όλοι, μα όλοι, κινούνται τώρα με απλοϊκές, σκακιστικές κινήσεις, πίσω από το ίδιο, (κυνικά εμφανιζόμενο και ευκόλως προδιδόμενο), μικροπολιτικό τους συμφέρον, θεωρώντας, προφανώς, την χώρα και την οικονομία της, ως ολική απώλεια, καράβι μισοβουλιαγμένο, οπότε περιττεύει κάθε προσπάθεια διάσωσης και …. ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Μέχρι τώρα το πολιτικό κόστος χρεωνόταν στη μία παράταξη, που κυβερνούσε, και το κέρδος το εισέπραττε, κυρίως, μία άλλη, η ισχυρότερη που αντιπολιτευόταν. Σήμερα όμως, αυτό επιπίπτει στις πλάτες τριών κομμάτων, που αναγκάστηκαν να φτιάξουν προσωρινή, (χάριν της πολυπόθητης 6ης δόσης), λυκοφιλία και να σχηματίσουν την πιό αδρανή, πιό αλληλομισούμενη, αλληλοτορπιλιζόμενη και πιό άχρηστη αλαλούμ-κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ ο ελληνισμός! Πιό πολύ «κλωτσοπατινάδα» γίνεται κάτω από το τραπέζι, παρά χρήσιμο κυβερνητικό έργο πάνω σ’ αυτό. Και όλοι προσπαθούν, με απαράμιλλη υποκρισία, να πασάρουν, ο ένας στον άλλο, κάθε ενέργεια που δημιουργεί πολιτικό κόστος, άρα φθορά. Με αποτέλεσμα να μην γίνεται τίποτε! Η κυβέρνηση αποτελεί πρότυπον…. ακυβέρνησης! Ο ένας φορτώνει τον άλλον κι ο άλλος κατηγορεί τον πρώτο, με κατά κανόνα αφελή επιχειρήματα και παιδιάστικες συμπεριφορές! Το σημερινό πολιτικό σύστημα που επανδρώνει η φαυλότερη και απεχθέστερη συντεχνία πολιτικών που γνώρισε ποτέ ο τόπος, επιβαίνει ενός καραβιού που βουλιάζει και όπου καθένας προσπαθεί να διασωθεί μετερχόμενος κάθε διαθέσιμου μέσου, θεμιτού ή αθέμιτου. Με κυρίαρχη έκφραση τις συνεχείς «κωλοτούμπες» που επιβάλλει το ένστικτο και όχι το μυαλό. Χωρίς σκέψη και χωρίς αιδώ!
Η όλη ιστορία θυμίζει ένα παλιό παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, με τράπουλα. Τον μουτζούρη! Τον μμουτζούρη εξέφραζε μία φιγούρα, (π.χ. βαλές), ή ο τζόκερ, που σε όποιον έμενε στο τέλος του παιχνιδιού, αυτός έχανε. Και μάλιστα υποχρεωνόταν να φάει και μιά μουτζούρα από κάρβουνο
-απαραίτητο συστατικό του παιχνιδιού- στο κούτελο!
Εννοείται ότι οι λαμπροί πολιτικοί μας αστέρες, «συγκυβερνώντες» και παίζοντες με εκπληκτική επιτυχία το συναρπαστικό αυτό παιχνίδι, μέχρι τις εκλογές θα έχουν αρπάξει τόσες «μουτζούρες» έκαστος, θυμίζοντας πλέον «αραπάκια στο Νείλο», που το αναπόφευκτο εκλογικό φούμο που τους περιμένει άφθονο, δεν θα προξενήσει καμία εντύπωση σε κανένα. Αυτό το γνωρίζουν καλά, γι’ αυτό και δεν επιθυμούν, οι περισσότεροι, εκλογές. Προτιμούν τον «μουτζούρη» στη Βουλή, από το «μαύρο» της κάλπης. Και το παιχνίδι, όσο τραβήξει….. Και η υπομονή μας μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου