Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου
Δεν είναι τυχαίο που η Λεπτοκαρυά χάνει σιγά σιγά την ψυχή της. Δεν φταίνε μόνο οι ξενόφερτες συνήθειες, η τυπολατρία ή η μανία με το «γκουρμέ» και την επίπλαστη εικόνα. Φταίνε και οι ίδιοι οι νόμοι που, αντί να στηρίζουν την παράδοση, συχνά τη βάζουν στο περιθώριο.
Ακόμα στην τουριστική Λεπτοκαρυά, όπου θα περίμενε κανείς να ακούσει την Ελλάδα να ζει μέσα από τη μουσική της, τα ελληνικά τραγούδια σπανίζουν. Η ελληνική μουσική, το μπουζούκι, η κιθάρα, μπαίνουν στο στόχαστρο του νόμου για το ωράριο. Ένα τηλεφώνημα αρκεί για να σωπάσει η παρέα. Στις 22 νυχτώνει και στις 23 πρέπει να σταματήσει η μουσική, λες και η παράδοση είναι θόρυβος που ενοχλεί.
Κι όμως, για δεκαετίες η μουσική και η παρέα κράτησαν ζωντανή την Λεπτοκαρυά, πολλές φορές με την ανοχή των αρχών και τη σιωπηλή δύναμη της κοινωνίας που ήθελε να διατηρήσει το αυθεντικό. Τώρα όμως το πράγμα ξέφυγε. Ο νόμος τιμωρεί αυτό που άλλοτε ήταν ο πυρήνας της ελληνικότητας: η κοινή ζωή, το τραγούδι, το όργανο που έδινε ρυθμό στη συντροφιά.
Η Λεπτοκαρυά που γνώριζε να τραγουδάει και να γλεντάει με μέτρο, η Λεπτοκαρυά της παρέας, κινδυνεύει να χαθεί πίσω από διατάξεις, πρόστιμα και περιορισμούς. Αντί να προστατεύουμε και να αναδεικνύουμε το ελληνικό στοιχείο, το κλείνουμε σε καλούπια και του βάζουμε «ώρα λήξης».
Οι ίδιοι οι δήμοι στις τουριστικές περιοχές έχουν ευθύνη να προστατεύσουν αυτήν την παράδοση. Όχι να την αφήσουν να σβήσει. Η ελληνική μουσική, η παρέα, η ζωντανή πολιτιστική μας κληρονομιά, είναι στοιχείο ταυτότητας και πόλος έλξης. Ο τουρίστας δεν έρχεται για να ακούσει την ίδια μουσική που βρίσκει παντού στον κόσμο∙ έρχεται για να νιώσει την ατμόσφαιρα της Ελλάδας.
Κι ακριβώς αυτό πρέπει να διαφυλαχθεί. Γιατί η μουσική, η συντροφικότητα και το φιλότιμο δεν είναι υπόθεση ωραρίου, αλλά τρόπος ζωής. Και χωρίς αυτά, η Λεπτοκαρυά παύει να είναι η περιοχή που αγαπήσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου