Πράσσειν άλογα

.

Κωνσταντίνος Σ Γιαντσιος 

 «Έλα της θάλασσας θεριό και του πελάγου μπόρα,

το φοβερό σκουπιδαριό να διώξεις απ' τη χώρα»

— Νίκος Γκάτσος

Ο Γκάτσος δεν γνώριζε ούτε για ανεμογεννήτριες στις κορυφές των βουνών, ούτε για φωτοβολταϊκά που σκεπάζουν καλλιέργειες, ούτε για τα δισεκατομμύρια που σπαταλώνται για μια «πράσινη ανάπτυξη» χωρίς σχέδιο. Κι όμως, λες και τα είχε προβλέψει όλα.

Το «φοβερό σκουπιδαριό» δεν είναι μόνο το πλαστικό στις παραλίες ή τα μπάζα στους ποταμούς. Είναι κι εκείνο που αφήνει πίσω της η πολιτική βούληση όταν υποκρίνεται ότι υπηρετεί το περιβάλλον ενώ στην ουσία το εκμεταλλεύεται.

Η μετάβαση στην καθαρή ενέργεια είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Όμως πώς γίνεται να μιλάμε για βιωσιμότητα όταν γεμίζουμε τις κορυφές των βουνών με ανεμογεννήτριες, διαλύοντας τοπίο και οικοσυστήματα; Πώς είναι «πράσινη» μια πολιτική που αφαιρεί καλλιεργήσιμη γη για να την καλύψει με ηλιακά πάνελ;

Και ακόμα χειρότερα: πώς περιμένουμε να αποδώσει αυτή η μετάβαση, όταν δεν έχει προηγηθεί ούτε βασικός σχεδιασμός για τα δίκτυα μεταφοράς της παραγόμενης ενέργειας; Ποια "πράσινη ενέργεια" υπάρχει χωρίς σύγχρονα και ασφαλή δίκτυα που να φτάνουν στα σπίτια, στις πόλεις, στις βιοτεχνίες;

Η πραγματικότητα είναι ότι το ενεργειακό τοπίο της χώρας μας μετασχηματίζεται βεβιασμένα, με όρους εργολαβιών και όχι όρους οικολογικής ισορροπίας. Οι κομματικές εξουσίες αντιμετωπίζουν το περιβάλλον όπως πάντα: όχι ως κοινό αγαθό, αλλά ως πεδίο επιδοτήσεων, πρόχειρων επενδύσεων και εξυπηρετήσεων.

Μα η φύση δεν συγχωρεί. Ούτε ξεχνά. Το θεριό του Γκάτσου μπορεί να είναι η ίδια η φωνή της — μια φωνή που μας καλεί να δούμε καθαρά. Ότι χωρίς συνολικό σχέδιο, χωρίς παιδεία, χωρίς σεβασμό στον τόπο, καμία μετάβαση δεν είναι πράσινη. Είναι απλώς άλλη μια μορφή βίας — αυτή τη φορά καλυμμένη με οικολογικά συνθήματα.

Ο χρόνος τελειώνει. Και το θεριό που θα διώξει το «σκουπιδαριό» μπορεί να μην είναι ούτε της θάλασσας ούτε του πελάγους. Μπορεί να είναι η οργή των ίδιων των ανθρώπων όταν δουν ότι το ψέμα ντύθηκε πράσινο.