Τι είναι για την ψυχή το ευγενέστερο;

 ΑΜΛΕΤ: "Ύπαρξη; Ανυπαρξία;  
Ιδού το ερώτημα. 
Τι είναι για την ψυχή το ευγενέστερο; 
Να ανεχτείς βέλη και λιθοβολισμό πρόστυχης μοίρας,
 ή να σηκώσεις όπλο ενάντια σε ωκεανό από βασανιστήρια να τους εναντιωθείς και να τα μηδενίσεις;..

Θάνατος. 
Ύπνος. 
Και μετά, μηδέν. 
Κι αν μ’ έναν ύπνο βάζω τέλος στα μαρτύρια της καρδιάς και τα χιλιάδες άλλα πράγματα που κληρονόμησε η σάρκα; 
Αυτό είναι ολοκλήρωση ευλαβικότατα επιθυμητή.
Θάνατος. 
Ύπνος. 
Ύπνος! Α!  
Και ίσως όνειρα... 
Μάλιστα. 
Εδώ η εμπλοκή. 
Γιατί σε τέτοιον ύπνο θανάτου, τι είδους όνειρα ενδέχεται να έρθουν, όταν θα ’χουμε ξεφορτωθεί αυτό το σάρκινο βασανιστήριο; 
Αυτό μας κόβει τη φόρα·..

Ο συλλογισμός που κάνει αβάσταχτη μία ζωή που τόσο αβάσταχτα πολύ κρατεί. 
Γιατί, ποιος θα υπόμενε μαστίγιο, 
προσβολές εγκόσμιες, 
την αδικία του δυνάστη, 
τη βρισιά του αλαζόνα ή τις μαχαιριές του περιφρονημένου έρωτα, 
τον νόμο που θα λειτουργήσει καθυστερημένα,
 την προπέτεια της Εξουσίας, 
τα λακτίσματα που ο νομοταγής πολίτης δέχεται απ’ τον αχρείο, 
όταν στο χέρι του είναι απ’ όλα αυτά να απαλλαγεί μ’ ένα μικρό, γυμνό μαχαίρι; ...
Γιατί ποιος θ’ ανεχόταν βόγγο, 
βάρος και ιδρώτα μίας άχαρης ζωής,
 εάν ο τρόμος πως κάτι που υπάρχει μετά θάνατον ̶ η χώρα η άγνωστη που από το σύνορό της ταξιδιώτης κανείς δεν επιστρέφει ̶ μουδιάζει τη βούληση και μας καταναγκάζει να υπομείνουμε τα τωρινά μαρτύριά μας, παρά ν’ ανοίξουμε πανιά προς άλλα, άγνωστά μας;..

Όπου, η σκέψη μάς κάνει όλους μας δειλούς, το φυσικό χρώμα της απόφασης το απονεκρώνει η κιτρινισμένη πια χροιά της σκέψης. 
Και έργα υψηλής πνοής με ισχυρά φτερά, μ’ αυτήν εδώ τη σκέψη βγαίνουν από τη ροή τους.
Έργα πια δεν θα ονομαστούν ποτέ..."