Ομηρικός Ύμνος εις Ήλιον

Τον Ήλιον πάλι άρχισε να υμνείς, παιδί του Δία, Μούσα

                                     Καλλιόπη, τον ολόλαμπρο, που η βοϊδοματη Ευρυφάεσσα
                                   γέννησε για το παιδί της Γαίας και του εστερόοντος Ουρανού...

                                     Γιατί ο Υπερίωνας πήρε την πολυξάκουστη Ευρυφάεσσα,
                                     την αδερφή του, κι αυτή του γέννησε πανέμορφα παιδιά,
                                      την ροδοβραχιονάτη Ηώ, την ομορφοπλέξουδη Σελήνη
                                 και τον ακούραστο ήλιο, τον (παρ)όμοιο με τους αθανάτους,
                                    αυτόν που ρίχνει το φως στους θνητούς και στους θεούς
                                ανεβασμένος πάνω στους ίππους του. τρομερή ματιά αυτός ρίχνει
                                  από την χρυσή περικαιφαλέα του. από αυτόν λαμπρές ακτίνες
                                 ξεχύνουν λάμψη έντονη στους κροτάφους του τα μάγουλά του
                                       λαμρά προβάλλουν το χαριτωμένο πρόσωπό του έτσι
                                   που μακριά να στέλνει τη λάμψη του. στο κορμί του λάμπει
                                     ρούχο όμορφο λεπτοϋφαντο με τους ανέμους. κάτω είναι
                                  αρσενικοί ίπποι. εκεί στήνει το χρυσό αμάξι, τους ίππους του
                                 και τραβάει κατά το βράδυ αππο τον ουρανό προς τον Ωκεανό.
                                           Να έχεις χαρές, άναξ, και δίνε μας ευχάριστη ζωή.
                                         Αρχίζοντας απο σένα θα ψάλω το γένος των θνητών,
                                   των ημιθέων, που οι θεοί έδειξαν τα έργα τους στους θνητούς.

''Ηλιον υμνείν αύτε Διός τέκος άρχεο Μούσα
Καλλιόπη φαέθοντα, τόν Ευρυφάεσσα βοώπις
γείνατο Γαίης παιδί καί Ουρανού αστερόεντος:
γήμε γάρ Ευρυφάεσσαν αγακλειτήν `Υπερίων
αυτοκασιγνήτην, ή οι τέκε κάλλιμα τέκνα
'Ηώ τε ροδόπηχυν εϋπλόκαμόν τε Σελήνην
'Ηέλιόν τ' ακάμαντ' επιείκελον αθανάτοισιν,
ός φαίνει θνητοίσι καί αθανάτοισι θεοίσιν
ίπποις εμβεβαώς: σμερδνόν δ' ό γε δέρκεται όσσοις
χρυσής εκ κόρυθος, λαμπραί δ' ακτίνες απ' αυτού
αιγλήεν στίλβουσι, παρά κροτάφων τε παρειαί
λαμπραί από κρατός χαρίεν κατέχουσι πρόσωπον
τηλαυγές: καλόν δέ περί χροΐ λάμπεται έσθος
λεπτουργές πνοιή ανέμων, υπό δ' άρσενες ίπποι
ένθ' άρ' ό γε στήσας χρυσόζυγον άρμα καί ίππους
θεσπέσιος πέμπησι δι' ουρανού ωκεανόν δέ.
Χαίρε άναξ, πρόφρων δέ βίον θυμήρε' όπαζε:
εκ σέο δ' αρξάμενος κλήσω μερόπων γένος ανδρών
ημιθέων ών έργα θεοί θνητοίσιν έδειξαν.