Η ελπίδα θα αργήσει να φανεί

ΕΛΕΓΧΟΥ Σε παρόμοιες περιόδους με αυτές που διανύουμε, έρχονται στην επιφάνεια οι χρεοκοπίες του παρελθόντος· όχι του παρόντος. Με αυτή τη βασική αρχή, που δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, όλοι αυτοί που σήμερα παριστάνουν τους έκπληκτους μπροστά στην κατάντια της χώρας, της κοινωνίας και των ατόμων της, είναι κ ατά βάση εκείνοι οι οποίοι ευεργετήθηκαν από τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση – με πολλούς τρόπους. Σήμερα, παρακολουθούμε έντρομοι διάφορα φαινόμενα τα οποία επίσης αρνούμαστε να αντιληφθούμε στην πραγματική τους διάσταση. Για παράδειγμα, η κοινωνία επιβραβεύει τον κάθε ελάχιστο ανθρωπάκο, ο οποίος ανοητολογεί, παραληρεί, υβρίζει, φωνασκεί, κατακρίνει· και εν τέλει τον τοποθετεί εκεί που του αξίζει: στη Βουλή! Έτσι νομιμοποιείται η χυδαιότητα πάνω στην οποία στρώνουν την προσωπική τους καριέρα οι κάθε είδους τυχοδιώκτες της κρίσης – η οποία σε λίγο θα αποδειχτεί το πιο επικερδές «επάγγελμα» στην Ελλάδα! Η δημοφιλία των κάθε λογής παρασίτων φτάνει στα ύψη, έτσι που τα εκφυλιστικά φαινόμενα, η αμετροέπεια, οι βλακώδεις δηλώσεις, η προστυχιά, να τροφοδοτούν και να καλύπτουν την ατιμωρησία των πιο σοβαρών εγκλημάτων. Η καθημερινότητά μας μοιάζει με αρένα όπου η κάθε κραυγαλέα ανοησία προσελκύει το αποκλειστικό ενδιαφέρον του κοινού – όχι της πολιτείας, αλλά των πολιτών, οι οποίοι με τη ροπή τους να επικεντρώνουν την προσοχή τους στην κάθε σάχλα, νομιμοποιούν τα εγκλήματα της πολιτείας. Η τρέχουσα αισθητική διαμορφώνει το κριτήριο της κοινωνίας και αποκαλύπτει σε κάθε πτυχή της ζωής μας τις προτιμήσεις της, τόσο σε πολιτικά πρόσωπα όσο και σε πολιτικές, καθώς και σε πολιτισμικά πρότυπα. Στις μέρες μας, που πουλά το αντι-συστημικό «προϊόν - ιδεολόγημα», όλοι βρέθηκαν αιφνίδια εκτός συστήματος, με πρώτους και καλύτερους τους πυλώνες του συστήματος! Έτσι, έκπληκτοι, αλλά και δίχως αντιδράσεις, οι πολύ καλά ενημερωμένοι πολίτες παρακολουθούν αμήχανοι τους καναλάρχες και τους εκδότες που υπήρξαν η πεμπτουσία του συστήματος, να παριστάνουν τους επαναστάτες στα κάγκελα. Το οικτρό αυτό θέαμα, με τους διαχειριστές του συστήματος να παριστάνουν τους Γαριβάλδηδες, επεκτείνεται και σε άλλους τομείς της κοινωνικής μας ζωής που εξέθρεψε με περισσό ζήλο την αρχή της μετριότητας. Σε αυτή τη χώρα φωνασκούν σήμερα περισσότερο από κάθε άλλον πληττόμενο οι προνομιούχοι. Κάτι έκδοτες που ήταν υπεράνω πατρίδας, πολιτείας και κυβερνήσεων, κάτι δημοσιογράφοι - επιχειρηματίες που κοιμούνται με τις Πόρσε τους αγκαλιά, κάτι καλλιτέχνες που πέρασαν με επαναστατικό διαβατήριο και με όλους τους τρόπους, πάντα εκ του ασφαλούς, στο απυρόβλητο από όλο το κομματικό σύστημα, κάτι σατιρικοί συγγραφείς που έκαναν στην πτωχή Ελλάδα… πλούσια καριέρα με ανάλογη εξουσία και δύναμη… Παρακολουθούμε για παράδειγμα τους χρεοκοπημένους εκπροσώπους της τριτοκοσμικής εκδοχής λάιφ στάιλ, όπως αυτό υπηρετήθηκε στη χώρα μας και εκφράστηκε με κάτι θλιβερούς επαρχιώτες να παριστάνουν τους Τσε Γκεβάρα των απαλλοτριωμένων μας ζωών. Όλοι αυτοί που γάνωναν επί τέσσερις δεκαετίες τα κεφάλια μας ανακηρύσσοντας το κάθε σκουπίδι σε υπέρτατη αξία της καθημερινότητάς μας, τώρα ψελλίζουν επαναστατικά εμβατήρια. Όπως επίσης και οι α(η)δοί και λοιποί πολιτιστικοί εκπρόσωποι του κατεστημένου, οι οποίοι έστησαν τις καριέρες τους πάνω στις αιτίες της κρίσης: κομματοκρατία, παχυλές κρατικές επιχορηγήσεις, φοροδιαφυγή, ίντριγκα, αβυσσαλέα προσκόλληση στο προσωπικό συμφέρον και πρόθυμες υπηρεσίες στο σύστημα και το κατεστημένο, με αντιπαροχή τις πολιτισμικές σελίδες των δημοκρατικών… ανεξάρτητων και αντισυστημικών (και σήμερα αντιμνημονιακών) εφημερίδων! Γενικά, αν προσέξει κανείς στην Ελλάδα, το «αντί», η αντίρρηση, αποτελεί την πιο παραγωγική και πολλαπλώς επικερδή επιχείρηση. Ωστόσο, το πιο τραγικό από όλα είναι η επιβράβευση από τη λαϊκή βάση της θρασύτητας, της βλακείας, της ανικανότητας και της αμετροέπειας. Αν ρίξει κανείς μια ψύχραιμη ματιά στην εικόνα που παρουσιάζει το σημερινό «μνημονιακό» και «αντιμνημονιακό» Κοινοβούλιο, στην ποιότητα που εμφανίζει το ανθρώπινο δυναμικό του, θα καταλάβει αυτόματα αυτό που τον αφορά άμεσα: ότι η ελπίδα θα αργήσει να φανεί…