Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε για την Ελλάδα, Η συνέχεια από το πρώτο.

 Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Πρόλογος :

Τριων στην σειρά άρθρων για τον Ιωάννη Καποδίστρια

Η ιστορία του Ιωάννη Καποδίστρια αποτελεί θεμέλιο λίθο για το νεότερο ελληνικό κράτος. Στη σειρά αυτή των τριών άρθρων, θα εξερευνήσουμε τη ζωή και το έργο του — από τα πρώτα βήματα στη διπλωματία της Ευρώπης, τη σημαντική συμβολή της Φιλικής Εταιρείας στην προετοιμασία της Επανάστασης, έως τον καθοριστικό ρόλο του στην Επανάσταση και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, και τέλος, τις προκλήσεις και την τραγική δολοφονία που σημάδεψε την Ελλάδα του 19ου αιώνα.

Μέσα από τεκμήρια, ιστορικές αναλύσεις και διεισδυτικές ματιές, αποκαλύπτουμε την κληρονομιά ενός ηγέτη που πάλεψε για μια Μεγάλη Ελλάδα — και αφήνει μαθήματα για το σήμερα.

Ιωάννης Καποδίστριας – Από το 1815 ως το Ναβαρίνο (1827)

Διπλωματία, Μεγάλες Δυνάμεις και το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας

Η απογείωση στη ρωσική διπλωματία

Μετά το Συνέδριο της Βιέννης, ο Καποδίστριας έγινε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, μοιράζοντας την εξουσία με τον Καρλ Νέσελροντ. Από αυτή τη θέση βρέθηκε στο επίκεντρο των διεθνών σχέσεων, με λόγο στα μεγαλύτερα ζητήματα της εποχής:

Διατήρηση ισορροπίας στην Ευρώπη μετά τον Ναπολέοντα.

Προστασία των μικρών εθνών.

Προώθηση των ρωσικών συμφερόντων χωρίς να προκαλεί πόλεμο.

Η Ελληνική Επανάσταση και η ουδέτερη στάση

Όταν το 1821 ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση, ο Καποδίστριας βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Ως Έλληνας, ένιωθε πατριωτική υποχρέωση να βοηθήσει. Ως υπουργός μιας αυτοκρατορίας, έπρεπε να υπερασπιστεί τη ρωσική πολιτική, που αρχικά δεν ήθελε ανοιχτή ρήξη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η διπλωματική του στάση ήταν να πιέζει μυστικά υπέρ της Ελλάδας, χωρίς να εκθέτει τη Ρωσία σε πρόωρη σύγκρουση.

Παραίτηση και προσέγγιση της Δύσης

Το 1822, βλέποντας ότι η Ρωσία δεν έπαιρνε σαφή θέση υπέρ της Επανάστασης, παραιτήθηκε και έφυγε από την Αγία Πετρούπολη. Μετέβη στην Ελβετία και αργότερα στην Αγγλία, όπου προσπάθησε να πείσει τις Μεγάλες Δυνάμεις για το δίκαιο του ελληνικού αγώνα. 

Εκεί βρήκε απέναντί του τον Δούκα του Ουέλινγκτον, δηλωμένο ανθέλληνα, που τον θεωρούσε «άνθρωπο του Τσάρου» και υπονόμευσε τις προσπάθειές του.

Η ατυχία με τον θάνατο του Τζορτζ Κάνιγκ (1827)

Τον Αύγουστο του 1827, μόλις τρεις μέρες πριν από το προγραμματισμένο ραντεβού του με τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο Τζορτζ Κάνιγκ, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών και ένθερμος υποστηρικτής της ελληνικής ανεξαρτησίας, πέθανε ξαφνικά στις 8 Αυγούστου.

Η απώλειά του ήρθε σε μια κρίσιμη στιγμή, ακριβώς πριν τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, και στέρησε από την ελληνική υπόθεση έναν από τους σημαντικότερους υποστηρικτές της.

Μετά το θάνατο του Κάνιγκ, η βρετανική πολιτική άλλαξε πορεία, η θέση του αναλήφθηκε από τον Δούκα του Έλινγκτον, που ήταν λιγότερο φιλικός προς τον Καποδίστρια και τους Έλληνες, δυσκολεύοντας τις διπλωματικές προσπάθειες.

Αυτή η συγκυρία ήταν καθοριστική για την εξέλιξη της επανάστασης και τις διεθνείς διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν.

Το όραμα των «τριών ηπείρων και πέντε θαλασσών»

Ο Καποδίστριας δεν έβλεπε την Ελλάδα μόνο ως μικρό κρατίδιο της Στερεάς και της Πελοποννήσου. Στις συζητήσεις του με Άγγλους και άλλους διπλωμάτες, περιέγραφε μια Ελλάδα που θα περιλάμβανε Κρήτη, Κύπρο, Μακεδονία, Ήπειρο, Θράκη, Πόντο και τις ελληνικές κοινότητες της Μικράς Ασίας.

Η γεωπολιτική του σκέψη δεν ήταν επεκτατικό σχέδιο κατάκτησης, αλλά αγώνας απελευθέρωσης.

Αναφερόταν σε περιοχές όπου οι Έλληνες ζούσαν επί αιώνες και όπου είχε ήδη ξεσπάσει επανάσταση και χυθεί αίμα. Για τον Καποδίστρια, αυτές οι περιοχές αποτελούσαν την ιστορική και πολιτιστική ενότητα του έθνους· η απελευθέρωσή τους δεν ήταν επιθετική πράξη, αλλά αποκατάσταση δικαιοσύνης.

Η γεωστρατηγική διάσταση του Ναβαρίνου

Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827) δεν ήταν απλώς μια στρατιωτική νίκη υπέρ της ελληνικής ανεξαρτησίας, αλλά και αποτέλεσμα πολύπλοκων συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων.

Η Βρετανία, ως κυρίαρχη αποικιακή δύναμη στην Ινδία, είχε ζωτικό συμφέρον να διασφαλίσει την ομαλή επικοινωνία της με την αποικία της.

Το κανάλι του Σουέζ (που άνοιξε επισήμως το 1869, αλλά η στρατηγική σημασία της περιοχής ήταν ήδη αντιληπτή) απαιτούσε έναν σταθερό και φιλικό έλεγχο στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ο Μοχάμετ Αλί, ηγεμόνας της Αιγύπτου, είχε επεκτατικές φιλοδοξίες, ακόμα και να γίνει σουλτάνος, και αντιπροσώπευε μια δύναμη που έπρεπε να αποδυναμωθεί.

Έτσι, η παρέμβαση των Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας στο Ναβαρίνο και οι ίδιες δυνάμεις σταμάτησαν πάλι τον Ιμπραήμ αργότερα στην Προύσα , στόχευαν στην ισορροπία δυνάμεων, όχι μόνο στην υποστήριξη της Ελλάδας.

Διπλωματία μετά το Ναβαρίνο

Μετά τη ναυμαχία, ο Σουλτάνος αρνήθηκε να δεχτεί τους πρέσβεις των τριών δυνάμεων. Ο Καποδίστριας φρόντισε να τους φέρει στον Πόρο για μυστικές συνομιλίες, διασώζοντας την ενότητα των συμμάχων και προετοιμάζοντας το έδαφος για το Πρωτόκολλο του Λονδίνου.

  Στο τέλος αυτής της περιόδου, ο Καποδίστριας θα αναλάμβανε ο ίδιος Κυβερνήτης της Ελλάδας. Τώρα, όμως, τον περίμενε η πιο δύσκολη αποστολή της ζωής του: να μετατρέψει ένα ρημαγμένο έδαφος σε οργανωμένο κράτος, με εχθρούς μέσα κι έξω.

Επίλογος :

– Η κληρονομιά του Ιωάννη Καποδίστρια

Η πορεία του Ιωάννη Καποδίστρια, από τα διπλωματικά σαλόνια της Ευρώπης μέχρι τα πεδία της Επανάστασης, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του σε μια ιδέα: την εθνική ανεξαρτησία και την αναγέννηση της Ελλάδας.

Στο πρώτο μέρος της ζωής του, μέχρι το 1815, έθεσε τα θεμέλια της φήμης του ως χαρισματικού διπλωμάτη και υπερασπιστή της ειρήνης. Στα χρόνια της Επανάστασης, μεσολάβησε ανάμεσα σε αυτοκρατορίες, αξιοποιώντας κάθε ρήγμα στις μεγάλες δυνάμεις. Μετά το Ναβαρίνο, ανέλαβε το τιτάνιο έργο να συγκροτήσει κράτος από το μηδέν, χωρίς πόρους, αλλά με όραμα και πίστη.

Η δολοφονία του το 1831 δεν έκλεισε μόνο μια ζωή. Έβαλε τέλος σε μια πορεία ανεξάρτητης ελληνικής πολιτικής, αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό σε ξένες παρεμβάσεις που σφράγισαν τη χώρα για δεκαετίες. Πολλά από τα σχέδιά του ακυρώθηκαν, άλλα παραμορφώθηκαν, κι όμως η παρακαταθήκη του παραμένει: το όραμα μιας Ελλάδας ισχυρής, αυτάρκους και ελεύθερης.

Η μνήμη του μπορεί να είναι σήμερα υποβαθμισμένη σε τοίχους και πλατείες, αλλά η ιστορία του συνεχίζει να εμπνέει όσους βλέπουν την πολιτική όχι ως τέχνη της εξουσίας, αλλά ως λειτούργημα προσφοράς.

Με εκτίμηση 

Κωνσταντίνος Σ. Γάντσιος 

Πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου. 

Ιωάννης Καποδίστρια ς γεννήθηκε για την Ελλάδα, η συνέχεια στο δεύτερο.

 

.

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Πρόλογος :

τριων στην σειρά άρθρων για τον Ιωάννη Καποδίστρια

Η ιστορία του Ιωάννη Καποδίστρια αποτελεί θεμέλιο λίθο για το νεότερο ελληνικό κράτος. Στη σειρά αυτή των τριών άρθρων, θα εξερευνήσουμε τη ζωή και το έργο του — από τα πρώτα βήματα στη διπλωματία της Ευρώπης, τη σημαντική συμβολή της Φιλικής Εταιρείας στην προετοιμασία της Επανάστασης, έως τον καθοριστικό ρόλο του στην Επανάσταση και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, και τέλος, τις προκλήσεις και την τραγική δολοφονία που σημάδεψε την Ελλάδα του 19ου αιώνα.

Μέσα από τεκμήρια, ιστορικές αναλύσεις και διεισδυτικές ματιές, αποκαλύπτουμε την κληρονομιά ενός ηγέτη που πάλεψε για μια Μεγάλη Ελλάδα — και αφήνει μαθήματα για το σήμερα.

Ιωάννης Καποδίστριας – Τα πρώτα βήματα (1776-1815)

Από την Κέρκυρα στη διεθνή διπλωματία

Ο Ιωάννης Αντώνιος Καποδίστριας γεννήθηκε το 1776 στην Κέρκυρα, τότε υπό βενετική κυριαρχία, σε αριστοκρατική αλλά όχι πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας του, Αντώνιος Μαρία, ήταν νομικός και γραμματέας της Βενετικής Δημοκρατίας στην Κέρκυρα, ενώ η μητέρα του, Διαμαντίνα Γονέμη, προερχόταν από παλιά ευγενική οικογένεια. Από μικρός διδάχτηκε ξένες γλώσσες και απέκτησε φιλομάθεια που τον συνόδευσε σε όλη του τη ζωή.

Σπουδές και πρώιμη καριέρα

Το 1795 πήγε στην Ιταλία για σπουδές Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας, όπου διακρίθηκε και στην φιλοσοφία και το δίκαιο. Επιστρέφοντας στην Κέρκυρα, εργάστηκε ως γιατρός, αλλά γρήγορα στράφηκε στη δημόσια διοίκηση. Η διάλυση της Βενετικής Δημοκρατίας (1797) και η εμφάνιση των Γάλλων στα Επτάνησα άλλαξαν την πολιτική σκηνή, φέρνοντάς τον σε επαφή με τα μεγάλα ρεύματα της εποχής.

Το Κράτος των Επτανήσων

Το 1800, με τη ρωσοτουρκική συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, ιδρύθηκε το Επτανησιακό Κράτος – το πρώτο ελληνικό κρατικό μόρφωμα μετά την Άλωση. Ο Καποδίστριας διορίστηκε Γραμματέας της Επικρατείας και το 1803 ανέλαβε καθήκοντα Κυβερνητικού Επιτρόπου στην Κεφαλονιά. Εκεί έδειξε τις οργανωτικές του ικανότητες, βελτιώνοντας τη διοίκηση και κερδίζοντας την εκτίμηση των κατοίκων.

Στην υπηρεσία της Ρωσίας

Το 1809, ο Τσάρος Αλέξανδρος Α΄, αναγνωρίζοντας το ταλέντο του, τον κάλεσε στην Αγία Πετρούπολη. Ο Καποδίστριας άρχισε να εργάζεται στο ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών και γρήγορα έγινε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Τσάρου. Ως απεσταλμένος της Ρωσίας στην Ελβετία, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην αναδιοργάνωση της χώρας και στη σύνταξη του Ομοσπονδιακού Συντάγματος του 1814.

Το Συνέδριο της Βιέννης (1814-1815) και η διάσωση της Γαλλίας

Στο Συνέδριο της Βιέννης, όπου ρυθμίστηκαν τα σύνορα της Ευρώπης μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, ο Καποδίστριας υποστήριξε την πολιτική ισορροπία και αντιτάχθηκε στα σχέδια διαμελισμού της Γαλλίας από τους νικητές. Με επιδέξια διπλωματία, συνέβαλε να αποφευχθεί η ταπείνωση της χώρας, κερδίζοντας φήμη ως διαλλακτικός και διορατικός διπλωμάτης.

Λάιμπαχ – Λιουμπλιάνα (1815)

Στην Διάσκεψη του Λάιμπαχ (Λιουμπλιάνα), ο Καποδίστριας απέδειξε για ακόμη μια φορά την ικανότητά του να διαχειρίζεται ευρωπαϊκές κρίσεις, ενισχύοντας τη θέση της Ρωσίας και κερδίζοντας τον σεβασμό, αλλά και την καχυποψία άλλων δυνάμεων – κυρίως της Βρετανίας.

Στο τέλος αυτής της περιόδου, ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ήδη διεθνώς αναγνωρισμένος ως χαρισματικός διπλωμάτης.
Η μεγάλη του πρόκληση όμως θα ερχόταν λίγα χρόνια αργότερα, όταν η Ελληνική Επανάσταση του 1821 θα τον καλούσε να βρεθεί ανάμεσα στα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων και το όραμα της ελευθερίας.

Επίλογος

– Η κληρονομιά του Ιωάννη Καποδίστρια

Η πορεία του Ιωάννη Καποδίστρια, από τα διπλωματικά σαλόνια της Ευρώπης μέχρι τα πεδία της Επανάστασης, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του σε μια ιδέα: την εθνική ανεξαρτησία και την αναγέννηση της Ελλάδας.

Στο πρώτο μέρος της ζωής του, μέχρι το 1815, έθεσε τα θεμέλια της φήμης του ως χαρισματικού διπλωμάτη και υπερασπιστή της ειρήνης. Στα χρόνια της Επανάστασης, μεσολάβησε ανάμεσα σε αυτοκρατορίες, αξιοποιώντας κάθε ρήγμα στις μεγάλες δυνάμεις. Μετά το Ναβαρίνο, ανέλαβε το τιτάνιο έργο να συγκροτήσει κράτος από το μηδέν, χωρίς πόρους, αλλά με όραμα και πίστη.

Η δολοφονία του το 1831 δεν έκλεισε μόνο μια ζωή. Έβαλε τέλος σε μια πορεία ανεξάρτητης ελληνικής πολιτικής, αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό σε ξένες παρεμβάσεις που σφράγισαν τη χώρα για δεκαετίες. Πολλά από τα σχέδιά του ακυρώθηκαν, άλλα παραμορφώθηκαν, κι όμως η παρακαταθήκη του παραμένει: το όραμα μιας Ελλάδας ισχυρής, αυτάρκους και ελεύθερης.

Η μνήμη του μπορεί να είναι σήμερα υποβαθμισμένη σε τοίχους και πλατείες, αλλά η ιστορία του συνεχίζει να εμπνέει όσους βλέπουν την πολιτική όχι ως τέχνη της εξουσίας, αλλά ως λειτούργημα προσφοράς.

Με εκτίμηση

Κωνσταντίνος Σ. Γιάντσιος

πρώην Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου

Σωτήρης Σοφιανόπουλος: Οραματιστής που δεν τον άφησαν να προσφέρει

Σωτήρης Σοφιανόπουλος: Οραματιστής που δεν τον άφησαν να προσφέρει

Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος υπήρξε μια σπάνια μορφή στον ελληνικό επιχειρηματικό και επιστημονικό κόσμο. Χημικός, πατριώτης, δημιουργός και οραματιστής, ήθελε να φτιάξει μια αυτάρκη και δυναμική Ελλάδα. Στη διάρκεια της ζωής του πάλεψε για να αναπτύξει τεχνολογίες, να αξιοποιήσει τον φυσικό πλούτο της χώρας και να ενισχύσει την ελληνική βιομηχανία — χωρίς κρατικό χρήμα, αλλά με γνώση και πάθος.

Ήταν αυτός που απέδειξε ότι η σόγια μπορεί να ευδοκιμήσει στην Ελλάδα. Αυτός που έστησε εργοστάσιο για πρωτεϊνούχα άλευρα. Που παρήγαγε ελληνικό πετρέλαιο στη Ζάκυνθο. Που κατασκεύασε τα πρώτα ελληνικά όπλα και προσπάθησε να φτιάξει ελληνικούς πυραύλους, προωθητικά καύσιμα και σύγχρονα μέσα άμυνας. Όλα αυτά — σε μια χώρα που τότε και τώρα δηλώνει «αναπτυσσόμενη».

Αντί όμως για στήριξη, ο Σοφιανόπουλος ήρθε αντιμέτωπος με το βαθύ κράτος της αδιαφορίας, της γραφειοκρατίας και των συμφερόντων. Οι ιδέες του ακυρώθηκαν, οι επενδύσεις του πολεμήθηκαν, τα εργοστάσιά του αφέθηκαν να κλείσουν, και οι αγώνες του για δικαιοσύνη (όπως κατά των πανωτοκίων) πνίγηκαν στην αδιαφορία. Ένας άνθρωπος που ήθελε να δημιουργήσει, τελικά έφυγε απογοητευμένος.

Το ελληνικό κράτος δεν τον στήριξε ποτέ. Όπως και πολλούς άλλους που θα μπορούσαν να το πάνε μπροστά. Η διαφθορά πρυτάνευσε. Το αποτέλεσμα; Ένας ακόμα πατριώτης, χαμένος. Όχι γιατί δεν μπορούσε — αλλά γιατί δεν τον άφησαν.

Ίσως κάποτε, αν όχι τώρα, η Ελλάδα να σταθεί άξια ανθρώπων σαν τον Σοφιανόπουλο. Μέχρι τότε, ας μη ξεχνάμε ότι υπήρξαν. Και ας διδαχθούμε τι σημαίνει να αγαπάς την πατρίδα έμπρακτα.

τιμωρήθηκε γιατί είπε την αλήθεια

 

Χάραλντ "Τόνι" Σουμάχερ – Ο ήρωας που τιμωρήθηκε γιατί είπε την αλήθεια

Ήταν ο τερματοφύλακας της Εθνικής Γερμανίας σε δύο τελικούς Μουντιάλ (1982, 1986). Ήταν σκληρός, αποτελεσματικός, αμφιλεγόμενος. Αλλά το πιο γενναίο που έκανε ο Χάραλντ Σουμάχερ δεν ήταν μέσα στο γήπεδο – ήταν εκτός.

Το 1987 τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά: για τις ενέσεις, τα χάπια, τα "μεταλλικά νερά", για ένα ποδόσφαιρο που μετατρέπει τους παίκτες σε φαρμακεία που τρέχουν. Ξεσκέπασε την υποκρισία ενός συστήματος που απαιτεί νίκες με κάθε κόστος, και μετά καταδικάζει όσους αποκαλύπτουν το τίμημα.

Η "παραδοχή" του θεωρήθηκε προδοσία. Διώχθηκε, χάθηκε από τα γερμανικά γήπεδα και βρήκε καταφύγιο στην Τουρκία.

Ο Σουμάχερ δεν ήταν μόνο τερματοφύλακας. 

  Ήταν μάρτυρας μιας σκοτεινής εποχής στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Και είχε το θάρρος να μιλήσει.

Ανοιχτή Επιστολή: θέμα: Δίκαιη και λειτουργική ρύθμιση της μουσικής στις τουριστικές περιοχές.

Λεπτοκαρυά : 5/8/25

Προς

τον Δήμο Δίου-Ολύμπου.

την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας.

το Υπουργείο Εσωτερικών.

το Υπουργείο Πολιτισμού.

κάθε αρμόδιο φορέα.

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι,

Η μουσική δεν είναι απλώς ψυχαγωγία. Είναι πολιτισμός, κοινωνική ζωή, τουριστική εμπειρία και οικονομική δραστηριότητα.

   Στις τουριστικές περιοχές των ακτών του Ολύμπου, στην Πιερία —όπως η Λεπτοκαρυά, ή Πλάκα, ο Ν,Παντελεήμονας, ο Πλαταμώνας,ή Σκοτίνα, οι Ν, πόροι, και άλλες παραλιακές κοινότητες— η μουσική αποτελεί βασικό μέρος της ταυτότητας του τόπου.

Ωστόσο, η ισχύουσα νομοθεσία περί "ωρών κοινής ησυχίας" (βάσει του Προεδρικού Διατάγματος 456/1976 και των σχετικών εγκυκλίων της ΕΛ.ΑΣ.) δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε τουριστικές, αστικές και ημιορεινές περιοχές. Συγκεκριμένα, για τη θερινή περίοδο (1 Απριλίου – 30 Σεπτεμβρίου), προβλέπεται διακοπή μουσικής μετά τις 23:00. Αυτό ισχύει ακόμα και για μικρές επιχειρήσεις εστίασης με ήπια μουσική, ακόμη κι αν εξυπηρετούν επισκέπτες με σεβασμό και χωρίς ηχορύπανση.

  Το αποτέλεσμα;

Πολλές επιχειρήσεις σε όλη την Πιερία —ανάμεσά τους και ιστορικά καταστήματα— δέχθηκαν στο παρελθόν 50 έως και 70 κλήσεις μέσα σε μία σεζόν.

Αναγκάστηκαν να κλείσουν για 10 ημέρες μέσα στον Σεπτέμβριο, στην καρδιά της τουριστικής περιόδου, με την ποινή να εκτινάσσεται στο τέλος.

Πολλές γωνιές νεκρώθηκαν, γειτονιές που έσφυζαν από ζωή μαράζωσαν, χάνοντας τους πελάτες τους, τους νέους, τις παρέες, τη νύχτα, την ταυτότητά τους.

Αυτό δεν είναι απλώς τήρηση του νόμου. Είναι ασφυκτικός στραγγαλισμός της τοπικής οικονομίας και της κοινωνικής ζωής. Και το χειρότερο: τα πράγματα δείχνουν να επιδεινώνονται, με τη νομοθεσία να αυστηροποιείται, ακόμη και στους συλλόγους, αντί να εξορθολογίζεται.

Και ρωτάμε:
Αυτό είναι τουρισμός; Αυτή είναι η στήριξη της τοπικής επιχειρηματικότητας; 

  Ή απλώς ετοιμάζεται το έδαφος για να έρθει μία πολυεθνική αλυσίδα, να αλλάξει το μοντέλο και να "επιβάλει" άλλους όρους και ρυθμούς, έξω από την παράδοση και τις ανάγκες του τόπου;

  Τι ζητούμε:

Θεσμοθέτηση ειδικής ρύθμισης για τουριστικές περιοχές, που θα επιτρέπει (με πρόταση των τοπικών συμβουλίων) παράταση της μουσικής σε εξωτερικούς χώρους τουλάχιστον με όριο στα ντεσιμπέλ και σεβασμό στους κατοίκους.

Διαχωρισμό περιοχών με βάση τον τουριστικό και χωροταξικό τους χαρακτήρα, ώστε η εφαρμογή του νόμου να γίνεται με δικαιοσύνη και όχι τυφλά.

Απλοποίηση και ψηφιοποίηση των διαδικασιών για άδειες μουσικής, με σαφείς κανόνες, ώστε να μη μετατρέπεται η νόμιμη λειτουργία σε αγγαρεία και συνεχές άγχος.

Η Ελλάδα δεν είναι μία και ενιαία. Είναι μωσαϊκό περιοχών και κοινοτήτων. Δεν γίνεται να εφαρμόζεται το ίδιο πλαίσιο στη Λεπτοκαρυά, στην Κηφισιά,  και στο Παγκράτι. Το κράτος οφείλει να αναγνωρίσει τη διαφορετικότητα, την εποχικότητα και την οικονομική πραγματικότητα των τουριστικών κοινοτήτων. Να ακούσει τις κοινωνίες, όχι μόνο να τις ελέγχει.

Η μουσική —όταν σέβεται τους γύρω της— δεν είναι πρόβλημα. Είναι ζωή.
Η σιωπή, όταν επιβάλλεται με το ζόρι, γίνεται μαρασμός.

Με εκτίμηση

Κωνσταντίνος Σ. Γιάντσιος

Πρ. Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου 

«Η πολιτεία κυνηγά τα ωράρια των συλλόγων, αλλά δεν διαθέτει αίθουσες για 2.000 άτομα»

 

Η ανησυχία πολλών πολιτών — και ευρύτερα των πολιτιστικών συλλόγων — αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο: μια ενόχληση απέναντι σε όσους κρατούν ζωντανή τη μνήμη, τη γλώσσα, το τραγούδι, τον χορό.

Δεν είναι μόνο οι Πόντιοι ή οι Κρητικοί,- Ηπειρώτες. Είναι κάθε κοινότητα που επιμένει να λέει: «εμείς έχουμε κάτι δικό μας». Κι αυτό είναι ανθρώπινο.

   Όσο υπάρχουν συλλογικότητα, αλήθεια και πολιτισμός, δεν καταργείται ούτε ο άνθρωπος ούτε η παράδοσή του. Η τεχνολογία να μας υπηρετεί — όχι να μας αντικαθιστά.

 > Γιατί οι πολιτιστικοί σύλλογοι — οι φορείς της συλλογικής μνήμης — αντιμετωπίζονται με απαγορεύσεις αντί με στήριξη;

   Γιατί, χωρίς να υπάρχουν καν αίθουσες για 500 ή 2.000 άτομα, βάλλονται τα ωράρια των εκδηλώσεων και συναθροίσεων ;

Πώς ζητά η Πολιτεία "τάξη", όταν δεν προσφέρει ούτε τις βασικές υποδομές;

Εδώ και δεκαετίες, προωθείται μια αλλοίωση του τρόπου ζωής του Έλληνα.

Να γίνει πιο "κανονικός", "ευρωπαϊκός", προσαρμοσμένος.

Στο όνομα της "νεωτερικότητας" βάλλονται η παράδοση, η γλώσσα, η μουσική, οι σύλλογοι, ακόμα και τα ωράρια — η ίδια η ελληνική ατμόσφαιρα.

Ο άνθρωπος βάλλεται: η ψυχή, ο ρυθμός, το βίωμα.

Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι βάλλεται με ύπουλο τρόπο, το έθνος, η πατρίδα, η ιστορία – ή γλώσσα μας, και κυρίως ο τρόπος που ζούμε και συνυπάρχουμε.

Όχι γιατί δεν πρέπει να εξελιχθούμε,

αλλά γιατί δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε.

    Πρόοδος χωρίς πολιτισμό,

δεν είναι πρόοδος. Είναι αποξένωση.

Με εκτίμηση

Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου

Ας μην επιτρέψουμε να σιγήσει η παράδοση σε έναν τουριστικό Νομό.

 Τού Κωνσταντίνου Σ. Γιάντσιου 

Εκπρόσωπο ΑΜΚΕ Πολιτισμού – Πρ. Αντιδήμαρχο Ανατολικού Ολύμπου

Με αφορμή την πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση του κ. Ηλία Ερμείδη για την Ένωση Ποντίων Πιερίας και την απαράδεκτη συμπεριφορά των αρχών επειδή η εκδήλωση ξεπέρασε το βραδινό ωράριο, τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα:

Λεπτοκαρυά. 

   Θα συνεχίσουν να στοχοποιούνται οι σύλλογοι που δίνουν ζωή στην τοπική κοινωνία, όταν την ίδια ώρα κυκλοφορούν νύχτα μηχανές με πειραγμένες εξατμίσεις και κανείς δεν ενοχλείται;

Δεν είναι μόνο οι Πόντιοι. Και άλλοι σύλλογοι στην Πιερία αντιμετωπίζουν τις ίδιες πιέσεις. Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες για τέτοια συμπεριφορά και στην Λεπτοκαρυά .

Ένωση Ποντίων.

Η παράδοση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν πρόβλημα σε έναν Νομό που ζει από τον πολιτισμό και τον τουρισμό.

   Προτείνω στους συλλόγους της Πιερίας:

Να ξεκινήσουμε διάλογο και αλληλοενημέρωση

Να ετοιμάσουμε, εφόσον υπάρχει ενδιαφέρον, κοινό πλαίσιο αιτημάτων μετά τον Αύγουστο

Να θυμίσουμε στην πολιτεία ότι ο πολιτισμός δεν είναι φασαρία – είναι ταυτότητα.

Αν χαθεί ο σεβασμός προς τους πολιτιστικούς συλλόγους, χάνεται και η ψυχή του τόπου μας. 

Με εκτίμηση,

Κωνσταντίνος Σ. Γιάντσιος

Πρ. Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου – Εκπρόσωπος ΑΜΚΕ για τον Πολιτισμό

Αν νομίζεις ότι ζεις στον παράδεισο; είσαι ο χαζός που τραβάει το αμάξι...!

 

Μια πρόβλεψη μπορεί νά είναι πράγματι εντυπωσιακή και προκλητική. 

    Δεκαετίες τώρα, αλλά και ως σήμερα, η κοινωνία της Ελλάδας απεικονίζει ένα σύστημα που αντιδρά εναντίον των παραγωγικών ανθρώπων...! ενισχύοντας τη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα. 

   Όταν αυτό το μοντέλο κυριαρχεί, τότε η κατάρρευση φαίνεται αναπόφευκτη.  

  Ωστόσο, η ιστορία δείχνει ότι οι κοινωνίες έχουν τη δυνατότητα να ανασυνταχθούν.

  Κρίσεις όπως οι πρόσφατες στο ελληνικό σύστημα, που όλοι γινόμαστε μάρτυρες τελευταία μπορούν να γίνουν καμπανάκι αφύπνισης, οδηγώντας σε αναζωογόνηση των αξιών της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ατομικής ευθύνης...!

   Το κλειδί είναι η συνείδηση και η δράση των ανθρώπων που δεν δέχονται να ζουν σε ένα σύστημα που ανταμείβει την εκμετάλλευση και τιμωρεί την αξιοπρέπεια.  

    Η καταστροφή δεν είναι εκπλήρωμα της μοίρας, αλλά συνέπεια της παθητικότητας.

 Αν νομίζεις ότι ζεις στον παράδεισο; είσαι ο χαζός που τραβάει το αμάξι...!

 Με εκτίμηση : 

Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου 

Πού πάμε; Τι Λεπτοκαρυά θέλουμε;

 

Είναι κοινό μυστικό: στη Λεπτοκαρυά δεν υπάρχει πια νυχτερινή ζωή. Η νεολαία, αν δεν βρει κάτι ενδιαφέρον εδώ – στην παραλία ή στον πεζόδρομο πάνω από την πλατεία – αναγκαστικά φεύγει. Και μαζί της φεύγουν και έσοδα, ζωντάνια, ελπίδα.

Χθες το βράδυ, γίναμε μάρτυρες μιας όμορφης βραδιάς: η αυλή του 1ου Δημοτικού Σχολείου γέμισε με 2.000 ανθρώπους, ντόπιους και επισκέπτες. Πολωνική νεολαία, απο Σερβία, Γερμανία, ΗΠΑ  συμμετείχε με ενθουσιασμό. Ένα παραδοσιακό γλέντι που άξιζε.

Και όμως, λίγο πριν τις 2 π.μ., η αστυνομία – κάνοντας το καθήκον της – σταμάτησε τη μουσική. Δόθηκε παράταση μιας ώρας με χαμηλότερη ένταση, αλλά ήδη ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει. Μαζί κι εγώ.

Φεύγοντας, σκέφτηκα:

Τόσος κόπος, τόση συμμετοχή, και όμως... κάτι δεν πάει καλά.

   Μήπως αλλάζει ο χαρακτήρας του τουρισμού και εμείς δεν το βλέπουμε;

  Μήπως οι συνεχείς καταγγελίες έφεραν αυτό το αποτέλεσμα;       Μήπως φταίει ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρο πλαίσιο για το τι επιτρέπεται και πού;

Δεν είναι θέμα «νόμου ή ανομίας». Είναι θέμα κατεύθυνσης και οράματος:

  Θέλουμε έναν τόπο ζωντανό ή μόνο ήσυχο;

   Θέλουμε νέους ανθρώπους ή μόνο παραθεριστές της ησυχίας;

Μπορεί να υπάρξει ισορροπία, με σεβασμό στους κατοίκους και στον επισκέπτη;

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Αλλά χωρίς διάλογο και σχέδιο, θα μένουμε με την απορία.

  Εσείς τι λέτε; Πού πάμε;

Με εκτίμηση 

Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου Κάτοικος Λεπτοκαρυάς 

Ανοιχτή Επιστολή προς όλους που σκέφτονται θετικά στην Λεπτοκαρυά

 

Η χθεσινή εκδήλωση στην αυλή του 1ου δημοτικού σχολείου Λεπτοκαρυάς, συνδιοργάνωση της Πνευματικής Κίνησης Λεπτοκαρυάς και του συλλόγου Ενοικιαζόμενα Δωμάτια, υπό την αιγίδα του Δήμου, ήταν κάτι περισσότερο από ένα απλό πανηγύρι. Ήταν μια ανάσα ελληνικότητας. Μια γιορτή που μας θύμισε τι σημαίνει αυθεντική παράδοση, τι σημαίνει να νιώθεις κοινότητα.

Ο ήχος του βιολιού, του κλαρίνου, του ουτιού και των κρουστών μάς ταξίδεψε πίσω στα βάθη των αιώνων. Οι παραδοσιακοί χοροί με στολές, οι κυκλικοί σχηματισμοί γύρω από τη μουσική, ήταν σαν ένα άτυπο κάλεσμα ενότητας, ριζωμένο στη συλλογική μνήμη.

Και τι να πει κανείς για την απλότητα του σερβιρίσματος; Μια σακούλα με μπύρες, νερά και σουβλάκια – τίποτα το επιτηδευμένο, τίποτα το φλύαρο. Όλα απέριττα, ζεστά και φιλόξενα. Όπως το ελληνικό χωριό, όπως το αυθεντικό πανηγύρι. Αυτό που λέμε: "το απλό είναι το ελληνικό".

Συγχαρητήρια στους εθελοντές, στους συλλόγους, στους μουσικούς, και –κυρίως– σε όσους τόλμησαν να εμπνευστούν κάτι τόσο απλό και όμως τόσο ουσιαστικό.

Η εκδήλωση αυτή είναι απόδειξη ότι όταν άνθρωποι σκέφτονται θετικά και συνεργάζονται με μεράκι, μπορούν να δημιουργήσουν κάτι που δεν αγοράζεται: κλίμα, μνήμη, κοινότητα.

Με εκτίμηση και αισιοδοξία,

Ένας πολίτης που πιστεύει στη δύναμη του "μαζί"

Λεπτοκαρυά ή παραλία μας : Σεβασμός στον πεζό, τον οδηγό, την επιχείρηση – μπορούμε όλοι μαζί!

 

Δεν χρειάζονται φωνές ή ακραία μέτρα.

Η λύση είναι να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον – και να υπάρχουν μερικοί απλοί, δίκαιοι κανόνες.

1. Ο πεζός πρέπει να μπορεί να περπατήσει με ασφάλεια;

2. Ο οδηγός πρέπει να μπορεί να σταθμεύσει και να εξυπηρετηθεί;

3. Η επιχείρηση πρέπει να δουλέψει και να εξυπηρετήσει κόσμο;

Ένα καλό παράδειγμα;

Στα Νέα Μουδανιά, η παραλιακή γίνεται πεζόδρομος τα βράδια (18:00–02:00),

και το πρωί επιτρέπεται η διέλευση οχημάτων για την τροφοδοσία των καταστημάτων.

Όλοι εξυπηρετούνται – χωρίς φασαρίες, χωρίς τιμωρίες.

Και το σημαντικότερο: η ρύθμιση αυτή λειτούργησε θετικά για όλους – κατοίκους, επιχειρήσεις, επισκέπτες.

Αν κάτι εφαρμόζεται αλλού με επιτυχία, γιατί όχι κι εδώ;

Ίσως έχει έρθει η ώρα να δοκιμάσουμε κάτι παρόμοιο και στη Λεπτοκαρυά.

Για παράδειγμα, μια πιλοτική πεζοδρόμηση τα βράδια ή τις Κυριακές — με σεβασμό στους κατοίκους και στους τουρίστες.

Ούτε όλα να μένουν όπως είναι,

ούτε όλα να αλλάζουν με το ζόρι.

Απλώς να βρούμε τον σωστό ρυθμό, για όλους.

Συμφωνείτε; Τι θα προτείνατε εσείς;

Ας ανοίξουμε τη συζήτηση — και με το Τοπικό Συμβούλιο Λεπτοκαρυάς.

Προς: Το Τοπικό Συμβούλιο Λεπτοκαρυάς (και κάθε αρμόδιο για θέματα καθημερινότητας, καθαριότητας και δημοτικής πολιτικής ΔΕΥΑΔΟΛ) Θέμα: Η αποστράγγιση καθαρών νερών στον δρόμο δεν αποτελεί πρόβλημα – είναι κοινή, αθώα και πρακτική ανάγκη ,

 ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Προς: Το Τοπικό Συμβούλιο Λεπτοκαρυάς

(και κάθε αρμόδιο για θέματα καθημερινότητας, καθαριότητας και δημοτικής πολιτικής ΔΕΥΑΔΟΛ 

Θέμα: Η αποστράγγιση καθαρών νερών στον δρόμο δεν αποτελεί πρόβλημα – είναι κοινή, αθώα και πρακτική ανάγκη

Αξιότιμα μέλη του Τοπικού Συμβουλίου,

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες καταγγελιών κατά επιχειρήσεων της Λεπτοκαρυάς, εξαιτίας της αποστράγγισης καθαρών νερών στο οδικό δίκτυο – νερών δηλαδή που προέρχονται από πλύσιμο, καθαριότητα, λειτουργία κλιματιστικών ή απλή χρήση βρύσης.

Με την παρούσα επιστολή επιθυμούμε να επισημάνουμε τα εξής:

1. Πρόκειται για κοινή και παλαιότατη πρακτική

Για δεκαετίες, κάτοικοι και επαγγελματίες χρησιμοποιούν τον δρόμο ως σημείο αποστράγγισης καθαρών νερών, ιδιαίτερα όπου δεν υπάρχουν κατάλληλες υποδομές. Είναι μια αυτονόητη ανάγκη καθαριότητας και υγιεινής στην καθημερινή ζωή του τόπου.

---

2. Τα νερά είναι καθαρά – όχι ρυπογόνα

Δεν περιέχουν λύματα, χημικά ή λάδια.

Δεν δημιουργούν λάσπη ή στασιμότητα.

Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις βοηθούν στον καθαρισμό του δρόμου, παρασύροντας φύλλα ή σκουπίδια.

Στραγγίζουν φυσικά ή μέσω φρεατίων, χωρίς να εμποδίζουν την κυκλοφορία πεζών ή οχημάτων.

---

3. Δεν υπάρχει νομική βάση για απαγόρευση

Εφόσον:

τα νερά δεν είναι επιβαρυμένα,

δεν υπάρχουν κατάλληλες δημοτικές υποδομές αποστράγγισης,

δεν έχει εκδοθεί ειδικός δημοτικός κανονισμός για το θέμα,

δεν μπορεί να θεωρείται παραβατική η συγκεκριμένη πρακτική ούτε να αποτελεί λόγο στοχοποίησης πολιτών ή επαγγελματιών.

---

4. Η επιλεκτική στοχοποίηση είναι άδικη και επικίνδυνη

Καταγγελίες τέτοιου είδους – αποκομμένες από την πραγματικότητα και την κοινή λογική – υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή και εντείνουν το κλίμα καχυποψίας. Υπενθυμίζουν επίσης την αργή και σιωπηλή υπονόμευση της τουριστικής ζωής και νυχτερινής οικονομίας της Λεπτοκαρυάς.

---

5. Ζητούμε:

Να τεθεί το θέμα επίσημα προς συζήτηση στο Τοπικό Συμβούλιο.

Να υπάρξει δημόσια θέση υπέρ της κοινής λογικής και της ίσης μεταχείρισης.

Εάν προκύψει πρόθεση ρύθμισης ή αλλαγής, να γίνει μέσα από δημόσια διαβούλευση και πλήρη ενημέρωση των κατοίκων και επαγγελματιών.

---

Συμπερασματικά:

> Η καθαριότητα των δρόμων είναι αναγκαιότητα, όχι παρανομία.

Τα καθαρά νερά δεν βλάπτουν – συχνά ωφελούν.

Ζητούμε από το Τοπικό Συμβούλιο να σταθεί με λογική και δικαιοσύνη δίπλα στην τοπική κοινωνία – όχι απέναντί της.

Με τιμή,

Κωνσταντίνος Σ. Γιάντσιος

πρώην Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου

(εκπροσωπώντας τουριστικές επιχειρήσεις της Λεπτοκαρυάς)