Στο τρομακτικο Γράφει ο Ανδρέας Μπούκας
Δεκαετίες μεταχειριστήκαμε τους πρόποδες του Ολύμπου σα σκουπιδότοπο, για να αποθέσουμε μπάζα και κυρίως για ρίψεις διαφόρων λυμάτων που μόλυναν τα ”σωθικά του”. Όταν μας βόλευε πήραμε άμμο, χαλίκια ή και πέτρα απ’ αυτό το μνημείο της φύσης, που είναι συνδεδεμένο με τον ελληνισμό από τους προϊστορικούς χρόνους.Δεν γλίτωσαν φυσικά ούτε τα ρέματα φυσικού αποστραγγισμού του Ολύμπου. Πολλά απ’ αυτά μπαζώθηκαν και έγιναν οικόπεδα που ”ενσωματώθηκαν” σε κλήρους ή μοσχοπουλήθηκαν με πλαστά στοιχεία και παράνομα, σαν κληρονομιά απ’ τη ”γιαγιά”…
Άλλοτε έκλεινε μια τέτοια «πληγή», άλλοτε –συχνότερα- οι διαμαρτυρίες και οι καταγγελίες πολιτών χανόταν στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της γραφειοκρατίας… Κι αυτή η δικαιοσύνη δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Σε σχέση με το περιβάλλον του Ολύμπου, εκτός από τυφλή αποδείχτηκε συχνά κωφάλαλη, ανάπηρη και «μη γνωρίζουσα ανάγνωση και γραφή».
Η όλη κατάσταση αποτέλεσε ακόμη αφορμή για έργα και πάρεργα που για δεκαετίες απορροφούσαν αχόρταγα κονδύλια από διάφορες επιδοτήσεις.
Κι «πληγές», όποτε η αυτοδιοίκηση ή ο νόμος, έκλεινε μιά απ’ αυτές, σαν να είχαμε να κάνουμε με τη Λερναία Ύδρα, φαίνεται να ”ξεφύτρωναν” δυό για να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο. Δημιούργησαν καταστάσεις που επηρεάζουν την καθημερινή μας ζωή, θέτουν σε κίνδυνο την υγεία μας και την υγεία των μελλοντικών γενεών. Δηλητηριάζουν τον υδροφόρο ορίζοντα, την πανίδα και τη χλωρίδα του Ολύμπου αλλά και αλλοιώνουν το φυσικό περιβάλλον, που τόόόσο μας ενδιαφέρει.
Μια τέτοια ”πληγή”, άμεση απειλή για τη δημόσια υγεία συνεχίζει ως σήμερα να βγάζει δηλητήριο στους πρόποδες του Ολύμπου.
Βρίσκεται λίγες δεκάδες μέτρα πιο κάτω από τα τελευταία σπίτια του Λιτοχώρου όπου ένας αγωγός λυμάτων ”αδειάζει” το τοξικό περιεχόμενό του σ’ ένα φυσικό ρέμα. Φανταστείτε αν κατα λάθος κάποιο παιδάκι διανοηθεί να πάει να παίξει στο ρέμα τι θα μπορούσε να ακολουθήσει… (μήπως πρέπει να θρηνήσουμε θύματα για να βάλουμε μυαλό;)
Τα βρόμικα και μολυσμένα νερολύματα του αγωγού ρέουν στην κατηφοριά. Αν δεν ενοχλούσε η ”μυρωδιά”, απ’ τον ήχο θα νόμισε κανείς πως πρόκειται για ένα φυσικό και γραφικό ρυάκι του Ολύμπου. Η πυκνή βλάστηση από βατσινιές εμποδίζει να δει κανείς τον σωλήνα των λυμάτων. Σίγουρα για κάποιο λόγο -άγνωστο πότε και με τίνος ευθύνη- έγινε το ”έργο” αλλά δεν ”ολοκληρώθηκε”. Έτσι τα λύματα δεν ακολουθούν την πορεία του αγωγού. Άγνωστο βέβαια που θα κατέληγαν. (Κι αλήθεια, αν και όταν κάποτε συνδεθούν με το «Βιολογικό» της Λεπτοκαρυάς, θα καταλήξουν στο Θερμαϊκό;)
Τμήμα του αγωγού έχει διαχωριστεί εσκεμμένα σε κάποιο σημείο και μετατοπιστεί περίπου μισό μέτρο παράλληλα έτσι ώστε το τοξικό περιεχόμενό του να χύνεται ανεμπόδιστα στο ρέμα. Η βλάστηση ”προστατεύει” απ’ τα μάτια των ”περίεργων” περαστικών το σημείο της ελεύθερης εκροής των λυμάτων, από τον αγωγό στο ρέμα.
Τα υγρά αυτά βρόμικα λύματα, παλινδρομούν λιγάκι και ενώνονται με τα βρόχινα που φέρνει ως εκεί ένας άλλος αγωγός. Όλα μαζί στη συνέχεια συνεχίζουν την καθοδική πορεία τους μέσα στο ρέμα διαποτίζοντας το έδαφος, που σε μεγάλο βαθμό τα απορροφά, οδηγώντας τα πιο βαθιά στη γη για μια σίγουρη αποθήκευση στον υδροφόρο ορίζοντα… Αυτή η εστία μόλυνσης ”υποθηκεύει” το μέλλον του υδροφόρου ορίζοντα της περιοχή μας για πολλά χρόνια.
Λέγεται πως η τοπική αυτοδιοίκηση ενεργεί για να επουλώσει πάλι κάποιες απ’ αυτές τις ”πληγές”. Ας ευχηθούμε να τα καταφέρει και να συνεχίσει εργαζόμενη για την προστασία του περιβάλλοντος του Ολύμπου και του Θερμαϊκού.
Ευχόμαστε να μην ανοίξουν άλλες, νέες ”πληγές”… Αλλά και να πάψει επιτέλους η αυτοδιοίκηση να αντιμετωπίζει εχθρικά ή να περιπαίζει όσους και όσες ενδιαφέρονται για το περιβάλλον του Ολύμπου, λες και ανήκουν σε κάποιο αντίπαλο στρατόπεδο.
Ζούμε στον ίδιο περιβάλλον!
Αν δεν ενδιαφερθούμε, δεν το σεβαστούμε και δεν το προστατέψουμε πρώτα εμείς, με το παράδειγμά μας, ας μη περιμένουμε κάποιους άλλους να μας λύσουν τα περιβαλλοντολογικά προβλήματα που εμείς δημιουργούμε.
Μια ηλιόλουστη ημέρα του Αυγούστου και ένα μικρό ταξίδι στους πρόποδες του Ολύμπου προς τα
Αφού επισκεφτήκαμε το πανέμορφο καφέ μερικές στροφές πιό πάνω, στο γυρισμό αποφάσισα να κάνω μερικά «τεστάκια» διότι δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα προηγουμένως. Πρώτα ανεβοκατέβηκα τον δρόμο, τον παρατήρησα απο όλες τις γωνίες του ώστε να αποκλείσω την περίπτωση της οφθαλμαπάτης. Πράγματι. Ο δρόμος ήταν όπως φαινεται στη παρακάτω φωτογραφία. Κλασσική Ανηφόρα - κατηφόρα. 
