Τελευταία είχαν γίνει μόδα διάφοροι τραμπουκισμοί – από επαναλαμβανόμενα γιαουρτώματα, έντονες αποδοκιμασίες έως και ξυλοδαρμοί – τους οποίους νομιμοποιούσε η «δικαιολογημένη» αγανάκτηση πολιτών. Αυτές οι «αυθόρμητες» διαμαρτυρίες νομιμοποιήθηκαν ως «προοδευτικές» και γενικεύτηκαν έτσι ώστε πιτσιρικάδες στις παρελάσεις να γίνονται πρόσκαιρα λαϊκοί ήρωες επειδή μούντζωσαν τους κακούς επίσημους.
Ταυτόχρονα στην χώρα μας κάθε ακραία εκδήλωση προερχόμενη από την ευρύτερη προοδευτική Αριστερά έμενε στο απυρόβλητο, ενώ κάθε επαναλαμβανόμενο φαινόμενο «προοδευτικής» παραβατικότητας επικαλυπτόταν από μια σειρά ιδεολογικών συνηγοριών. Αυτά τα φαινόμενα βάραιναν ανισομερώς στην ελληνική κοινωνία: αλλεπάλληλες καταλήψεις και καταστροφές πανεπιστημίων έβρισκαν την αριστερή κοινοβουλευτική νομιμοποίησή τους.