Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Η απόφαση Σαμαρά – εάν δεν ανακληθεί – να μηνμιλήσει, κατά την επίσκεψή του στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο, ούτε στους παραγωγικούς φορείς ούτεστους δημοσιογράφους δεν είναι ούτε σωστή ούτελάθος. Είναι απλώς η πιο κραυγαλέα απόδειξη αυτού που επί χρόνια πλέον ισχυριζόμαστε: στο βάθος των μνημονίων δεν υπάρχει ούτε καν επίφαση ανάπτυξης. Διότι αυτό σηματοδοτούσε παραδοσιακά η επίσκεψη των πρωθυπουργών στη ΔΕΘ: τις – υπαρκτές ή προσχηματικές – προοπτικές ανάπτυξης.
Τα τελευταία χρόνια αυτή η σηματοδότηση έχανε ραγδαία σε σημασία εξ αιτίας της κρίσης, αλλά και της διαχείρισής της από την ελληνική οικονομική ελίτ, το σύστημα πολιτικής εξουσίας και τους εκπροσώπους των δανειστών. Η διαρροή αυτή λοιπόν, για την απόφαση Σαμαρά, έχει διπλή σημασία, διότι αναγγέλλει και επισημοποιεί δύο ταυτόχρονους θανάτους.
Ο θάνατος της οικονομίας
Υποθέτω ότι δεν χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις για τα όσα ήδη ζούμε. Είναι όμως σημαντική η επιλογή του πρωθυπουργού να «δραπετεύσει» από τη ΔΕΘ χωρίς να εκτεθεί – έτσι είναι, αν έτσι νομίζει – διότι στήριξε την αντιπολίτευσή του, αλλά και τον προεκλογικό του λόγο, σε μια υπόσχεση: στην έξοδο της Ελλάδας από την κρίση μέσω της ανάπτυξης.
Στην ανάπτυξη υποτίθεται ότι αποσκοπούν οι περίφημες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», τις οποίες επέβαλε η τρόικα και αποδέχεται να εφαρμόσει, με παιδαριώδεις θεατρικές «αντιρρήσεις», η τριανδρία τηςσυγκυβέρνησης. Όμως φέρνουν την καταστροφή – κι αυτό κανείς πια δεν μπορεί να το αμφισβητήσει χωρίς να τον πάρουν με τις πέτρες.
Οι ίδιες αυτές μεταρρυθμίσεις υποτίθεται ότι αποσκοπούν και σε κάτι άλλο: στη διασφάλιση τηςβιωσιμότητας των δημόσιων οικονομικών ή – έστω – στη μετάδοση του πολιτικού μηνύματος ότι η Ελλάδααποδέχεται το «ευρωπαϊκό» πλαίσιο και, συνεπώς, αξίζει καλύτερης μεταχείρισης από τους «εταίρους» της.
Ούτε ο ένας στόχος επιτυγχάνεται όμως ούτε ο άλλος. Στη συγκυβέρνηση το γνωρίζουν – όπως γνωρίζουν ότι η ψευδαίσθηση της πολιτικής αβρότητας εκ μέρους των δανειστών έχει ήδη διαψευστεί και ότι ο βίος αυτής της κυβέρνησης, εξ αιτίας της υπακοής της, θα είναι εξαιρετικά βραχύς. Με ερώτημα για την έκταση της καταστροφής που θα αφήσει πίσω της.
Θα μπορούσε ο Σαμαράς να πει κάτι που να αναιρεί, έστω και στο ελάχιστο, αυτές τις διαπιστώσεις ή που να προσφέρει μια – έστω αμυδρή – ελπίδα σε όσους από τον Σεπτέμβριο θα κληθούν να πληρώσουν με βαρύτατο προσωπικό και εθνικό κόστος της επιλογές της τρόικας εξωτερικού και της τρόικας εσωτερικού;Ούτε κατά διάνοια. Ευλόγως λοιπόν προτιμά να κρυφτεί – και να σιωπήσει...
Άλλωστε, ακόμη και αν αναιρέσει την απόφασή του αυτήν, τι ακριβώς θα πει; Τι μπορεί να πει χωρίς να προκαλέσει την ειρωνεία ή την οργή; Εκείνες ακριβώς θα είναι οι μέρες ανακοίνωσης ή έναρξης εφαρμογής των μέτρων...
Ο θάνατος της πολιτικής
Όταν όμως μια οικονομία πεθαίνει, τότε και το σύστημα πολιτικής εξουσίας που ευθύνεται γι’ αυτόν ακολουθεί, κατά κανόνα, την ίδια μοίρα – τουλάχιστον σε επίπεδο πολιτικών σχηματισμών και προσώπων. Η πολιτική κατάληξη του Γιώργου Παπανδρέου και των θαυμαστών, υποστηρικτών, συνεργατών και... «κηπουρών» του είναι απλώς ενδεικτική.
Στην περίπτωση της σημερινής Ελλάδας τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα για τις πολιτικές ηγεσίες για έναν ακόμη λόγο: επειδή έχουν παραδοθεί, άνευ όρων, στις απαιτήσεις των δανειστών. Η πραγματικήεξουσία δεν ασκείται πλέον από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αλλά από τους εκπροσώπους της διεθνούς των τοκογλύφων.
● Αυτοί δανείζουν τα λεφτά που διασφαλίζουν την πληρωμή των οφειλών προς τους ίδιους.
● Αυτοί αποφασίζουν την εφαρμοστέα πολιτική.
● Αυτοί αποφάσισαν – όπως ακριβώς έπραξαν και στη γειτονική μας Ιταλία – να διώξουν κλοτσηδόν τον... πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από την πρωθυπουργία της χώρας εγκαθιστώντας έναν τραπεζίτη στη θέση του για να εφαρμόσουν την πρώτη από μια σειρά ελεγχόμενων χρεοκοπιών που θα «απαιτηθούν» για να γίνει «βιώσιμο» το ανεξέλεγκτο ελληνικό χρέος.
● Αυτοί ήδη σχεδιάζουν και θα αποφασίσουν τη δεύτερη κατά σειρά ελεγχόμενη – ή μήπως ανεξέλεγκτη; – ελληνική χρεοκοπία, σε διάστημα μικρότερο του έτους, καθώς η πρώτη ήταν, φυσικά, παράγοντας επιδείνωσης του χρέους και της οικονομίας.
● Αυτοί παρενέβησαν στις προηγούμενες εκλογές, κατά τον πιο «άκομψο» και «αγενή» τρόπο, για να υποδείξουν ποια πολιτική ηγεσία είναι «κατάλληλη» για την Ελλάδα και οι ίδιοι συνεχίζουν να παρεμβαίνουν υποδεικνύοντας διεθνώς ποιοι είναι οι «επικίνδυνοι» (για ποιους;) πολιτικοί ηγέτες.
● Αυτοί λοιπόν σκέπτονται, αποφασίζουν και ρυθμίζουν κάθε είδους πολιτική απόφαση μετατρέποντας σε κακόγουστο αστείο κάθε «διαπραγματευτικό» πρόσχημα. Και οι ίδιοι μετατρέπουν τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες σε αθύρματα των «χαμηλόβαθμων υπαλλήλων» τους. Κοινώς, των... «φούφουτων» που κυβερνούν πραγματικά την Ελλάδα.
Η κατάντια, άλλωστε, της εξαγγελίας των τριών κομμάτων περί «επαναδιαπραγμάτευσης» είναι ενδεικτική, αφού μετατράπηκε εν μια νυκτί σε πλήρη υποταγή. Όσο ενδεικτική είναι η καταγγελία (και η τεκμηρίωση του καταστροφικού αποτελέσματος), από τους συγκυβερνώντες εταίρους του πρωθυπουργού, των μέτρων που οι ίδιοι, με την ουρά στα σκέλια, θα πρέπει να συνυπογράψουν.
Όταν μια χώρα δεν αποφασίζει για τον εαυτό της – έστω σε συνεργασία με τους κατά καιρούς εταίρους της, έστω ετεροβαρώς λόγω της διαφοράς ισχύος – τότε είναι πολιτικά νεκρή. Και ο οικονομικός θάνατος είναι ένα μόνο – έστω και το πιο βαρύ σε αυτή τη φάση – από τα δραματικά αποτελέσματα της οικειοθελούς παραίτησης ενός πολιτικού συστήματος από την εθνική κυριαρχία.
Δυστυχώς τα χειρότερα έπονται – και θα είναι πολύ χειρότερα από όσο μπορούμε σήμερα να συνειδητοποιήσουμε. Εκτός αν υπάρξει μια εξωφρενικά διαφορετική αλλαγή πορείας, η οποία δενδιαφαίνεται στον σκοτεινό ορίζοντα της Ελλάδας...
ΥΓ.: Το κείμενο αυτό εικονίζει ο πίνακας του Ευγένιου Ντελακρουά «Ο θάνατος του Σαρδανάπαλου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου