Άνδρες της υπομονής οι νεοδημοκράτες της μεταπολίτευσης, περίμεναν να αλλάξει ο αιώνας μήπως και δουν κι αυτοί μια… γαλάζια μέρα. Αλλά και στην αρχή του νέου αιώνα λαχτάρησαν και λίγο έλειψε να μείνουν στον τόπο, έτσι που τους έστειλε αδιάβαστους (επί Σημίτη) το εκλογικό αποτέλεσμα και μείνανε με το Ζάππειο… στα χέρια. Αλλά ήρθε – επί τέλους – το σωτήριο 2004, και μάλιστα μια στιγμούλα πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δηλαδή, περίμεναν οι άνθρωποι στην ουρά, αλλά η υπομονή και η δίαιτα τότε δικαιώθηκαν!
Ολυμπιακοί Αγώνες: το hors d’ oeuvre του πεινασμένου, η χαρά του γαλάζιου παιδιού, η δικαίωση των αγώνων του πολεμιστή στις επάλξεις της Δημοκρατίας των θεσμών και θεσμικών οργάνων, των οργανισμών του δημοσίου τομέα, της ΑΓΡΟΤΕΞ, των ΔΕΚΟ, των συμβουλίων, των επιτροπών, των αποζημιώσεων, των απανταχού μιζαδόρων και μιζών, των κουμπάρων, των βατοπεδινών αγωνιστών της κτηματομεσιτικής αγιορείτικης τριάδος Εφραίμ - Αρσενίου και αγίων πατέρων του έθνους, του Άνθιμου και της Ιεράς αυτού Μητροπόλεως, των απανταχού ακροβολισμένων ώς τις ηρωικές εσχατιές της πατρίδος πυλώνων του νεοελληνικού πνεύματος, των οβελιστηρίων, των ιερών και οσίων της πατρίδας κληροδοτημάτων…
Τόσα χρόνια, τα γαλάζια παιδιά, αδύνατα, καχεκτικά από την πείνα και τις στερήσεις που υπέμειναν καρτερικά, δεν έκαναν χαΐρι, μεσούσης της επιδημικής πράσινης χολέρας που πλειοψηφικά ενδημούσε στη χώρα. Είχε κλείσει το στομάχι τους, και μπροστά στο παραφορτωμένο Ολυμπιακών προδιαγραφών μενού έπαθαν κρίση… ανήκεστο! Εκεί τα γαλάζια παιδιά έδωσαν κυριολεκτικά τα ρέστα τους. Ξανακέρδισαν τον χαμένο τους εαυτό. Έσπασαν κάθε Ολυμπιακό ρεκόρ – η αλήθεια είναι, με σεμνότητα και ταπεινότητα – στη ρεμούλα, τον πάντα ελκυστικό τομέα της διαφθοράς, την κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας, την αγιοποίηση τεμαχίων δημόσιας γης, την τόνωση του υπερπληθυσμού των δημοσίων θέσεων… Σε ατομικά και συλλογικά αγωνίσματα, σε όλα αδιακρίτως, επρώτευσαν, σε όλους τους τομείς του δημόσιου και ιδιωτικού συμφέροντος ενεπλάκησαν ευδοκίμως, αριστεύοντας, καθώς κατέλαβαν τις πρώτες θέσεις! Και τα γαλάζια παιδιά ξαφνικά τα έζωσε αρρώστια μεγάλη (ταινία είναι ο ιατρικός όρος), να τρώνε και να μη χορταίνουν. Και ήταν όλοι δυστυχισμένοι, έτρωγαν, έτρωγαν, ξανάτρωγαν για να ξαναφάνε και, λίγο πριν σκάσουν – γιατί πάντα κάτι περίσσευε – φώναζαν και τη μάνα τους και τον πατέρα τους, τα αγαπημένα τους αδέλφια, τα ξαδέλφια, και όλοι πρήζονταν ομοιόμορφα και συντεταγμένα. Τι συμφορά ήταν αυτή που είχε πέσει στα στομάχια των εκλεκτότερων τέκνων του έθνους; Αυτών που πάνω από όλα έχουν την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια; Ποιος τους είχε ματιάσει και δεν μπορούσαν να σταματήσουν το φαγοπότι; Μήπως έφταιγε το τρισκατάρατο ΠΑΣΟΚ γι’ αυτήν την κρίση λαιμαργίας; Σίγουρα ναι, αυτοί οι πράσινοι διάβολοι πάντα – και για όλα – φταίνε. Δεν είχαν ώρα ούτε προς… ανάγκη τους να πάνε, μόνο αλυχτούσαν σαν τα σκυλιά που μυρίστηκαν μεζέ, μην και τους ξεφύγει, και ορμούσαν γρυλίζοντας τον ύμνο του κόμματος, εκείνο το αριστούργημα «ζήτω η πατρίδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία», μια και την παλιά την φάγανε και ίδρυσαν με τον… Εθνάρχη Νέα, την οποία επίσης ξεκοκάλισαν... Τίποτα δεν άφησαν, ούτε καν τον λιτό χιτώνα που την κάλυπτε, όλα τα καταβρόχθισαν τα καλά και ευλαβικά τέκνα της Νέας Δημοκρατίας. Αυτά που τώρα διασπώνται δεξιά, δεξιότερα, κεντροδεξιά, ακόμα και αριστερά της Δεξιάς… Αυτά τα καλά παιδιά, οι αγνοί και ανιδιοτελείς αγωνιστές που τώρα βρήκαν νόημα στη ζωή τους: να υπερασπιστούν την πατρίδα από το μνημόνιο (;)!
Τα γαλάζια κομάντος, ζωσμένα με τα ακαταμάχητα ιδεολογικοπολιτικά τους όπλα, από τις επάλξεις της μείζονος αντιπολίτευσης πλέον, έχουν βγει στο αντάρτικο (συνεπικουρούμενα από τους γνώστες του ανταρτοπόλεμου, σταθερούς συμμάχους τους, της Αριστεράς): « Στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα για την κατάργηση του ΔΝΤ»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου