Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης Πανεπιστήμιο – χωματερή

Δεκάδες φορές έχουμε πει πως η κρίση στη χώρα μας είναι βαθύτερη και πολυπλοκότερη από αυτή που παρουσιάζουν οι περιφερόμενοι οικονομολόγοι στις τηλεοράσεις και στις πλατείες της χώρας. Αυτό το μακρό και επώδυνο για όλους διάστημα της κρίσης ανέδειξε όλες τις κακοδαιμονίες του τόπου και, πα­ρά το γεγονός ότι το κατεστημένο στην ευρεία και πολυποίκιλη έκταση έκανε τα πάντα για να στρέ­ψει και να επικεντρώσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σε «διαβολικούς» φταίχτες, το κακό σπυρί έσπαγε από παντού και η αηδία δύσκολα πια καλυ­πτόταν. Η ιεράρχηση των αναγκών και το βάρος που δί­νει η κοινωνία στα προβλήματά της μας χαρίζουν μια αδιαμφισβήτητη ποιοτική αξιολόγηση του περι­βάλλοντος μέσα στο οποίο επιλέγουμε – κατ’ εικό­να μας – να ζήσουμε. Εβδομάδες τώρα, ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια της χώρας, το Αριστοτέλειο, έχει γίνει σκουπιδότοπος, χωματερή κανονική, ένας τόπος απύθμενης θλίψης και τερατώδους παραλογι­σμού. Αν το κεφάλι μιας χώρας είναι τα πανεπιστήμιά της – που είναι! –, της δικής μας είναι γεμάτο σκου­πίδια… Αυτή η απόλυτη ντροπή σχεδόν αποσιωπάται, μι­ας και στη χώρα μας η ιδεολογία επεμβαίνει διαχω­ριστικά και στις ακαθαρσίες. «Ελπίζει αυτός ο λαός σε μέλλον;» αναρωτιέται κανείς, όταν διαφωνεί το κομματικό του σύστημα αν πρέπει ή όχι να μαζευ­τούν τα σκουπίδια! Υπάρχει πρύτανης σε ολόκληρο τον πλανήτη που να σκέφτηκε να προτείνει σε εκβιαστές συνδικαλιστές – που στην ουσία δεν έχουν κα­μιά ιδέα για το τι σημαίνει πανεπιστήμιο για μια χώρα – να εκβιάσουν την πολιτεία γεμίζοντας το πανεπι­στήμιο, την ψυχή του Έθνους, με τόνους σκουπιδιών; Υπάρχει στ’ αλήθεια στη χώρα μας κόμμα με πατριω­τική συνείδηση, που να μην έχει κάνει επανάσταση για αυτή την κατάσταση; Υπάρχει στ’ αλήθεια προο­δευτικό κόμμα που να ανέχεται το πανεπιστήμιο ως σκουπιδότοπο στο όνομα της όποιας σκοπιμότητας; Υπάρχει δικαστικό σώμα που να μην αντιδρά σ’ αυ­τό το έγκλημα – το μεγαλύτερο αυτής της επώδυνης περιόδου που διανύουμε; Υπάρχει Έλληνας βουλευ­τής με ψήγμα συνείδησης που δεν ξεσηκώθηκε για αυτό το έγκλημα στην καρδιά της πατρίδας; Υπάρχει κοινωνία η οποία επαγρυπνεί και έχει σώας τας φρένας, που δεν βγήκε στους δρόμους να ξεσηκώσει τα ουράνια για αυτό το μέγα αίσχος, το μέγα έγκλημα κατά της χώρας; Η εικόνα που παρουσιάζει το Αριστοτέλειο Πανε­πιστήμιο είναι η μεγαλύτερη εθνική ντροπή της μετα­πολίτευσης. Τελεία και παύλα. Η ακραία μελαγχολική εικόνα - χωματερή ενός κορυφαίου ελληνικού πανε­πιστημίου δεν ξεσήκωσε καμιά επαναστατική συνεί­δηση σε αυτό τον τόπο, ούτε των πανεπιστημιακών καθηγητών, ούτε των διανοουμένων, ούτε κανενός ανδρός ή γυναικός τα αισθήματα… Σα να μην υπάρ­χουν Έλληνες σε αυτή τη χώρα, σα να μην υπάρχει ψυχή, σαν όλα να είναι φραγκοδίφραγκα, λες κι οι ζωές των ανθρώπων είναι ισολογισμός και τίποτε άλ­λο. Και τι θα γίνει σε μια πολιτεία με ανάπτυξη και λαμπερή οικονομία (πράγματα που με πανεπιστήμια- χωματερές είναι αδύνατον να υπάρξουν) όταν τα πανεπιστήμιά της αντιμετωπίζονται στη συνείδησή της ως σκουπιδότοποι; Θα έχει μέλλον μόνο κατανα­λώνοντας iΡad και κινητά; Η πιο αποτρόπαιη εικόνα μιας κοινωνίας είναι αυτή που αδιαφορεί για την ποιότητα της σκέψης της, αυτή που κρατά φραγμένα τα αυτιά της από τό­νους ιδεολογικής σαβούρας στο αίτημα για απρό­σκοπτη παιδεία, όχι κομματοκρατούμενη και ελεγ­χόμενη από νεολαιίστικους φανατικούς στρατούς που γαβγίζουν αριστεροδεξιά. Πόσο δύσκολο εί­ναι να αποκτήσουμε ένα πανεπιστήμιο ανεξάρτητο και καθαρό από τις αποτρόπαιες και εγκληματικές κομματικές σκοπιμότητες, που θυσιάζουν τη γνώση προκειμένου να λυμαίνονται με την εξουσία τους την «πλούσια» και αδρά επιχορηγούμενη πολιτι­στική κληρονομιά αυτής της χώρας; Πόσες δεκαε­τίες πρέπει να περάσουν για να σκεφτούμε το πιο προφανές πράγμα στην Ιστορία της ανθρωπότητας: Πως προοδευτικό πανεπιστήμιο είναι το ανοιχτό πανεπιστήμιο και όχι το υπό κατάληψη… Πως προ­οδευτικό πανεπιστήμιο είναι το ελεύθερο πανεπι­στήμιο και όχι το κομματικό που τόσο ένθερμα υπο­στηρίζει η μαχητική σπουδάζουσα νεολαία μας… Πόσοι αιώνες χρειάζεται να περάσουν για να κατα­λάβουμε ότι προοδευτικό πανεπιστήμιο είναι αυτό που παραγάγει και μεταφέρει γνώσεις και όχι αυτό που γίνεται πεδίο φτηνών ιδεολογικών κομματικών συμφερόντων; Η δημόσια Παιδεία που τόσους έν­θερμους οπαδούς διαθέτει σε αυτή τη χώρα χρειά­ζεται και δημόσιες αρετές για να υπάρξει.