Δεκαετίες τώρα, η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί να δίνει στα συλλογικά της προβλήματα ατομικές λύσεις. Ελάχιστα ενδιαφέρει κάποιον η ανεργία στη χώρα, αν ο ίδιος έχει καταφέρει να βολέψει, με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο, το δικό του παιδί... Αυτή ήταν η λογική και του ευρύτερου κομματικού μας συστήματος στην άτυπη κατανομή της εξουσίας που του έδιναν τα εκλογικά αποτελέσματα. Έτσι, κάθε κομματικός μηχανισμός είχε στην αποκλειστική του διάθεση τη δική του περιοχή. Τα δικά μας παιδιά είναι προφανές ότι δεν συμπεριλαμβάνουν όλα τα παιδιά! Αυτή η λογική εξέθρεψε τη διαφθορά. Το κράτος λειτουργούσε σαν μαφιόζικη εταιρεία με τους δικούς της κανόνες. Διόριζε στο Δημόσιο, κανόνιζε τις μεταθέσεις, κρατούσε καβάτζα τις καλές περιπτώσεις, έλεγχε την κατάσταση… Όλος ο κρατικός μηχανισμός ήταν υπό έλεγχο. Ποιοι θα πάνε εδώ, ποιοι εκεί, σε ποιες θέσεις ή οργανισμούς, ποιοι θα καλυφτούν, ποια συνδικάτα θα βολέψουν τα δικά τους θέματα. Όλες οι χαρές έβρισκαν τον γενναιόδωρο νονό που θα τις διευθετούσε. Δεκαετίες τώρα, η χώρα βρισκόταν σε ένα υπερδραστήριο αλισβερίσι, το οποίο παραδόξως δεν θυμάται κανείς σήμερα. Κανένας δεν διορίστηκε από κόμμα, κανένας δεν μπήκε από την πίσω πόρτα σε υπεράριθμη υπηρεσία, κανένας δεν φοροδιέφυγε, κανένας δεν έκτισε παράνομα, κανένας δεν χρησιμοποίησε φορτικά το κόμμα να του κάνει μια… μικρή εξυπηρέτηση. Κανένας δεν καταχράστηκε τις επιχορηγήσεις, τα κοινοτικά κονδύλια, δεν συμμετείχε στο όργιο εκτεταμένων εκτρωματικών παρανομιών σε αυτή τη χώρα. Κανένας οργανισμός ή πρόσωπο δεν καταχράστηκε δημόσιο χρήμα, κανένας επιχειρηματίας δεν βρήκε τον επί γης παράδεισο της ασυδοσίας, κανένα ΜΜΕ δεν έλαβε από τα ανεξέλεγκτα θαλασσοδάνεια και τις σκανδαλώδεις δημόσιες επιχορηγήσεις, διαφημίσεις και λοιπές εξυπηρετήσεις, κανένας δεν συμμετείχε στο όργιο των
