Τρίτος χρόνος έντονης κρίσης, αδιέξοδων, επιβαρύνσεων για την ελληνική κοινωνία, η οποία παρακολουθεί τις εξελίξεις με το χέρι στην άδεια πλέον τσέπη της. Παρά την ασφυκτική οικονομική πίεση, οι πολίτες παραμένουν ιδιαίτερα ανήσυχοι, κυρίως γιατί βιώνουν μια καθημερινότητα δίχως την προοπτική που χαρίζει η ελπίδα.
Και το ερώτημα που τίθεται δραματικά, είναι το κατά πόσο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία δίχως ελπίδα. Σίγουρα όχι πολύ και σιγουρότερα όχι δίχως έντονα παρακμιακά φαινόμενα. Εν μέσω θέρους και ενώ οι διεργασίες για τη σωτηρία της χώρας βρίσκονται στο ζενίθ, κυκλοφορούν ως φήμες διάφορα σενάρια καταστροφολογίας αμφιβόλου σοβαρότητας. Τον Σεπτέμβριο θα μας διώξουν από την ευρωζώνη, θα επιστρέψουμε στη δραχμή, οι άνθρωποι θα πηδάνε από τα παράθυρα, η χώρα θα βουλιάξει.
Η θεολογικής προέλευσης εσχατολογία βρίσκει εύκολα αποδέκτες και ευκολότερα δημιουργεί ζοφερές ατμόσφαιρες. Η αλήθεια είναι ότι τόσο οι κοινωνίες όσο και οι χώρες ιστορικά έχουν αποδειχτεί ισχυρότερες από ό,τι δείχνουν σε περιόδους κρίσης. Το ζητούμενο για την ελληνική πραγματικότητα που βιώνουμε, είναι να αντιληφθούμε επαρκώς και με ακρίβεια τα αίτια της κρίσης και με σαφήνεια να διατυπώσουμε το πρόβλημα. Μόνο αν υπάρχει σωστά διατυπωμένο το πρόβλημα της χώρας, θα δοθεί η σωστή λύση.
Τα λάθη αποτελούν τους δημιουργικότερους παράγοντες της Ιστορίας, αρκεί να μην επιμένουμε στα ίδια και να τα ξεπερνάμε. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα τράφηκε από τη λαϊκή ψήφο γιατί λάμβανε επαρκή ανταλλάγματα και ωραιοποίησε διαστρεβλώσεις, υπερβάσεις, ανομίες, υπερβολές, δείχνοντας ανεκτικότητα στη διαφθορά της εξουσίας.
Και ενώ τα παραδοσιακά κυβερνητικά κόμματα των τελευταίων δεκαετιών, στη διάρκεια των οποίων συντελέστηκε το μεγάλο φαγοπότι, έχουν τις κύριες ευθύνες, τις οποίες τελικά και ανέλαβαν ως πολιτικό κόστος, η Αριστερά ανέχτηκε ως μέρος του συστήματος αυτήν την ευδαιμονική αδιέξοδη πραγματικότητα, πιέζοντας μάλιστα για όλο και περισσότερα «δικαιώματα».
Η παρεξήγηση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι συγκέντρωσε ένα ποσοστό το οποίο κάθε άλλο παρά «ιδεολογικό» είναι. Πρόκειται για ψήφους θυμού, ψήφους εκδίκησης, ψήφους δίχως ελπίδα, για μια λύση απελπισίας. Με αυτήν την πραγματικότητα είναι δυνατόν να ελπίζουμε ότι οι θυσίες μας θα βρουν δικαίωση έστω και στο απώτερο μέλλον; Δύσκολο ερώτημα, που καθίσταται ακόμα δυσκολότερο με τον τρόπο που εξακολουθούμε να πολιτευόμαστε.
Πριν από όλα, ας σταθούμε σε ένα εντυπωσιακό γεγονός. Πολιτευόμαστε δεκαετίες τώρα με τη λογική του άσπρου - μαύρου. Έτσι, και με διόλου κριτική διάθεση, αντιπολιτευόμαστε με απολυτότητες, πράγμα που δεν μας αφήνει περιθώρια να παρατηρήσουμε ότι αυτή η χώρα είχε και σοβαρές επιτυχίες παρά τις αδυναμίες της.
Στους δυο αιώνες από τη συγκρότηση του κρατιδίου και παρά τη δραματική του κατάσταση, κατάφερε να επεκτείνει πολλές φορές τα σύνορά του, να ενταχτεί στον δυτικό κόσμο, να ζήσει και να ξεπεράσει εθνικές τραγωδίες (κι όχι απώλειες Καγιέν, επιχορηγήσεων και παντός είδους κεκτημένων), να αντιμετωπίσει δικτατορίες και έναν ολέθριο εμφύλιο σπαραγμό. Πριν από όλα, δεν ήλθε η συντέλεια του κόσμου.
Η απώλεια εισοδημάτων, η ανεργία, οι κοινωνικές αδικίες δεν αποτελούν καινοφανή κατάσταση στην Ιστορία ούτε σηματοδοτούν το τέλος της. Επομένως, όσο συντομότερα συνειδητοποιήσουμε ότι απωλέσαμε - δικαίως - έναν διεφθαρμένο παράδεισο, τόσο συντομότερα θα κατακτήσουμε μια ανθρώπινη καθημερινότητα.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε άμεσα ότι οι κρίσεις δεν είναι για να επωφελούνται τυχοδιωκτικές πολιτικές ομάδες και να αναδεικνύονται τυχάρπαστοι ηγετίσκοι, αλλά για να αναβαπτίζονται οι κοινωνίες ώστε να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν τις νέες κοινωνικές - πολιτικές - οικονομικές προκλήσεις που διαμορφώνονται από την εξέλιξη της Ιστορίας.
Η Ελλάδα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ως δυτική κοινωνία είχε τις ευκαιρίες της, της δόθηκαν δυνατότητες και κάποια στιγμή οφείλει στον εαυτό της να κάνει ένα διάλειμμα από το μόνιμο εθνικό κλαψούρισμα και να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται σε μια προνομιούχο θέση ανάμεσα στα κράτη όλου του κόσμου που πιθανόν με αντικειμενικούς όρους να μην της αξίζει.
Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι εκτός από την Ελλάδα υπάρχουν και άλλες χώρες που δεν έχουν ως μοναδικό εθνικό τους μέλημα να μας κάνουν… κακό. Κάποια στιγμή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, παραμερίζοντας τα άπειρα παράπονά μας, τις πραγματικές μας δυνατότητες και τις πραγματικές μας οφειλές - φυσικά όχι τις τοκογλυφικές.
xenofonb@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου