Λοιπόν…μιαν απ’ τα ίδια;

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΕΠΕΣΑΝ με τα μούτρα στη δουλειά και οι…άλλοι καραδοκούν. Και τους μεν (κυβερνώντες) τους ζήσαμε, τους ξέρουμε. Γι αυτό και χρειάζεται προσπάθεια για να πείσουν να (τους) ξεχάσουμε και να πειστούμε πως γίνεται καινούριο ξεκίνημα. Να μιλήσουν τ. υπουργοί (που ξανάρπαξαν το ίδιο πόστο) πως θα κάνουν περικοπές γιατί λατρεύουν την οικονομία και σέβονται το δημόσιο ταμείο; Μα, αυτοί οι ίδιοι…καθαυτοί και με την παρέα τους δεν έριχναν τα ταξιδάκια τους στο εξωτερικό ρημάζοντας δημόσια ταμεία; Δεν χρέωναν σε…δικούς μας κωδικούς τα δικά τους έξοδα για διανυχτερεύσεις σε πανάκριβα ξενοδοχεία, γλέντια και νοικιασμένες μερσεντές για γύρες σε αξιοθέατα; Και, βέβαια, θα’ πρεπε να είναι πολύ…χριστιανοί για να εφαρμόσουν, συντετριμμένοι, το «ο τρώσας και ιάσεται».
ΕΤΣΙ κι αλλιώς, ο ρόλος (των κυβερνώντων) είναι άχαρος, η περίοδος ακατάλληλη για κόλπα κι αυτό μας δίνει(;) και μια σιγουριά πως δεν θα υπάρξουν…Άκηδες στο ορατό μέλλον. Ωστόσο, (τους) περιμένουμε, και στην πολιτική ποτέ μη λες «ποτέ», και δη στην Ελλάδα της αρπαχτής και της ρεμούλας.
ΚΑΙ πάμε στην απέναντι όχθη των…καραδοκούντων. Δεν πάτησαν ακόμα γκάζι, μαρσάρουν για να (τους) τρομάξουμε κι ας μετρήσαμε ήδη τον πατριωτισμό τους μέσα απ’ την άρνησή τους να μας (συν)κυβερνήσουν. Διάλεξαν ρόλο ευκολότερο από εκείνον του αποφασίζοντος, καρέκλες που δεν βγάζουν φλόγες και η ζωή συνεχίζεται. Με αντιπολίτευση, που όφειλε να’ ναι συμπολίτευση, με εργώδη προσπάθεια για την Ελλάδα που δοκιμάζεται.





ΕΣΤΩ κι έτσι, έχει τον ρόλο της και η αντιπολίτευση. Ωστόσο, θα’ ταν πιο χρήσιμη (και πειστική), αν έβγαινε στην επίθεση κατά της μιζέριας και υπέρ της αλλαγής. Να δηλώσει κραυγάζοντας πως κάτι πρέπει ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο της μιζέριας. Δεν το κάνει και δείχνει κολλημένη στα ίδια, με τους ίδιους. Κι όσο αντιδρούν στην αλλαγή (απ’ την ανάγκη κι όχι απ’ την καλή πίστη και προαίρεση των κυβερνώντων), οι αντιπολιτευόμενοι, τόσο λιγοστεύουν οι ελπίδες μας.
ΚΡΑΤΕΙΣΤΕ τις ιδέες και την «ιδεολογία» σας, κύριοι, αλλά μην επιμένετε σε μιαν απ’ τα ίδια, εκείνα τα απαίσια και…θανατηφόρα που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Κι αν δεν πάνε καλά οι κυβερνώντες, ζητείστε να τους υποκαταστήσετε μερικώς ή…ολικώς-ποτέ δεν είναι αργά. Δεν θα’ χαμε αντίρρηση για μιαν ανακατανομή της εξουσίας, με τους υπάρχοντες εκλογικούς συσχετισμούς.
ΜΗΝ «αποδώσει» ο…αγώνας σας, σ’ αυτήν τη φάση, θα’ ναι και ζημιογόνος. Με τους ίδιους επί τα ίδια, τις νοοτροπίες ανέπαφες και «το αύριο σαν αύριο να μη μοιάζει».