Οι Δελφοί σε ένα "φανταστικό" περιβάλλον ΗDR (High Dynamic Range) σχεδιασμένο απο το Ελληνικό Αρχείο. Οι φωτογραφίες είναι σε υψηλή ανάλυση (1600 χ 1060) και μπορείτε να τις τοποθετήσετε στην οθόνη του υπολογιστή σας.
Τίτλος: Θαμμένη Ελλάδα Συγγραφέας: Ιωάννης Λάζαρης Εκδοτικός Οίκος: Δαυλός
Περίληψη (κείμενο οπισθόφυλλου) Η διαταγή των χριστιανών βυζαντινών αυτοκρατόρων ήταν ρητή: «ες έδαφος φέρειν» κι από τότε (δ΄ αι. μ.Χ.) και για πολλούς αιώνες μανιασμένα πλήθη ρασοφόρων ισοπέδωναν οτιδήποτε θύμιζε τον ωραιότερο Πολιτισμό, που γεννήθηκε ποτέ στη Γη.
Ο περιηγητής και ιστορικός Παυσανίας επισκέφτηκε την «ποικίλη στοά των Αθηνών» η οποία ονομαζόταν έτσι λόγω της ποικιλίας των τοιχογραφιών που διέθετε. Στην τελευταία αναπαράσταση απεικονίζονταν όλοι εκείνοι που είχαν πολεμήσει στην μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. (δηλ 700 χρόνια νωρίτερα).
Ο Προμηθέας δίνει στον άνθρωπο την φωτιά, λεπτομέρεια από έργου των Jean-Simon Berthélemy και Jean-Baptiste Mauzaisse που φιλοξενείται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Ο εν λόγω μύθος περί της κλοπής της φωτιάς αναφέρεται και στον "Πρωταγόρα" του Πλάτωνα, ως συνέχεια του μύθου της δημιουργίας. Μήπως λοιπόν και αυτός ο μύθος κρύβει πληροφορίες γενετικής, όπως και ο μύθος της δημιουργίας, πολύ ανώτερες αυτών που υποτίθεται πως είχαν τον καιρό του Πλάτωνα;
Είναι πολύ ευχάριστο να ζεσταινόμαστε το χειμώνα από την φωτιά, με μια ξυλόσομπα ή τζάκι!... Από αυτή τη φυσική ζέστη φωτίζεται το σπίτι, ψήνεται το φαγητό, στεγνώνονται τα ρούχα, ζεσταίνεται το νερό, και φυσικά μένει στο τέλος η πολύτιμη στάχτη!
Δεν πετάμε την στάχτη, δεν είναι καθόλου άχρηστη ή... σκουπίδι. Συνεχίζουμε να την χρησιμοποιούμε, όπως έκαναν και παλιά και αυτό μας κάνει να νοιώθουμε απερίγραπτη χαρά! Η στάχτη από ξύλα είναι η σκόνη που έμεινε από την καύση τους . Ξύλα εννοούμε μόνο φυσικά, όχι με βαφές, κόλες ή επεξεργασμένα. Πρέπει να προσέχουμε να μην πετάμε μέσα στην φωτιά πλαστικά, αποτσίγαρα, ή
Γράφει η Ερατώ Μπέλλου Μέχρι το έτος 692 στην Εκκλησία δεν υπήρχε η υποχρεωτικη αγαμία των μητροπολιτων, επισκόπων και αρχιμανδριτων. Αυτη αποφασίστηκε,επιβλήθηκε το 692 με την Πενθέκτη Σύνοδο και ισχύει ακόμα μέχρι σήμερα. Ας υπάρξει μια..... μελλοντικη Οικουμενικη Σύνοδος που θα καταργήσει αυτη την απόφαση
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά και ικανοποίηση παρακολουθώ την εξέλιξη των έργων που εκτελούνται στο δήμο Δίου –Ολύμπου και κυρίως στη Δημοτική Ενότητα Δίου.
Με τις θυελλώδεις διακυμάνσεις της επικαιρότητας, οι εντυπώσεις μοιάζουν με φτερό στον άνεμο. Δεν μένει τίποτα να αφομοιωθεί, να κατασταλάξει, να αξιολογηθεί. Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι το λαϊκό αίσθημα κατευθύνεται σε μια κουτσομπολίστικη αντιμετώπιση των γεγονότων και όχι σε μια δημιουργική αξιολόγηση. Η δαιμονοποίηση προσώπων – πέρα από τις ευθύνες τους – στρέφει
το πρόβλημα στα κακά πρόσωπα και όχι στο κακό σύστημα που τα εκτρέφει.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι να αλλάξουμε πρόσωπα, αλλά σύστημα, νοοτροπία, τον βλακώδη τρόπο με τον οποίο επιτρέπουμε με την ψήφο μας να ασκείται η πολιτική: να γινόμαστε με δυο λόγια συμμέτοχοι σε μια ζωή που δεν συμμετέχουμε. Σήμερα, με την ευκαιρία του νέου χρόνου, θα παραβλέψουμε την καταιγιστική επικαιρότητα με τη λίστα Λαγκάρντ και θα σταθούμε σε μια πρωτοβουλία του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου. Ο σεβασμιότατος επανέλαβε για μιαν ακόμα φορά τη θέση του για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας προς όφελος του λαού. Και μόνο το γράμμα της δήλωσης είναι ένα θετικό βήμα, μια ελπίδα, μια υπόσχεση που έχουμε χρέος απέναντι στους εαυτούς μας πια, να μην την αφήσουμε να πάει χαμένη.
Δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί εναργέστερα ένα σύνθημα-στόχος για την προστασία διατήρηση και αξιοποίηση της ιστορικής-πολιτισμικής, φυσικής-περιβαλλοντικής αξίας του Ολύμπου. Ενός Όρους που ζει στην καρδιά και στο νου του παγκόσμιου Πολίτη που όνειρό του παραμένει η επίσκεψή του και η προσωρινή, έστω, ταύτισή του με την Ελληνική Μυθολογία.
Ορκίζομαι στον Απόλλωνα το γιατρό, και στον Ασκληπιό και στην Υγεία και στην Πανάκεια και όλους τους θεούς και όλες τις θεές μάρτυρες βάζω, πως θα τηρήσω τον όρκο μου αυτό, και αυτό το συμβόλαιο, όσο θα διατηρώ τις δυνάμεις μου και την κρίση μου. Το μεν διδάξαντα με την τέχνη αυτή, θα τιμώ όσο και τους δικούς μου γονείς, και θα τον κάνω κοινωνό του δικού μου βίου και θα του οφείλω τα νενομισμένα. Τους δε γιους του, θα θεωρώ ίσους προς αδερφούς μου, και θα τους διδάξω την τέχνη αυτή, αν νοιώθουν την ανάγκη να την μάθουν, χωρίς μισθό και χωρίς έγγραφο συμβόλαιο. Θα διδάξω τα προφορικά και γραπτά μαθήματα και όλη γενικά την υπόλοιπη εξάσκηση του επαγγέλματος, μόνο στους δικούς μου γιους, στους γιους του διδασκάλου μου, και σε μαθητές που με όρκο και
και του ρόλου του ΕΘΝΑΡΧΗ Νο 1! Το διατροφικό μυστικό των Αρχαίων Ελλήνων
Το αρχαιότερο ίσως δημητριακό και βασικό συστατικό της διατροφής των αρχαίων. Η Ζέα (Triticum dicoccum) είναι ένα από τα αρχαιότερα δημητριακά που είναι γνωστά στον άνθρωπο. Δείγματά του έχουν βρεθεί σε ανασκαφές προϊστορικών οικισμών σε όλο τον ελλαδικό χώρο με παλαιότερο που
“Ο ΑΝΑΞ, ΟΥ ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ”: ΛΕΕΙ Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ. Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΟΥΤΕ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΒΕΙ ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ.
Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΕΙΧΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΟΠΩΣΑΠΟΛΛΩΝ, ΕΚΑΤΟΣ, ΦΟΙΒΟΣ, ΠΑΙΑΝ Κ.Λ.Π. ΕΙΝΑΙ ΤΟ “ ΑΛΦΑ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ Ή ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ”. ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΛΟ, ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΕ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΟΔΕΥΑΝ ΣΤΗΝ ΠΥΛΟ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ Ο ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΟΝ ΟΜΩΝΥΜΟ ΥΜΝΟ ΕΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΗΛΛΑΞΕ ΣΕ ΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ [ΟΜΗΡΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ 397-545].
Είναι άγνωστο ποίος έγραψε τα Χρυσά Έπη. Σίγουρα είναι Πυθαγόρεια, αλλά δεν μπορούμε να δεχθούμε πως τα έγραψε ο ίδιος ο Πυθαγόρας, καθότι γνωρίζομε πως δεν άφησε κανένα γραπτό κείμενο. Απλά εντάσσονται στην παράδοση των Πυθαγορείων.
Δεν περνάει μέρα που δεν αναφέρονται τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης στις βλαβερές συνέπειες της καύσης ξύλων αντί του πετρελαίου. Είναι δε τέτοια η θέρμη που παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα ρεπορτάζ, όσο ποτέ δεν είχαν για τις συνέπειες του καπνίσματος ή των ναρκωτικών. Σαν να είναι η καύση των ξύλων μεγαλύτερη μάστιγα από τα ναρκωτικά και πιο βλαβερή για την υγεία από το κάπνισμα…
Οι τύραννοι, τώρα, αναγκάζονται πολύ συχνά να ληστεύουν άδικα τα ιερά και τους ανθρώπους, γιατί πάντοτε χρειάζονται χρήματα για τις απαραίτητες δαπάνες τους. Γιατί, σαν να ζουν διαρκώς σε κατάσταση πολέμου, είναι αναγκασμένοι να συντηρούν στράτευμα ή να καταστραφούν. Ξενοφών. Ιέρων ή τυραννικός (4.11)
Στοιχειώδη εκπαίδευση: Γραφή, ανάγνωση, λυρική και επιλεγμένη επική ποίηση, χορός. Περίπου μέχρι δώδεκα χρονών.
Μέση και ανωτέρα εκπαίδευση: Μέχρι περίπου τα είκοσι της χρόνια εκπαιδεύεται συνήθως από την μητέρα της στην οικονομία και διαχείριση του νοικοκυριού, υφαντική, χειροτεχνία, διακοσμητική. Επίσης υπήρχαν για τις κόρες πλουσιοτέρων Αθηναίων ιδιωτικά οικοδιδασκαλεία στα οποία σπούδαζαν μουσική, κιθαρωδία, όρχηση κ.λ.π.
Ανωτάτη εκπαίδευση: Πλήθος ανωτάτων σχολών δεχόταν ευχαρίστως γυναίκες! Επειδή η ιστορία ασχολείται κυρίως με πολέμους οι οποίοι με εξαίρεση των Αμαζόνων και ολιγοστών εξαιρέσεων άλλων γυναικών είναι ανδροκρατική, δεν έχουμε όλα τα ονόματα των γυναικών επιστημόνων. Παρ όλα αυτά υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες που διέπρεψαν στον χώρο της επιστήμης.
H αρχαία φιλοσοφική θεωρία που δυσφημίστηκε ως «η παρηγοριά του τεμπέλη». Κι αν οι σημερινοί φιλόσοφοι αντιμετωπίζουν την αδιαφορία των πολλών, οι αρχαίοι φιλόσοφοι είχαν να αντιμετωπίσουν κάτι ακόμη πιο ανυπόφορο: τους σκεπτικούς ή σκεπτικιστές. Εκτός κι αν ήταν Σκεπτικοί οι ίδιοι.
Σήμερα, η πρόκληση των Σκεπτικιστών συναντά το πρωτοφανές ενδιαφέρον των ερευνητών και των μελετητών της διεθνούς φιλοσοφικής και πανεπιστημιακής κοινότητας, και έχει πυροδοτήσει ένα διάλογο που – ιδιαίτερα από το 1980 και μετά – απόκτησε ένταση και πυκνότητα, έναν γόνιμο διάλογο βασισμένο στα κείμενα-πηγές και στις σύγχρονες κριτικές ερμηνείες τους.
Κάποιοι μπορεί να νομίζουν πως η δυτική φιλοσοφία δεν είναι παρά ένα σύνολο «υποσημειώσεων στον Πλάτωνα». Όμως δεν είναι λίγοι εκείνοι που ομολογούν ότι η σύγχρονη σκέψη εγκαινιάστηκε όταν για πρώτη φορά στη Δύση βγήκαν στο φως, τον 16ο αιώνα, τα έργα των αρχαίων Ελλήνων Σκεπτικών.
Τι ήταν όμως οι σκεπτικιστές: Μαχητικοί, πνευματώδεις και ετοιμόλογοι, ειδικά όταν επρόκειτο να τα βάλουν με αντίπαλες απόψεις. «Όχι», «Αμφιβάλλω», «Πώς το ξέρεις;», «Δεν σε πιστεύω», «Απόδειξέ το» ήταν η πρώτη τους αντίδραση σε κάθε θεωρία. Χιμούσαν ενάντια στους φιλοσόφους και δεν δίσταζαν να τους αντικρούσουν. Με τις ερωταποκρίσεις τους ανασκεύαζαν κάθε βεβαιότητα και μάζευαν πλήθη κόσμου γύρω τους.
Γύρω απ’ αυτό το ζευγάρι μπορεί να παίζεται και ολόκληρη η ζωή μας, ανεξάρτητα από το αν το συνειδητοποιούμε ή όχι. Κάθε στιγμή της ζωής μας είναι μια διαρκής διαπάλη μεταξύ γνώσης και άγνοιας. Κάθε στιγμή της ζωής μας είναι και στιγμή γνώσης ή, πιο ορθά, στιγμή μετασχηματισμού της γνώσης και της άγνοιας, μετασχηματισμού της μεταξύ των σχέσης.
Υπάρχει μια κρατούσα άποψη που ισχυρίζεται ότι όσο περισσότερο μαθαίνουμε, τόσο περισσότερο μειώνεται η άγνοιά μας. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Η γνώση ναι μεν μειώνει την άγνοια σε μερικά σημεία, αλλά ταυτόχρονα την πολλαπλασιάζει σε άλλες περιοχές, στις νέες περιοχές της γνώσης. Και αυτό γιατί η νέα γνώση προσθέτει νέα ερωτήματα και νέους προβληματισμούς. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε ότι η σχέση γνώσης και άγνοιας δεν είναι σαν μια εικόνα χωραφιού με κάποιο παρακείμενο λόγκο, όπου όσο ξεχερσώνεις το χωράφι, τόσο μεγαλώνει αυτό και μειώνεται ο λόγκος. Έχει ειπωθεί, πολύ χαρακτηριστικά, ότι η σχέση γνώσης και άγνοιας προσομοιάζει με ένα νησί, στο οποίο όσο μεγαλώνει η επιφάνεια του νησιού / της γνώσης, τόσο μεγαλώνει και η περιφέρεια του νησιού / της άγνοιας.
Εδώ και αιώνες πολλοί δε νιώθουν άνετα με την ιδέα ότι οι σκέψεις τους και οι πράξεις τους είναι αποτέλεσμα φυσικών διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στον εγκέφαλο. Γιατί; Επειδή ίσως διδαχθήκαμε από πολύ μικροί ότι ο καθένας μας έχει μία ψυχή που διαχωρίζεται από το σώμα, αλλά είναι σε θέση να αλληλεπιδρά με αυτό με κάποιον τρόπο. Για παράδειγμα, έχω την αίσθηση ότι αποφασίζω συνειδητά να κάνω κάτι και το κάνω.
Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό αν οι ενέργειες μου καθοδηγούνται από μία σειρά χημικών διεργασιών του εγκεφάλου; Πρέπει λοιπόν να υπάρχει στενή σχέση μεταξύ ψυχής και εγκεφάλου, αλλά ποια είναι η φύση αυτής της σχέσης; Αυτό είναι το ζήτημα σώματος-ψυχής ή εγκεφάλου-ψυχής.