Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε για την πατρίδα και ότι καλό υπήρχε , μετά υποβαθμίστικε, συνέχεια από το δεύτερο.

 

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Πρόλογος :

Τριων στην σειρά άρθρων για τον Ιωάννη Καποδίστρια

Η ιστορία του Ιωάννη Καποδίστρια αποτελεί θεμέλιο λίθο για το νεότερο ελληνικό κράτος. Στη σειρά αυτή των τριών άρθρων, θα εξερευνήσουμε τη ζωή και το έργο του — από τα πρώτα βήματα στη διπλωματία της Ευρώπης, τη σημαντική συμβολή της Φιλικής Εταιρείας στην προετοιμασία της Επανάστασης, έως τον καθοριστικό ρόλο του στην Επανάσταση και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, και τέλος, τις προκλήσεις και την τραγική δολοφονία που σημάδεψε την Ελλάδα του 19ου αιώνα.

Μέσα από τεκμήρια, ιστορικές αναλύσεις και διεισδυτικές ματιές, αποκαλύπτουμε την κληρονομιά ενός ηγέτη που πάλεψε για μια Μεγάλη Ελλάδα — και αφήνει μαθήματα για το σήμερα.

Ιωάννης Καποδίστριας – Από το Ναβαρίνο ως τη δολοφονία (1827–1831)

Η ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827 αποτέλεσε σημείο καμπής, αλλά όχι την άμεση απελευθέρωση της Ελλάδας, όπως συχνά παρουσιάζεται. Ο Ιμπραήμ, αν και ισχυρός, απέτυχε να καταλάβει το Ναύπλιο, ηττήθηκε στη Μάνη και τελικά, δέκα μήνες μετά, έφυγε με γαλλικά πλοία. Ο Καποδίστριας, αξιοποιώντας το αποτέλεσμα, άφησε τους Γάλλους να δρουν στην Πελοπόννησο και άρχισε δύσκολες διαπραγματεύσεις με τους Άγγλους και τους Ρώσους.

Η θέση του ήταν περίπλοκη. Οι Άγγλοι τον θεωρούσαν άνθρωπο των Ρώσων, ενώ ο Τσάρος Νικόλαος είχε δικά του συμφέροντα, φτάνοντας μέχρι την Αδριανούπολη το 1829. Η Συνθήκη της Αδριανούπολης στο άρθρο 3 έφερε την ανεξαρτησία της Ελλάδας, αλλά και νέα δεδομένα στα Βαλκάνια. Ο Καποδίστριας, παρότι τον είχαν καταργήσει εν ζωή, τη μετατροπή της χώρας σε «ελέω Θεού Βασίλειο» με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830, πέτυχε να επεκτείνει τα σύνορα ως τη Στερεά Ελλάδα — και αν ζούσε, πιθανόν θα τα μεγάλωνε κι άλλο.

Οικονομικά, η χώρα ήταν εξαθλιωμένη. Παρ’ όλα αυτά, ο Καποδίστριας διαπραγματεύτηκε με τους Άγγλους, όπου τον υποσχέθηκαν, ( αλλά δεν τήρησαν την συμφωνία, ) ένα μεγάλο δάνειο, ύψους 60 εκατομμυρίων φράγκων.   Και τους εγγυάται ότι η Ελλάδα θα το αποπλήρωνε μέσα σε πέντε χρόνια, ποντάροντας στην αναγέννηση της ελληνικής ναυτιλίας. Η ναυτιλία, πίστευε, μπορούσε να γίνει η μηχανή της οικονομικής ανάκαμψης. Όμως, μετά τη δολοφονία του, το δάνειο δόθηκε στον νεαρό Όθωνα και αποπληρώθηκε σχεδόν έναν αιώνα αργότερα.

Στο εσωτερικό, μέσα σε μόλις τρεις μήνες, συγκρότησε τακτικό στρατό, καθιέρωσε συντάξεις για χήρες και απόστρατους, οργάνωσε τη διοίκηση και προσπάθησε να δημιουργήσει ένα κράτος από το μηδέν. Αυτή η πορεία όμως τον έφερε αντιμέτωπο με ισχυρά συμφέροντα, ξένα και ντόπια.

Η κορύφωση ήρθε στις 27 Σεπτεμβρίου 1831, όταν δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο από τους αδελφούς Μαυρομιχάλη. Ποίοι ήταν οι ηθικοί αυτουργοί...; Η Ελλάδα έχασε τον πρώτο της Κυβερνήτη, και όπως είπε  ο Ανδρέας Μουστοξύδης:

> «Από δω και πέρα είμαστε αναγκασμένοι να υποκλινόμαστε σε κάθε Άγγλο ναύαρχο  και κάθε υποπροξενο του».

Σήμερα, το σημείο της δολοφονίας στο Ναύπλιο είναι υποβαθμισμένο και δύσκολο να το αναγνωρίσει ο επισκέπτης. Όμως, χάρη σε προσπάθειες όπως αυτή του σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή, το έργο και η θυσία του Ιωάννη Καποδίστρια αρχίζουν να βρίσκουν ξανά τη θέση που τους αξίζει στην ιστορική μνήμη.

Επίλογος :

– Η κληρονομιά του Ιωάννη Καποδίστρια

Η πορεία του Ιωάννη Καποδίστρια, από τα διπλωματικά σαλόνια της Ευρώπης μέχρι τα πεδία της Επανάστασης, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του σε μια ιδέα: την εθνική ανεξαρτησία και την αναγέννηση της Ελλάδας.

Στο πρώτο μέρος της ζωής του, μέχρι το 1815, έθεσε τα θεμέλια της φήμης του ως χαρισματικού διπλωμάτη και υπερασπιστή της ειρήνης. Στα χρόνια της Επανάστασης, μεσολάβησε ανάμεσα σε αυτοκρατορίες, αξιοποιώντας κάθε ρήγμα στις μεγάλες δυνάμεις. Μετά το Ναβαρίνο, ανέλαβε το τιτάνιο έργο να συγκροτήσει κράτος από το μηδέν, χωρίς πόρους, αλλά με όραμα και πίστη.

Η δολοφονία του το 1831 δεν έκλεισε μόνο μια ζωή. Έβαλε τέλος σε μια πορεία ανεξάρτητης ελληνικής πολιτικής, αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό σε ξένες παρεμβάσεις που σφράγισαν τη χώρα για δεκαετίες. Πολλά από τα σχέδιά του ακυρώθηκαν, άλλα παραμορφώθηκαν, κι όμως η παρακαταθήκη του παραμένει: το όραμα μιας Ελλάδας ισχυρής, αυτάρκους και ελεύθερης.

Η μνήμη του μπορεί να είναι σήμερα υποβαθμισμένη σε τοίχους και πλατείες, αλλά η ιστορία του συνεχίζει να εμπνέει όσους βλέπουν την πολιτική όχι ως τέχνη της εξουσίας, αλλά ως λειτούργημα προσφοράς.

Με  εκτίμηση 

Κωνσταντίνος Σ. Γιάντσιος 

Πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου. 

Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε για την Ελλάδα, συνέχεια από το πρώτο.

 Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Πρόλογος :

Τριων στην σειρά άρθρων για τον Ιωάννη Καποδίστρια

Η ιστορία του Ιωάννη Καποδίστρια αποτελεί θεμέλιο λίθο για το νεότερο ελληνικό κράτος. Στη σειρά αυτή των τριών άρθρων, θα εξερευνήσουμε τη ζωή και το έργο του — από τα πρώτα βήματα στη διπλωματία της Ευρώπης, τη σημαντική συμβολή της Φιλικής Εταιρείας στην προετοιμασία της Επανάστασης, έως τον καθοριστικό ρόλο του στην Επανάσταση και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, και τέλος, τις προκλήσεις και την τραγική δολοφονία που σημάδεψε την Ελλάδα του 19ου αιώνα.

Μέσα από τεκμήρια, ιστορικές αναλύσεις και διεισδυτικές ματιές, αποκαλύπτουμε την κληρονομιά ενός ηγέτη που πάλεψε για μια Μεγάλη Ελλάδα — και αφήνει μαθήματα για το σήμερα.

Ιωάννης Καποδίστριας – Από το 1815 ως το Ναβαρίνο (1827)

Διπλωματία, Μεγάλες Δυνάμεις και το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας

Η απογείωση στη ρωσική διπλωματία

Μετά το Συνέδριο της Βιέννης, ο Καποδίστριας έγινε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, μοιράζοντας την εξουσία με τον Καρλ Νέσελροντ. Από αυτή τη θέση βρέθηκε στο επίκεντρο των διεθνών σχέσεων, με λόγο στα μεγαλύτερα ζητήματα της εποχής:

Διατήρηση ισορροπίας στην Ευρώπη μετά τον Ναπολέοντα.

Προστασία των μικρών εθνών.

Προώθηση των ρωσικών συμφερόντων χωρίς να προκαλεί πόλεμο.

Η Ελληνική Επανάσταση και η ουδέτερη στάση

Όταν το 1821 ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση, ο Καποδίστριας βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Ως Έλληνας, ένιωθε πατριωτική υποχρέωση να βοηθήσει. Ως υπουργός μιας αυτοκρατορίας, έπρεπε να υπερασπιστεί τη ρωσική πολιτική, που αρχικά δεν ήθελε ανοιχτή ρήξη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η διπλωματική του στάση ήταν να πιέζει μυστικά υπέρ της Ελλάδας, χωρίς να εκθέτει τη Ρωσία σε πρόωρη σύγκρουση.

Παραίτηση και προσέγγιση της Δύσης

Το 1822, βλέποντας ότι η Ρωσία δεν έπαιρνε σαφή θέση υπέρ της Επανάστασης, παραιτήθηκε και έφυγε από την Αγία Πετρούπολη. Μετέβη στην Ελβετία και αργότερα στην Αγγλία, όπου προσπάθησε να πείσει τις Μεγάλες Δυνάμεις για το δίκαιο του ελληνικού αγώνα. 

Εκεί βρήκε απέναντί του τον Δούκα του Ουέλινγκτον, δηλωμένο ανθέλληνα, που τον θεωρούσε «άνθρωπο του Τσάρου» και υπονόμευσε τις προσπάθειές του.

Η ατυχία με τον θάνατο του Τζορτζ Κάνιγκ (1827)

Τον Αύγουστο του 1827, μόλις τρεις μέρες πριν από το προγραμματισμένο ραντεβού του με τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο Τζορτζ Κάνιγκ, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών και ένθερμος υποστηρικτής της ελληνικής ανεξαρτησίας, πέθανε ξαφνικά στις 8 Αυγούστου.

Η απώλειά του ήρθε σε μια κρίσιμη στιγμή, ακριβώς πριν τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, και στέρησε από την ελληνική υπόθεση έναν από τους σημαντικότερους υποστηρικτές της.

Μετά το θάνατο του Κάνιγκ, η βρετανική πολιτική άλλαξε πορεία, η θέση του αναλήφθηκε από τον Δούκα του Έλινγκτον, που ήταν λιγότερο φιλικός προς τον Καποδίστρια και τους Έλληνες, δυσκολεύοντας τις διπλωματικές προσπάθειες.

Αυτή η συγκυρία ήταν καθοριστική για την εξέλιξη της επανάστασης και τις διεθνείς διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν.

Το όραμα των «τριών ηπείρων και πέντε θαλασσών»

Ο Καποδίστριας δεν έβλεπε την Ελλάδα μόνο ως μικρό κρατίδιο της Στερεάς και της Πελοποννήσου. Στις συζητήσεις του με Άγγλους και άλλους διπλωμάτες, περιέγραφε μια Ελλάδα που θα περιλάμβανε Κρήτη, Κύπρο, Μακεδονία, Ήπειρο, Θράκη, Πόντο και τις ελληνικές κοινότητες της Μικράς Ασίας.

Η γεωπολιτική του σκέψη δεν ήταν επεκτατικό σχέδιο κατάκτησης, αλλά αγώνας απελευθέρωσης.

Αναφερόταν σε περιοχές όπου οι Έλληνες ζούσαν επί αιώνες και όπου είχε ήδη ξεσπάσει επανάσταση και χυθεί αίμα. Για τον Καποδίστρια, αυτές οι περιοχές αποτελούσαν την ιστορική και πολιτιστική ενότητα του έθνους· η απελευθέρωσή τους δεν ήταν επιθετική πράξη, αλλά αποκατάσταση δικαιοσύνης.

Η γεωστρατηγική διάσταση του Ναβαρίνου

Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827) δεν ήταν απλώς μια στρατιωτική νίκη υπέρ της ελληνικής ανεξαρτησίας, αλλά και αποτέλεσμα πολύπλοκων συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων.

Η Βρετανία, ως κυρίαρχη αποικιακή δύναμη στην Ινδία, είχε ζωτικό συμφέρον να διασφαλίσει την ομαλή επικοινωνία της με την αποικία της.

Το κανάλι του Σουέζ (που άνοιξε επισήμως το 1869, αλλά η στρατηγική σημασία της περιοχής ήταν ήδη αντιληπτή) απαιτούσε έναν σταθερό και φιλικό έλεγχο στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ο Μοχάμετ Αλί, ηγεμόνας της Αιγύπτου, είχε επεκτατικές φιλοδοξίες, ακόμα και να γίνει σουλτάνος, και αντιπροσώπευε μια δύναμη που έπρεπε να αποδυναμωθεί.

Έτσι, η παρέμβαση των Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας στο Ναβαρίνο και οι ίδιες δυνάμεις σταμάτησαν πάλι τον Ιμπραήμ αργότερα στην Προύσα , στόχευαν στην ισορροπία δυνάμεων, όχι μόνο στην υποστήριξη της Ελλάδας.

Διπλωματία μετά το Ναβαρίνο

Μετά τη ναυμαχία, ο Σουλτάνος αρνήθηκε να δεχτεί τους πρέσβεις των τριών δυνάμεων. Ο Καποδίστριας φρόντισε να τους φέρει στον Πόρο για μυστικές συνομιλίες, διασώζοντας την ενότητα των συμμάχων και προετοιμάζοντας το έδαφος για το Πρωτόκολλο του Λονδίνου.

  Στο τέλος αυτής της περιόδου, ο Καποδίστριας θα αναλάμβανε ο ίδιος Κυβερνήτης της Ελλάδας. Τώρα, όμως, τον περίμενε η πιο δύσκολη αποστολή της ζωής του: να μετατρέψει ένα ρημαγμένο έδαφος σε οργανωμένο κράτος, με εχθρούς μέσα κι έξω.

Επίλογος :

– Η κληρονομιά του Ιωάννη Καποδίστρια

Η πορεία του Ιωάννη Καποδίστρια, από τα διπλωματικά σαλόνια της Ευρώπης μέχρι τα πεδία της Επανάστασης, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του σε μια ιδέα: την εθνική ανεξαρτησία και την αναγέννηση της Ελλάδας.

Στο πρώτο μέρος της ζωής του, μέχρι το 1815, έθεσε τα θεμέλια της φήμης του ως χαρισματικού διπλωμάτη και υπερασπιστή της ειρήνης. Στα χρόνια της Επανάστασης, μεσολάβησε ανάμεσα σε αυτοκρατορίες, αξιοποιώντας κάθε ρήγμα στις μεγάλες δυνάμεις. Μετά το Ναβαρίνο, ανέλαβε το τιτάνιο έργο να συγκροτήσει κράτος από το μηδέν, χωρίς πόρους, αλλά με όραμα και πίστη.

Η δολοφονία του το 1831 δεν έκλεισε μόνο μια ζωή. Έβαλε τέλος σε μια πορεία ανεξάρτητης ελληνικής πολιτικής, αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό σε ξένες παρεμβάσεις που σφράγισαν τη χώρα για δεκαετίες. Πολλά από τα σχέδιά του ακυρώθηκαν, άλλα παραμορφώθηκαν, κι όμως η παρακαταθήκη του παραμένει: το όραμα μιας Ελλάδας ισχυρής, αυτάρκους και ελεύθερης.

Η μνήμη του μπορεί να είναι σήμερα υποβαθμισμένη σε τοίχους και πλατείες, αλλά η ιστορία του συνεχίζει να εμπνέει όσους βλέπουν την πολιτική όχι ως τέχνη της εξουσίας, αλλά ως λειτούργημα προσφοράς.

Με εκτίμηση 

Κωνσταντίνος Σ. Γάντσιος 

Πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου. 

Ιωάννης Καποδίστρια ς γεννήθηκε για την Ελλάδα, η συνέχεια στο δεύτερο.

 

.

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Πρόλογος :

τριων στην σειρά άρθρων για τον Ιωάννη Καποδίστρια

Η ιστορία του Ιωάννη Καποδίστρια αποτελεί θεμέλιο λίθο για το νεότερο ελληνικό κράτος. Στη σειρά αυτή των τριών άρθρων, θα εξερευνήσουμε τη ζωή και το έργο του — από τα πρώτα βήματα στη διπλωματία της Ευρώπης, τη σημαντική συμβολή της Φιλικής Εταιρείας στην προετοιμασία της Επανάστασης, έως τον καθοριστικό ρόλο του στην Επανάσταση και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, και τέλος, τις προκλήσεις και την τραγική δολοφονία που σημάδεψε την Ελλάδα του 19ου αιώνα.

Μέσα από τεκμήρια, ιστορικές αναλύσεις και διεισδυτικές ματιές, αποκαλύπτουμε την κληρονομιά ενός ηγέτη που πάλεψε για μια Μεγάλη Ελλάδα — και αφήνει μαθήματα για το σήμερα.

Ιωάννης Καποδίστριας – Τα πρώτα βήματα (1776-1815)

Από την Κέρκυρα στη διεθνή διπλωματία

Ο Ιωάννης Αντώνιος Καποδίστριας γεννήθηκε το 1776 στην Κέρκυρα, τότε υπό βενετική κυριαρχία, σε αριστοκρατική αλλά όχι πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας του, Αντώνιος Μαρία, ήταν νομικός και γραμματέας της Βενετικής Δημοκρατίας στην Κέρκυρα, ενώ η μητέρα του, Διαμαντίνα Γονέμη, προερχόταν από παλιά ευγενική οικογένεια. Από μικρός διδάχτηκε ξένες γλώσσες και απέκτησε φιλομάθεια που τον συνόδευσε σε όλη του τη ζωή.

Σπουδές και πρώιμη καριέρα

Το 1795 πήγε στην Ιταλία για σπουδές Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας, όπου διακρίθηκε και στην φιλοσοφία και το δίκαιο. Επιστρέφοντας στην Κέρκυρα, εργάστηκε ως γιατρός, αλλά γρήγορα στράφηκε στη δημόσια διοίκηση. Η διάλυση της Βενετικής Δημοκρατίας (1797) και η εμφάνιση των Γάλλων στα Επτάνησα άλλαξαν την πολιτική σκηνή, φέρνοντάς τον σε επαφή με τα μεγάλα ρεύματα της εποχής.

Το Κράτος των Επτανήσων

Το 1800, με τη ρωσοτουρκική συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, ιδρύθηκε το Επτανησιακό Κράτος – το πρώτο ελληνικό κρατικό μόρφωμα μετά την Άλωση. Ο Καποδίστριας διορίστηκε Γραμματέας της Επικρατείας και το 1803 ανέλαβε καθήκοντα Κυβερνητικού Επιτρόπου στην Κεφαλονιά. Εκεί έδειξε τις οργανωτικές του ικανότητες, βελτιώνοντας τη διοίκηση και κερδίζοντας την εκτίμηση των κατοίκων.

Στην υπηρεσία της Ρωσίας

Το 1809, ο Τσάρος Αλέξανδρος Α΄, αναγνωρίζοντας το ταλέντο του, τον κάλεσε στην Αγία Πετρούπολη. Ο Καποδίστριας άρχισε να εργάζεται στο ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών και γρήγορα έγινε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Τσάρου. Ως απεσταλμένος της Ρωσίας στην Ελβετία, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην αναδιοργάνωση της χώρας και στη σύνταξη του Ομοσπονδιακού Συντάγματος του 1814.

Το Συνέδριο της Βιέννης (1814-1815) και η διάσωση της Γαλλίας

Στο Συνέδριο της Βιέννης, όπου ρυθμίστηκαν τα σύνορα της Ευρώπης μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, ο Καποδίστριας υποστήριξε την πολιτική ισορροπία και αντιτάχθηκε στα σχέδια διαμελισμού της Γαλλίας από τους νικητές. Με επιδέξια διπλωματία, συνέβαλε να αποφευχθεί η ταπείνωση της χώρας, κερδίζοντας φήμη ως διαλλακτικός και διορατικός διπλωμάτης.

Λάιμπαχ – Λιουμπλιάνα (1815)

Στην Διάσκεψη του Λάιμπαχ (Λιουμπλιάνα), ο Καποδίστριας απέδειξε για ακόμη μια φορά την ικανότητά του να διαχειρίζεται ευρωπαϊκές κρίσεις, ενισχύοντας τη θέση της Ρωσίας και κερδίζοντας τον σεβασμό, αλλά και την καχυποψία άλλων δυνάμεων – κυρίως της Βρετανίας.

Στο τέλος αυτής της περιόδου, ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ήδη διεθνώς αναγνωρισμένος ως χαρισματικός διπλωμάτης.
Η μεγάλη του πρόκληση όμως θα ερχόταν λίγα χρόνια αργότερα, όταν η Ελληνική Επανάσταση του 1821 θα τον καλούσε να βρεθεί ανάμεσα στα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων και το όραμα της ελευθερίας.

Επίλογος

– Η κληρονομιά του Ιωάννη Καποδίστρια

Η πορεία του Ιωάννη Καποδίστρια, από τα διπλωματικά σαλόνια της Ευρώπης μέχρι τα πεδία της Επανάστασης, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του σε μια ιδέα: την εθνική ανεξαρτησία και την αναγέννηση της Ελλάδας.

Στο πρώτο μέρος της ζωής του, μέχρι το 1815, έθεσε τα θεμέλια της φήμης του ως χαρισματικού διπλωμάτη και υπερασπιστή της ειρήνης. Στα χρόνια της Επανάστασης, μεσολάβησε ανάμεσα σε αυτοκρατορίες, αξιοποιώντας κάθε ρήγμα στις μεγάλες δυνάμεις. Μετά το Ναβαρίνο, ανέλαβε το τιτάνιο έργο να συγκροτήσει κράτος από το μηδέν, χωρίς πόρους, αλλά με όραμα και πίστη.

Η δολοφονία του το 1831 δεν έκλεισε μόνο μια ζωή. Έβαλε τέλος σε μια πορεία ανεξάρτητης ελληνικής πολιτικής, αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό σε ξένες παρεμβάσεις που σφράγισαν τη χώρα για δεκαετίες. Πολλά από τα σχέδιά του ακυρώθηκαν, άλλα παραμορφώθηκαν, κι όμως η παρακαταθήκη του παραμένει: το όραμα μιας Ελλάδας ισχυρής, αυτάρκους και ελεύθερης.

Η μνήμη του μπορεί να είναι σήμερα υποβαθμισμένη σε τοίχους και πλατείες, αλλά η ιστορία του συνεχίζει να εμπνέει όσους βλέπουν την πολιτική όχι ως τέχνη της εξουσίας, αλλά ως λειτούργημα προσφοράς.

Με εκτίμηση

Κωνσταντίνος Σ. Γιάντσιος

πρώην Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου

Σωτήρης Σοφιανόπουλος: Οραματιστής που δεν τον άφησαν να προσφέρει

Σωτήρης Σοφιανόπουλος: Οραματιστής που δεν τον άφησαν να προσφέρει

Ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος υπήρξε μια σπάνια μορφή στον ελληνικό επιχειρηματικό και επιστημονικό κόσμο. Χημικός, πατριώτης, δημιουργός και οραματιστής, ήθελε να φτιάξει μια αυτάρκη και δυναμική Ελλάδα. Στη διάρκεια της ζωής του πάλεψε για να αναπτύξει τεχνολογίες, να αξιοποιήσει τον φυσικό πλούτο της χώρας και να ενισχύσει την ελληνική βιομηχανία — χωρίς κρατικό χρήμα, αλλά με γνώση και πάθος.

Ήταν αυτός που απέδειξε ότι η σόγια μπορεί να ευδοκιμήσει στην Ελλάδα. Αυτός που έστησε εργοστάσιο για πρωτεϊνούχα άλευρα. Που παρήγαγε ελληνικό πετρέλαιο στη Ζάκυνθο. Που κατασκεύασε τα πρώτα ελληνικά όπλα και προσπάθησε να φτιάξει ελληνικούς πυραύλους, προωθητικά καύσιμα και σύγχρονα μέσα άμυνας. Όλα αυτά — σε μια χώρα που τότε και τώρα δηλώνει «αναπτυσσόμενη».

Αντί όμως για στήριξη, ο Σοφιανόπουλος ήρθε αντιμέτωπος με το βαθύ κράτος της αδιαφορίας, της γραφειοκρατίας και των συμφερόντων. Οι ιδέες του ακυρώθηκαν, οι επενδύσεις του πολεμήθηκαν, τα εργοστάσιά του αφέθηκαν να κλείσουν, και οι αγώνες του για δικαιοσύνη (όπως κατά των πανωτοκίων) πνίγηκαν στην αδιαφορία. Ένας άνθρωπος που ήθελε να δημιουργήσει, τελικά έφυγε απογοητευμένος.

Το ελληνικό κράτος δεν τον στήριξε ποτέ. Όπως και πολλούς άλλους που θα μπορούσαν να το πάνε μπροστά. Η διαφθορά πρυτάνευσε. Το αποτέλεσμα; Ένας ακόμα πατριώτης, χαμένος. Όχι γιατί δεν μπορούσε — αλλά γιατί δεν τον άφησαν.

Ίσως κάποτε, αν όχι τώρα, η Ελλάδα να σταθεί άξια ανθρώπων σαν τον Σοφιανόπουλο. Μέχρι τότε, ας μη ξεχνάμε ότι υπήρξαν. Και ας διδαχθούμε τι σημαίνει να αγαπάς την πατρίδα έμπρακτα.

τιμωρήθηκε γιατί είπε την αλήθεια

 

Χάραλντ "Τόνι" Σουμάχερ – Ο ήρωας που τιμωρήθηκε γιατί είπε την αλήθεια

Ήταν ο τερματοφύλακας της Εθνικής Γερμανίας σε δύο τελικούς Μουντιάλ (1982, 1986). Ήταν σκληρός, αποτελεσματικός, αμφιλεγόμενος. Αλλά το πιο γενναίο που έκανε ο Χάραλντ Σουμάχερ δεν ήταν μέσα στο γήπεδο – ήταν εκτός.

Το 1987 τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά: για τις ενέσεις, τα χάπια, τα "μεταλλικά νερά", για ένα ποδόσφαιρο που μετατρέπει τους παίκτες σε φαρμακεία που τρέχουν. Ξεσκέπασε την υποκρισία ενός συστήματος που απαιτεί νίκες με κάθε κόστος, και μετά καταδικάζει όσους αποκαλύπτουν το τίμημα.

Η "παραδοχή" του θεωρήθηκε προδοσία. Διώχθηκε, χάθηκε από τα γερμανικά γήπεδα και βρήκε καταφύγιο στην Τουρκία.

Ο Σουμάχερ δεν ήταν μόνο τερματοφύλακας. 

  Ήταν μάρτυρας μιας σκοτεινής εποχής στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Και είχε το θάρρος να μιλήσει.

Ανοιχτή Επιστολή: θέμα: Δίκαιη και λειτουργική ρύθμιση της μουσικής στις τουριστικές περιοχές.

Λεπτοκαρυά : 5/8/25

Προς

τον Δήμο Δίου-Ολύμπου.

την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας.

το Υπουργείο Εσωτερικών.

το Υπουργείο Πολιτισμού.

κάθε αρμόδιο φορέα.

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι,

Η μουσική δεν είναι απλώς ψυχαγωγία. Είναι πολιτισμός, κοινωνική ζωή, τουριστική εμπειρία και οικονομική δραστηριότητα.

   Στις τουριστικές περιοχές των ακτών του Ολύμπου, στην Πιερία —όπως η Λεπτοκαρυά, ή Πλάκα, ο Ν,Παντελεήμονας, ο Πλαταμώνας,ή Σκοτίνα, οι Ν, πόροι, και άλλες παραλιακές κοινότητες— η μουσική αποτελεί βασικό μέρος της ταυτότητας του τόπου.

Ωστόσο, η ισχύουσα νομοθεσία περί "ωρών κοινής ησυχίας" (βάσει του Προεδρικού Διατάγματος 456/1976 και των σχετικών εγκυκλίων της ΕΛ.ΑΣ.) δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε τουριστικές, αστικές και ημιορεινές περιοχές. Συγκεκριμένα, για τη θερινή περίοδο (1 Απριλίου – 30 Σεπτεμβρίου), προβλέπεται διακοπή μουσικής μετά τις 23:00. Αυτό ισχύει ακόμα και για μικρές επιχειρήσεις εστίασης με ήπια μουσική, ακόμη κι αν εξυπηρετούν επισκέπτες με σεβασμό και χωρίς ηχορύπανση.

  Το αποτέλεσμα;

Πολλές επιχειρήσεις σε όλη την Πιερία —ανάμεσά τους και ιστορικά καταστήματα— δέχθηκαν στο παρελθόν 50 έως και 70 κλήσεις μέσα σε μία σεζόν.

Αναγκάστηκαν να κλείσουν για 10 ημέρες μέσα στον Σεπτέμβριο, στην καρδιά της τουριστικής περιόδου, με την ποινή να εκτινάσσεται στο τέλος.

Πολλές γωνιές νεκρώθηκαν, γειτονιές που έσφυζαν από ζωή μαράζωσαν, χάνοντας τους πελάτες τους, τους νέους, τις παρέες, τη νύχτα, την ταυτότητά τους.

Αυτό δεν είναι απλώς τήρηση του νόμου. Είναι ασφυκτικός στραγγαλισμός της τοπικής οικονομίας και της κοινωνικής ζωής. Και το χειρότερο: τα πράγματα δείχνουν να επιδεινώνονται, με τη νομοθεσία να αυστηροποιείται, ακόμη και στους συλλόγους, αντί να εξορθολογίζεται.

Και ρωτάμε:
Αυτό είναι τουρισμός; Αυτή είναι η στήριξη της τοπικής επιχειρηματικότητας; 

  Ή απλώς ετοιμάζεται το έδαφος για να έρθει μία πολυεθνική αλυσίδα, να αλλάξει το μοντέλο και να "επιβάλει" άλλους όρους και ρυθμούς, έξω από την παράδοση και τις ανάγκες του τόπου;

  Τι ζητούμε:

Θεσμοθέτηση ειδικής ρύθμισης για τουριστικές περιοχές, που θα επιτρέπει (με πρόταση των τοπικών συμβουλίων) παράταση της μουσικής σε εξωτερικούς χώρους τουλάχιστον με όριο στα ντεσιμπέλ και σεβασμό στους κατοίκους.

Διαχωρισμό περιοχών με βάση τον τουριστικό και χωροταξικό τους χαρακτήρα, ώστε η εφαρμογή του νόμου να γίνεται με δικαιοσύνη και όχι τυφλά.

Απλοποίηση και ψηφιοποίηση των διαδικασιών για άδειες μουσικής, με σαφείς κανόνες, ώστε να μη μετατρέπεται η νόμιμη λειτουργία σε αγγαρεία και συνεχές άγχος.

Η Ελλάδα δεν είναι μία και ενιαία. Είναι μωσαϊκό περιοχών και κοινοτήτων. Δεν γίνεται να εφαρμόζεται το ίδιο πλαίσιο στη Λεπτοκαρυά, στην Κηφισιά,  και στο Παγκράτι. Το κράτος οφείλει να αναγνωρίσει τη διαφορετικότητα, την εποχικότητα και την οικονομική πραγματικότητα των τουριστικών κοινοτήτων. Να ακούσει τις κοινωνίες, όχι μόνο να τις ελέγχει.

Η μουσική —όταν σέβεται τους γύρω της— δεν είναι πρόβλημα. Είναι ζωή.
Η σιωπή, όταν επιβάλλεται με το ζόρι, γίνεται μαρασμός.

Με εκτίμηση

Κωνσταντίνος Σ. Γιάντσιος

Πρ. Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου 

«Η πολιτεία κυνηγά τα ωράρια των συλλόγων, αλλά δεν διαθέτει αίθουσες για 2.000 άτομα»

 

Η ανησυχία πολλών πολιτών — και ευρύτερα των πολιτιστικών συλλόγων — αποκαλύπτει κάτι βαθύτερο: μια ενόχληση απέναντι σε όσους κρατούν ζωντανή τη μνήμη, τη γλώσσα, το τραγούδι, τον χορό.

Δεν είναι μόνο οι Πόντιοι ή οι Κρητικοί,- Ηπειρώτες. Είναι κάθε κοινότητα που επιμένει να λέει: «εμείς έχουμε κάτι δικό μας». Κι αυτό είναι ανθρώπινο.

   Όσο υπάρχουν συλλογικότητα, αλήθεια και πολιτισμός, δεν καταργείται ούτε ο άνθρωπος ούτε η παράδοσή του. Η τεχνολογία να μας υπηρετεί — όχι να μας αντικαθιστά.

 > Γιατί οι πολιτιστικοί σύλλογοι — οι φορείς της συλλογικής μνήμης — αντιμετωπίζονται με απαγορεύσεις αντί με στήριξη;

   Γιατί, χωρίς να υπάρχουν καν αίθουσες για 500 ή 2.000 άτομα, βάλλονται τα ωράρια των εκδηλώσεων και συναθροίσεων ;

Πώς ζητά η Πολιτεία "τάξη", όταν δεν προσφέρει ούτε τις βασικές υποδομές;

Εδώ και δεκαετίες, προωθείται μια αλλοίωση του τρόπου ζωής του Έλληνα.

Να γίνει πιο "κανονικός", "ευρωπαϊκός", προσαρμοσμένος.

Στο όνομα της "νεωτερικότητας" βάλλονται η παράδοση, η γλώσσα, η μουσική, οι σύλλογοι, ακόμα και τα ωράρια — η ίδια η ελληνική ατμόσφαιρα.

Ο άνθρωπος βάλλεται: η ψυχή, ο ρυθμός, το βίωμα.

Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι βάλλεται με ύπουλο τρόπο, το έθνος, η πατρίδα, η ιστορία – ή γλώσσα μας, και κυρίως ο τρόπος που ζούμε και συνυπάρχουμε.

Όχι γιατί δεν πρέπει να εξελιχθούμε,

αλλά γιατί δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε.

    Πρόοδος χωρίς πολιτισμό,

δεν είναι πρόοδος. Είναι αποξένωση.

Με εκτίμηση

Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου

Ας μην επιτρέψουμε να σιγήσει η παράδοση σε έναν τουριστικό Νομό.

 Τού Κωνσταντίνου Σ. Γιάντσιου 

Εκπρόσωπο ΑΜΚΕ Πολιτισμού – Πρ. Αντιδήμαρχο Ανατολικού Ολύμπου

Με αφορμή την πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση του κ. Ηλία Ερμείδη για την Ένωση Ποντίων Πιερίας και την απαράδεκτη συμπεριφορά των αρχών επειδή η εκδήλωση ξεπέρασε το βραδινό ωράριο, τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα:

Λεπτοκαρυά. 

   Θα συνεχίσουν να στοχοποιούνται οι σύλλογοι που δίνουν ζωή στην τοπική κοινωνία, όταν την ίδια ώρα κυκλοφορούν νύχτα μηχανές με πειραγμένες εξατμίσεις και κανείς δεν ενοχλείται;

Δεν είναι μόνο οι Πόντιοι. Και άλλοι σύλλογοι στην Πιερία αντιμετωπίζουν τις ίδιες πιέσεις. Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες για τέτοια συμπεριφορά και στην Λεπτοκαρυά .

Ένωση Ποντίων.

Η παράδοση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν πρόβλημα σε έναν Νομό που ζει από τον πολιτισμό και τον τουρισμό.

   Προτείνω στους συλλόγους της Πιερίας:

Να ξεκινήσουμε διάλογο και αλληλοενημέρωση

Να ετοιμάσουμε, εφόσον υπάρχει ενδιαφέρον, κοινό πλαίσιο αιτημάτων μετά τον Αύγουστο

Να θυμίσουμε στην πολιτεία ότι ο πολιτισμός δεν είναι φασαρία – είναι ταυτότητα.

Αν χαθεί ο σεβασμός προς τους πολιτιστικούς συλλόγους, χάνεται και η ψυχή του τόπου μας. 

Με εκτίμηση,

Κωνσταντίνος Σ. Γιάντσιος

Πρ. Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου – Εκπρόσωπος ΑΜΚΕ για τον Πολιτισμό

Αν νομίζεις ότι ζεις στον παράδεισο; είσαι ο χαζός που τραβάει το αμάξι...!

 

Μια πρόβλεψη μπορεί νά είναι πράγματι εντυπωσιακή και προκλητική. 

    Δεκαετίες τώρα, αλλά και ως σήμερα, η κοινωνία της Ελλάδας απεικονίζει ένα σύστημα που αντιδρά εναντίον των παραγωγικών ανθρώπων...! ενισχύοντας τη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα. 

   Όταν αυτό το μοντέλο κυριαρχεί, τότε η κατάρρευση φαίνεται αναπόφευκτη.  

  Ωστόσο, η ιστορία δείχνει ότι οι κοινωνίες έχουν τη δυνατότητα να ανασυνταχθούν.

  Κρίσεις όπως οι πρόσφατες στο ελληνικό σύστημα, που όλοι γινόμαστε μάρτυρες τελευταία μπορούν να γίνουν καμπανάκι αφύπνισης, οδηγώντας σε αναζωογόνηση των αξιών της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ατομικής ευθύνης...!

   Το κλειδί είναι η συνείδηση και η δράση των ανθρώπων που δεν δέχονται να ζουν σε ένα σύστημα που ανταμείβει την εκμετάλλευση και τιμωρεί την αξιοπρέπεια.  

    Η καταστροφή δεν είναι εκπλήρωμα της μοίρας, αλλά συνέπεια της παθητικότητας.

 Αν νομίζεις ότι ζεις στον παράδεισο; είσαι ο χαζός που τραβάει το αμάξι...!

 Με εκτίμηση : 

Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου