Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Ότι δήθεν θα επιβραβεύονται οι άξιοι, οι εργατικοί, οι ευσυνείδητοι. Ότι ήρθε η ώρα το Δημόσιο να αποκτήσει λογοδοσία και να ξεφορτωθεί τους «τεμπέληδες».
Ωραία λόγια. Λόγια μόνο.
Και τότε έρχεται η περίπτωση της Παρασκευής Τυχεροπούλου να μας προσγειώσει βίαια στην ελληνική πραγματικότητα.
Η κα. Τυχεροπούλου είναι δημόσια υπάλληλος – και μάλιστα κόσμημα για τον χώρο της. Εργάστηκε με εντιμότητα και προσήλωση, ασκώντας τα καθήκοντά της ως Προϊσταμένη της Διεύθυνσης Εσωτερικού Ελέγχου του ΟΠΕΚΕΠΕ. Δεν έκλεισε τα μάτια. Ανακάλυψε πλήθος παρατυπιών στις αγροτικές ενισχύσεις και δεν δίστασε να τις καταγγείλει.
Αντί η πολιτεία να την επιβραβεύσει, την εκδικήθηκε:
- Την καθαίρεσαν από τη θέση της.
- Την διαπόμπευσαν ως «υπηρεσιακά ανεπαρκή» μέσω της ΔΙΑΥΓΕΙΑ.
- Της άσκησαν πειθαρχικές διώξεις (τρεις συνολικά, οι δύο έχουν «παγώσει»).
- Της κατέθεσαν και μήνυση.
- Την πέταξαν σε μια θέση-ψυγείο στο Πρωτόκολλο, χωρίς πρόσβαση στα συστήματα, μακριά από τις ευθύνες και τα καθήκοντα που τίμησε.
Αυτό είναι το «ευχαριστώ» του κράτους προς μια υπάλληλο που δεν έκανε τα στραβά μάτια. Που τίμησε τη θέση της. Που υπηρέτησε το δημόσιο συμφέρον, όχι κομματικά ή επιχειρηματικά συμφέροντα.
Ποια αξιολόγηση;
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η περίφημη αξιολόγηση είναι ένα ακόμα εργαλείο εξόντωσης όσων δεν είναι πειθήνια όργανα του συστήματος. Δεν είναι εργαλείο επιβράβευσης. Είναι εργαλείο ελέγχου και καθυπόταξης. Όποιος δεν συμμορφώνεται, καίγεται.
Στην Ελλάδα του σήμερα, δεν έχει σημασία αν είσαι άξιος, εργατικός ή ηθικός. Σημασία έχει να είσαι βολικός.
Η κα. Τυχεροπούλου έκανε το «λάθος» να πιστεύει ότι υπάρχει ακόμη δικαιοσύνη. Ότι το σωστό και το δίκαιο θα αναγνωριστούν. Αντί γι’ αυτό, βρέθηκε στο περιθώριο.
Μια κοινωνία χωρίς αξίες
Η περίπτωση αυτή δεν είναι μοναδική. Είναι ο κανόνας.
Σε κάθε γωνιά του Δημοσίου και του Ιδιωτικού τομέα, όσοι αντιστέκονται στη σαπίλα τιμωρούνται. Όσοι συναινούν και βολεύονται, προοδεύουν.
Κι έτσι φτάσαμε εδώ:
- Ο απατεώνας να γίνεται πρότυπο.
- Ο καταπατητής να λένε «έκανε λεφτά».
- Ο κομματικός ισχυρός να θεωρείται «ά untouchable».
- Κι εμείς να ψιθυρίζουμε: «μην τα βάζεις μαζί του, είναι δυνατό όνομα...».
Κάπως έτσι, χάθηκαν οι αξίες. Μείναμε με τις λέξεις. Μόνο λόγια.
Και η κοινωνία, βουλιάζει στην παρακμή, πίνοντας νερό στο όνομα εκείνων που τη σέρνουν προς τα κάτω.
Επίλογος
Γι’ αυτό και λέμε:
Αξιολόγηση; Ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω.
Όχι από ιδεολογική εμμονή ή τεμπελιά,
αλλά γιατί δεν δεχόμαστε να παίξουμε σε ένα στημένο παιχνίδι που τιμωρεί το δίκαιο και επιβραβεύει το άδικο.
Μέχρι να αλλάξει το σύστημα, εμείς θα θυμίζουμε περιπτώσεις σαν αυτή της Παρασκευής Τυχεροπούλου.
Όχι για να κλάψουμε πάνω από τις στάχτες.
Αλλά για να κρατήσουμε τη φωτιά των αξιών αναμμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου