Στο Ναύπλιο του 1831 , οι φατρίες είχαν ριζώσει βαθιά.

  Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Οι Άνθρωποι που πλούτισαν από τον εμφύλιο και τα δάνεια, αγόρασαν φθηνά χωράφια με την προσδοκία ότι η πόλη θα μείνει για πάντα πρωτεύουσα. Στα καπηλειά και στα κονάκια μιλούσαν για τις “μεγάλες προοπτικές” της αγοράς γης· κάθε οικόπεδο θα γινόταν χρυσάφι, κάθε σπιθαμή θα απέφερε κέρδος.

Μα ο Καποδίστριας είχε άλλη σκέψη. Έβλεπε πέρα από τις φατρίες, τους τοπικισμούς και τα συμφέροντα. Στα χαρτιά του ωρίμαζε το διάταγμα: η Αθήνα, σύμβολο του αρχαίου ελληνισμού, θα γινόταν πρωτεύουσα. Ήξερε ότι θα ξεσήκωνε θύελλα, γι’ αυτό το κρατούσε μυστικό, εμπιστευόμενο μόνο στον αδελφό του, τον Αυγουστίνο. Εκείνος, βασανισμένος από το βάρος του μυστικού, το εξομολογήθηκε στον πνευματικό του. Και από εκεί, σαν σπίθα σε ξερόχορτο, η είδηση έφτασε στα αυτιά εκείνων που ένιωθαν να καταρρέει το όνειρό τους για πλούτο.

Οι αντιδράσεις ήταν άγριες. Το Ναύπλιο έβραζε. «Μας ξεπουλάει! Μας στερεί τον πλούτο που δικαιούμαστε!» έλεγαν πίσω από κλειστές πόρτες. Δεν ήθελαν να ακούσουν για συμβολισμούς, για μέλλον, για το όραμα ενός νέου ελληνικού κράτους. Ήθελαν τα κέρδη τους. Και το μίσος γινόταν όλο και πιο βαθύ.

Ο Κυβερνήτης προχωρούσε ατάραχος, με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο. Δεν υπέκυψε σε καμία συναλλαγή, δεν πρόσφερε ανταλλάγματα. Έτσι, το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα, οι σφαίρες και το μαχαίρι έβαλαν τέλος στη ζωή του.

Η Αθήνα, χρόνια αργότερα, θα γινόταν πράγματι πρωτεύουσα, όπως το είχε οραματιστεί. Μα το τίμημα ήταν βαρύ: το αίμα του Καποδίστρια, του ανθρώπου που προσπάθησε να θεμελιώσει κράτος εκεί όπου υπήρχαν μόνο φατρίες. Και συνεχίζουν!!!

Από τον Παύλο Μελά ως τη Συμφωνία των Πρεσπών – μια αθέατη συνέχεια

 

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Η ταινία «Παύλος Μελάς» με πρωταγωνιστή τον Λάκη Κομνηνό ξεκίνησε το 1968 και ολοκληρώθηκε το 1973, ύστερα από χρόνια έρευνας, προετοιμασίας και δυσκολιών. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν προβλήθηκε όπως της άξιζε, ούτε έτυχε της αναγνώρισης που θα έπρεπε για ένα έργο αφιερωμένο σε έναν ήρωα της Μακεδονίας.

Η παραγωγή της συνάντησε εμπόδια, λογοκρισίες και πολιτικά “φρένα”, ακόμα και μετά τη μεταπολίτευση — γεγονός που εγείρει το ερώτημα: γιατί ένα έργο αφιερωμένο στον Παύλο Μελά, τον αγωνιστή της ελληνικής ψυχής στη Μακεδονία, να θεωρείται «επικίνδυνο» ή «ανεπιθύμητο»;

Ίσως η απάντηση δεν βρίσκεται τόσο στην εποχή της δικτατορίας, όσο στη διαχρονική πορεία που ακολούθησε η μεταπολίτευση. Από τότε μέχρι σήμερα, βήμα-βήμα, μεθοδικά και συχνά αθόρυβα, οικοδομήθηκε ένα κλίμα αποδυνάμωσης της εθνικής συνείδησης. Ό,τι κάποτε ήταν ιερό και αδιαπραγμάτευτο —όπως η έννοια της Μακεδονίας— έγινε σταδιακά αντικείμενο πολιτικού συμβιβασμού.

Η Συμφωνία των Πρεσπών αποτέλεσε την κορύφωση αυτής της πορείας. Ένας κύκλος που άνοιξε με τη φίμωση κάθε έργου, λόγου ή φωνής που θύμιζε το πραγματικό ελληνικό αίμα του Μακεδονικού Αγώνα, έκλεισε με την παραχώρηση του ίδιου του ονόματος «Μακεδονία».

Και έτσι, όσα κάποτε θεωρούνταν επικίνδυνα να ειπωθούν σε μια ταινία, έγιναν τελικά πράξη μέσα από μια υπογραφή, ωστόσο ότι κερδίζετε με αίμα, δεν το σβήνει μια υπογραφή. 

Η ιστορία του Παύλου Μελά όμως δεν τελειώνει ποτέ. Είναι η μνήμη που επιμένει.

Και ίσως σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να ξαναδούμε εκείνη την ταινία — όχι μόνο ως κινηματογραφικό έργο, αλλά ως σύμβολο της αντίστασης απέναντι στη λήθη.

Πριν στείλουμε στρατό στην Ουκρανία, ας θυμηθούμε την Κύπρο

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

 Η Ιστορία μάς διδάσκει πως οι λαοί που ξεχνούν τις δικές τους πληγές, δεν έχουν τη δύναμη να επουλώσουν ούτε των άλλων. 

   Ζούμε σε μια εποχή που οι ισχυροί σχεδιάζουν και οι λαοί πληρώνουν το τίμημα. Κάθε φορά που ξεσπά ένας πόλεμος, βλέπουμε μια Ευρώπη να “ανησυχεί” και να μιλά για ενότητα, αλλά η ενότητα αυτή σταματά πάντα εκεί όπου αρχίζουν τα εθνικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων.

Αναρωτιέμαι λοιπόν — γιατί να στείλω στρατό στην Ουκρανία; Γιατί να υποστηρίξω ακτιβιστές στην Παλαιστίνη; Γιατί να γίνω μέρος του προβλήματος άλλων δυνάμεων, όταν η δική μου πατρίδα παραμένει πληγωμένη, απειλούμενη και ανολοκλήρωτη;

Η Ελλάδα ζει επί δεκαετίες με το casus belli της Τουρκίας, με παραβιάσεις, γκρίζες ζώνες, κατοχή της Κύπρου — ευρωπαϊκού εδάφους — και με συνεχή αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Πόσες φορές άραγε η Ευρωπαϊκή Ένωση ή το ΝΑΤΟ στάθηκαν στο πλευρό μας με την ίδια ευαισθησία που δείχνουν για άλλους;

Αντί να λύνουμε τα δικά μας ζητήματα, μπαίνουμε στις συγκρούσεις των άλλων, ως θεατές ή ως πιόνια, στο όνομα μιας “συλλογικής ασφάλειας” που ποτέ δεν λειτούργησε για την Ελλάδα. Και στο εσωτερικό μας, αντί να στηρίζουμε την ιστορική μας μνήμη και τα δίκαιά μας, πολλοί προτιμούν να υιοθετούν ξένες ρητορικές, ξένες σημαίες, ξένες ευαισθησίες.

Δεν είναι ότι δεν νοιαζόμαστε για τους λαούς που υποφέρουν — ο Έλληνας είναι πάντοτε άνθρωπος της συμπόνιας. Όμως δεν μπορώ να δεχθώ ότι πρέπει να υπερασπίζομαι τους άλλους, όταν κανείς δεν υπερασπίζεται εμάς.

Η Ελλάδα έχει ανοιχτές πληγές — και όσο αυτές μένουν αθεράπευτες, καμία ξένη “σταυροφορία” δεν έχει νόημα.

Γιατί για μένα, δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες. Υπάρχουν μόνο κατεχόμενα. 

Ιωάννης Καποδίστριας: Ο Γιατρός που έγινε Εθνομάρτυρας

 

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε μία από τις σπουδαιότερες φυσιογνωμίες του Ελληνισμού. Γιατρός, φιλόσοφος, διπλωμάτης και τελικά πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας, άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα τόσο στην ιατρική όσο και στην πολιτική ιστορία του τόπου.

Στην Κέρκυρα, μετά τις σπουδές του στην Πάδοβα, άσκησε την ιατρική με ανιδιοτέλεια. Δεν περιορίστηκε στη θεραπεία, αλλά πρόσφερε φάρμακα και συχνά τροφή στους φτωχούς. Ήταν εκείνος που εμπνεύστηκε την ίδρυση του πρώτου Ιατρικού Συλλόγου στην Ελλάδα (1802) και πρωτοστάτησε στην εφαρμογή του εμβολιασμού κατά της ευλογιάς, ακολουθώντας τις μεθόδους του Jenner. Οι ιατρικές του μελέτες, δημοσιευμένες στο επιστημονικό περιοδικό Mercurio Letterario, μαρτυρούν το εύρος της επιστημονικής του κατάρτισης.

Ως Κυβερνήτης της Ελλάδας, μετά το 1828, ανέλαβε το τιτάνιο έργο να συγκροτήσει ένα κράτος σχεδόν από το μηδέν. Με οργάνωση, παιδεία, γεωργική ανάπτυξη και κοινωνική μέριμνα, έθεσε τα θεμέλια για ένα ανεξάρτητο ελληνικό μέλλον. Το έργο του, ωστόσο, διακόπηκε βίαια στις 27 Σεπτεμβρίου 1831, όταν δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο.

Η δολοφονία του Καποδίστρια άνοιξε τον δρόμο για μια νέα πορεία. Οι Έλληνες που τον διαδέχθηκαν, αντί να συνεχίσουν το έργο του, έφεραν με τις ευλογίες των ξένων «προστάτιδων δυνάμεων» τον ανήλικο Όθωνα και 5.000 Βαυαρούς. Έτσι, το νεογέννητο ελληνικό κράτος πέρασε σε μια βαριά ξένη κηδεμονία, με θεσμούς και δομές που δεν υπηρετούσαν τις πραγματικές ανάγκες του έθνους. Από τότε, οι συνέπειες αυτής της επιλογής – εξαρτήσεις, διχασμοί, ξένες επιρροές – συνεχίζουν να ταλανίζουν την Ελλάδα.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν ήταν μόνο ένας πολιτικός· ήταν ένας πραγματικός πατέρας του έθνους. Γιατρός των φτωχών, πρωτοπόρος επιστήμονας, ηγέτης ανιδιοτελής. Η μνήμη του είναι για εμάς μια αδιάκοπη υπενθύμιση: η Ελλάδα μπορεί να μεγαλουργήσει όταν καθοδηγείται από ήθος, αλήθεια και αφοσίωση στον λαό της – και καταστρέφεται όταν παραδίδεται σε ξένα συμφέροντα και εσωτερικές μικρότητες.

Με εκτίμηση

 Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος 

Η Λεπτοκαρυά που χάνεται πίσω από τους νόμους του «ωραρίου»

 Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Δεν είναι τυχαίο που η Λεπτοκαρυά χάνει σιγά σιγά την ψυχή της. Δεν φταίνε μόνο οι ξενόφερτες συνήθειες, η τυπολατρία ή η μανία με το «γκουρμέ» και την επίπλαστη εικόνα. Φταίνε και οι ίδιοι οι νόμοι που, αντί να στηρίζουν την παράδοση, συχνά τη βάζουν στο περιθώριο.

Ακόμα στην τουριστική Λεπτοκαρυά, όπου θα περίμενε κανείς να ακούσει την Ελλάδα να ζει μέσα από τη μουσική της, τα ελληνικά τραγούδια σπανίζουν. Η ελληνική μουσική, το μπουζούκι, η κιθάρα, μπαίνουν στο στόχαστρο του νόμου για το ωράριο. Ένα τηλεφώνημα αρκεί για να σωπάσει η παρέα. Στις 22 νυχτώνει και στις 23 πρέπει να σταματήσει η μουσική, λες και η παράδοση είναι θόρυβος που ενοχλεί.

Κι όμως, για δεκαετίες η μουσική και η παρέα κράτησαν ζωντανή την  Λεπτοκαρυά,  πολλές φορές με την ανοχή των αρχών και τη σιωπηλή δύναμη της κοινωνίας που ήθελε να διατηρήσει το αυθεντικό. Τώρα όμως το πράγμα ξέφυγε. Ο νόμος τιμωρεί αυτό που άλλοτε ήταν ο πυρήνας της ελληνικότητας: η κοινή ζωή, το τραγούδι, το όργανο που έδινε ρυθμό στη συντροφιά.

Η Λεπτοκαρυά που γνώριζε να τραγουδάει και να γλεντάει με μέτρο, η Λεπτοκαρυά της παρέας, κινδυνεύει να χαθεί πίσω από διατάξεις, πρόστιμα και περιορισμούς. Αντί να προστατεύουμε και να αναδεικνύουμε το ελληνικό στοιχείο, το κλείνουμε σε καλούπια και του βάζουμε «ώρα λήξης».

Οι ίδιοι οι δήμοι στις τουριστικές περιοχές έχουν ευθύνη να προστατεύσουν αυτήν την παράδοση. Όχι να την αφήσουν να σβήσει. Η ελληνική μουσική, η παρέα, η ζωντανή πολιτιστική μας κληρονομιά, είναι στοιχείο ταυτότητας και πόλος έλξης. Ο τουρίστας δεν έρχεται για να ακούσει την ίδια μουσική που βρίσκει παντού στον κόσμο∙ έρχεται για να νιώσει την ατμόσφαιρα της Ελλάδας.

Κι ακριβώς αυτό πρέπει να διαφυλαχθεί. Γιατί η μουσική, η συντροφικότητα και το φιλότιμο δεν είναι υπόθεση ωραρίου, αλλά τρόπος ζωής. Και χωρίς αυτά, η Λεπτοκαρυά παύει να είναι η περιοχή που αγαπήσαμε.

Το έθνος ως λαός, πέρα από καθεστώτα και ιδεολογίες

 Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Το τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» κουβαλάει έναν μακρύ συμβολισμό. Δεν είναι δημιούργημα της χούντας, ούτε σλόγκαν ενός αυταρχικού καθεστώτος. Είναι αξίες που κρατούν ζωντανό έναν λαό μέσα στους αιώνες. Το λάθος που έγινε στη Μεταπολίτευση ήταν ότι, στην προσπάθεια να αποκοπούμε από το παρελθόν της δικτατορίας, πετάξαμε μαζί με το σύνθημα και την ουσία.

Η δικτατορία πράγματι χρησιμοποίησε το τρίπτυχο για να ντύσει την εξουσία της με «ιερότητα». Όμως οι έννοιες αυτές δεν γεννήθηκαν το ’67 ούτε πέθαναν το ’74. Ανήκουν στον λαό που τις έζησε, και όχι σε ένα καθεστώς που τις καπηλεύτηκε.

Μετά τη Μεταπολίτευση, η αριστερά ανέλαβε την ιδεολογική πρωτοκαθεδρία και μετέφερε την καχυποψία απέναντι σε κάθε τι εθνικό. Το έθνος παρουσιάστηκε περίπου ως «επικίνδυνο κατασκεύασμα» που πρέπει να ξεπεραστεί. Σιγά σιγά, αυτή η στάση επηρέασε και τη δεξιά, που για να μη στιγματιστεί «εθνικιστική», ακολούθησε συχνά την ίδια λογική. Έτσι φτάσαμε σε μια κοινωνία όπου το να μιλάς για ( έθνος ) ( λαό) θεωρείται σχεδόν ύποπτο.

Κι όμως, το έθνος δεν είναι σχήμα ιδεολογικό. Το έθνος είναι ο ίδιος ο λαός. Οι άνθρωποι που μοιράζονται γλώσσα, μνήμη, παραδόσεις, κοινούς αγώνες και κοινή προοπτική. Το έθνος δεν καταργείται ούτε από χούντες ούτε από ιδεολογίες. Γιατί είναι κάτι βαθύτερο: η ιστορική συνέχεια του ίδιου του λαού.

Αντί λοιπόν να αναλωνόμαστε σε φόβους μήπως μια λέξη μας στιγματίσει, ας ξαναδούμε την ουσία:

Η πατρίδα είναι το κοινό μας σπίτι.

Η θρησκεία είναι η πίστη και η πολιτιστική μας κληρονομιά.

Η οικογένεια είναι το κύτταρο που κρατάει όρθια την κοινωνία.

Δεν είναι «χουντικά» όλα αυτά. Είναι στοιχεία που κράτησαν έναν λαό ζωντανό όταν πέρασε πολέμους, σκλαβιά, επαναστάσεις και προσφυγιά. Αν τα βλέπουμε με φόβο, χάνουμε την ίδια μας τη ρίζα.

Η Μεταπολίτευση μάς άφησε δημοκρατία και ελευθερίες – κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Αλλά άφησε και ένα κενό: μια καχυποψία απέναντι στην λέξη έθνος. Καιρός είναι να σταθούμε ξανά με αυτοπεποίθηση: το έθνος είναι ο λαός, και καμία ιδεολογία δεν μπορεί να το καταργήσει.

Μια εικόνα που μένει !

Πριν από περίπου 14 χρόνια, στην  παραλία, είδαμε άτομα με αμαξίδιο να προσπαθούν να κινηθούν πάνω στην άμμο. Κάθε μέτρο ήταν ένας αγώνας. Λίγο αργότερα, στον πεζόδρομο, η ειδική λωρίδα για ΑμεΑ ήταν κατειλημμένη από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Η εικόνα ήταν σκληρή∙ έδειχνε πόσο δύσκολη και άδικη είναι η καθημερινότητα για όσους ζουν με αναπηρία.

Από τότε έγιναν κάποιες αλλαγές: σε ορισμένες παραλίες εμφανίστηκαν ράμπες . Κι όμως, στην πράξη η διαφορά είναι μικρή. Στους δρόμους και στον πεζόδρομο, τα εμπόδια παραμένουν∙ οι λωρίδες καταλαμβάνονται, οι ράμπες οδηγούν συχνά σε τοίχους ή σε άλλα εμπόδια.

Εκείνη η εικόνα πριν χρόνια δεν έπαψε να επαναλαμβάνεται, με διαφορετικά πρόσωπα, στην ίδια ουσία: η κοινωνία μας ακόμη δεν έχει μάθει να σέβεται πραγματικά την ισότιμη πρόσβαση.

Με εκτίμηση

 Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου 

Η Αίθουσα του Ολύμπου στην νότια Κορέα στο νησί Τζέτζου – ένας καθρέφτης για εμάς !!

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Μπαίνοντας στην Αίθουσα του Ολύμπου στο Μουσείο Ελληνικής Μυθολογίας στο Τζέτζου της Νότιας Κορέας, νιώθεις πως περνάς μια πύλη προς έναν άλλο κόσμο.

Οι δώδεκα θεοί υψώνονται μπροστά στον επισκέπτη, σε ένα σκηνικό που θυμίζει Ολύμπιο μεγαλείο.

Ο Δίας με τον κεραυνό, η Αθηνά με την ασπίδα της σοφίας, ο Απόλλωνας με τη λύρα, η Άρτεμις με το τόξο, η Αφροδίτη με το αιώνιο κάλλος. Δεν είναι απλά αγάλματα. Είναι φωνές ενός πολιτισμού που γεννήθηκε εδώ, στον Όλυμπο, και σήμερα συγκινεί στην άλλη άκρη του κόσμου.

Η μεγάλη αντίφαση

Κι όμως, αυτή η μαγεία που ζωντάνεψε στην Κορέα, εδώ στον τόπο που γέννησε τους μύθους, μένει ανεκμετάλλευτη.

Όσοι μιλήσαμε για τον Όλυμπο, τον Ορφέα, τους θεούς και τη μυθολογία, πολλές φορές χαρακτηριστήκαμε «γραφικοί». Σαν να μην πιστεύουμε οι ίδιοι στη δύναμη της κληρονομιάς μας.

Αντίγραφα ελληνικών γλυπτών – η ελληνική τέχνη βρίσκει νέα ζωή σε μια άλλη ήπειρο.

Άξιοι όσοι τολμούν

Οι άνθρωποι του Τζέτζου έστησαν μια αίθουσα που συγκινεί και διδάσκει. Παρουσίασαν τη μυθολογία όχι ως «παλαιό κείμενο», αλλά ως εμπειρία. Και το πέτυχαν: κερδίζουν χρήματα, αλλά κυρίως προωθούν την ιστορία μας.

Κι εμείς;

Το ερώτημα που πονάει είναι απλό: πότε θα κάνουμε το ανάλογο εδώ;

Πότε θα ξεφύγουμε από τα επικοινωνιακά και θα δημιουργήσουμε έναν χώρο αντάξιο του Ολύμπου και του Ορφέα;

Ο Δίας, βασιλιάς των θεών, δεσπόζει στην Αίθουσα του Ολύμπου – στην Κορέα, όχι στον Όλυμπο.

Το στοίχημα του αύριο

Η Αίθουσα του Ολύμπου στο Τζέτζου είναι κάτι παραπάνω από ένα τουριστικό αξιοθέατο. Είναι ένας καθρέφτης. Μας δείχνει τι μπορεί να πετύχει η πίστη σε μια ιδέα.

Η ιστορία μας δεν είναι απλώς παρελθόν. Είναι μέλλον. Και το ερώτημα είναι: θα αφήσουμε άλλους να γράφουν το κεφάλαιο για εμάς ή θα το πάρουμε ξανά στα χέρια μας;

Από τον Παρθενώνα ως την Αμφίπολη και τα Λείβηθρα – η διαρκής αδράνεια της Πολιτείας

 

Η Ελλάδα είναι η χώρα με την πλουσιότερη πολιτιστική κληρονομιά στον κόσμο. Κι όμως, μοιάζει να μην ξέρει τι να την κάνει.

Ο Παρθενώνας, το απόλυτο παγκόσμιο σύμβολο, λεηλατήθηκε, καταστράφηκε, κουτσουρεύτηκε από τον Έλγιν. Τα Γλυπτά του βρίσκονται ακόμη στο Λονδίνο, και χρειάστηκαν δεκαετίες για να διαμορφωθεί μια σοβαρή στρατηγική διεκδίκησης. Ακόμη και σήμερα, η επιστροφή τους παραμένει αβέβαιη.

Ο Τύμβος Καστά στην Αμφίπολη, που συγκλόνισε τον κόσμο με τις Σφίγγες, τις Καρυάτιδες και το μνημειακό του μεγαλείο, παραμένει δέκα χρόνια «σε εκκρεμότητα». Αντί να αποτελεί διεθνές σημείο αναφοράς και μοχλό ανάπτυξης για όλη την Ανατολική Μακεδονία, βουλιάζει σε επιτροπές, φακέλους και υποσχέσεις.

 

Τα Λείβηθρα του Ολύμπου, η πατρίδα του Ορφέα, παραμένουν σχεδόν άγνωστα στο ευρύ κοινό. Μια γη φορτωμένη μύθους, συνδεδεμένη με τον Ορφέα και τις Μούσες, μένει χωρίς το κύρος που της αξίζει. Όσα γίνονται εκεί είναι αποσπασματικά, μικρής εμβέλειας, κι όμως οι φορείς που ασχολούνται συχνά πιστεύουν πως κάνουν αρκετά. Η αλήθεια είναι πως ο τόπος αυτός θα έπρεπε να είναι παγκόσμιο πολιτιστικό προσκύνημα, όχι «τοπικό γεγονός» με περιορισμένη εμβέλεια.

Η εικόνα είναι κοινή:

Οι κατακτητές λεηλατούσαν, αλλά εμείς συνεχίζουμε να θάβουμε τα μνημεία μας κάτω από την αδράνεια.

Όταν υπάρχει διεθνές ενδιαφέρον, όπως συνέβη με την Αμφίπολη, το χάνουμε μέσα σε λίγα χρόνια.

Όταν πρόκειται για θησαυρούς όπως τα Λείβηθρα, τους αφήνουμε στην τύχη τους, με ελάχιστη προβολή.

Η Πολιτεία και οι φορείς δεν πρέπει να αρκούνται στα λίγα. Η πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας δεν είναι «διαχείριση καθημερινότητας», είναι εθνικό κεφάλαιο. Χωρίς στρατηγική, χωρίς όραμα, οι θησαυροί μας θα μένουν αναξιοποίητοι – και στο τέλος, ξεχασμένοι.

Από τον Παρθενώνα ως την Αμφίπολη και τα Λείβηθρα, το μήνυμα είναι σαφές:

Η Ελλάδα οφείλει να σταθεί στο ύψος της Ιστορίας της. Όχι αύριο, τώρα.

Με εκτίμηση 

Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου. 

Οι τότε δηλώσεις, και ή συμπεριφορά, τού σήμερα, άνοιξαν την όρεξη στην Τουρκία.

 Η πολιτική της ελληνικής ελίτ της εξουσίας!

Δεν μπορεί να είσαι Έλληνας αξιωματούχος και να δηλώνεις «ας χάσουμε και μερικά νησιά, δεν πειράζει». Δεν μπορεί να μιλάς για «μείωση της άμυνας κι ας το ρισκάρουμε με την Τουρκία». Δεν γίνεται να ισχυρίζεσαι πως «το Καστελόριζο δεν είναι στο Αιγαίο». Κι όμως, όλα αυτά ακούστηκαν από πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ.

Τότε, όταν ειπώθηκαν, η Τουρκία δεν είχε ακόμα κατοχυρώσει το “Turkaegean”, ούτε είχε υπογράψει το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, ούτε είχε στήσει βιομηχανία προπαγάνδας ότι είναι «θύμα». Ούτε είχαμε ακόμα το Μακεδονικό ξεπούλημα. Οι δηλώσεις φάνταζαν απλώς ακραίες ή γραφικές. Σήμερα όμως βλέπουμε καθαρά: αυτές οι τότε φωνές αδυναμίας, και ο κατευνασμός ως και σήμερα άνοιξαν το δρόμο.

Η ένωση με την κυπριακή ΑΟΖ είναι 48,6 χιλιόμετρα, πού μας το δίνει ή στρογγύλη, και όμως ακόμη δεν την ένωσαν, γιατί;

Η Τουρκία συστηματικά εμφανίζεται ως «θύμα» ενώ είναι ο μόνιμος θύτης απέναντι στον Ελληνισμό. Απειλεί με casus belli, αμφισβητεί κυριαρχικά μας δικαιώματα, εργαλειοποιεί μετανάστες, διεκδικεί μισό Αιγαίο. Και όλα αυτά ενώ στην Ελλάδα πολιτικοί, αντί να υπερασπίζονται σθεναρά την πατρίδα, έστελναν το μήνυμα πως «λίγο ρίσκο, λίγη υποχώρηση δεν πειράζει».

Το αποτέλεσμα; Σήμερα οι τουρκικές θέσεις βρίσκουν πάτημα σε διεθνές επίπεδο, με νομικά και προπαγανδιστικά εργαλεία. Ό,τι τότε φάνταζε «αθώο», σήμερα το πληρώνουμε ακριβά.

Η Ελλάδα έχει μόνο μία επιλογή: να θυμίσει στον κόσμο ότι τα νησιά δεν χαρίζονται, η άμυνα δεν είναι «κόστος», και το Καστελόριζο είναι η αιχμή του δόρατος της ελληνικής παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι δηλώσεις αδυναμίας ανήκουν στο χθες. Στο σήμερα χρειαζόμαστε ξεκάθαρη εθνική στρατηγική, γιατί οι καιροί δεν συγχωρούν. 

 Με εκτίμηση 

Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου 

Λεπτοκαρυά: Ένα καλοκαίρι γεμάτο πολιτισμό – Και ο δρόμος προς το Ορφικό στοιχείο ;

 Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Το φετινό καλοκαίρι στη Λεπτοκαρυά ήταν πλούσιο σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Συναυλίες και δρώμενα στη θάλασσα, γιορτές στην πλατεία, παραστάσεις στην αυλή του 1ου Δημοτικού Σχολείου και, φυσικά, το 3ο Αντάμωμα Λεπτοκαριτών και Φίλων, που συγκέντρωσε χιλιάδες κόσμου.

Στο Αντάμωμα τιμήθηκαν άνθρωποι που προσέφεραν πολλά στην Ομογένεια και στον τόπο, ενώ τα χορευτικά σχήματα, οι σύλλογοι και οι καλλιτέχνες έδωσαν μια γιορτινή ατμόσφαιρα που έδειξε πόσο δυνατά μπορεί να χτυπά η καρδιά του πολιτισμού στη Λεπτοκαρυά. Οι διοργανωτές αξίζουν κάθε συγχαρητήριο, γιατί με μεράκι και συνεργασία έστησαν μια σειρά εκδηλώσεων που αγκάλιασαν μικρούς και μεγάλους.

Μέσα σε αυτή τη δυναμική, όμως, γεννιέται και μια σκέψη: μήπως ήρθε η ώρα να εμπλουτίσουμε τις γιορτές μας και με το Ορφικό στοιχείο; Ο τόπος μας συνδέεται βαθιά με τον Ορφέα, τη μουσική και την ποίηση, με μύθους που έχουν παγκόσμια ακτινοβολία.

Φαντάζομαι εκδηλώσεις που να περιλαμβάνουν μουσικές αφιερώσεις στον Ορφέα, θεατρικές παραστάσεις εμπνευσμένες από τους μύθους του Ολύμπου, συζητήσεις και παρουσιάσεις που να δείχνουν πώς η παράδοση συναντά την αρχαιότητα. Δεν χρειάζεται να αλλάξει κάτι από όσα ήδη γίνονται – αντιθέτως, θα είναι μια φυσική επέκταση που θα δώσει ακόμη μεγαλύτερο βάθος και νόημα στις γιορτές μας.

Έτσι, η Λεπτοκαρυά δεν θα ξεχωρίζει μόνο για τα γλέντια και τα αντάμωμά της, αλλά θα γίνεται κι ένας φάρος πολιτισμού, που συνδέει το σήμερα με την αιώνια ψυχή της αρχαιότητας.