Το ασυνείδητο του Έλληνα και το οικοσύστημα της ψυχής του

 

Δεν είναι απαραίτητο να διαβάσει κανείς Θουκυδίδη ή Παπαρρηγόπουλο για να κουβαλά την Ιστορία του. Δεν χρειάζεται να θυμάται ημερομηνίες και μάχες, ονόματα και Συνθήκες.

Ο Έλληνας, ακόμη κι αν δεν έχει σπουδάσει τα βιβλία του έθνους του, ζει μέσα σε ένα άρρητο οικοσύστημα ψυχής:

Ακούσματα, μυρωδιές, κινήσεις, βλέμματα, θρήνοι, πανηγύρια, παράπονα, δημοτικά τραγούδια, παραμύθια.

Αυτό είναι το πραγματικό σχολείο του ασυνείδητου.

Ο μύθος που γίνεται ψίθυρος. Η σιωπή του παππού όταν περνά από τον σταυρό του χωριού. Η μυρωδιά του λιβανιού, που ξυπνά μέσα σου κάτι που δεν έζησες, αλλά αναγνωρίζεις.

Ο Γιουνγκ ονόμασε αυτά τα βάθη της ψυχής συλλογικό ασυνείδητο.

Εμείς θα τολμούσαμε να μιλήσουμε για το ελληνικό ασυνείδητο: κατά τον πρύτανη Κοντογιωργη.

   Ως συλλογική ψυχική κληρονομιά, που δεν είναι φτιαγμένη από χάρτες και σύνορα, αλλά από μνήμη, τραύμα, πίστη, τέχνη και ήθος.

  Ζει ο Έλληνας από το παρελθόν; Όχι μόνο.

  Ζει από τη σκιά του παρελθόντος 

και συχνά τον καθοδηγεί αυτό που δεν γνωρίζει, αλλά κουβαλά.

Ένας μύθος που τον συγκινεί χωρίς να ξέρει γιατί.

Μια εικόνα του Ορφέα ή της Παναγίας που τον κάνει να σιωπήσει.

Ένα τραγούδι που του “πνίγει το λαιμό”.

Μια γιορτή που τον δένει με μια κοινότητα, ακόμα κι αν δεν την ξέρει καλά.

 Τι είναι λοιπόν το “οικοσύστημα των Ελλήνων”;

Είναι των Ελλήνων οι κοινότητες που λέει και ο ποιητής, της ελληνικής ψυχής, όχι μόνο εθνοτικές.

 

Από τον Πόντο ως τη Μασσαλία, από τη Βιέννη ως την Αλεξάνδρεια, από τον Όλυμπο ως την Ομογένεια της Αμερικής —

μια τεράστια αλυσίδα βιωμάτων και συμβόλων που ταξιδεύουν από γενιά σε γενιά, όχι με λέξεις, αλλά με ρυθμούς και σκιές. Αυτοί που χρηματοδότησαν το έργο του Καποδίστρια στην μεγάλη οθόνη, πρώτη παρουσίαση τον Νοέμβριο του 2025 στην Νέα Υόρκη.

Είναι ο Έλληνας της ξενιτιάς που ανάβει κερί στον Άγιο Νικόλα.

Είναι το καφενείο που έγινε εκκλησία.

Είναι η φωνή της μάνας που νανουρίζει με λόγια αρχαία.

Είναι το λούκι της ψυχής που στάζει αλήθεια όταν όλα γύρω στεγνώνουν.

Ναι, ο Έλληνας καθοδηγείται από το ασυνείδητο. Και συχνά σώζεται από αυτό.

Αρκεί να σταθεί για λίγο σιωπηλός, και να το ακούσει.

1 στους 5 Έλληνες εκλέγει κυβέρνηση το 20%.

Όταν το 41% Γίνεται Απόλυτη Εξουσία. Είναι αυτό δημοκρατία;

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου. 

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, η λέξη "δημοκρατία" παραμένει ιερή — και ταυτόχρονα βαθιά παρεξηγημένη. Όλοι μιλούν για εκλογές, πλειοψηφίες, κυβερνητικές εντολές. Αλλά ας σταθούμε λίγο:

Με ποιον τρόπο βγαίνει μια κυβέρνηση;

Τι σημαίνει το 41% που ακούμε στα κανάλια;

Και το κυριότερο: είναι αυτό που ζούμε πραγματικά δημοκρατία;

Όταν ένα κόμμα κερδίζει 41% στις εκλογές, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι «ο λαός το εξέλεξε». Όμως, αυτό το ποσοστό αναφέρεται μόνο στους πολίτες που πήγαν να ψηφίσουν.

  Αν η αποχή φτάσει το 50%, τότε:

Το 41% των ψηφισάντων είναι περίπου 20% του εκλογικού σώματος.

Δηλαδή 1 στους 5 Έλληνες εκλέγει κυβέρνηση — η οποία όμως αποκτά 158 ή και περισσότερες έδρες στη Βουλή.

Και τότε μιλούν για «ισχυρή εντολή».

Το Πριμ Εξουσίας

Ο εκλογικός νόμος επιβραβεύει το πρώτο κόμμα με έως και 50 επιπλέον έδρες, αν περάσει το 37%. Δηλαδή, χωρίς να έχει πλειοψηφία στις ψήφους, έχει πλειοψηφία στις έδρες.

Αυτό σημαίνει:

Ένα κόμμα μπορεί να κυβερνά μόνο του, ακόμα και αν 6 στους 10 ψήφισαν κάτι άλλο.

Δεν υπάρχει ανάγκη για συνεργασίες, ούτε για διάλογο με άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Χωρίς Δημοψήφισμα, Χωρίς Συμμετοχή

Η λαϊκή βούληση εκφράζεται κάθε 4 χρόνια, αλλά και τότε οι περισσότεροι απέχουν. Ελάχιστα θέματα κρίνονται με δημοψήφισμα. Και όταν έγινε το 2015; Το αποτέλεσμα δεν τηρήθηκε.

Η Δημοκρατία, δηλαδή:

Δεν ζητά τη γνώμη του λαού στα μεγάλα θέματα.

Δίνει εξουσία σε κόμματα με ισχνή πραγματική στήριξη.

Αφήνει εκτός συζήτησης τη μισή κοινωνία.

Είναι Δημοκρατία Αυτό;

Αν η δημοκρατία σημαίνει κυριαρχία του λαού, πώς μπορούμε να δεχτούμε ως «δημοκρατική» μια εξουσία που:

Εκφράζει μόνο το 20% του εκλογικού σώματος;

Δεν αναζητά συναινέσεις;

Δεν κάνει δημοψηφίσματα;

Δεν έχει θεσμούς πραγματικού ελέγχου;

Η αποχή δεν είναι απλώς «τεμπελιά». Είναι σιωπηρή διαμαρτυρία. Η πολιτική αδιαφορία δεν είναι αδυναμία — είναι αντίδραση σε ένα σύστημα που δεν ακούει.

Ο λαός δεν είναι απών. Είναι παραγκωνισμένος.

Τι Μπορούμε να Ζητήσουμε:

Απλή αναλογική χωρίς τεχνητά πριμ.

Υποχρεωτικά δημοψηφίσματα για κρίσιμες αποφάσεις.

Ενίσχυση της συμμετοχικής δημοκρατίας, με ηλεκτρονικές πλατφόρμες διαβούλευσης.

Πραγματική εκπροσώπηση όλων των πολιτών — όχι μόνο των "κερδισμένων".

Η δημοκρατία δεν είναι απλώς το δικαίωμα να ψηφίζεις. Είναι το δικαίωμα να ακούγεσαι.

Και σήμερα, πολλοί Έλληνες δεν ακούγονται καθόλου.

 Αν συμφωνείς με αυτό το άρθρο, μοιράσου το. Αλλά κυρίως: μίλα, συζήτησε, απαίτησε. Η δημοκρατία χτίζεται κάθε μέρα — ή καταρρέει στη σιωπή.

Καταργήστε το τεκμήριο

 Ανοιχτή Επιστολή προς τους Πολιτικούς της Χώρας

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου

 

Προς τον πρόεδρο της δημοκρατίας, - πρωθυπουργό, και κάθε υπουργό, επίσης κάθε Έλληνα βουλευτή,  και υπεύθυνο χάραξης πολιτικής,

Σεβασμός στον Πολίτη: Μια Αρχή που Λείπει 

Είμαι ένας Έλληνας πολίτης που έζησε και διατήρησε χρόνια επιχείρηση στην Γερμανία. Γνώρισα τι σημαίνει να ζεις σε κράτος που σε σέβεται. Αποφάσισα και επέστρεψα στην πατρίδα μου με εμπειρίες, όμως βρήκα μπροστά μου μια πραγματικότητα σκληρή και συχνά εχθρική απέναντι στον ίδιο τον πολίτη της.

Το παράδειγμα του αυτοκινήτου

Στη Γερμανία πλήρωνα Kfz-Steuer, δηλαδή φόρο αυτοκινήτου. Λογικός, διαφανής, δίκαιος. Κανείς δεν με ρωτούσε «πώς συντηρείς αυτό το αυτοκίνητο». Είχα δικαίωμα να οδηγώ Mercedes 500SE χωρίς να θεωρούμαι ύποπτος.

Στην Ελλάδα όμως, όταν επαναπατρίστηκα πριν 31 χρόνια και πήρα μικρό αυτοκίνητο, διαπίστωσα ότι πλήρωνα περισσότερα απ’ όσα πλήρωνα για μια λιμουζίνα στη Γερμανία. Κι όχι μόνο αυτό — θεωρούμουν σχεδόν ένοχος. Γιατί εδώ το αυτοκίνητο δεν είναι απλώς μέσο μεταφοράς, είναι "τεκμήριο διαβίωσης". Ένα στοιχείο που το κράτος χρησιμοποιεί για να σου αποδώσει φανταστικό εισόδημα, με βάση τα κυβικά και όχι την πραγματική σου δυνατότητα.

Οι γείτονές μας μάς προσπέρασαν

Οι πρώην κομμουνιστικές χώρες — Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία, Αλβανία — έχουν σήμερα πολίτες που κυκλοφορούν με μεγάλα και σύγχρονα αυτοκίνητα, χωρίς να τιμωρούνται φορολογικά. Πληρώνουν ετήσιο φόρο ανάλογα με τους ρύπους, όχι με την υποψία πλούτου.

Στις ΗΠΑ, συγγενής μας με νέο BMW 523 ίππων πληρώνει 100 δολάρια τον χρόνο φόρο στη Φλόριντα. Εδώ, με το ίδιο αυτοκίνητο, θα πλήρωνε χιλιάδες ευρώ φόρους και τεκμήρια — και θα έπρεπε να αποδείξει ότι «δεν είναι πλούσιος».

Το βαθύτερο ζήτημα: ο σεβασμός

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι ηθικό και πολιτικό.

Το ελληνικό κράτος δεν σέβεται τον πολίτη του. Τον αντιμετωπίζει με καχυποψία, του φορτώνει τεκμήρια, τον τιμωρεί επειδή προσπαθεί να ζήσει αξιοπρεπώς. Αν έχεις παλιό αλλά μεγάλο αυτοκίνητο, σε βλέπουν σαν φοροφυγά. Αν έχεις σπίτι, σαν πλούσιο. Αν έχεις οικογένεια, σαν βάρος. Αν δουλεύεις τίμια, σου λένε «πλήρωσε και μην μιλάς».

  Το σύγχρονο κράτος, αλλού είναι συνεργάτης του πολίτη.

Στην Ελλάδα, το κράτος είναι κατήγορος.

Η ώρα της αλλαγής

Απευθύνομαι δημόσια σε κάθε πολιτικό:

Καταργήστε τα τεκμήρια. Δεν εξυπηρετούν τίποτα άλλο παρά την τιμωρητική λογική απέναντι στον λαό.

Συνδέστε τη φορολογία αυτοκινήτου με ρεαλιστικά και περιβαλλοντικά κριτήρια, όπως σε όλη την Ευρώπη.

Δώστε πίσω στον Έλληνα την αξιοπρέπεια που του αξίζει.

Σεβασμός δεν είναι προνόμιο. Είναι θεμέλιο.

Όσο ο πολίτης δεν νιώθει σεβαστός, δεν μπορεί να σεβαστεί ούτε το κράτος, ούτε τους εκπροσώπους του.

Καιρός να κοιτάξετε τον κόσμο όχι σαν αριθμούς, αλλά σαν ανθρώπους.

Με εκτίμηση,

Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος 

Πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου 

Τσίπρας – Μητσοτάκης: Ποια η διαφορά;

 

Όταν ο λαός γίνεται “όχλος” και “τύραννος”

Στις κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, οι λέξεις που χρησιμοποιούν οι ηγέτες μας για τον ίδιο τον λαό, λένε περισσότερα απ’ όσα ίσως θα ήθελαν να αποκαλύψουν.

Ο Αλέξης Τσίπρας, όταν εκατομμύρια Έλληνες βγήκαν ειρηνικά στους δρόμους για τη Μακεδονία, διαδηλώνοντας με εθνική αξιοπρέπεια και πατριωτικό ήθος, τους χαρακτήρισε "ετερόκλητο όχλο".

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν οι πολίτες εξέφρασαν αντιρρήσεις στην ατζέντα για την παρένθετη μητρότητα, την τεχνητή υποβοήθηση και τις επιλογές κοινωνικής αναδιάταξης με βάση τις ΛΟΑΤΚΙ ομάδες, μίλησε για "τυραννία της πλειοψηφίας".

Δύο διαφορετικοί πολιτικοί χώροι, η ίδια περιφρόνηση προς το λαϊκό αίσθημα. Τελικά, ποια είναι η διαφορά;

Όταν ο λαός ενοχλεί την εξουσία

Σε μια Δημοκρατία, η δύναμη πηγάζει από τον λαό. Όταν όμως ο λαός σηκώνει κεφάλι, αντιδρά, υπερασπίζεται τα εθνικά του δίκαια ή τις παραδόσεις του, φαίνεται πως μετατρέπεται, κατά τις ελίτ, είτε σε "όχλο", είτε σε "τυραννική πλειοψηφία". Δηλαδή, ενοχλητικό εμπόδιο.

Το παράδειγμα της Μακεδονίας είναι χαρακτηριστικό. Παρά τα πρωτοφανή σε μέγεθος συλλαλητήρια, η Συμφωνία των Πρεσπών προχώρησε ερήμην του λαού, χωρίς δημοψήφισμα, χωρίς ίχνος εθνικής συναίνεσης.

Το παράδειγμα της Κύπρου ακόμη πιο πικρό. Όταν το 2004 οι Κύπριοι πολίτες απέρριψαν το Σχέδιο Ανάν, με καθαρό «Όχι» στο δημοψήφισμα, δέχτηκαν βολές, πιέσεις και περιφρόνηση από διεθνή και εγχώρια κέντρα εξουσίας. Γιατί; Επειδή τόλμησαν να αποφασίσουν οι ίδιοι για το μέλλον τους.

Και ο Καποδίστριας;

Αλήθεια, τι θα έλεγε ο Ιωάννης Καποδίστριας σήμερα, ο μόνος ηγέτης που κυβέρνησε με αυταπάρνηση και προσωπικό κόστος, με επίγνωση ότι κυβερνάει έναν λαό τραυματισμένο, αλλά περήφανο; Εκείνος δεν δίστασε να πει πως:

> «Δεν κυβερνώνται οι Έλληνες με ξύλο, αλλά με το παράδειγμα».

Και πράγματι, πλήρωσε με τη ζωή του την προσήλωσή του σε ένα κράτος αρχών, ανεξαρτησίας και συλλογικής ευθύνης, σε πλήρη ρήξη με τα ξένα συμφέροντα και την εσωτερική διαφθορά. Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας δεν χλεύασε ποτέ τον λαό. Αντιθέτως, τον υπερασπίστηκε, ακόμα κι όταν αυτό σήμαινε απομόνωση και προδοσία.

Δημοκρατία ή διαχειριστική ολιγαρχία;

Η δημοκρατία δεν είναι απλώς η εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία. Είναι ο σεβασμός στη φωνή της πλειοψηφίας, ο διάλογος με τις μειοψηφίες, η πολιτική ευθύνη έναντι της κοινωνίας, όχι απέναντι στα λόμπι, τις ΜΚΟ και τις “προοδευτικές μόδες” των Βρυξελλών.

Δεν μπορεί να υπάρχει Δημοκρατία χωρίς εμπιστοσύνη στη βούληση του λαού. Και δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή, όταν οι ηγέτες αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως εμπόδιο προς την "πρόοδο".

Αν οι ηγέτες της χώρας βλέπουν τον λαό είτε ως «όχλο» είτε ως «τύραννο», τότε δεν έχουμε ηγέτες — έχουμε διαχειριστές ενός κράτους σε απόσυρση.

Τελικά, Τσίπρας και Μητσοτάκης: ποια η διαφορά;

Η διαφορά σβήνει όταν η αντίληψη εξουσίας παραμένει η ίδια: κεντρική, απομονωμένη, περιφρονητική απέναντι στον λαό. Άλλο το κοστούμι, άλλο το πρόσημο, αλλά η φιλοσοφία διακυβέρνησης παραμένει ίδια.

Ίσως η μόνη ελπίδα να βρίσκεται στον ίδιο τον λαό, όταν πια ξαναθυμηθεί ότι είναι κυρίαρχος και όχι θεατής.

Η Δεύτερη νύχτα από την πανσέληνο

Όσοι περπατούν στην παραλία απόψε, νιώθουν πως ο χρόνος σταματά για λίγο – να χαμογελάσει…

 

Σαράντα μέρες χωρίς τον πρώην πρόεδρο της Λεπτοκαρυάς Θανάση Ματό

 

Ο Θανάσης ήταν για μένα κάτι παραπάνω από συγγενής. Τον έζησα από παιδί, τον θυμάμαι από τότε που ήμουν νήπιο. Ήταν φίλος με τον παππού μου, τον άλλο Θανάση ΜΑΤΟ, και κουβαλάω πολλές μνήμες μαζί του.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι τον κατηγορούσαν. Μια φορά τον ρώτησα γιατί λένε πως έφερε τον στρατό σε καλό σημείο της παραλίας. Και μου απάντησε  γλυκά ήρεμα:

«Κωστάκη, μπορούσα να κάνω κάτι σε αυταρχικό καθεστώς; Δεν έγινε το ίδιο και στη Σκοτίνα και στον Πλαταμώνα;»

Έφτιαξε, πάλεψε, αγωνίστηκε. Ακόμα κι όταν άλλοι γκρέμισαν αυτό που είχε χτίσει —το τουριστικό του θέρετρο στην παραλία— το όνομά του έμεινε. Γιατί εκείνος φρόντισε τον τόπο.

Και στο τέλος, είχε δίπλα του την κόρη του την Αλεξάνδρα, και την εγγονή του την Αναστασία, που τον φρόντισαν με αγάπη.

Αιωνία σου η μνήμη, Θανάση.

Θα σε θυμόμαστε πάντα, με σεβασμό και καρδιά.

Κάτω από το φως της πανσελήνου, η θάλασσα της Λεπτοκαρυάς

 καθρεφτίζει την ψυχή μας. Οι καρδιές ανοίγουν, οι λέξεις περιττεύουν, και η σιωπή γίνεται μια γλώσσα αγάπης και εσωτερικής ειρήνης.»

 

🇬🇷 Ο Λαβρόφ ζητά αναγνώριση της ελληνικής μειονότητας:

Μια ιστορική στιγμή με άρωμα… Αδριανούπολης

Σε μια δήλωση που δεν πέρασε απαρατήρητη, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ έθεσε ως όρο για την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας με την Ουκρανία την αναγνώριση της ελληνικής μειονότητας που ζει κυρίως στη Μαριούπολη και τις παράκτιες περιοχές της Αζοφικής.

Η δήλωση αυτή, με φόντο τις συνεχείς διαπραγματεύσεις για την ειρήνευση στην περιοχή, αποτελεί μια απροσδόκητα θετική παρέμβαση υπέρ των ελληνικών κοινοτήτων, που για χρόνια ζούσαν στη σκιά της ιστορίας, παρότι υπήρξαν ακλόνητοι θεματοφύλακες του ελληνισμού στην περιοχή.

 Θύμισε... τη Συνθήκη της Αδριανούπολης (1829)

Η στάση αυτή του Λαβρόφ θυμίζει ιστορικά γεγονότα άλλων εποχών. Το 1829, με τη Συνθήκη της Αδριανούπολης, η Ρωσία του Τσάρου Νικολάου Α’ υποχρέωσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία να αναγνωρίσει de facto την ανεξαρτησία της Ελλάδας, ύστερα από πολυετή αγώνα και γεωπολιτική διαπραγμάτευση.

Τότε, ο ρωσικός παράγοντας προώθησε τα συμφέροντα των χριστιανικών πληθυσμών, κυρίως των Ελλήνων, υποστηρίζοντας ουσιαστικά την ίδρυση του πρώτου ελληνικού κράτους. Σήμερα, περίπου δύο αιώνες μετά, η αναφορά Λαβρόφ στην ελληνική ταυτότητα ξυπνά αναλογίες και μνήμες.

    Το μήνυμα πίσω από τα λόγια

Παρά τις γεωπολιτικές σκοπιμότητες της Μόσχας, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την ηθική και πολιτιστική αξία αυτής της τοποθέτησης. Οι Έλληνες της Ουκρανίας, ιδιαίτερα στη Μαριούπολη, έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες, πολεμικές καταστροφές, ξεριζωμό και απαξίωση.

Η αναγνώριση της ιστορικής τους παρουσίας και η προστασία της ταυτότητάς τους δεν είναι πολιτικό παιχνίδι – είναι υποχρέωση του πολιτισμένου κόσμου.

   Οι φωνές των μειονοτήτων ζητούν ακρόαση

Σε έναν κόσμο όπου οι ισχυροί συχνά λησμονούν τους μικρούς, η φωνή των πολιτιστικών και εθνοτικών κοινοτήτων –όπως των Ελλήνων στην Ουκρανία– πρέπει να ακουστεί δυνατά. Μια ειρήνη που παραβλέπει τις ταυτότητες και τη μνήμη των λαών δεν είναι ειρήνη, είναι απλώς ανακωχή.

 

   Συμπέρασμα

  Η δήλωση Λαβρόφ, θετική ή όχι από διπλωματικής απόψεως, έφερε και πάλι στο προσκήνιο τον ξεχασμένο ελληνισμό της Αζοφικής. Κι αυτό, από μόνο του, είναι μια υπενθύμιση προς όλους: Ότι οι ρίζες μας δεν είναι διαπραγματεύσιμες. Ότι ο ελληνισμός της διασποράς δεν είναι απλώς παρελθόν, αλλά ζωντανό παρόν που αξίζει σεβασμό, αναγνώριση και μέλλον.

  Το άρθρο βασίζεται σε δηλώσεις του Ρώσου ΥΠΕΞ και στην ιστορική αναδρομή της Συνθήκης της Αδριανούπολης του 1829. Για τη διασφάλιση των μειονοτήτων, κάθε φωνή μετράει.

Κάποιοι ιδιώτες προσπαθούν να υποδυθούν τον ρόλο της αρχής

 Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Όχι άλλες σκιές — σεβασμός στην επιχειρηματικότητα και την αλήθεια

Ως επιχείρηση που δραστηριοποιείται στη Λεπτοκαρυά από το 1974, αισθανόμαστε την ανάγκη να τοποθετηθούμε δημόσια απέναντι σε ένα φαινόμενο που, αν δεν αντιμετωπιστεί, δηλητηριάζει την τοπική κοινωνία και την εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτών.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε ότι έγινε «αυτοψία» έξω από την επιχείρησή μας για υποτιθέμενα προβλήματα απορροής ομβρίων νερών. Η αλήθεια είναι ότι η επιχείρησή μας, όπως και όλες οι όμορες επιχειρήσεις του δρόμου, λειτουργεί με τον ίδιο, καθιερωμένο τρόπο δεκαετίες τώρα, φροντίζοντας καθημερινά για την καθαριότητα, χωρίς να επιβαρύνει τον Δήμο με ούτε μία σακούλα σκουπιδιών ή νερό καθαρισμού.

Σήμερα, απευθυνθήκαμε επίσημα στη ΔΕΥΑΔΟΛ, η οποία μας επιβεβαίωσε ότι ουδέποτε διέταξε ή πραγματοποίησε οποιονδήποτε έλεγχο στο σημείο.

Αυτό σημαίνει ένα από τα δύο:

είτε γίνεται προσπάθεια παραπλάνησης, δημιουργώντας τεχνητή αναστάτωση,

είτε κάποιοι ιδιώτες επιχειρούν να υποδυθούν τον ρόλο της αρχής, με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσουν κλίμα στοχοποίησης και εντυπώσεων.

Εμείς, οι επαγγελματίες του τουρισμού, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζούμε με καχυποψίες και μικρότητες.

Ζούμε από την καθαρή λειτουργία μας και από τη σχέση εμπιστοσύνης με τον επισκέπτη και την τοπική κοινωνία.

Καλούμε λοιπόν όλους να αφήσουν στην άκρη τη νοοτροπία του καφενείου και του πληκτρολογίου και να δουν ποιοι πραγματικά προσφέρουν καθημερινά στον τόπο.

Εμείς συνεχίζουμε — όπως πάντα — με καθαρό πρόσωπο, καθαρό πεζοδρόμιο και καθαρή συνείδηση.

Με εκτίμηση,

Η Διοίκηση της Επιχείρησης Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος 

Προσωπικές εμπάθειες μικρών ( ανθρώπων )

 Δημόσια τοποθέτηση για τη λειτουργία της επιχείρησής μας και τη διαχείριση ομβρίων υδάτων από σκεπή .

Από το 1974 η οικογενειακή μας επιχείρηση λειτουργεί αδιάλειπτα στην παραλία της Λεπτοκαρυάς, εξυπηρετώντας επισκέπτες, ενισχύοντας την τοπική οικονομία και συμβάλλοντας έμπρακτα στην καθαριότητα και την εικόνα του τόπου. Στα 50 και πλέον χρόνια λειτουργίας, έχουμε μάθει να συντηρούμε τις υποδομές μας, να συνεργαζόμαστε με τις αρχές και να φροντίζουμε καθημερινά τον κοινόχρηστο χώρο μπροστά από το κατάστημά μας χωρίς να επιβαρύνουμε τον Δήμο ούτε με ένα ευρώ.

Το τελευταίο διάστημα, γίναμε αποδέκτες ελέγχου από τη ΔΕΥΑΔΟΛ για την έξοδο νερού από λούκι οροφής — ζήτημα που αφορά σχεδόν όλες τις επιχειρήσεις του κεντρικού δρόμου, καθώς πρόκειται για καθιερωμένο και χρόνια αποδεκτό τρόπο απορροής ομβρίων .

Δεν επιθυμούμε να δημιουργήσουμε ένταση. Όμως έχουμε βάσιμες υποψίες ότι πίσω από την αιφνιδιαστική αυτή κινητοποίηση, κρύβονται προσωπικές εμπάθειες και ενέργειες συγκεκριμένου πρώην στρατιωτικού, που επανειλημμένα έχει επιτεθεί δημόσια σε επαγγελματίες της περιοχής μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook.

Θα θέλαμε να τονίσουμε:

Η επιχείρησή μας τηρεί τους κανόνες, σέβεται τον δημόσιο χώρο και συμβάλλει με κάθε τρόπο στη θετική εικόνα της Λεπτοκαρυάς.

Οι επιχειρηματίες της περιοχής είμαστε αυτοί που ζούμε από τον τόπο και για τον τόπο, με σεβασμό και αγάπη.

Δεν δεχόμαστε να στοχοποιούμαστε επιλεκτικά, ούτε να γινόμαστε αντικείμενο προσωπικών «εκστρατειών» ανθρώπων που, αφού εξασφάλισαν μια άνετη σύνταξη και κατοικία, θεωρούν πως έχουν λόγο για τα πάντα.

Καλή τη πίστει, καλούμε τη ΔΕΥΑΔΟΛ και κάθε αρμόδιο φορέα να αντιμετωπίζει όλους ισότιμα, χωρίς επιλεκτικούς ελέγχους ή αφορμές που στερούνται ουσίας και πλήττουν την τοπική αγορά χωρίς λόγο.

Εμείς, από την πλευρά μας, θα συνεχίσουμε με διαφάνεια, συνέπεια και σεβασμό, όπως κάνουμε επί μισό αιώνα.

Αυτό είναι το αληθινό μέτρο της προσφοράς στον τόπο.

Με εκτίμηση,

Η Διοίκηση της Επιχείρησης Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος 

Λεπτοκαρυά, Ιούλιος 2025

Η ελληνική ψυχή ελεύθερη

 

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Το ελληνικό ασυνείδητο και το οικοσύστημα των Ελλήνων στα βάθη των αιώνων

Υπάρχει κάτι που διατρέχει τους αιώνες και ενώνει τους Έλληνες, ακόμη κι όταν δεν το ομολογούν. Κάτι υπόγειο, που μεταφέρεται όχι μόνο με λόγια αλλά με σιωπές, κινήσεις, τραγούδια, βλέμματα και μνήμες. Το λέμε, ίσως διστακτικά, ελληνικό ασυνείδητο.

Δεν είναι απλώς η συλλογική μνήμη ενός λαού. Είναι μια αρχαία ψυχή που επιβιώνει σε θρύλους, τραγωδίες, ρυθμούς, λέξεις, επιβιώνει ακόμη και στη νοσταλγία των απογόνων. Είναι εκεί όπου συναντιούνται ο Ορφέας και ο Μακρυγιάννης, ο Αισχύλος και ο Ρήγας, ο καημός της ξενιτιάς και η φωνή του ρεμπέτικου. Είναι αυτό που φέρουμε μέσα μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αλλά που μας καταλαβαίνει εκείνο.

Αυτή η υπόγεια ροή χρειάζεται ένα έδαφος για να τραφεί. Και το ελληνικό οικοσύστημα, με την ευρύτερη έννοια, είναι το πεδίο όπου ανασαίνει.

Όχι μόνο το οικοσύστημα του Ολύμπου και των νησιών, των ελαιώνων ,- αμπελώνων, και των ακτών. Αλλά και το οικοσύστημα των ελληνικών κοινοτήτων:

Από τον Καύκασο και τη Μαύρη Θάλασσα ως το Γιβραλτάρ, από την Αλεξάνδρεια ως την Οδησσό, από τη Μασσαλία ως τη Βοστώνη και τη Μελβούρνη. Παντού όπου Έλληνες κουβάλησαν την ψυχή τους σαν σπίθα, άναψε μια νέα φωλιά του ελληνικού κόσμου. Κοινότητες, σωματεία, ναοί, σχολεία, βιβλία, τραγούδια – μικρά οικοσυστήματα που άνθισαν μέσα στην ξενιτιά και διατήρησαν τον πυρήνα του "είναι Έλληνας".

Είναι μια συνέχεια που δεν μετριέται σε χάρτες αλλά σε σχέσεις, μύθους και βιώματα. Είναι η πολυκεντρική Ελλάδα, που δεν ζει μόνο στο γεωγραφικό της σώμα, αλλά στην καρδιά κάθε ανθρώπου που πιστεύει στον λόγο, στο μέτρο, στην αρμονία και στην ελευθερία.

Το ελληνικό οικοσύστημα στα βάθη των αιώνων είναι ένας κόσμος από φωνές, φύλλα και στίχους. Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται τον Ορφέα, τον Αριστοτέλη, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τη γιαγιά τους στο πέτρινο χωριό, τον ήχο του βιολιού και τον αέρα του Αιγαίου, αυτό το οικοσύστημα δεν θα πάψει να αναπνέει.

    Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που κουβαλούν την Ελλάδα, όχι μόνο σαν έθνος, αλλά σαν μοίρα και μουσική.

Άγιο Όρος: 100 εκατομμύρια και ο Χριστός στο περιθώριο?

 

Του Κωνσταντίνου Σ. Γιάντσιου 

Κάποτε το Άγιο Όρος ήταν τόπος «εν ερημίᾳ», όπου ο μοναχός ξεχνούσε τον κόσμο για να αφοσιωθεί στον Θεό. Σήμερα, στον 21ο αιώνα, οι κάμερες, οι πρωθυπουργικές συνοδείες και τα πακέτα χρηματοδότησης έχουν διαβεί την Αθωνική πύλη, και μαζί τους μπήκε κι ένας σιωπηλός πειρασμός: η ανταλλαγή της πνευματικής αυθεντικότητας με κρατική εύνοια.

Πριν λίγες μέρες, κυκλοφόρησε η είδηση πως 9 από τις 20 μονές δεν ήθελαν την επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο λόγος; Πολιτικοί, εθνικοί, ίσως και εκκλησιαστικοί. Μια στιγμή φάνηκε πως το Όρος θυμήθηκε τη φωνή των παλαιών: ( Παΐσιο!! ) «Μακριά από τους άρχοντες, μακριά από τον κόσμο».

Κι όμως... Στο τέλος όλες οι μονές τον δέχτηκαν. Όλες. Λίγο μετά ήρθε και το «πακέτο»: 100 εκατομμύρια ευρώ για έργα υποδομών, αποκαταστάσεις, και διάφορα αναπτυξιακά.

Και κάπου εκεί, ο Χριστός πήγε στο περιθώριο...!

Όχι επειδή δεν Τον αναφέρουν. Τον τιμούν. Τον λιτανεύουν. Τον δοξολογούν. Αλλά δεν μίλησε κανείς εξ ονόματός Του.

Δεν βρέθηκε έστω ένας να πει:

– "Δεν πουλάμε τη σιωπή μας, δεν αγοράζουμε τη φωτογραφία δίπλα στην εξουσία με αντάλλαγμα έργα."

Από πότε το Άγιον Όρος χρειάζεται πρωθυπουργική στήριξη για να είναι φάρος πίστης;

Από πότε η σιωπή της προσευχής ανταλλάσσεται με κονδύλια ΕΣΠΑ;

Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις.

Οι έρημοι γεροντάδες, οι σπηλαιώτες μοναχοί, οι αφανείς που δεν εμφανίστηκαν σε φωτογραφίες, ούτε υπέγραψαν συμφωνίες.

Αυτοί κρατούν την πίστη ζωντανή. Όχι με έργα και ευρωπαϊκά προγράμματα, αλλά με δάκρυα, αγρυπνίες και λιγοστά φώτα.

Και είναι θλιβερό που η φωνή τους δεν ακούγεται πλέον. Πνίγεται μέσα στον θόρυβο της διπλωματίας, των συμβούλων, των επενδύσεων και των «πρωτοκόλλων συνεργασίας».

Πού είναι ο Χριστός;

Ο Χριστός – αυτός που καταδίκασε τους εμπόρους του Ναού – μάλλον δεν θα καθόταν στο τραπέζι των 100 εκατομμυρίων.

Ίσως θα ήταν με τον τελευταίο καλόγερο, βαθιά στην Καψάλα, χωρίς ηλεκτρικό, με μόνο πλούτο το κομποσχοίνι του.

Ίσως, όπως τότε, θα αναποδογύριζε τα τραπέζια.

---

Σημείωση:

Αυτό δεν είναι επίθεση στην πίστη, ούτε στο Άγιο Όρος ως ιερό τόπο. Είναι κραυγή αγωνίας για τη χαμένη αυθεντικότητα.

Η πίστη δεν χρειάζεται «προβολή», ούτε «πολιτική στήριξη».

Χρειάζεται σωτηρία, προσευχή, συγγνώμη και φως.

«Ένας προβληματισμένος χριστιανός»

Λεπτοκαρυά και πυρηνικά

 

Το 2013, η Λεπτοκαρυά είχε την τιμή να φιλοξενήσει έναν ταπεινό και σιωπηλό οδοιπόρο: έναν 75χρονο Γάλλο ιερέα που ταξίδευε με τα πόδια και με τον πιστό του γάιδαρο, τον Ισιοδώ.

 Δεν ήταν απλώς ένας ταξιδιώτης, αλλά ένας άνθρωπος με αποστολή – να διαδώσει το μήνυμα της ειρήνης και να ζητήσει από τη χώρα του, τη Γαλλία, να σταματήσει την παραγωγή και χρήση πυρηνικών όπλων.

Έμεινε για λίγες μέρες στη Λεπτοκαρυά, ξεκουράστηκε, γνώρισε τον Όλυμπο και τα Λείβηθρα –την πατρίδα του Ορφέα, του ποιητή της αγάπης και της μουσικής , μας ευχαρίστησε για την φιλοξενία. 

Έπειτα, με το ίδιο ήσυχο βήμα, συνέχισε το μακρύ του ταξίδι προς τους Αγίους Τόπους, σαν σύγχρονος προσκυνητής, μεταφέροντας με τη σιωπή και την παρουσία του ένα βαθύ και πανανθρώπινο αίτημα: να επικρατήσει η ζωή αντί του ολέθρου.

Ήταν μια από εκείνες τις σπάνιες παρουσίες που περνούν αθόρυβα, αλλά αφήνουν πίσω τους ένα ίχνος φωτός.

Λεπτοκαρυά – Ρεμπέτικες Βραδιές στον "Παράδεισο"

 

Χθες το βράδυ, στο ρεστοράν Παράδεισος στη Λεπτοκαρυά, ζήσαμε την πέμπτη κατά σειρά ζωντανή βραδιά με ρεμπέτικα και σμυρνέικα, σε ένα πρόγραμμα που ταξίδεψε το κοινό σε αλλοτινές εποχές.

Όπως πάντα, χωρίς ενισχυτές και ηχεία, μόνο με το γυμνό ηχόχρωμα των οργάνων και τη ζεστασιά των φωνών, η ατμόσφαιρα έγινε μαγική, ιωνική, σαν να ξεπηδούσε από τα σοκάκια της παλιάς Σμύρνης. Η μουσική έγινε γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν· οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν μέσα από σκοπούς, μνήμες και συναισθήματα.

Το κρασί και οι μεζέδες ολοκλήρωσαν την εμπειρία, συνθέτοντας ένα γνήσιο τραπέζι ελληνικής παράδοσης.

Γύρω του συγκεντρώθηκαν Έλληνες από κάθε γωνιά του κόσμου — από την Αυστραλία, την Αμερική, την Ευρώπη και φυσικά από κάθε μεριά της Ελλάδας — για να γιορτάσουν τη μουσική, την παρέα και την ταυτότητά μας.

Και όπως όλα δείχνουν, θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα τέτοιες βραδιές.

Ο διεθνής διασυρμός είναι το μικρότερο κακό – Το μεγάλο σοκ είναι για τη Δημοκρατία

 

 του Κωνσταντίνου Σ. Γιαντσιού

Εδώ και λίγες μέρες, έρχονται στο φως πληροφορίες που συγκλονίζουν. Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (EPPO), με επικεφαλής την αδέκαστη Λάουρα Κοβέσι, ξετυλίγει ένα κουβάρι διαφθοράς που μοιάζει να ξεπερνά σε δυσωδία ακόμη και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Αν όλα επιβεβαιωθούν, δεν πρόκειται απλώς για μια υπόθεση απάτης με επιδοτήσεις. Πρόκειται για μια υβριδική μορφή βαριάς θεσμικής και πολιτικής σήψης με συνέπειες που απειλούν την ίδια τη δημοκρατική σταθερότητα της χώρας.

Η Ελλάδα, μια χώρα ήδη καταχρεωμένη και θεσμικά ευάλωτη, φέρεται να βρίσκεται μπροστά σε πρόστιμα που αγγίζουν τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ, λόγω παράνομων πρακτικών σε δηλώσεις εκτάσεων, ghost-αγροτεμαχίων και καταχρηστικής διαχείρισης ευρωπαϊκών κονδυλίων. Το μεγαλύτερο όμως πλήγμα δεν είναι οικονομικό.

Δεν είναι απλώς σκάνδαλο. Είναι οργανωμένο σύστημα

Το πραγματικό σοκ είναι θεσμικό και πολιτειακό. Η έρευνα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας αναδεικνύει με τραγικό τρόπο την αδυναμία του ελληνικού πολιτικού συστήματος να αυτοκαθαρθεί. Αντιθέτως, η ελληνική Δικαιοσύνη — με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις — ποιεί την νήσσαν. Και η αίσθηση στους πολίτες είναι πως οι υπεύθυνοι παραμένουν στο απυρόβλητο, μέσα από συγκάλυψη, κομματικές διαπλοκές και πελατειακές συνεννοήσεις.

Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται κανέναν

Η πίστη των πολιτών στους θεσμούς καταρρέει. Η Βουλή, τα κόμματα, η Δικαιοσύνη, η δημόσια διοίκηση — όλα δείχνουν να λειτουργούν χωρίς ηθική νομιμοποίηση. Κι έτσι γεννιέται ο μεγάλος κίνδυνος: η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, όχι με πραξικόπημα, αλλά με γενικευμένη απαξίωση, σιωπηλή αποστασιοποίηση, και τελικά ακραία φαινόμενα.

Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι θυμούνται το 2015. Το "Όχι" του λαού που έγινε "Ναι" ήταν ίσως το σημείο μηδέν για την εμπιστοσύνη στον κοινοβουλευτισμό. Από τότε, λένε πολλοί, η Δημοκρατία έγινε διακοσμητική. Κι από τότε, κάποιοι λίγοι — εντός κομμάτων και μηχανισμών — διοικούν σαν χούντα χωρίς στολή, με μόνο μέλημα τη διατήρηση του ελέγχου και τη νομή της εξουσίας.

Ξένοι «διαιτητές» στους θεσμούς;

Όπως στο ποδόσφαιρο φέραμε ξένους διαιτητές για να τελειώσει η ντροπή, έτσι ίσως πρέπει να φέρουμε και “ξένους διαιτητές” στη Δικαιοσύνη, στη Διοίκηση, στον Έλεγχο. Όχι γιατί δεν έχουμε ικανούς Έλληνες, αλλά γιατί το σύστημα έχει διαβρώσει και καταπιεί όσους προσπάθησαν να σταθούν όρθιοι.

Η Λάουρα Κοβέσι, που λέγεται ότι έχει ρίζες από τη Μηλιά Μετσόβου, είναι σήμερα μια φωνή αξιοπιστίας για την Ευρώπη. Δυστυχώς, η ελληνική πολιτεία δεν διαθέτει κανέναν θεσμικό φορέα που να εμπνέει την ίδια εμπιστοσύνη.

Το διακύβευμα: όχι η εικόνα, αλλά η ουσία

Η Ελλάδα έχει υποστεί και στο παρελθόν διεθνή διασυρμό. Αυτό είναι το μικρότερο κακό. Το μεγάλο κακό είναι η διάλυση των θεσμών, η απαξίωση της Δημοκρατίας, και η απώλεια της ελπίδας για δικαιοσύνη, ισονομία, αξιοκρατία.

Αν δεν υπάρξει κάθαρση — αληθινή, γενναία και με ονοματεπώνυμα — τότε η Δημοκρατία στην Ελλάδα θα ζει με αναπνευστήρα. Και ο λαός της, για μια ακόμη φορά, θα κληθεί να πληρώσει τον λογαριασμό.

Μικρές Νίκες, Μεγάλα Ερωτήματα στη Λεπτοκαρυά

 

Οι παρεμβάσεις έγιναν — αλλά ποιος ιεραρχεί τις πραγματικές ανάγκες, οι τουριστικές επιχειρήσεις, ή ο Δήμος...??

Επιτέλους! Κάτι που περιμέναμε εδώ και καιρό άρχισε να συμβαίνει. Στη Λεπτοκαρυά, ξεκίνησαν οι πρώτες ουσιαστικές παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο. Τα πεζοδρόμια αποκτούν ράμπες και βυθίσεις για άτομα με αναπηρία, ηλικιωμένους και γονείς με παιδικά καροτσάκια. Παράλληλα, έγιναν και νέες διαγραμμίσεις, που συμβάλλουν στην οργάνωση και την ασφάλεια της κυκλοφορίας.

Έστω και μέσα στο καλοκαίρι — με τα ξενοδοχεία γεμάτα και τους επισκέπτες στους δρόμους — αυτές οι κινήσεις είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Καλωσορίζουμε κάθε θετική αλλαγή, όσο καθυστερημένη κι αν είναι.

Όμως δεν μπορώ να μην θέσω πάλι το ίδιο σοβαρό ερώτημα:

Γιατί στη σημαντικότερη διάβαση της πόλης, την κεντρική υπόγεια διάβαση, δεν έγινε απολύτως τίποτα;

Καμία ράμπα, κανένα ασανσέρ, καμία πρόβλεψη για όσους δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν σκάλες. Παιδιά με καροτσάκια, ηλικιωμένοι, ΑμεΑ, τουρίστες με αποσκευές — όλοι αυτοί εξακολουθούν να αποκλείονται.

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό, αλλά κρίσιμο:

Ποιος ιεραρχεί τις ανάγκες της Λεπτοκαρυάς;

Γιατί οι απλές παρεμβάσεις να γίνονται αποσπασματικά, και τα ουσιώδη να παραμένουν άλυτα; Μήπως λειτουργούμε ακόμα με τη λογική της "βιτρίνας", αφήνοντας την καθημερινότητα να υποφέρει;

Η αρχή έγινε. Αλλά αν δεν υπάρξει συνέχεια και σχέδιο, θα μείνουμε πάλι στα μισά. Και θα αναρωτιόμαστε — όχι άδικα — αν αξίζουμε κάτι καλύτερο ή απλώς μάθαμε να συμβιβαζόμαστε.

Η καμπάνα τού Τσάρου

 

Η Μεγάλη Καμπάνα του Ρωσικού Μοναστηριού στο Άγιο Όρος – Μύθοι και Αλήθειες

Στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος, γνωστή και ως "Ρωσικό Μοναστήρι", δεσπόζει μια από τις μεγαλύτερες καμπάνες των Ορθοδόξων μοναστηριών στον κόσμο. Πολλοί την έχουν δει, άλλοι έχουν ακούσει τον εντυπωσιακό της ήχο, μα ελάχιστοι γνωρίζουν τα ακριβή στοιχεία και τη σημασία της.

   Πόσο ζυγίζει;

Η τεράστια αυτή καμπάνα ζυγίζει 13 τόνους. Είναι κατασκευασμένη από κράμα μετάλλων (όχι από χρυσό, όπως λέγεται μερικές φορές σε λαϊκούς μύθους), και το μέγεθός της είναι τέτοιο που το χτύπημά της ακούγεται μέχρι και τις ακτές της Σιθωνίας, απέναντι από το Άγιο Όρος.

  Πότε κατασκευάστηκε;

Η καμπάνα τοποθετήθηκε τον 19ο αιώνα, κατά την περίοδο της μεγάλης ρωσικής παρουσίας στο Άγιο Όρος, με τη στήριξη του Τσάρου της Ρωσίας. Εκείνη την εποχή, η Μονή του Αγίου Παντελεήμονος φιλοξενούσε χιλιάδες Ρώσους μοναχούς και αποτελούσε σημείο ισχυρής ρωσικής επιρροής στον ελληνορθόδοξο χώρο.

  Τι συμβολίζει;

Η καμπάνα δεν είναι απλώς ένα εργαλείο για την κλήση των μοναχών στις ακολουθίες. Είναι σύμβολο πίστης, δυνάμεως και πολιτιστικής μνήμης. Κάθε χτύπημα υπενθυμίζει τον χρόνο, την προσευχή και την αέναη πνευματική εγρήγορση. Ταυτόχρονα, είναι και ιστορικό απομεινάρι μιας εποχής έντονης πολιτικής και θρησκευτικής σχέσης μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας.

  Μπορεί κάποιος να τη δει;

Η πρόσβαση στο Άγιο Όρος επιτρέπεται μόνο σε άνδρες με ειδικό διαμονητήριο. Ωστόσο, η καμπάνα φαίνεται εν μέρει από τη θάλασσα κατά την προσέγγιση προς το λιμανάκι της Μονής. Όσοι την έχουν δει από κοντά μιλούν για συγκλονιστική εμπειρία — όχι μόνο λόγω μεγέθους, αλλά και λόγω της ατμόσφαιρας που την περιβάλλει.

 Μύθος ή πραγματικότητα; Όχι, η καμπάνα δεν είναι χρυσή. Όχι, δεν είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο — αλλά είναι σίγουρα μία από τις πιο επιβλητικές καμπάνες της Ορθοδοξίας.

  Αν βρεθείτε στη Χαλκιδική, σταθείτε στην παραλία απέναντι από το Άγιο Όρος και, αν είστε τυχεροί, ίσως ακούσετε τον μακρινό ήχο της — σαν κάλεσμα από άλλους καιρούς...

Η υπόθεση Τυχεροπούλου και η απαξίωση της εντιμότητας

 

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Ότι δήθεν θα επιβραβεύονται οι άξιοι, οι εργατικοί, οι ευσυνείδητοι. Ότι ήρθε η ώρα το Δημόσιο να αποκτήσει λογοδοσία και να ξεφορτωθεί τους «τεμπέληδες».

Ωραία λόγια. Λόγια μόνο.

Και τότε έρχεται η περίπτωση της Παρασκευής Τυχεροπούλου να μας προσγειώσει βίαια στην ελληνική πραγματικότητα.

Η κα. Τυχεροπούλου είναι δημόσια υπάλληλος – και μάλιστα κόσμημα για τον χώρο της. Εργάστηκε με εντιμότητα και προσήλωση, ασκώντας τα καθήκοντά της ως Προϊσταμένη της Διεύθυνσης Εσωτερικού Ελέγχου του ΟΠΕΚΕΠΕ. Δεν έκλεισε τα μάτια. Ανακάλυψε πλήθος παρατυπιών στις αγροτικές ενισχύσεις και δεν δίστασε να τις καταγγείλει.

Αντί η πολιτεία να την επιβραβεύσει, την εκδικήθηκε:

• Την καθαίρεσαν από τη θέση της.
• Την διαπόμπευσαν ως «υπηρεσιακά ανεπαρκή» μέσω της ΔΙΑΥΓΕΙΑ.
• Της άσκησαν πειθαρχικές διώξεις (τρεις συνολικά, οι δύο έχουν «παγώσει»).
• Της κατέθεσαν και μήνυση.
• Την πέταξαν σε μια θέση-ψυγείο στο Πρωτόκολλο, χωρίς πρόσβαση στα συστήματα, μακριά από τις ευθύνες και τα καθήκοντα που τίμησε.

Αυτό είναι το «ευχαριστώ» του κράτους προς μια υπάλληλο που δεν έκανε τα στραβά μάτια. Που τίμησε τη θέση της. Που υπηρέτησε το δημόσιο συμφέρον, όχι κομματικά ή επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ποια αξιολόγηση;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η περίφημη αξιολόγηση είναι ένα ακόμα εργαλείο εξόντωσης όσων δεν είναι πειθήνια όργανα του συστήματος. Δεν είναι εργαλείο επιβράβευσης. Είναι εργαλείο ελέγχου και καθυπόταξης. Όποιος δεν συμμορφώνεται, καίγεται.

Στην Ελλάδα του σήμερα, δεν έχει σημασία αν είσαι άξιος, εργατικός ή ηθικός. Σημασία έχει να είσαι βολικός.

Η κα. Τυχεροπούλου έκανε το «λάθος» να πιστεύει ότι υπάρχει ακόμη δικαιοσύνη. Ότι το σωστό και το δίκαιο θα αναγνωριστούν. Αντί γι’ αυτό, βρέθηκε στο περιθώριο.

Μια κοινωνία χωρίς αξίες

Η περίπτωση αυτή δεν είναι μοναδική. Είναι ο κανόνας.
Σε κάθε γωνιά του Δημοσίου και του Ιδιωτικού τομέα, όσοι αντιστέκονται στη σαπίλα τιμωρούνται. Όσοι συναινούν και βολεύονται, προοδεύουν.
Κι έτσι φτάσαμε εδώ:

• Ο απατεώνας να γίνεται πρότυπο.
• Ο καταπατητής να λένε «έκανε λεφτά».
• Ο κομματικός ισχυρός να θεωρείται «ά untouchable».
• Κι εμείς να ψιθυρίζουμε: «μην τα βάζεις μαζί του, είναι δυνατό όνομα...».

Κάπως έτσι, χάθηκαν οι αξίες. Μείναμε με τις λέξεις. Μόνο λόγια.
Και η κοινωνία, βουλιάζει στην παρακμή, πίνοντας νερό στο όνομα εκείνων που τη σέρνουν προς τα κάτω.

Επίλογος

Γι’ αυτό και λέμε:
Αξιολόγηση; Ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω.
Όχι από ιδεολογική εμμονή ή τεμπελιά,
αλλά γιατί δεν δεχόμαστε να παίξουμε σε ένα στημένο παιχνίδι που τιμωρεί το δίκαιο και επιβραβεύει το άδικο.

Μέχρι να αλλάξει το σύστημα, εμείς θα θυμίζουμε περιπτώσεις σαν αυτή της Παρασκευής Τυχεροπούλου.
Όχι για να κλάψουμε πάνω από τις στάχτες.
Αλλά για να κρατήσουμε τη φωτιά των αξιών αναμμένη.

Επαναστάτες ,εκ του ασφαλούς – και εκτός ευθύνης

 

 Όταν οι «διανοούμενοι της σύνταξης» μιλούν για το κράτος… που τους πλήρωνε μια ζωή.

Είναι σχεδόν κανόνας στην Ελλάδα: όσο κάποιος υπηρετεί μέσα στο κράτος — ως καθηγητής, στρατιωτικός, πρέσβης ή ανώτερος δημόσιος λειτουργός — σιωπά ή μιλά προσεκτικά.

Όταν όμως κατοχυρώσει τον τελευταίο μισθό και εξασφαλίσει τη σύνταξη, ξαφνικά θυμάται να γίνει αυστηρός κριτής του ίδιου του συστήματος που τον ανέδειξε.

Μιλά για δημοκρατία, για παιδεία, για παρακμή, για το «πού πάει η Ελλάδα» — και μιλά εκ του ασφαλούς. Από τον καναπέ του, με θέα το βουνό ή τη θάλασσα και τη σιγουριά της καταβολής κάθε πρώτου του μήνα.

  «Είμαστε επιστήμονες», λένε.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι σπούδασαν και γνωρίζουν το αντικείμενό τους.

Όμως πού ήταν όταν δίδασκαν έτοιμη ύλη από το Υπουργείο Παιδείας; Όταν η σχολική ζωή βασιζόταν σε «δελτία καθηκόντων», σε επιδόματα και εγκυκλίους — και όχι σε έμπνευση ή πρωτοβουλία;

Πού ήταν όταν η εκπαίδευση μεταφερόταν στα φροντιστήρια, κι ο μαθητής στη δημόσια τάξη μάθαινε απλώς «ό,τι προβλέπεται»;

Δεν είναι το πρόβλημα ότι μιλούν σήμερα — είναι ότι δεν μίλησαν όταν έπρεπε. Τώρα, αφού όλα έχουν τελειώσει, κάνουν κριτική σε ένα σύστημα που τους πλήρωσε, τους στήριξε, και δεν τόλμησαν να αλλάξουν.

  Όχι όλοι στο ίδιο καλάθι

Ασφαλώς και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Υπάρχουν πρώην πρέσβεις, καθηγητές και ανώτατοι που λένε αλήθειες, με μεστό τόνο, χωρίς πικρία ή ιδεοληψία. Αυτοί αξίζουν σεβασμό και ακρόαση.

Όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι πολλοί άλλοι ήταν — και παραμένουν — ανενεργοί στα κοινά.

Ακόμα και σε έναν απλό σύλλογο ενός χωριού, θα μπορούσαν να προσφέρουν: να αναλάβουν θέσεις γραμματέων, να στηρίξουν δράσεις, να δώσουν την εμπειρία τους.

Κι όμως, ούτε αυτό δεν κάνουν.

Και όταν εκλέγονται αιρετοί σε Δήμους, Περιφέρειες, Επιτροπές, η ευθυνοφοβία κυριαρχεί.

Περιμένουν «να έρθει η στιγμή» ή «να δοθεί η εντολή».

Μα η κοινωνία δεν αλλάζει με εντολές — αλλά με ευθύνη.

  Και οι πολίτες;

Οι άνθρωποι της αγοράς, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι εργαζόμενοι χωρίς μονιμότητα, ζουν τον αγώνα καθημερινά:

Πληρώνουν ΕΦΚΑ, ΦΠΑ, ρεύμα, φόρους, χωρίς σιγουριά.

Δεν μιλούν για να φανούν. Μιλούν επειδή ζουν την πραγματικότητα στο πετσί τους.

Αυτοί είναι οι ζωντανοί πολίτες — και ο λόγος τους αξίζει να ακούγεται.

   Συμπέρασμα:

Η κριτική είναι θεμιτή.

Αλλά για να έχει αξία, πρέπει να συνοδεύεται από πράξη, συνέπεια και παρουσία.

Όχι απλώς από τον τίτλο "επιστήμονας" και μια συνταξιοδοτική ομπρέλα.

  Ο τόπος αλλάζει όταν μιλά αυτός που πράττει — όχι αυτός που αδρανούσε.

🇬🇷 Η Γαλάζια Σημαία στη Λεπτοκαρυά: Μια επιτυχία που χρειάζεται συνείδηση

 

 Όταν αναγνωρίζουμε το σωστό, αλλά και θυμόμαστε ότι η ευθύνη δεν σταματά στην τελετή

Η έπαρση της Γαλάζιας Σημαίας στην παραλία της Λεπτοκαρυάς είναι ένα γεγονός θετικό και συμβολικό. Δείχνει ότι ο τόπος καταβάλλει προσπάθεια, ότι κάποια βασικά κριτήρια πληρούνται, ότι υπάρχει μια διάθεση βελτίωσης και οργάνωσης.

   Η καθαριότητα, η ποιότητα των νερών, η πρόσβαση, η ασφάλεια, η πληροφόρηση και η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση είναι προϋποθέσεις της Γαλάζιας Σημαίας – και καλό είναι να τα ξέρουμε και να τα ζητάμε όλοι μας

   Δεν είμαστε απέναντι στο σωστό

Ως πολίτες, οφείλουμε να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε αρνητικοί σε ό,τι καλό γίνεται στον τόπο, είτε αυτό προέρχεται από τη Δημοτική Αρχή, είτε από το Τοπικό Συμβούλιο, είτε από ιδιώτες και συλλογικές προσπάθειες.

Η κριτική δεν σημαίνει αντίθεση – μπορεί να είναι δημιουργική. Και όταν κάτι αξίζει, αξίζει και να το πούμε.

  Η πρόκληση είναι στην καθημερινότητα

Η πρόκληση όμως βρίσκεται όχι μόνο στα τυπικά, αλλά στην πράξη:

Ο πεζός στην παραλία της Λεπτοκαρυάς εξακολουθεί να αντιμετωπίζει προβλήματα ασφάλειας και προσβασιμότητας.

Όσες διαγραμμίσεις κι αν γίνουν, τις ώρες αιχμής, αυτοκίνητα, μηχανάκια, πατίνια, ποδήλατα και πεζοί κινούνται άναρχα, δημιουργώντας επικίνδυνες καταστάσεις.

Και όμως, ο έλεγχος είναι δυνατός, και η αλλαγή γίνεται με μικρά αλλά σταθερά βήματα.

  Το τουριστικό τρενάκι – μια νότα χαράς και προβολής

Αντίθετα, το τουριστικό τρενάκι, με σεβασμό στους κανόνες, προσφέρει χαρά, αναψυχή και δωρεάν διαφήμιση για την περιοχή.

Τουρίστες γελούν, βιντεοσκοπούν, μοιράζονται εικόνες από τη Λεπτοκαρυά — και αυτές οι στιγμές είναι το καλύτερο μάρκετινγκ.

Καμία σύγκριση με ορισμένους που απλώς περνούν με ταχύτητα,και θόρυβο, για να πουν “κι εγώ εδώ είμαι” χωρίς προσφορά.

  Και οι πολίτες έχουν φωνή

Η ευθύνη δεν είναι μόνο της Δημοτικής Αρχής. Είναι και των πολιτών.

Για να γίνει κάτι καλύτερο, χρειάζεται συνεργασία – όχι σιωπή, όχι φόβος, όχι ευθυνοφοβία.

Κι αν δεν αναλαμβάνουν κάποιοι ενεργοί ρόλο ούτε σε έναν τοπικό σύλλογο σε ένα χωριό, πώς περιμένουμε να αλλάξει κάτι μεγαλύτερο;

    Συμπέρασμα:

Η Γαλάζια Σημαία είναι κατόρθωμα.

Αλλά χρειάζεται συνέπεια, συμμετοχή και αλήθεια – για να μη μείνει απλώς… πανί στον ιστό.

   Μπράβο σε όσους δούλεψαν για την έπαρση, μπράβο και σε όσους προσπαθούν να διατηρούν την αξία της στην πράξη.

  Ας συνεχίσουμε έτσι, όχι μόνο για τη σημαία, αλλά για τον τόπο μας.