Ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε πράξεις, όχι λόγια);

 

Μετά από όλα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στην ελληνική Δημοκρατία — το κλείσιμο των ΕΛΤΑ στη Λεπτοκαρυά, το Λιτόχωρο και τον Πλαταμώνα, τις διαμαρτυρίες των πολιτών, και τώρα τη δημιουργία νέων κομμάτων από τους ίδιους παλιούς πολιτικούς — γίνεται φανερό ότι τίποτα δεν αλλάζει.

Ζούμε σε μια χώρα όπου η ιστορία επαναλαμβάνεται με διαφορετικά πρόσωπα, αλλά την ίδια νοοτροπία. Οι πολίτες διαμαρτύρονται, αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα μένει το ίδιο: υποβάθμιση των υπηρεσιών, εγκατάλειψη της περιφέρειας, και μια Πολιτεία που απομακρύνεται από την κοινωνία.

Όσο δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι —ως κοινωνία και ως πολίτες—, όσο ανεχόμαστε τα ίδια λάθη και τις ίδιες υποσχέσεις, θα ζούμε ξανά και ξανά την ίδια απογοήτευση. 

 Ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε πράξεις, όχι λόγια); 

Το κλείσιμο των ΕΛΤΑ στη Λεπτοκαρυά και το Λιτόχωρο

  

Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε μεγάλη αναστάτωση για το ενδεχόμενο κλεισίματος των καταστημάτων ΕΛΤΑ στη Λεπτοκαρυά και το Λιτόχωρο. Για πολλούς η είδηση προκαλεί έκπληξη – για όσους όμως παρακολουθούμε τις εξελίξεις, δεν είναι κάτι απρόσμενο.

Η τεχνολογία, η ψηφιοποίηση και πλέον η τεχνητή νοημοσύνη αλλάζουν ραγδαία τον τρόπο ζωής και συναλλαγών παγκοσμίως. Οι τράπεζες, τα ταχυδρομεία και οι δημόσιες υπηρεσίες προσαρμόζονται σ’ ένα νέο μοντέλο, όπου τα φυσικά καταστήματα μειώνονται και οι ηλεκτρονικές υπηρεσίες κυριαρχούν.

Το δύσκολο είναι η μετάβαση. Πολλοί συμπολίτες μας, ιδιαίτερα μεγαλύτερης ηλικίας, δυσκολεύονται να προσαρμοστούν. Η Πολιτεία και οι φορείς οφείλουν να εξασφαλίσουν ότι η πρόοδος δε θα σημαίνει αποκλεισμό για κανέναν.

Η τεχνολογία πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο, όχι να τον αφήνει πίσω.

ΟΧΙ

 Του Κωνσταντίνου Σ. Γιάντσιου 

Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι απλώς μια ημερομηνία – είναι σύμβολο ψυχής, ενότητας και ανδρείας. Τότε που ένα μικρό έθνος στάθηκε όρθιο απέναντι σε αυτοκρατορίες και είπε "ΟΧΙ" όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλη την ελεύθερη ανθρωπότητα.

Οι Έλληνες του ’40 πολέμησαν με πίστη, φιλότιμο και αυταπάρνηση, γράφοντας σελίδες δόξας στα βουνά της Πίνδου και στα οχυρά του Μεταξά.

Ο αγώνας αυτός δεν ήταν απλώς στρατιωτικός – ήταν αγώνας ψυχής και αξιών.

  Ωστόσο, αν είχαν ακουστεί  τότε οι στρατηγικές θέσεις του Μεταξά για την άμυνα στον Αξιό, από την Αγγλία, η ιστορία ίσως να είχε γραφτεί αλλιώς.

Δυστυχώς, σήμερα κάποιοι προσπαθούν να υποβαθμίσουν ή να ξεχάσουν εκείνη την εθνική προσπάθεια. Όμως, η μνήμη τών ( παππούδων μου ) και εκείνων που στάθηκαν στο χιόνι, στα βουνά και στα οχυρά για να μην περάσει ο φασισμός, παραμένει ιερή.

Η 28η Οκτωβρίου μάς θυμίζει πως, όταν οι Έλληνες ενώνονται, κανένας εχθρός δεν μπορεί να τους λυγίσει.

  Δόξα και τιμή στους ήρωες του '40.

Κραγκούγεβατς, Οκτώβριος 1941 — Μια πληγή που δεν κλείνει

 

Σαν σήμερα, τον Οκτώβριο του 1941, στο Κραγκούγεβατς της Σερβίας, οι Ναζί εκτέλεσαν περισσότερους από 2.700 άμαχους — άνδρες, δασκάλους, ιερείς και μαθητές ακόμη και 15 ετών.

Ήταν τα αντίποινα για επιθέσεις ανταρτών· 100 Σέρβοι για κάθε Γερμανό στρατιώτη που έχανε τη ζωή του.

Οι μαθητές οδηγήθηκαν στην εκτέλεση με τα βιβλία στα χέρια, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο.

Ανάμεσά τους, η φωνή του ποιητή Desanka Maksimović αντηχεί ακόμη:

  “Δεν θα αφήσω να σβήσει το χαμόγελο απ’ τα χείλη μου,

κι ας με στήσουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.”

 Η σφαγή του Κραγκούγεβατς δεν είναι απλώς σελίδα ιστορίας·

είναι προειδοποίηση για το πού μπορεί να οδηγήσει ο φανατισμός και το μίσος.

  Αιώνια μνήμη στα παιδιά και στους αθώους που θυσιάστηκαν εκείνες τις μέρες.

Να μην ξεχαστεί ποτέ.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ

Στάθηκα σήμερα μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο Λάρισας.Εκεί,  έξω από την είσοδο, είναι ο κατάλογος με τα ονόματα των νέων ανθρώπων που χάθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα.

  ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ!!!!!!!!!!

Η φράση αυτή δεν χρειάζεται σχόλιο… μόνο σιωπή, δέος και μνήμη.

    Ας μην ξεχάσουμε ποτέ!!!

Στο Ναύπλιο του 1831 , οι φατρίες είχαν ριζώσει βαθιά.

  Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Οι Άνθρωποι που πλούτισαν από τον εμφύλιο και τα δάνεια, αγόρασαν φθηνά χωράφια με την προσδοκία ότι η πόλη θα μείνει για πάντα πρωτεύουσα. Στα καπηλειά και στα κονάκια μιλούσαν για τις “μεγάλες προοπτικές” της αγοράς γης· κάθε οικόπεδο θα γινόταν χρυσάφι, κάθε σπιθαμή θα απέφερε κέρδος.

Μα ο Καποδίστριας είχε άλλη σκέψη. Έβλεπε πέρα από τις φατρίες, τους τοπικισμούς και τα συμφέροντα. Στα χαρτιά του ωρίμαζε το διάταγμα: η Αθήνα, σύμβολο του αρχαίου ελληνισμού, θα γινόταν πρωτεύουσα. Ήξερε ότι θα ξεσήκωνε θύελλα, γι’ αυτό το κρατούσε μυστικό, εμπιστευόμενο μόνο στον αδελφό του, τον Αυγουστίνο. Εκείνος, βασανισμένος από το βάρος του μυστικού, το εξομολογήθηκε στον πνευματικό του. Και από εκεί, σαν σπίθα σε ξερόχορτο, η είδηση έφτασε στα αυτιά εκείνων που ένιωθαν να καταρρέει το όνειρό τους για πλούτο.

Οι αντιδράσεις ήταν άγριες. Το Ναύπλιο έβραζε. «Μας ξεπουλάει! Μας στερεί τον πλούτο που δικαιούμαστε!» έλεγαν πίσω από κλειστές πόρτες. Δεν ήθελαν να ακούσουν για συμβολισμούς, για μέλλον, για το όραμα ενός νέου ελληνικού κράτους. Ήθελαν τα κέρδη τους. Και το μίσος γινόταν όλο και πιο βαθύ.

Ο Κυβερνήτης προχωρούσε ατάραχος, με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο. Δεν υπέκυψε σε καμία συναλλαγή, δεν πρόσφερε ανταλλάγματα. Έτσι, το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα, οι σφαίρες και το μαχαίρι έβαλαν τέλος στη ζωή του.

Η Αθήνα, χρόνια αργότερα, θα γινόταν πράγματι πρωτεύουσα, όπως το είχε οραματιστεί. Μα το τίμημα ήταν βαρύ: το αίμα του Καποδίστρια, του ανθρώπου που προσπάθησε να θεμελιώσει κράτος εκεί όπου υπήρχαν μόνο φατρίες. Και συνεχίζουν!!!

Από τον Παύλο Μελά ως τη Συμφωνία των Πρεσπών – μια αθέατη συνέχεια

 

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Η ταινία «Παύλος Μελάς» με πρωταγωνιστή τον Λάκη Κομνηνό ξεκίνησε το 1968 και ολοκληρώθηκε το 1973, ύστερα από χρόνια έρευνας, προετοιμασίας και δυσκολιών. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν προβλήθηκε όπως της άξιζε, ούτε έτυχε της αναγνώρισης που θα έπρεπε για ένα έργο αφιερωμένο σε έναν ήρωα της Μακεδονίας.

Η παραγωγή της συνάντησε εμπόδια, λογοκρισίες και πολιτικά “φρένα”, ακόμα και μετά τη μεταπολίτευση — γεγονός που εγείρει το ερώτημα: γιατί ένα έργο αφιερωμένο στον Παύλο Μελά, τον αγωνιστή της ελληνικής ψυχής στη Μακεδονία, να θεωρείται «επικίνδυνο» ή «ανεπιθύμητο»;

Ίσως η απάντηση δεν βρίσκεται τόσο στην εποχή της δικτατορίας, όσο στη διαχρονική πορεία που ακολούθησε η μεταπολίτευση. Από τότε μέχρι σήμερα, βήμα-βήμα, μεθοδικά και συχνά αθόρυβα, οικοδομήθηκε ένα κλίμα αποδυνάμωσης της εθνικής συνείδησης. Ό,τι κάποτε ήταν ιερό και αδιαπραγμάτευτο —όπως η έννοια της Μακεδονίας— έγινε σταδιακά αντικείμενο πολιτικού συμβιβασμού.

Η Συμφωνία των Πρεσπών αποτέλεσε την κορύφωση αυτής της πορείας. Ένας κύκλος που άνοιξε με τη φίμωση κάθε έργου, λόγου ή φωνής που θύμιζε το πραγματικό ελληνικό αίμα του Μακεδονικού Αγώνα, έκλεισε με την παραχώρηση του ίδιου του ονόματος «Μακεδονία».

Και έτσι, όσα κάποτε θεωρούνταν επικίνδυνα να ειπωθούν σε μια ταινία, έγιναν τελικά πράξη μέσα από μια υπογραφή, ωστόσο ότι κερδίζετε με αίμα, δεν το σβήνει μια υπογραφή. 

Η ιστορία του Παύλου Μελά όμως δεν τελειώνει ποτέ. Είναι η μνήμη που επιμένει.

Και ίσως σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να ξαναδούμε εκείνη την ταινία — όχι μόνο ως κινηματογραφικό έργο, αλλά ως σύμβολο της αντίστασης απέναντι στη λήθη.

Πριν στείλουμε στρατό στην Ουκρανία, ας θυμηθούμε την Κύπρο

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

 Η Ιστορία μάς διδάσκει πως οι λαοί που ξεχνούν τις δικές τους πληγές, δεν έχουν τη δύναμη να επουλώσουν ούτε των άλλων. 

   Ζούμε σε μια εποχή που οι ισχυροί σχεδιάζουν και οι λαοί πληρώνουν το τίμημα. Κάθε φορά που ξεσπά ένας πόλεμος, βλέπουμε μια Ευρώπη να “ανησυχεί” και να μιλά για ενότητα, αλλά η ενότητα αυτή σταματά πάντα εκεί όπου αρχίζουν τα εθνικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων.

Αναρωτιέμαι λοιπόν — γιατί να στείλω στρατό στην Ουκρανία; Γιατί να υποστηρίξω ακτιβιστές στην Παλαιστίνη; Γιατί να γίνω μέρος του προβλήματος άλλων δυνάμεων, όταν η δική μου πατρίδα παραμένει πληγωμένη, απειλούμενη και ανολοκλήρωτη;

Η Ελλάδα ζει επί δεκαετίες με το casus belli της Τουρκίας, με παραβιάσεις, γκρίζες ζώνες, κατοχή της Κύπρου — ευρωπαϊκού εδάφους — και με συνεχή αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Πόσες φορές άραγε η Ευρωπαϊκή Ένωση ή το ΝΑΤΟ στάθηκαν στο πλευρό μας με την ίδια ευαισθησία που δείχνουν για άλλους;

Αντί να λύνουμε τα δικά μας ζητήματα, μπαίνουμε στις συγκρούσεις των άλλων, ως θεατές ή ως πιόνια, στο όνομα μιας “συλλογικής ασφάλειας” που ποτέ δεν λειτούργησε για την Ελλάδα. Και στο εσωτερικό μας, αντί να στηρίζουμε την ιστορική μας μνήμη και τα δίκαιά μας, πολλοί προτιμούν να υιοθετούν ξένες ρητορικές, ξένες σημαίες, ξένες ευαισθησίες.

Δεν είναι ότι δεν νοιαζόμαστε για τους λαούς που υποφέρουν — ο Έλληνας είναι πάντοτε άνθρωπος της συμπόνιας. Όμως δεν μπορώ να δεχθώ ότι πρέπει να υπερασπίζομαι τους άλλους, όταν κανείς δεν υπερασπίζεται εμάς.

Η Ελλάδα έχει ανοιχτές πληγές — και όσο αυτές μένουν αθεράπευτες, καμία ξένη “σταυροφορία” δεν έχει νόημα.

Γιατί για μένα, δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες. Υπάρχουν μόνο κατεχόμενα.