 | |
Δημήτρης Τριαντακωνσταντής / Συντάκτης  | |
Η απειλή του
θανάτου έρχεται να δώσει νόημα στη ζωή. Όχι επειδή «ο φόβος φυλάει τα έρημα» αλλά διότι το τέλος δεν περιορίζεται στον χρόνο. Κάθε στιγμή είναι μια αρχή και ένα τέλος και κάθε τέλος ακολουθείται από μια νέα αρχή. Αν συνειδητοποιούσαμε την θέση μας στο χρόνο, δεν θα είχαμε καιρό για μιζέριες και κακίες. Απλά θα αγαπούσαμε γιατί μόνο η αγάπη διατηρεί την αιωνιότητα στον αιώνα. Δεν ξέρω αν θα υπήρχε λόγος για μια αιωνιότητα γεμάτη μίσος. Δεν θα υπήρχε τότε νόημα ύπαρξης.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την περίπτωση ενός συναδέλφου που μας έλεγε πόσο «ωραία»
πέθανε ο πατέρας του! «Την έζησα τη ζωή, τη χόρτασα, δεν θέλω άλλο να ζήσω» ήταν τα τελευταία λόγια του. Λόγια που βγαίνουν από έναν άνθρωπο που φαίνεται ότι αγάπησε πολύ. Που δεν στερήθηκε τα αισθήματά του. Που έζησε τις πίκρες αλλά τις γέμισε με φως. Που του έμεινε μόνο η ομορφιά της ζωής. Άνθρωπος σίγουρα που άγγιξε την αιωνιότητα όπως αυτή μας θέλει, σε αντίθεση με τον άφρονα πλούσιο της παραβολής που η μόνη του έννοια ήταν να αναπαυτεί, να φάει, να πιει και να ευφρανθεί.
Στην καθημερινότητά μας, σαρκώνουμε πολλές φορές τον άφρονα πλούσιο. Ταυτιζόμαστε
μαζί του όταν μας ενδιαφέρει πως θα συγκεντρώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα για την καλοπέρασή μας χωρίς να μπορούμε να τα μοιραζόμαστε και να τα χαιρόμαστε με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Από την άλλη, εμείς οι νέοι ενδιαφερόμαστε πώς να απομυζήσουμε από τον άλλον ότι μπορεί να μας προσφέρει, δόξα, χρήμα, ηδονή, χωρίς να δίνουμε την καρδιά μας σ’ αυτό που κάνουμε. Και συνέχεια παραπονιόμαστε ότι μας λείπει κάτι, ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Μα η ευτυχία περνάει πρώτα από την καρδιά. Όσο λειτουργούμε μακριά απ’ αυτή, τόσο ένα κενό θα πλημμυρίζει την ύπαρξή μας. Κι όπως τώρα, έτσι και στον μέλλοντα αιώνα, θα προσπαθούμε να συνδεθούμε με κάτι δικό μας, με ότι αγαπήσαμε. Τραγικό φαντάζει να μην μπορούμε να ενωθούμε και να κοινωνήσουμε με πράγματα κι ανθρώπους διότι δεν τους αγαπήσαμε από τα βάθη της καρδιάς μας παρά μόνο κοιτάξαμε πως θα ωφεληθούμε από τη σχέση μας μαζί τους.
Ο άφρων πλούσιος και ο καθένας μας κρίνεται στη στάση που αντιμετωπίζει τους άλλους
ανθρώπους. Μπορεί η ζωή να μας δίνει πολλά(«ευφόρησεν η χώρα») που αυτό δείχνει την εργατικότητά μας που είναι πολύ επιθυμητή. Αυτά όμως τα αγαθά πόσο συμβάλλουν στην ευτυχία μας; Πως τα χρησιμοποιούμε για να έρθουμε κοντά με τους άλλους ανθρώπους; Αν αυτά μας διώχνουν μακριά από το πλησίον, όταν μας κάνουν σκληρότερους, σκεπτόμενοι μόνο τον εαυτό μας τότε σίγουρα δεν επιτελούν τον σκοπό για τον οποίο μας δόθηκαν.
Ας χρησιμοποιήσουμε ότι μας πρόσφερε η φύση και ας της ανταποδώσουμε την ευγνωμοσύνη
μας κάνοντάς το, το μέσο που θα μας οδηγήσει πιο κοντά στους άλλους, στον Άλλον. Όσο κι αν υποστηρίζουμε ότι αγαπάμε τους δικούς μας ανθρώπους και γενικότερα τον πλησίον, τα έργα μας δεν το αποδεικνύουν πάντοτε. Ας γίνουμε φορείς της χάριτος που θέλει να μην στερούμαστε απ’ τη πηγή της ζωής. Από εκεί που αντλείται η ελπίδα ότι υπάρχει ευτυχία όταν αφήσουμε την καρδιά μας να χτυπήσει ελεύθερα, μακριά από τις έννοιες της λογικής και του συμφέροντος. Τότε ο θάνατος δεν θα αποτελεί απειλή, αλλά θα αποτελεί υπενθύμιση της πραγματικής διάστασης της ζωής. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου