Γιορτή Ελιάς

 

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Η ελιά δεν είναι απλώς ένα δέντρο. Είναι σύμβολο.

Στην αρχαία Ελλάδα ήταν το ιερό δέντρο της θεάς Αθηνάς, το δώρο που χάρισε στους Αθηναίους και έγινε σύμβολο σοφίας, ειρήνης και πολιτισμού.

Στον χριστιανισμό, ο κλάδος της ελιάς έγινε σημείο ευλογίας και συμφιλίωσης — από την Κιβωτό του Νώε μέχρι την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα.

Δύο κόσμοι, αρχαίος και χριστιανικός, συναντιούνται σε έναν καρπό που μεγάλωσε γενιές και σημάδεψε την ιστορία του τόπου μας.

Γι’ αυτό η “Γιορτή Ελιάς” δεν είναι μια απλή εκδήλωση.

Είναι μνήμη, παράδοση, συνέχεια.

Είναι τιμή στην ελληνική γη, στην πίστη, στη σοφία και στην ειρήνη που συμβολίζει η ελιά εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Την Κυριακή 23 Νοεμβρίου, η Λεπτοκαρυά γιορτάζει αυτόν τον διαχρονικό συμβολισμό με μουσική, τραγούδι και ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο.

Αυτές οι στιγμές κρατούν την κοινότητα ενωμένη και τον πολιτισμό ζωντανό.

Το κράτος κατά όνομα!

 Δεν έχουμε κράτος στην ουσία∙ έχουμε κράτος μόνο κατ’ όνομα. Το ίδιο και η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η παιδεία, η υγεία. Όλα στα χαρτιά, όχι στην πράξη.

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Το μόνο πραγματικό “πυρηνικό όπλο” της Ελλάδας ήταν, είναι και θα είναι ο ελληνικός πολιτισμός. Το παράδοξο; Στο εξωτερικό τον αξιοποιούν πολύ πιο συστηματικά από εμάς. Μουσεία σε όλο τον κόσμο χτίζουν οικονομίες πάνω στα ελληνικά εκθέματα. Στην Ελλάδα, συχνά ούτε καν γνωρίζουμε τι έχουμε.

Αν ρωτήσεις σήμερα το πολιτικό σύστημα ποια είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας, θα πουν “ο τουρισμός”. Ξεχνούν όμως ότι πριν το 1980 είχαμε πραγματική παραγωγή: βιομηχανίες, εργοστάσια, εξαγωγές σε Αφρική και Ανατολή. Όλα αυτά έκλεισαν συστηματικά, χωρίς στρατηγική, χωρίς όραμα.

Κι ενώ εμείς απαξιώνουμε τον δικό μας πολιτισμό, η Τουρκία – που στερείται δημοκρατίας – αξιοποιεί ελληνικά μνημεία μέσα στα σύνορά της καλύτερα από εμάς. Μουσεία, προβολή, επενδύσεις. Εδώ ακόμη συζητάμε “αν έχει αξία”.

Αν θέλουμε η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της, πρέπει να καταλάβουμε ότι ο πολιτισμός δεν είναι παρελθόν – είναι μέλλον. Είναι η δύναμή μας, η ταυτότητά μας, το πλεονέκτημά μας. Κι αν δεν το αξιοποιήσουμε εμείς, θα το κάνουν άλλοι. Ήδη το κάνουν.

Τα ΕΛΤΑ και η μνήμη του Ιωάννη Καποδίστρια

 

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Η απόφαση να κλείσουν πάνω από διακόσια καταστήματα των Ελληνικών Ταχυδρομείων δεν είναι απλώς μια διοικητική πράξη ή μια τεχνική ρύθμιση κόστους. Αγγίζει βαθιά τον κορμό της ιστορίας και της κοινωνίας μας. Διότι τα ταχυδρομεία, στην Ελλάδα, δεν τα ίδρυσε κάποιος τεχνοκράτης ή επενδυτής· τα ίδρυσε ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος Κυβερνήτης του ελληνικού κράτους, το 1828.

Με την ίδρυση της Γενικής Ταχυδρομικής Διεύθυνσης, ο Καποδίστριας δεν δημιούργησε απλώς ένα δίκτυο αλληλογραφίας· δημιούργησε έναν μηχανισμό επικοινωνίας, συνοχής και ενότητας για ένα έθνος που μόλις είχε σταθεί στα πόδια του. Ήταν μια πράξη βαθιάς διορατικότητας και κοινωνικής μέριμνας.

Και σήμερα, σχεδόν δύο αιώνες μετά, την ώρα που η κοινωνία μας γερνάει και η ύπαιθρος ερημώνει, επιλέγουμε να αποσύρουμε αυτήν ακριβώς τη σύνδεση — να απομονώσουμε τους ηλικιωμένους, τους ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση σε ψηφιακές υπηρεσίες, τους πολίτες των απομακρυσμένων περιοχών. Είναι σαν να ξαναδολοφονούμε, συμβολικά, το έργο του Καποδίστρια. Μπορεί να έπεσε νεκρός το 1831, όμως το όραμά του για ένα κράτος που υπηρετεί όλους τους πολίτες παραμένει ζωντανό — ή τουλάχιστον θα έπρεπε.

Δεν μπορεί τέτοιες αποφάσεις να λαμβάνονται από το Υπερταμείο ή το ΤΑΙΠΕΔ, μακριά από τη λαϊκή βούληση και τη δημοκρατική διαδικασία. Εφόσον, όπως δηλώνουν, η χώρα απο το 2022 δεν βρίσκεται πλέον υπό επιτροπεία, οφείλουμε να απαιτήσουμε οι κρίσιμες αποφάσεις να επιστρέψουν στη Βουλή. Είναι ζήτημα δημοκρατίας, αξιοπρέπειας και ιστορικής συνέπειας.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από λεπτές, ευαίσθητες, ανθρώπινες αποφάσεις. Όχι από ψυχρούς αριθμούς. Αν θέλουμε πραγματικά να τιμήσουμε τον Καποδίστρια, ας προστατεύσουμε τα ταχυδρομεία που εκείνος δημιούργησε — και μαζί τους, την ψυχή της επικοινωνίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης που στήριξε το ελληνικό κράτος στα πρώτα του βήματα.

Από τη γκρίνια στις προτάσεις

 

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Έχουμε επισημάνει όλες τις πτυχές του ζητήματος και δημοσιεύσαμε το θέμα με το λουκέτο στα ΕΛΤΑ.

Ωστόσο, παρατηρώ στα σχόλια και στις αντιδράσεις πολλών πολιτών μόνο θυμό και διαμαρτυρία, χωρίς καμία πρόταση.

Οι περισσότεροι φαίνεται να αιφνιδιάστηκαν, σαν να μην κατάλαβαν τι πραγματικά συμβαίνει — ενώ το πρόβλημα έχει βαθύτερες ρίζες.

Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά δεν ήρθαν “απότομα”.

Η τεχνολογική μετάβαση, οι μνημονιακές δεσμεύσεις, η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και η λογική του “κόστους” μάς οδήγησαν εδώ.

Κλείνουν ταχυδρομεία, τράπεζες, υποκαταστήματα ΔΕΚΟ, όχι επειδή δεν τα χρειάζεται ο κόσμος, αλλά επειδή κάποτε αποφασίστηκε ότι “όλα γίνονται ηλεκτρονικά” και “πρέπει να μειωθεί το κράτος”.

Και ενώ οι βουλευτές και οι δήμαρχοι στέλνουν επιστολές στην κυβέρνηση, και η αντιπολίτευση απαντά με δικές της επιστολές και δηλώσεις, κανείς δεν παρουσιάζει πραγματικές προτάσεις:

Πώς θα βγούμε από τον φαύλο κύκλο του χρέους;

Πώς θα στηριχθεί η περιφέρεια με σύγχρονες αλλά προσβάσιμες υπηρεσίες;

Πώς θα διατηρήσουμε κοινωνική συνοχή σε μια εποχή ψηφιακής απομόνωσης;

Χωρίς σοβαρό σχεδιασμό και υπεύθυνες προτάσεις, η Ελλάδα θα συνεχίσει να “αντιδρά” αντί να “σχεδιάζει”.

Το αποτέλεσμα; Μόνο γκρίνια και ανακύκλωση ευθυνών.

Ήρθε η ώρα να περάσουμε από τη διαμαρτυρία στη συμμετοχή.

Να ζητάμε όχι απλώς “να μην κλείσει κάτι”, αλλά πώς θα σταθεί στα πόδια του.

Αλλιώς, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε “λουκέτα” — όχι μόνο στις υπηρεσίες, αλλά και στις ελπίδες μας.