Περί της Σοφίας

Κατά τον Πλάτωνα η Σοφία θεωρείται ως η ύψιστη

 αρετή. Στο σύγγραμα Πολιτεία, καθώς και στο 

διάλογο Ευθύδημος υπάρχει η αναφορά στη Σοφία

 τεκμαιρόμενη ως η ύψιστη αρετή καθώς επίσης και

 οι Προτροπές του Σωκράτη για την άσκηση της

 αρετής. 

Επίσης ο Μαρσίλιο Φιτσίνο στις επιστολές του

 προς το Μεγάλο Μέδικο - τον Λορέντζο τον 

Μεγαλοπρεπή αναφέρεται εκτενώς σ' αυτήν: 

Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να δρουν ορθά για το καλό, που είναι το "ευ-ζην". 

Αλλά ζούνε καλά μόνo όταν είναι προικισμένοι με όσο το δυνατόν περισσότερα 

αγαθά. 
Λέγεται ότι τα αγαθά αυτά είναι πλούτος, υγεία, ομορφιά, σθένος, ευγενική 

καταγωγή, τιμές, δύναμη, φρονιμάδα, καθώς και δικαιοσύνη, γενναιότητα και 

σωφροσύνη- και, πάνω απ' όλα, σοφία, η οποία πράγματι συμπεριλαμβάνει 

την όλη ουσία της ευτυχίας. Διότι η ευτυχία συνίσταται στη επιτυχημένη 

πραγμάτωση ενός επιθυμητού σκοπού: η δε σοφία το επιτυγχάνει αυτό σε κάθε 

δραστηριότητα.

Έτσι οι επιδέξιοι αυλητές παίζουν με τον καλύτερο τρόπο τη φλογέρα τους, ενώ 

οι διαβασμένοι φιλόλογοι καταλαβαίνουν καλύτερα ό,τι σχετίζεται με το γράψιμο

 και την ομιλία. Οι γνωστικοί καπετάνιοι φθάνουν στο λιμάνι του ταξιδιού τους 

ασφαλέστερα και νωρίτερα από όλους, ενώ ο γνωστικός στρατηγός διεξάγει τον

 πόλεμο με τον λιγότερο δυνατό κίνδυνο. Είναι επίσης ο σοφός γιατρός που θα

 μπορέσει καλύτερα να επαναφέρει την υγεία στον οργανισμό. 

Έτσι με όλη τη δύναμή της η σοφία μας δίνει κυριαρχία σε κάθε ανθρώπινη 

δραστηριότητα σύμφωνα με την επιθυμία μας. Η σοφία δεν ταλαντεύεται ούτε

 λοξοδρομεί: αλλοιώς αληθινά, δεν θα ήταν σοφία. Αφού λοιπόν η σοφία είναι η 

αιτία της επίτευξης του σκοπού, εξανάγκης είναι παντοδύναμη σε σχέση και με την

 ευτυχία. Λέγεται επίσης ότι ευτυχισμένοι είναι μόνο όσοι έχουν προικισθεί με 

πολλά χαρίσματα. Αλλά δεν θα είναι ευτυχισμένοι προτού ωφεληθούν από εκείνα, 

και δεν θα ωφεληθούν ποτέ, εκτός αν τα χρησιμοποιήσουν. (περισσότερα)Επίσης ο Έρασμος αναφέρεται στην Υπέρτατη Σοφία χρησιμοποιώντας τον όρο 

Υπέρτατο Αγαθό: 

Τέτοια ευτυχία, βέβαια, δεν ολοκληρώνεται παρά από τη στιγμή που οι ψυχές θα

 ξαναβρούν τα πρώτα τους κορμιά και φτάσουν έτσι μαζί στην αιώνια ζωή. Αφού 

όμως η ζωή ολόκληρη των ευλαβικών ανθρώπων δεν είναι άλλο από μελέτη της

 αιώνιας ζωής, και σάμπως η σκιά της, τους τυχαίνει να γευτούν απο πρίν καμιά 

γουλιά ή να μυριστούν την ευωδιά της. Δεν είναι ίσως παρά μια τοσοδούτσικη 

σταγόνα πλάι στην αστείρευτη βρύση της αιώνιας ευτυχίας, κι όμως ξεπερνάει

 όλες τις ηδονές της γης, ακόμη κι αν μαζεύονταν σε μια μόνο. 

Τόσο πολύ ξεπενούν οι πνευματικές ηδονές τις ηδονές της σάρκας κι οι αόρατες 

τιος ορατές! Αυτό δε μας έταξε κι ο προφήτης: "Μήτε είδε το μάτι, μήτε άκουσε τ' αυτί,

 μήτε η καρδιά του ανθρώπου ένιωσε ποτέ αυτό που ετοίμασε ο Θεός για όσους τον

 αγαπούνε". Κι αυτό είναι ίσα-ίσα το είδος της τρέλας που με το πέρασμα από τούτη

 τη ζωή στην άλλη δε σταματά καθόλου, μόνο γίνεται πιο τέλεια
(περισσότερα)

Το διαβάσαμε από το: Περί της Σοφίας http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/05/blog-post_216.html#ixzz2L85rRqGE