Σε μια δημοκρατική χώρα την εξουσία ασκεί ο ίδιος ο λαός. Εντάξει μην τα παραλέμε. Σε μια χώρα λοιπόν με αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» την εξουσία δεν την ασκεί ο λαός αλλά αυτοί τους οποίους αυτός επιλέγει μέσω των εκλογών. Σε μας όμως σήμερα που υποτίθεται πως έχουμε αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», ποιος ασκεί την εξουσία;
Χθες, ο ίδιος ο υπουργός της κυβέρνησης κ. Ρουπακιώτης (διακεκριμένος νομικός και πρώην Πρόεδρος του ΔΣΑ) ομολόγησε δημόσια ότι…

 υπέγραψε ότι του φέρανε και παραπονέθηκε ότι θέλει να είναι υπουργός και όχι να παριστάνει τον υπουργό. Παλιότερα άλλος υπουργός, ο κ. Χρυσοχοϊδης, ομολόγησε δημόσια ότι ψήφισε το μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει. Αυτά είναι αλήθεια και δεν αφορούν μόνο τους δύο πιο πάνω πολιτικούς, αλλά σχεδόν το σύνολο του πολιτικού προσωπικού. Και το χειρότερο είναι πως ακόμα και αν διάβαζαν τα κείμενα και πάλι θα τα υπέγραφαν, διαφορετικά θα έφευγαν από τις καρέκλες τους και θα διαγράφονταν από τα κόμματά τους.
Επομένως, ποιος κυβερνά τη χώρα; Οι εκπρόσωποι του λαού ή οι δανειστές; Προφανώς οι δανειστές. Αφού όμως μας κυβερνούν οι δανειστές, τότε γιατί χρειαζόμαστε τους ψευδοαντιπροσώπους και τους πληρώνουμε και μάλιστα αδρά;
Στην ουσία δεν τους χρειαζόμαστε εμείς τέτοιου είδους λαϊκούς αντιπροσώπους. Τους χρειάζονται όμως οι ίδιοι οι δανειστές και τους χρησιμοποιούν, όπως οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν τους Έλληνες κοτζαμπάσηδες (ως νομιμοποιητές του καθεστώτος και φοροεισπράκτορες),  για να μας αποκοιμίζουν ότι έχουμε δήθεν «δημοκρατία» προκειμένου να μην συνειδητοποιήσουμε τον πραγματικό εχθρό και συμπεριφερθούμε όπως οι Ισλανδοί.
Σε ότι αφορά το Σύνταγμα που λέει ο τίτλος του άρθρου, αντιλαμβανόμαστε πιστεύουμε όλοι ότι έχει καταλυθεί στο σύνολό του και απλά χρησιμοποιείται για να δικαιολογείται η παρουσία του πολιτικού προσωπικού και να μπορεί αυτό το προσωπικό να δίνει εντολή στα ΜΑΤ εναντίον του λαού, ώστε να μην καταρρεύσει εντελώς. Γιατί στην ουσία το πολιτικό προσωπικό στέκεται με τα ΜΑΤ και όχι με τη λαϊκή βούληση.