Από τις πρώτες γνώσεις που αποκτήθηκαν απ' την παρατήρηση και την πείρα, ήσαν και οι ιατρικές.
Οι ιατροί με τους ιερείς, τους μάντεις και τους ραψωδούς (ποιητές), ανήκαν, κατά τους μυθικούς χρόνους, στις τέσσερις ανώτερες κοινωνικές αλλά και πολιτικές τάξεις. Απ' αυτές προέρχονταν οι μυημένοι, οι βασιλείς και οι ανώτατοι άρχοντες, κατά Αριστοτέλη.
Επόμενο ήταν απ' τους ιατρούς να ηρωποιηθούν οι πιο περίφημοι και ένας απ' αυτούς, ο Ασκληπιός να θεοποιηθεί με την πάροδο του χρόνου. Έδωσε το όνομά του στην τάξη των ιατρών, καλούντο Ασκληπιάδαι και τα ιερά ιδρύματα (τα θεραπευτήρια) ονομάζονταν Ασκληπιεία.
Ο Έλληνας ιατρός Ασκληπιός (γιατί υπήρξε και Αιγύπτιος Ασκληπιός ιατρός, μαθητής του Ερμή του Τρισμέγιστου, όπως αναφέρεται), απ' τον Όμηρο και τον Ησίοδο, τους δυο πιο ένδοξους και πιο παλιούς επικούς ποιητές, δεν αναγνωριζόταν ως θεός αλλά ως άριστος ιατρός, θνητός μεν αλλά θείας καταγωγής. Από την εποχή του Πίνδαρου, τον Ε' π.Χ. αιώνα, ιδρύονταν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας ιερά για τον Ασκληπιό και λατρευόταν ως θεότητα (δηλ. ανήκε στις ανώτερες πνευματικές δυνάμεις), γιατί γνώριζε: "πολυπήμονας ανθρώποισιν ιάσθαι νόσους" (να θεραπεύει βαρύτατες ασθένειες των ανθρώπων).