Λόγος Παραινετικός προς Ελληνίδες

 

 

 

"Το βέλος έσκισε τον κρύο αέρα, προτού βρει τον στόχο του. Ο φλοιός του δέντρου σκίστηκε και το μέταλλο χώθηκε βαθιά στον υγρό κορμό. Ψηλή, λευκόδερμη, καστανόξανθη, γύρω στα τριάντα, η Κλεαγέτη φάνταζε αρχηγός ανάμεσα στην ομάδα των μικρών κοριτσιών.

 

-Έτσι τοξεύουν οι Ιέρειες της Αρτέμιδος, φώναξε για να την ακούσουν όλες. Άρκται, μαζευτείτε όλες γύρω μου γρήγορα, κέλευσε η Κλεαγέτη...

 

Η φωνή της ήταν δυνατή, κελαρυστή, και αναμίχθηκε με τους υπόλοιπους θορύβους του δάσους. Βρισκόμασταν κοντά στο Ιερό της Βραυρωνείας Αρτέμιδος από το προηγούμενο απόγευμα. Η συνάθροιση αποτελούσε κεντρικό μέρος της Αρκτείας, της θητείας των νέων κοριτσιών στην προστάτιδα Θεά.

 

Είχαμε φτιάξει ένα πρόχειρο καταυλισμό γύρω από ένα βωμό τον οποίο στήσαμε με τα ίδια μας τα χέρια, πάνω στην υγρή ανθόσπαρτη χλόη. 
Το Ιερό της Θεάς δεν ήταν κατάλληλο αφού οι ναζωραίοι κατακτητές το ονομάζουν αρχαιολογικό αξιοθέατο και το διαθέτουν για κερδοσκοπία. Με τα χρήματα που μαζεύουν φτιάχνουν τις καμπάνες των συναγωγών τους.

 

-Είμαι η Πύρρα, πιστή της Αρτέμιδος και από αύριο μέλλουσα Ιέρεια της Θεάς. Δέκα κροκωφορεμένες στην εφηβεία κοπέλες αφήσαμε κάθε ασχολία και τρέξαμε με χαρά γύρω από την Ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη. Δεν ήμασταν μαθημένες στην ύπαιθρο, άλλωστε ήμασταν όλες κορίτσια της πόλεως. Η αγάπη για την προδομένη μας Θρησκεία, και η καλή Τύχη μάς έφερε όλες μαζί εδώ για να μας διδάξει μια αληθινή Ιέρεια! Για την Κλεαγέτη ξέραμε μόνο ότι ήταν φορέας της Ιερής Παραδόσεως και πως είχε μυηθεί από την μητέρα της όπως και αυτή μυστικά από την προγονή της, όλα αυτά τα σκοτεινά χρόνια.

 

-Κάθε βέλος να βρίσκει τον στόχο του, φώναξε η Κλεαγέτη. Η πρόγονη Ζηνόκλεια Ιέρεια της Θεάς Ήρας σκότωσε πενήντα βυζαντινά κτήνη πριν την άλωση της μητέρας Νήσου.

 

Όλες είχαμε διδαχτεί τα γεγονότα της αλώσεως της Κρήτης από τον αρμένιο βυζαντινό Νικηφόρο Φωκά. Τα μάθαμε κρυφά μέσα από αραβικά χειρόγραφα μεταφρασμένα που είχε η Ζηνόκλεια, η μητέρα της Κλεαγέτης. Καθίσαμε όλες μαζί σε μία παρειά του λόφου εκεί που είχαμε στρώσει δέρματα. Η Κλεαγέτη ήρθε κοντά μας κρατώντας το τόξο. Το είχε φτιάξει μόνη της και με αυτό μας εκπαίδευε. Δεν το άφησε ούτε και όταν στάθηκε μπροστά μας. Συνέχισε να το κρατά σαν ραβδί πιέζοντάς το στο έδαφος, σαν να δοκίμαζε την ελαστικότητά του. Με το άλλο χέρι χάϊδευε ένα αιχμηρό βέλος.

 

-Είναι όλα έτοιμα Αμφαρέτη για την τελετή; ρώτησε την μεγαλύτερη από μας.

 

-Μάλιστα Δέσποινα, όλα είναι έτοιμα αποκρίθηκε αυτή.

 

-Τότε έχουμε λίγο χρόνο ως το μεσουράνημα για να μιλήσουμε. Μετά την τελετή θα τοξεύσουμε και μετά θα δειπνήσουμε.

 

Οι χαρούμενες φωνές των κοριτσιών αναμίχθηκαν με τα τιτιβίσματα των πουλιών καθώς σχημάτισαν ένα ημικύκλιο. Η Κλεαγέτη έμεινε όρθια. Ακούμπησε το τόξο σε ένα κορμό αλλά κράτησε το βέλος. Το βλέμμα της ήταν αυστηρό και γρήγορα τα κορίτσια σώπασαν. Η Ιέρεια ξεκίνησε την ομιλία της με δυνατή φωνή σαν να ήθελε να την ακούσουν πέρα από το ξέφωτο.

 

-Μελλοντικές Ιέρειες της Θεάς, τοξεύτρες της Αρτέμιδος, ανθός των Ελληνίδων, ακούστε τα λόγια μου, φώναξε η Κλεαγέτη. Δεκαεπτά αιώνες οι Ελληνίδες στενάζουν κάτω από τον χριστιανικό ζυγό και υπομένουν μαρτύρια. Η χριστιανική δοξασία εισέβαλε ύπουλα στην Ελληνική Γη και κατέβαλλε τους άντρες μας σαν ανίατη μακρόχρονη νόσο. Οι άντρες μας μαθημένοι στον πόλεμο και την γλώσσα του ορθού λόγου κατάλαβαν αργά την ύπουλη γλώσσα των ναζωραίων. Ευδαίμονες υπό την ρωμαϊκή αιγίδα άνοιξαν τις πόρτες του Έθνους σε διαλυτικά δόγματα ανοχής, κυνισμού και αποχής. Γνωρίζετε καλά τις φιλοσοφικές σχολές που αναφέρω. 

 

Μείναμε όλες αμίλητες. Δεν μπορούσαμε παρά να αισθανθούμε το αίσθημα της πικρής ήττας, την θλίψη για τα δεινά. 
Η Κλεαγέτη συνέχισε με δυνατή φωνή:

 

-Μετά την κατάληψη του ρωμαϊκού θρόνου από τον αποστάτη Κωνσταντίνο άρχισαν οι διώξεις και οι κατατρεγμοί του Γένους. 
Μας διαμέλισαν, μας έπνιξαν, μας έρριξαν στην πυρά. 
Εξεγερθήκαμε ξανά και ξανά, άντρες και γυναίκες μαζί, αλλά δεν καταφέραμε να τους νικήσουμε. 
Ενωμένοι με τους βαρβάρους οι βυζαντινοί μας νικήσανε. 
Όσοι επιζήσαμε της γενοκτονίας προσποιηθήκαμε ότι δεχτήκαμε το δόγμα τους αλλά κρατήσαμε τις παραδόσεις και την Πατρώα Πίστη κρυφά, χωρίς Ναούς και Ιερείς. 
Για αιώνες οι βυζαντινοί τύραννοι μας καταδίωκαν με διατάγματα και σφαγές, με δημεύσεις και μαγγανείες. 
Καταδίωξαν την γλώσσα, την παιδεία, το αίμα μας. 
Ο Ασέβειος της Καισαρείας έγραφε αναδρομικά την ιστορία μας. 
Έπρεπε να μας γενοκτονήσουν και να μας εθνοκτονήσουν για να κρατηθούν στην Ιερή μας Γη.

 

Οι Ελληνίδες γεύτηκαν την τρομοκρατία, τον βιασμό, το παιδομάζωμα. 

Αυτό το Ολοκαύτωμα συνιστά την τραγική ιστορία 17 αιώνων πόνου. Πόνου που επιλέξαμε να ξεχάσουμε. Πόνου σωματικού και συναισθηματικού που θελήσαμε να απωθήσουμε. 
Ο πόνος από τις βαρβαρικές διώξεις άλλαξε τους χαρακτήρες μας. Γίναμε υλίστριες, καθημερινές γυναίκες, για να περισώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αγνοήσαμε την Κοινότητα και νοιαστήκαμε μόνο για την οικογένειά μας, το τομάρι μας, την επιβίωσή μας.

 

Οι Ελληνίδες μητέρες του Ελληνικού Ήθους, της Παραδόσεως, οι Ελληνίδες συλλογικά όντα της πόλεως, οι Ελληνίδες Ιέρειες πνευματικοί φορείς του Θείου, οι Ελληνίδες πολεμίστριες γίνανε εγωκεντρικές νοικοκυρές.

 

Στην χριστιανική βαρβαρική πατριαρχία μόνοι μας σύμμαχοι στην απελπισία ήταν οι γιοί που θα γεννούσαμε, οι γιοί που θα μας προστάτευαν και δεν θα ζούσαν τον πόνο μας. 
Θηλάζαμε τα παιδιά μας με γάλα λύπης και απορρίψεως. 
 Μεγαλώσαμε τα Ελληνόπουλα με αυτό το γάλα για πολλούς αιώνες αδυνατίζοντας το Έθνος. Υιοθετήσαμε βαρβαρικά πρότυπα συμπεριφοράς για να ξεχάσουμε τον πόνο των διώξεων που κληρονομικά περνούσε από πατέρα σε γιό και από μάνα σε κόρη. 
Εμείς οι Ελληνίδες τιμωρηθήκαμε πολύ περισσότερο για την αθεΐα και την ανοχή των διαλυτών ψευδοφιλοσόφων. 
Η Θεά μάς καλεί τώρα κοντά Της!

 Η Κλεαγέτη κράτησε το βέλος σφιχτά με τα δύο της χέρια και έπαυσε τον λόγο της.

 

-Δέσποινα, ποιος είναι χειρότερος πόνος, ο σωματικός ή ο ψυχικός; ρώτησε η Αμφαρέτη.

 

-Ο ψυχικός πόνος διατηρεί την ανάμνηση της λύπης, 
το αίσθημα της δυστυχίας του σωματικού πόνου και φέρνει το μόνιμο πένθος απάντησε η    Κλεαγέτη.  
Το μόνιμο πένθος του χριστιανισμού στοχεύει στην νάρκωση του σωματικού πόνου. 
Του πόνου που έφερε  και κοίμισε στην λήθη των βαρβαρικών τρόπων ζωής.

 

-Πού βρίσκεται ο πόνος, Δέσποινα; ρώτησε η Μελάνθη.

 

-Ο πόνος βρίσκεται στο σώμα και εμπεριέχει όλη την δυστυχία του παρελθόντος,  
τα νεκρά αισθήματα και το πάθος της εκδίκησης που παραμένει, είπε η Κλεαγέτη.

 

-Τί είναι το γάλα της απορρίψεως, Δέσποινα; ρώτησε η Αγλαονίκη.

 

-Είναι ο πόνος της στέρησης που επιζητεί την κοινωνική αποδοχή. 
Ο εγωκεντρισμός, η φροντίδα μόνο για το άτομο μέσα από τις βαρβαρικές έξεις του ποτού, του φαγητού, του καπνού, της καταναλώσεως, ναρκώνουν τον πόνο για να πετύχουν την κοινωνική αποδοχή. Όμως η συμβολική ικανοποίηση μέσα από τα βαρβαρικά ήθη είναι νευρωτική, δεν είναι φυσική.

 

-Γιατί συμβαίνει αυτό στην ψυχή μας, Δέσποινα; ρώτησε η Λευκοθέα.

 

-Ο σπλαχνικός πόνος δημιουργεί την ανάγκη για άμυνα στον πόνο, θέλει να τον διώξει, να τον απωθήσει. Έτσι τον καθιστά σύμβολο, τον προβάλλει έξω από το σώμα ως υποκατάστατο της θεραπείας.

 

-«Κλάεις αν ει ψαύσειας» είπε ο Αισχύλος, αναφώνησε η Ερατώ.

 

-Πολύ σωστά κόρη μου, πολύ σωστά. «Θα κλάψεις αν ψάξεις»!

 

-Και ποιά είναι η λύση του πόνου, Δέσποινα; ρώτησα εγώ.

 

-Η βίωση του πόνου μέσα από τη θέαση των παθών φέρνει το έλεος και την ίαση Πύρρα.

 

-Πώς γίνεται αυτό, Δέσποινα; ξαναρώτησα.   

 

-Η θέαση των παθών γίνεται με την στροφή προς τα έσω για να βιώσουμε τα πάθη και να τα φέρουμε έτσι στην επιφάνεια. 
Να έρθουμε σε επαφή με τους δαίμονές μας και να τους ελεήσουμε. Αυτός είναι ο καθαρμός που φέρνει την ίαση. 

Τότε την λύπη θα διαδεχτεί η οργή, το κλάμα η εκδίκηση, και μετά θα επιστρέψει η χαμένη χαρά. Τότε θα μεγαλώσετε υγιείς και ισορροπημένους Έλληνες και θα αναθρέψετε τον ανθό του Ελληνικού Έθνους για να δεχτεί την Ιερά μας Παράδοση. Εγέρθητε!

 

Σηκωθήκαμε αργά. Με το νου απασχολημένο στα λόγια της Κλεαγέτης τα μέλη ακολούθησαν αργά προς τον Βωμό. Πίσω μας ακούστηκε η φωνή της Ιέρειας:

 

-Μετά θα τοξεύσουμε την λύπη με οργή για να φέρουμε χαρά.

 

Οι κοπέλες στράφηκαν προς την Κλεαγέτη. 
Στεκόταν στο ίδιο σημείο, αγέρωχη αλλά χαμογελαστή.

 

-Ύστερα θα έχουμε το δικό μας συμπόσιο, των γυναικών, είπε η Κλεαγέτη χαμογελώντας.

 

Τα κορίτσια αμέσως ανέλαβαν την χαρούμενη διάθεση της ήβης και έτρεξαν προς τον Βωμό. Ο κροκωφορεμένος όμιλος περικύκλωσε τον Βωμό. Σε λίγο το δάσος αντήχησε την φωνή του χορού: -«Φθέγξομαι οίς θέμις εστί, θύρας δ’ επίθεσθαι βέβηλοι… ΕΚΑΣ ΕΚΑΣ ΕΚΑΣ…».

 

-Είμαι η Πύρρα, Ιέρεια της Θεάς, θα μιλήσω σε όσους είναι θεμιτό, κλείστε τις θύρες στους βεβήλους!

πηγη:http://www.hellenicreligion.gr/doc/purra.htm