Η δικαστική εξουσία θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι ανεξάρτητη, τόσο από τη νομοθετική εξουσία όσο -και κυρίως- από την κυβέρνηση. Όμως, αυτή τη στιγμή καμία ανεξαρτησία δεν υπάρχει. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση, δηλαδή ο αρχηγός του (πλαστά κατά κανόνα) πλειοψηφούντος κόμματος διορίζει την ηγεσία της δικαστικής εξουσίας, ουσιαστικά ο αρχηγός αυτός είναι και ο αρχηγός της δικαστικής εξουσίας. Αυτή η παντοδυναμία της πλαστής πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο οδηγεί στην κατάργηση της αρχής της διάκρισης των εξουσιών και στην πραγμάτωση της ανησυχίας του Μοντεσκιέ για συγκέντρωση και των τριών εξουσιών στα χέρια ενός μόνον ανθρώπου.
Όπως έγινε αντιληπτό από το προηγούμενο κεφάλαιο, ο πρωθυπουργός και συνήθως αρχηγός του «πλειοψηφούντος» πλαστά κόμματος, στο σημερινό κοινοβουλευτικό σύστημα, δεν διορίζει απλώς τους ανώτατους δικαστές, αλλά επιπλέον εμμέσως επιβάλλει στους δικαστές την εκάστοτε θέλησή του μέσω νόμων που υπερψηφίζονται από τη «στρατευμένη» πλαστή πλειοψηφία του στη Βουλή.
Τα προβλήματα της Δικαιοσύνης στη χώρα μας είναι και πολλά και ποικίλα -και βεβαίως, δεν θα αναλυθούν όλα εδώ- και ούτε είναι ξεκομμένα από τα γενικότερα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Πέρα, όμως, από την κατάργηση της ανάμιξης της κυβέρνησης στα θέματα της δικαστικής εξουσίας, που θα πρέπει να αποτελέσει θέμα προτεραιότητας, δεν θα ήταν σκόπιμο σε αυτό το σημείο να αναφερθούν και άλλα θέματα.
Η Δικαιοσύνη λοιπόν πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί από την κυβέρνηση, για να είναι Δικαιοσύνη με κύρος για το λαό, χωρίς φόβο για τους δικαστές και καθαρή εφαρμογή των νόμων χωρίς κομματική παρέμβαση. Στο πλαίσιο αυτό εμπίπτει και η απαρέγκλιτη αρχή του φυσικού δικαστή και η συμμετοχή του Δημοσίου στις δίκες με ίσους όρους με τους απλούς πολίτες. Ένα από τα αγαθά που πρέπει μια ευνομούμενη πολιτεία να παρέχει στους πολίτες της, είναι και το να μπορεί ο πολίτης να αισθάνεται κάθε στιγμή ότι υπάρχει δικαιοσύνη και ηθική, τόσο μέσα στο κοινωνικό σώμα όσο -και ιδιαίτερα- στο κράτος.
Σε μια πραγματική δημοκρατία ο λαός έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να καθορίσει ο ίδιος τον τρόπο που θα δικαστεί, ακόμη και να επιλέγει ο ίδιος τα πρόσωπα που θα απονείμουν δικαιοσύνη. Αυτό είναι ένα θέμα αρκετά προχωρημένο για τα σημερινά δεδομένα. Δεν θα πάψει όμως να αποτελεί όραμα. Μια γενική εικόνα αυτής της προβληματικής θα αναπτυχθεί στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, που αναφέρεται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Βλ. Αριστοτέλους «Πολιτικά Γ'» , 1297 b,-1298 a, Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, εκδ. Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου