Πώς είπατε; Κυβερνητική Αριστερά;

Ζούμε ήμερες κρίσης. Η πρώτη αναμέτρηση του πολιτικού συστήματος με το εκλογικό σώμα ανέδειξε ενδιαφέροντα, το δίχως άλλο, στοιχεία. Βρισκόμαστε, καθώς όλα δείχνουν, σε ένα μεταίχμιο εξελίξεων, που πιθανόν να καθορίσει το μέλλον των επόμενων γενεών. Το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας δεν το εκφράζουν μόνο τα πολιτικά πρόσωπα και οι κομματικοί σχηματισμοί, όπως λανθασμένα επιμένουμε να πιστεύουμε, αλλά και το εκλογικό σώμα, οι νοοτροπίες, οι εθνικές προκαταλήψεις και αγκυλώσεις, με δυο λόγια ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις μας με την κοινωνία και την πολιτεία. Στην Ελλάδα συντηρούμε έναν παράδοξο τρόπο σκέψης και αντίληψης της πραγματικότητας: άλλα σκεφτόμαστε και άλλα πράττουμε, ξαφνιάζοντας τον ίδιο μας τον εαυτό… Για παράδειγμα, το ιστορικό διαχρονικό σενάριο της ελληνικής οικογένειας είναι, πρώτον, να διοριστεί από το κόμμα ο σύζυγος, η σύζυγος και τα τέκνα στο Δημόσιο˙ δεύτερον, η οικογένεια αυτή να υβρίζει το Δημόσιο για την αναποτελεσματικότητά του και την αναξιοκρατία του˙ και, τέλος, αν δεν διοριστεί ο μπατζανάκης του ανιψιού της θείας, να μεταφέρονται οι ψήφοι της οικογένειας μονοκούκι στο άλλο κόμμα για την κατάφωρη αδικία που υπέστησαν όλοι!

Στις τελευταίες εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, η λαϊκή ετυμηγορία έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς, ένα πρωτόγνωρο για την ιστορία του εκλογικό ποσοστό, που τον καθιστά δεύτερο κόμμα σε ψήφους και ρυθμιστή των εξελίξεων. Προεκλογική δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα ήταν η ξεκάθαρη θέση που έλεγε ότι θα χρησιμοποιήσει στο ενδεχόμενο που θα λάβει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης το δικαίωμα να σχηματίσει κυβέρνηση! Ο Τσίπρας τα είχε υπολογίσει όλα σωστά, εκτός από το ενδεχόμενο να λάβει την εντολή! Τότε άρχισαν τα παρατράγουδα: Ενώ προεκλογικά εξέθεσε ανεπανόρθωτα το αδελφό κόμμα τού ΚΚΕ – του οποίου απέσπασε πανηγυρικά την πρωτοκαθεδρία στον λεγόμενο αριστερό χώρο – για την πεισματική και αμετάκλητη άρνησή του σε μια μετεκλογική συνεργασία, πράττει τα ίδια ακριβώς με διάφορα προσχήματα προκειμένου να αποφύγει την ευθύνη της συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας. Μια σειρά στείρων παλαιοκομματικών υπεκφυγών περί καθαρότητας της Αριστεράς που δεν μολύνεται από συνεργασίες και άλλα κουραστικά στερεότυπα της προοδευτικής επιχειρηματολογίας επιστρατεύτηκαν προκειμένου οι συνομιλητές να αποδειχτούν μολυσμένοι και οι μόνοι καθαροί του πολιτικού συστήματος, οι Συριζαίοι δηλαδή, να διεκδικούν το προνόμιο της καθαρότητάς τους. Κλασική παρελκυστική αριστερή τακτική!

Η Αριστερά ασκεί τα τελευταία 40 χρόνια την πιο καταπιεστική και ολοκληρωτική εξουσία, καθορίζοντας τι είναι προοδευτικό και τι είναι αντιδραστικό, τι είναι έξυπνο και τι είναι βλακώδες, τι μας συμφέρει και τι όχι. Η Αριστερά είναι η αδιαμφισβήτητη μόδα, το μεγάλο ταμπού, το αξεπέραστο όριο για τη συντηρητική ελληνική κοινωνία. Κάνοντας εμπορία τύψεων, συντηρώντας και καταδικάζοντας ταυτόχρονα το μετεμφυλιακό κυνήγι των μαγισσών, έχει επιβάλει μια θρησκευτικού τύπου ασφυκτική ηθική εξουσία στον τρόπο με τον οποίο τοποθετούμαστε απέναντι στη ζωή μας και την κοινωνία.

Ωστόσο, καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά σε μια ιστορική φυσιογνωμία της ευρωπαϊκής Αριστεράς, να θυμηθούμε - και γιατί όχι; -, να συγκρίνουμε και να προβληματιστούμε…

Σε ανύποπτο χρόνο (19.06.2004) ο εξαίρετος δημοσιογράφος Θανάσης Γιαλκέτσης δημοσίευσε στην «Ελευθεροτυπία» ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί να θυμόμαστε τον Μπερλινγκουέρ;». Οι διαπιστώσεις του καλού δημοσιογράφου, πέρα από εύστοχες και επαρκείς, καθίστανται ιδιαίτερα επίκαιρες λόγω των περιστάσεων.

«[…] Η γκραμσιανή ιδέα της ηγεμονίας καθόρισε εξάλλου και την ιστορική πρωτοτυπία και ιδιαιτερότητα του ιταλικού κομμουνισμού. Με άλλα λόγια, η πολιτική του ΙΚΚ δεν βασιζόταν στην ιδέα της κατάκτησης της κρατικής εξουσίας ως προϋπόθεση για την αλλαγή της κοινωνίας, αλλά αντίθετα στηριζόταν σε μια πολιτική μεταρρυθμίσεων και συμμαχιών που τροποποιούσε βαθμιαία τους συσχετισμούς δύναμης μέσα στην κοινωνία, τείνοντας μέσα από αυτόν τον δρόμο και προς τη διακυβέρνηση του κράτους».

«[…] Ο Μπερλινγκουέρ διακήρυξε ότι η δημοκρατία είναι μια οικουμενική αξία. Η πολιτική δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα μέσο στην πάλη για τον σοσιαλισμό, αλλά είναι ένας σκοπός, μια αξία καθεαυτή, που έχει διαρκή και οικουμενική εγκυρότητα. Η μετάβαση στον σοσιαλισμό γινόταν πλέον αντιληπτή ως μία διαδικασία επέκτασης και εμβάθυνσης της δημοκρατίας».

xenofonb@gmail.com