Ακαδημίες ποδοσφαίρου Λεπτοκαρυάς

 Orfikon – Echoes of Orfeus

Μια νέα αρχή για τη Λεπτοκαρυά μέσα από την πολιτιστική και αθλητική δράση

Στην καρδιά της Μακεδονίας, κάτω από τη σκιά του Ολύμπου, γεννήθηκε μια νέα προσπάθεια: η Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία "Orfikon – Echoes of Orfeus". Ένας φορέας πολιτισμού, αθλητισμού και δημιουργίας, με σκοπό να αναδείξει τη μυθολογία του Ορφέα και να φέρει ανάπτυξη στον τόπο μας μέσα από δράσεις ουσίας.

Τι είναι όμως μια ΑΜΚΕ; Είναι ένας νόμιμος και ευέλικτος φορέας που:

Διεκδικεί και διαχειρίζεται χορηγίες και ευρωπαϊκά κονδύλια

Οργανώνει εκδηλώσεις, εκπαιδευτικά και αθλητικά προγράμματα

Συνεργάζεται με δήμους, συλλόγους και φορείς, χωρίς να έχει σκοπό το κέρδος

Η "Orfikon" δεν ήρθε να υποκαταστήσει τον Δήμο, αλλά να ενώσει δυνάμεις και να προσφέρει λύσεις εκεί που υπάρχει ανάγκη – όπως στις ακαδημίες ποδοσφαίρου της Λεπτοκαρυάς, που λειτουργούν με αυτοθυσία και ελάχιστα μέσα. Όταν βρέχει, δεν υπάρχει σκεπαστό. Ούτε αποδυτήρια στα 5×5. Το 2008 είχε ψηφιστεί κλειστό γυμναστήριο τύπου Τ11. Αλλά δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Γιατί; Γιατί λείπει η συνέχεια, η πίεση, η συμμετοχή. Και αυτό ακριβώς θέλουμε να αλλάξουμε. Η Orfikon στοχεύει:

Να ενεργοποιήσει την τοπική κοινωνία

Να προσελκύσει χορηγίες και συνεργασίες (ήδη υπήρξε ανεπίσημο ενδιαφέρον από ΠΑΕ)

Να φέρει τουρίστες, δράσεις και έσοδα, αναδεικνύοντας τον Ορφέα, τα Λείβηθρα, τον Όλυμπο και την τοπική νεολαία

Αν δεν επενδύσουμε στα παιδιά μας και στην πολιτιστική μας ταυτότητα, τότε πού; Η Orfikon είναι ανοιχτή σε όλους όσοι θέλουν να συνεισφέρουν με ιδέες, έργο ή υποστήριξη.

Ίσως αυτή τη φορά, η "ηχώ του Ορφέα" να ξυπνήσει πραγματικά τον τόπο μας.

Σύντομη Παρουσίαση της ΑΜΚΕ Orfikon – Echoes of Orfeus

Η Orfikon – Echoes of Orfeus είναι μια νέα Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία (ΑΜΚΕ) με έδρα τον Δήμο Δίου-Ολύμπου, που έχει ως κύριο σκοπό την ανάδειξη του πολιτιστικού πλούτου της περιοχής μέσα από τον μύθο του Ορφέα και των Μουσών.

Με δράσεις στους τομείς του πολιτισμού, της εκπαίδευσης, του περιβάλλοντος και του αθλητισμού, η Orfikon επιδιώκει να:

Επανασυστήσει τον Ορφέα ως διεθνές σύμβολο μουσικής, αρμονίας και πνευματικότητας

Δημιουργήσει πολιτιστικές διαδρομές και εκδηλώσεις με επίκεντρο τα Λείβηθρα και τον Όλυμπο

Υποστηρίξει την τοπική νεολαία μέσω αθλητικών προγραμμάτων και σύγχρονων υποδομών

Συνεργαστεί με δήμους, ιδρύματα, πανεπιστήμια και πολιτιστικούς συλλόγους στην Ελλάδα και το εξωτερικό

Αξιοποιήσει εθνικά και ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης για κοινωφελή έργα

Η Orfikon είναι ένας ανοιχτός, ανεξάρτητος φορέας, με διάθεση να ενώσει δυνάμεις και να φέρει ζωή στον τόπο, βασισμένη στις αξίες της συνεργασίας, της δημιουργίας και της ιστορικής συνέχειας.

Για περισσότερες πληροφορίες ή συμμετοχή στις δράσεις μας:

[www.orfikon.gr] (υπό κατασκευή)

ΑΜΚΕ προσωρινό email επικοινωνίας  kosgiantsios@gmail.com Τηλέφωνο Επικοινωνίας 6978641206

Φαναράκια στον ουρανό της Λεπτοκαρυάς – Όμορφο ή επικίνδυνο;

 

Στις 21 Μαΐου, στην παραλία της Λεπτοκαρυάς, τουρίστες άφησαν στον ουρανό δεκάδες φαναράκια, σαν μικρά αερόστατα, που ανέβηκαν εντυπωσιακά ψηλά. Η εικόνα ήταν μαγευτική, αλλά δημιουργεί εύλογα ερωτήματα:

Πόσο επικίνδυνη είναι, ειδικά όταν φυσάει ή υπάρχουν ξερά χόρτα στην περιοχή;

Μένεις, δεν προχωράς. Φεύγεις, πετάς.

 Στην Ελλάδα, αν αξίζεις πραγματικά, έχεις δύο δρόμους: ή να σπάσεις τα μούτρα σου εδώ ή να φύγεις έξω και να πετύχεις.

Ο Παπανικολάου με το Τεστ Παπ δεν έγινε δεκτός στα ελληνικά πανεπιστήμια — έπρεπε να πάει στις ΗΠΑ για να σώσει εκατομμύρια γυναίκες. Ο Ποστέκογλου, Έλληνας της διασποράς, έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που πήρε ευρωπαϊκό τίτλο με την Τότεναμ. Εδώ, ποιος τον ήξερε; Ποιος του έδωσε ευκαιρία;

Η Εθνική Ελλάδος πήρε το Euro του 2004 με ξένο προπονητή. Ακόμα και τότε, κάποιοι έψαχναν να μειώσουν τη νίκη. Ξένοι διαιτητές στα γήπεδα, γιατί δεν εμπιστευόμαστε τους δικούς μας. Γιατί; Επειδή ξέρουμε τι γίνεται πίσω από την κουρτίνα.

Το ποδόσφαιρο, λένε, είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Αν δεις πώς παίζεται το παιχνίδι εκεί, καταλαβαίνεις πώς παίζεται παντού. Ίδιες ομάδες, ίδιες παράγκες, ίδιοι μηχανισμοί.

Και μετά, ήρθαν τα Τέμπη. Πέρασαν δύο χρόνια. Όλοι μίλησαν, κανείς δεν τιμωρήθηκε ουσιαστικά. Το μπάζωμα – ξεμπάζωμα συνεχίζεται. Οι συμβάσεις, οι ευθύνες, τα ψέματα. Οι ζωές που χάθηκαν μπλέχτηκαν σε πολιτικά παιχνίδια και τελικά... ξεχάστηκαν. Κανένα “ποτέ ξανά” δεν εφαρμόστηκε. Καμία ουσιαστική αλλαγή. Τίποτα.

Αν το καλοσκεφτείς, είναι όλα το ίδιο: ο σταθμάρχης στα Τέμπη είναι το ίδιο με τον αδιάφορο διευθυντή σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Με τον κολλητό που παίρνει δουλειά χωρίς να ξέρει. Με τον ικανό νέο που φεύγει για να μην πνιγεί στη μετριότητα και την αδιαφάνεια.

Η Ελλάδα δεν είναι φτωχή χώρα. Είναι πλούσια σε ανθρώπους, αλλά φτωχή σε σύστημα. Και το σύστημα φοβάται τους άξιους. Γιατί δεν μπορεί να τους ελέγξει.

Οπότε ναι — φεύγεις και πας μπροστά. Μένεις, και πολεμάς το ίδιο τέρας κάθε μέρα.

Ερώτηση: Θα αλλάξει ποτέ αυτό; Ή θα συνεχίσουμε να λέμε “έτσι είναι τα πράγματα” μέχρι να μην μείνει κανείς να τα αλλάξει; ωστόσο είναι γνωστό ότι ή Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...!!!

   Την γλυτώνουν οι Έλληνες που είναι εκτός των συνόρων!!!

Απο το αρχειο η γεννοκτονια των ποντιων

 1. Αμερικανική Αναφορά – Πρέσβης Henry Morgenthau

> «Ο Οθωμανικός στρατός και οι άτακτοι τσέτες, με την καθοδήγηση ορισμένων ατόμων όπως ο Τοπάλ Οσμάν, ξεκλήρισαν χωριά Ελλήνων και Αρμενίων. Οι άνθρωποι σφαγιάζονταν ή πεθαίναν από πείνα στα βουνά. Οι γυναίκες σύρονταν γυμνές, και οι άνδρες ανασκολοπίζονταν ή αποκεφαλίζονταν δημόσια.»

— Αναφορά στον Αμερικανό Πρόεδρο, 1918

2. Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός – Μαρτυρία ιεραποστόλου από τη Μερζιφούντα (Merzifon):

> «Οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν εισέβαλαν στη Σαμψούντα και κατέστρεψαν ελληνικά σχολεία και εκκλησίες. Ο πληθυσμός υποχρεώθηκε σε εκτοπισμό. Οι άνδρες χάθηκαν στα βουνά ή εκτελέστηκαν. Πολλές γυναίκες βιάστηκαν ή πουλήθηκαν στα χαρέμια. Δεν υπήρχε οίκτος ούτε για τα παιδιά.»

— Αρχείο Near East Relief, 1919

3. Αναφορά του Γάλλου Πρόξενου στη Σαμψούντα (1921):

> «Ο Τοπάλ Οσμάν και οι άνδρες του λειτουργούν με την έγκριση του κεμαλικού στρατηγείου. Σφαγές συνεχίζονται στην ύπαιθρο. Δεν υπάρχει πλέον ελληνορθόδοξο χωριό στη διαδρομή Σαμψούντα - Μερζιφούντα.»

4. Μαρτυρία του Μητροπολίτη Αμασείας, Γερμανού Καραβαγγέλη:

> «Ο Τοπάλ Οσμάν, με στρατιές τσετών, ρήμαξε τα ελληνικά χωριά του Πόντου. Οι παπάδες μαρτύρησαν πρώτοι. Πολλούς τους κρέμασαν στις αυλόπορτες των εκκλησιών. Γυναίκες ατιμάστηκαν μπροστά στα παιδιά τους.»

Όταν πολεμάς για την ειρήνη!!!

Του Κωνσταντίνου Σ Γιαντσιου Οι δηλώσεις και οι κατευθύνσεις που παίρνουν ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν μια ανησυχητική μετατόπιση από τη διπλωματία και την ειρηνική επίλυση διαφορών, προς τη στρατιωτικοποίηση και την ένταση. Ο Φλοριάν Φιλιπό, με όλα τα ελαττώματά του, έχει θίξει ένα σοβαρό ζήτημα: η Ευρώπη κινδυνεύει να μετατραπεί από ειρηνευτική δύναμη σε πολεμικό εργαλείο ξένων συμφερόντων.

Ο Μακρόν θέλει να εμφανίζεται ως "στρατηγικός ηγέτης", αλλά συχνά οι δηλώσεις του για αποστολή στρατευμάτων ή για "ευρωπαϊκή πυρηνική αποτροπή" γεννούν φόβους, όχι λύσεις. Δείχνει να υποτιμά τη σημασία της αποκλιμάκωσης, ενώ ρισκάρει τη ζωή χιλιάδων Γάλλων πολιτών και στρατιωτών.

Ο Κιρ Στάρμερ, αρχηγός των Βρετανών Εργατικών, παρόλο που είναι ακόμα στην αντιπολίτευση, έχει δείξει πλήρη ευθυγράμμιση με τα ατλαντικά γεράκια. Λείπει η ανεξαρτησία σκέψης και η πολιτική γενναιότητα που απαιτείται για μια νέα ευρωπαϊκή στάση ειρήνης.

Ο Μέρτς, πριν ακόμη αναλάβει τη γερμανική καγκελαρία, ήδη δήλωνε υπέρ της πρωτοκαθεδρίας του γερμανικού στρατού στην Ευρώπη, ειδικά απέναντι στη Ρωσία. Αυτού του είδους οι τοποθετήσεις ξυπνούν επικίνδυνες μνήμες στην ευρωπαϊκή ήπειρο και ακυρώνουν τον ιστορικό ρόλο της Γερμανίας ως δύναμης ειρηνικής σταθερότητας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 Ο φιλλιπο είναι το κόμμα " πατριώτες" στην  Γαλλία και έχει δίκαιο για τούς τρεις ηγέτες, και για την Ούρσουλα Φον ντε Λάιεν ζήτησε νά παραιτηθεί. 

  Ωστόσο πρέπει αλήθεια νά πούμε ότι . Η Ευρώπη χρειάζεται ηγέτες που να ξέρουν να λένε «όχι» σε πόλεμο, να χτίζουν γέφυρες αντί να υψώνουν τείχη, και να υπηρετούν πρώτα τους λαούς τους — όχι τα συμφέροντα των οπλοβιομηχανιών ή των υπερατλαντικών στρατηγικών σχεδίων.

Για την Παλιά Λεπτοκαρυά, με σεβασμό και πράξεις

 

Χαίρομαι που βλέπω να ξαναζωντανεύει η προσπάθεια του Λαογραφικού Πολιτιστικού Συλλόγου Παλιάς Λεπτοκαρυάς, με ορίζοντα τις εκλογές της 25ης Μαΐου. Η συμμετοχή και η ενότητα είναι απαραίτητες για να πάει ο τόπος μπροστά.

Ωστόσο, δεν πρέπει να μείνουμε μόνο σε ευχές και ιδέες.

Η θέση Ράχη, η ιστορική πλατεία της Παλιάς Λεπτοκαρυάς, είχε παραχωρηθεί από το 1928 για σχολική χρήση και για τις ανάγκες της κοινότητας. Για χρόνια υπήρξε τόπος εκδηλώσεων. Σήμερα, είναι περιφραγμένη και εγκαταλειμμένη.

Δίπλα χτίστηκε ένα άλλο κτίσμα, που ονομάστηκε «παλιό σχολείο». Λειτούργησε για λίγο ως ταβέρνα και σήμερα έχει μετατραπεί σε μαντρί. Στην πραγματικότητα, αν σκάψουμε, θα βρούμε ακόμα τα παλιά θεμέλια του πραγματικού σχολείου.

Όταν διετέλεσα πρόεδρος του Συλλόγου, άφησα αρχείο, τοπογραφικά και υλικό για όλα αυτά. Δεν χάθηκε η μνήμη – υπάρχει και περιμένει να αξιοποιηθεί.

Ζήτησα από τον Δήμαρχο Δίου-Ολύμπου Ευάγγελο Γερολιολιο  να παραχωρηθεί το κτίριο για πολιτιστική χρήση. Είχαμε θετική συνάντηση και έκανα και σχετική ανάρτηση τότε. Δυστυχώς, καθυστέρησα στις γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Προτεραιότητά μας το τελευταίο διάστημα είναι η ΑΜΚΕ και η ανάδειξη του Ορφέα, όμως η Παλιά Λεπτοκαρυά είναι για μας  μέρος αυτής της πολιτιστικής πορείας. Δεν ξεχνώ.

Ας μην μείνουμε στα λόγια. Το χωριό μας αξίζει πολλά – και μπορούμε να τα διεκδικήσουμε μαζί.

Με εκτίμηση 

Κωνσταντίνος Γιαντσιος 

Όποιος έχει ιδέα, ας τη φέρει στο τραπέζι. Ο τόπος μας το αξίζει.

Η σκάλα έχει μεγάλη κλίση και δημιουργεί πρόβλημα – ειδικά για γονείς με καροτσάκια. Ίσως μια σωστά σχεδιασμένη ράμπα να είναι μια πρώτη λύση. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο, ας το προτείνουμε. Το ζητούμενο είναι η διευκόλυνση, όχι το «δεν γίνεται».

Η πρόταση να περνάμε ξανά πάνω από την σιδηροδρομική γραμμή εξαρτάται από υποδομές και ασφάλεια. Ως τότε, ας κάνουμε το καλύτερο με αυτά που έχουμε.

Τα έργα της ΕΡΓΟΣΕ κόστισαν 14 εκατ. ευρώ και υλοποιήθηκαν λίγο πριν λήξει η χρηματοδότηση, εκεί που άλλοι δεν έλυναν το θέμα 15 χρόνια. Τώρα χρειάζονται συντήρηση, βελτιώσεις και υπεύθυνες προτάσεις. Όχι μόνο κριτική εξ αποστάσεως.

Όποιος έχει ιδέα, ας τη φέρει στο τραπέζι. Ο τόπος μας το αξίζει.

Πότε θα αλλάξει η Ελλάδα;?

 Κώστας Γιάντσιος 

Από τους Κοτσαμπάσηδες στους Κληρονόμους της Εξουσίας ....!

Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, η Ελλάδα δείχνει να κουβαλά ακόμη βαριές αλυσίδες – όχι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά της εσωτερικής της στασιμότητας.

Η εξουσία εναλλάσσεται ανάμεσα στις ίδιες οικογένειες που διαχειρίζονται το κράτος σαν κληρονομικό κεφάλαιο. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα που απειλείται άμεσα στα σύνορά της (π.χ. με τα 12 ναυτικά μίλια) και να μην έχει εκπονήσει στρατηγικό εθνικό σχέδιο.

Η σημερινή πολιτική ελίτ δεν μπορεί να συγκριθεί με τους καπετάνιους του '21. Δυστυχώς, μοιάζει περισσότερο με τις τότε κυβερνήσεις που πολέμησαν και εξόντωσαν τους ήρωες της Επανάστασης.

Οι κοτσαμπάσηδες, οι φόρο-εισπράκτορες του Σουλτάνου, συνέχισαν να έχουν ρόλο και μετά την Επανάσταση, κρατώντας την εξουσία και την κοινωνία στα χέρια τους. Αυτή η λογική φαίνεται πως μας κατατρέχει μέχρι σήμερα.

Υπήρξαν όμως εποχές που η Ελλάδα μεγάλωσε: με τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία, τη Θράκη, την Κρήτη, τα Ιόνια νησιά, τα Δωδεκάνησα. Η Μεγάλη Ιδέα όμως δεν ολοκληρώθηκε. Πόλη, Κύπρος, Ιωνία, Πόντος – όλα έμειναν πίσω.

Οι Φιλικοί της Επανάστασης δεν ήταν όλοι εντός των σημερινών συνόρων. Πολλοί ήταν της διασποράς, όπως και οι μεγάλοι ευεργέτες που στήριξαν με πράξεις το νέο κράτος.

Η Ελλάδα μπορεί – το απέδειξε ο Καποδίστριας.

Σε μόλις 3,5 χρόνια, χωρίς δομές, χωρίς ταμείο, και με εχθρούς παντού, έστησε κράτος. Οργάνωσε διοίκηση, εκπαίδευση, άμυνα, γεωργία. Ήταν Έλληνας της διασποράς, αλλά βαθιά αφοσιωμένος στην πατρίδα. Και τον πολέμησαν. Τον δολοφόνησαν.

Η άλλη Ελλάδα είναι η Ελλάδα του εξωτερικού. Εκεί που κρατιέται ακόμη ζωντανό το εθνικό φρόνημα και η διάθεση για προσφορά. Εκεί ίσως βρίσκεται και η τελευταία ελπίδα για restart.

Η Ελλάδα δεν θα αλλάξει με "εξαγγελίες" και κομματικά φέουδα. Θα αλλάξει όταν ξαναθυμηθούμε την αξία της συλλογικής ευθύνης, του οράματος και της θυσίας.

Όχι με διαχειριστές. Με ηγέτες. αυτό είναι το ζητούμενο...!!!

19 Μαΐου 1919 – Ημέρα Μνήμης και Σιωπηλής Προδοσίας

Η 19η Μαΐου 1919 σηματοδοτεί μια από τις πιο τραγικές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: την απαρχή της γενοκτονίας των Ποντίων. Την ημέρα αυτή, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα με την ανοχή —αν όχι την έγκριση— των Άγγλων, που είχαν τον έλεγχο της Κωνσταντινούπολης.

Την ίδια εποχή, η Ελλάδα ελπίζει στη Μεγάλη Ιδέα, αποβιβάζοντας στρατεύματα στη Σμύρνη. Όμως, η διεθνής πολιτική αλλάζει ύπουλα: οι "σύμμαχοι" επιλέγουν να στηρίξουν τον Κεμάλ, για τα δικά τους συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.

Το αποτέλεσμα;

Πάνω από 353.000 Έλληνες του Πόντου εξοντώνονται με οργανωμένο τρόπο: εκτελέσεις, πορείες θανάτου, λιμοί, εξισλαμισμοί.

Χιλιάδες γυναίκες και παιδιά κακοποιούνται και χάνουν την ταυτότητά τους.

Η διεθνής κοινότητα σιωπά.

Οι Άγγλοι, ενώ ήξεραν, επέτρεψαν τη σφαγή. Ίσως γιατί έτσι εξυπηρετούνταν καλύτερα τα γεωπολιτικά τους σχέδια.

Η Μνήμη είναι Αντίσταση

Δεν ξεχνάμε.

Δεν συγχωρούμε τη σιωπή εκείνων που μπορούσαν να αποτρέψουν τη γενοκτονία και δεν το έκαναν.

Η 19η Μαΐου είναι:

Ημέρα Πένθους και Μνήμης

Ημέρα Δικαιοσύνης για τους προγόνους μας

Ημέρα Υπερηφάνειας για έναν πολιτισμό που, παρά τη γενοκτονία, δεν έσβησε

Αφιερώνεται σε όλους τους Ποντίους, και σε κάθε λαό που αρνείται να ξεχάσει.

Κωνσταντίνος Σ. Γιαντσίος

Εκπρόσωπος ΑΜΚΕ

Πράσσειν άλογα

.

Κωνσταντίνος Σ Γιαντσιος 

 «Έλα της θάλασσας θεριό και του πελάγου μπόρα,

το φοβερό σκουπιδαριό να διώξεις απ' τη χώρα»

— Νίκος Γκάτσος

Ο Γκάτσος δεν γνώριζε ούτε για ανεμογεννήτριες στις κορυφές των βουνών, ούτε για φωτοβολταϊκά που σκεπάζουν καλλιέργειες, ούτε για τα δισεκατομμύρια που σπαταλώνται για μια «πράσινη ανάπτυξη» χωρίς σχέδιο. Κι όμως, λες και τα είχε προβλέψει όλα.

Το «φοβερό σκουπιδαριό» δεν είναι μόνο το πλαστικό στις παραλίες ή τα μπάζα στους ποταμούς. Είναι κι εκείνο που αφήνει πίσω της η πολιτική βούληση όταν υποκρίνεται ότι υπηρετεί το περιβάλλον ενώ στην ουσία το εκμεταλλεύεται.

Η μετάβαση στην καθαρή ενέργεια είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Όμως πώς γίνεται να μιλάμε για βιωσιμότητα όταν γεμίζουμε τις κορυφές των βουνών με ανεμογεννήτριες, διαλύοντας τοπίο και οικοσυστήματα; Πώς είναι «πράσινη» μια πολιτική που αφαιρεί καλλιεργήσιμη γη για να την καλύψει με ηλιακά πάνελ;

Και ακόμα χειρότερα: πώς περιμένουμε να αποδώσει αυτή η μετάβαση, όταν δεν έχει προηγηθεί ούτε βασικός σχεδιασμός για τα δίκτυα μεταφοράς της παραγόμενης ενέργειας; Ποια "πράσινη ενέργεια" υπάρχει χωρίς σύγχρονα και ασφαλή δίκτυα που να φτάνουν στα σπίτια, στις πόλεις, στις βιοτεχνίες;

Η πραγματικότητα είναι ότι το ενεργειακό τοπίο της χώρας μας μετασχηματίζεται βεβιασμένα, με όρους εργολαβιών και όχι όρους οικολογικής ισορροπίας. Οι κομματικές εξουσίες αντιμετωπίζουν το περιβάλλον όπως πάντα: όχι ως κοινό αγαθό, αλλά ως πεδίο επιδοτήσεων, πρόχειρων επενδύσεων και εξυπηρετήσεων.

Μα η φύση δεν συγχωρεί. Ούτε ξεχνά. Το θεριό του Γκάτσου μπορεί να είναι η ίδια η φωνή της — μια φωνή που μας καλεί να δούμε καθαρά. Ότι χωρίς συνολικό σχέδιο, χωρίς παιδεία, χωρίς σεβασμό στον τόπο, καμία μετάβαση δεν είναι πράσινη. Είναι απλώς άλλη μια μορφή βίας — αυτή τη φορά καλυμμένη με οικολογικά συνθήματα.

Ο χρόνος τελειώνει. Και το θεριό που θα διώξει το «σκουπιδαριό» μπορεί να μην είναι ούτε της θάλασσας ούτε του πελάγους. Μπορεί να είναι η οργή των ίδιων των ανθρώπων όταν δουν ότι το ψέμα ντύθηκε πράσινο.

 

Σας ευχαριστώ όλους ολόψυχα για τίς πλείστες ευχες

1. Σε μουσείο της Σουηδίας φωτ. Γιώργος Γραβανης 

 

Στην ονομαστική μου γιορτή, είχα τη χαρά να δεχτώ δεκάδες μηνύματα, τηλεφωνήματα, ευχές και συναντήσεις με αγαπημένους φίλους. Μέσα στις ζεστές αυτές στιγμές, αναδύθηκαν και βαθύτεροι προβληματισμοί – Ορφικοί θα έλεγα.

Σε μια παρέα, ένας φίλος και μέλος της ΑΜΚΕ ο Γιωργος μας μίλησε για το μεγάλο συγκρότημα μουσείων στη Σουηδία, όπου στην είσοδο δεσπόζει άγαλμα του Ορφέα. Και ο Κωστας μας μίλησε ότι στην Βουλγαρία, υπάρχουν σε πολλές πόλεις αγάλματα, μνημεία και αφιερώματα στον Ορφέα – τον ποιητή, τον μουσικό, τον μύστη.

Και τότε η ερώτηση ήρθε αβίαστα:

Εμείς; Εδώ, στον τόπο του, στη σκιά του Ολύμπου και στα Λείβηθρα, γιατί σιωπούμε;

Ίσως ήρθε η ώρα να τιμήσουμε ξανά αυτό το παγκόσμιο σύμβολο έμπνευσης και αρμονίας. Να αναδείξουμε τον Ορφέα όχι μόνο με λέξεις, αλλά και με παρουσία – με ένα άγαλμα, έναν μουσειακό χώρο, έναν ζωντανό πολιτιστικό πυρήνα που θα φωτίζει το μήνυμά του: ενότητα, γνώση, μουσική και αγάπη για τη φύση και τον άνθρωπο.

Ο Ορφέας ζει… αλλά όχι (ακόμη) στον τόπο του.

2. Σε πόλεις της Βουλγαρίας 

 

Μέχρι τον 28ο μεσημβρινό το Oruc Reis - Αρπάζουν την ελληνική υφαλοκρηπίδα από την κεντρική Ρόδο μέχρι την Στρογγύλη

 

 

    

 

 

   Γράφει: Θεόφραστος Ανδρεόπουλος 

  Βλέποντας προσεκτικά τον χάρτη της τουρκικής NAVTEX με βάση την οποία το ερευνητικό σκάφος Oruc Reis θα επιχειρήσει...  

 

 

στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, η Άγκυρα δείχνει να αποδέχεται σε πρώτη φάση την συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου για τμηματική ανακήρυξη ΑΟΖ. 

 

Καθίσταται σαφές ότι η Άγκυρα θέλει να αμφισβητήσει την ελληνική υφαλοκρηπίδα και όχι την ανακηρυχθείσα ΑΟΖ. Με έντεχνο τρόπο αποφεύγει να αμφισβητήσει περιοχή η οποία έχει οριοθετηθεί από κοινού μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου καθώς υπάρχουν έννομα συμφέροντα των Αιγυπτίων οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει το κομμάτι του κοιτάσματος Ζορ με την μείωση κατά 10% της επήρειας της Κρήτης.

Αμφισβήτηση της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας θα προκαλούσε την αντίδραση και του αιγυπτιακού Ναυτικού.

Ορφέας. Η Ιστορία που έγινε μύθος – Γιώργος Λαθύρης - Ιαλυσσός

Ορφέας. Η Ιστορία που έγινε μύθος – Γιώργος Λαθύρη

ς - Ιαλυσσός

Μέγας Αλέξανδρος, Αμφίπολη και Όαση Σίουα

Μέγας Αλέξανδρος, Αμφίπολη και Όαση Σίουα

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ THE COLOR OF ANCIENT GREECE

Ταμπού το πελατειακό κράτος

Christos Yiannaras | 14 Jan 2019

Το πρόβλημα σήμερα του κάθε Ελληνα (είτε έχει τις δυνατότητες να το συνειδητοποιήσει είτε δεν τις έχει) είναι ένα: Πώς θα μπορέσει να καταλυθεί η ντροπή του «πελατειακού κράτους» των κομμάτων, με δημοκρατικές διαδικασίες και όχι με δικτατορία.

Αν θέλουμε να μιλάμε ρεαλιστικά (να έχουν αντίκρισμα πραγματικότητας αυτά που λέμε), το ερώτημα πρέπει να είναι: Πώς με κοινοβουλευτισμό συνεπή στις αρχές του, μπορούμε να ανατρέψουμε μια κατεστημένη έκφανση δικτατορίας, όπως το «πελατειακό κράτος» στην Ελλάδα;