Προς: Το Τοπικό Συμβούλιο Λεπτοκαρυάς (και κάθε αρμόδιο για θέματα καθημερινότητας, καθαριότητας και δημοτικής πολιτικής ΔΕΥΑΔΟΛ) Θέμα: Η αποστράγγιση καθαρών νερών στον δρόμο δεν αποτελεί πρόβλημα – είναι κοινή, αθώα και πρακτική ανάγκη ,

 ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Προς: Το Τοπικό Συμβούλιο Λεπτοκαρυάς

(και κάθε αρμόδιο για θέματα καθημερινότητας, καθαριότητας και δημοτικής πολιτικής ΔΕΥΑΔΟΛ 

Θέμα: Η αποστράγγιση καθαρών νερών στον δρόμο δεν αποτελεί πρόβλημα – είναι κοινή, αθώα και πρακτική ανάγκη

Αξιότιμα μέλη του Τοπικού Συμβουλίου,

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες καταγγελιών κατά επιχειρήσεων της Λεπτοκαρυάς, εξαιτίας της αποστράγγισης καθαρών νερών στο οδικό δίκτυο – νερών δηλαδή που προέρχονται από πλύσιμο, καθαριότητα, λειτουργία κλιματιστικών ή απλή χρήση βρύσης.

Με την παρούσα επιστολή επιθυμούμε να επισημάνουμε τα εξής:

1. Πρόκειται για κοινή και παλαιότατη πρακτική

Για δεκαετίες, κάτοικοι και επαγγελματίες χρησιμοποιούν τον δρόμο ως σημείο αποστράγγισης καθαρών νερών, ιδιαίτερα όπου δεν υπάρχουν κατάλληλες υποδομές. Είναι μια αυτονόητη ανάγκη καθαριότητας και υγιεινής στην καθημερινή ζωή του τόπου.

---

2. Τα νερά είναι καθαρά – όχι ρυπογόνα

Δεν περιέχουν λύματα, χημικά ή λάδια.

Δεν δημιουργούν λάσπη ή στασιμότητα.

Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις βοηθούν στον καθαρισμό του δρόμου, παρασύροντας φύλλα ή σκουπίδια.

Στραγγίζουν φυσικά ή μέσω φρεατίων, χωρίς να εμποδίζουν την κυκλοφορία πεζών ή οχημάτων.

---

3. Δεν υπάρχει νομική βάση για απαγόρευση

Εφόσον:

τα νερά δεν είναι επιβαρυμένα,

δεν υπάρχουν κατάλληλες δημοτικές υποδομές αποστράγγισης,

δεν έχει εκδοθεί ειδικός δημοτικός κανονισμός για το θέμα,

δεν μπορεί να θεωρείται παραβατική η συγκεκριμένη πρακτική ούτε να αποτελεί λόγο στοχοποίησης πολιτών ή επαγγελματιών.

---

4. Η επιλεκτική στοχοποίηση είναι άδικη και επικίνδυνη

Καταγγελίες τέτοιου είδους – αποκομμένες από την πραγματικότητα και την κοινή λογική – υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή και εντείνουν το κλίμα καχυποψίας. Υπενθυμίζουν επίσης την αργή και σιωπηλή υπονόμευση της τουριστικής ζωής και νυχτερινής οικονομίας της Λεπτοκαρυάς.

---

5. Ζητούμε:

Να τεθεί το θέμα επίσημα προς συζήτηση στο Τοπικό Συμβούλιο.

Να υπάρξει δημόσια θέση υπέρ της κοινής λογικής και της ίσης μεταχείρισης.

Εάν προκύψει πρόθεση ρύθμισης ή αλλαγής, να γίνει μέσα από δημόσια διαβούλευση και πλήρη ενημέρωση των κατοίκων και επαγγελματιών.

---

Συμπερασματικά:

> Η καθαριότητα των δρόμων είναι αναγκαιότητα, όχι παρανομία.

Τα καθαρά νερά δεν βλάπτουν – συχνά ωφελούν.

Ζητούμε από το Τοπικό Συμβούλιο να σταθεί με λογική και δικαιοσύνη δίπλα στην τοπική κοινωνία – όχι απέναντί της.

Με τιμή,

Κωνσταντίνος Σ. Γιάντσιος

πρώην Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου

(εκπροσωπώντας τουριστικές επιχειρήσεις της Λεπτοκαρυάς)

Το Σάββατο μνημόσυνο για τον Νικόλαο Πλαστήρα, στην Λεπτοκαρυά. Στον Άγιο Νικόλαο

Δ

 

Ο Νικόλαος Πλαστήρας υπήρξε μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του νεότερου ελληνικού έθνους – ένας στρατιωτικός με ήθος, ένας πολιτικός με όραμα και ένας πατριώτης με ανιδιοτελή προσφορά. Γνωστός ως «Μαύρος Καβαλάρης», διακρίθηκε για την ανδρεία του στη Μικρασιατική Εκστρατεία, κερδίζοψντας τον σεβασμό ακόμα και των αντιπάλων του, όπως αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στη δήλωση του Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος τον αποκάλεσε άξιο κάθε τιμής.

Μετά την Καταστροφή, ο Πλαστήρας δεν γύρισε την πλάτη στην πατρίδα του. Ανέλαβε την ευθύνη για την εθνική ανασύνταξη και την υποδοχή των προσφύγων, ενώ ως πολιτικός παρέμεινε σταθερός στις δημοκρατικές του αρχές, με σεβασμό στο λαό και χωρίς προσωπικά οφέλη. Έζησε λιτά, δεν πλούτισε από την εξουσία, και πάντα πονούσε για τους απλούς ανθρώπους – τον πρόσφυγα, τον φτωχό, τον εργάτη, τον αγρότη.

Ο Πλαστήρας ήταν από εκείνους τους ηγέτες που δεν επιδίωξαν να γραφτούν στην Ιστορία. Η Ιστορία όμως τον έγραψε – ως παράδειγμα αυταπάρνησης, εντιμότητας και εθνικής ευθύνης. Σήμερα, η μνήμη του παραμένει επίκαιρη, καθώς η Ελλάδα έχει ανάγκη από ήρωες που να υπηρετούν και όχι να εξουσιάζουν.

Τροποποίηση προηγούμενης ανάρτησης

 

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Ανοιχτή Επιστολή προς τον Δήμαρχο Δίου-Ολύμπου κ. Βαγγέλη Γερολιόλιο

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,

Την Κυριακή 20 Ιουλίου, μας επιβλήθηκε πρόστιμο από τη Δημοτική Αστυνομία Δίου-Ολύμπου για στάθμευση μέρους του αυτοκινήτου επάνω σε πεζοδρόμιο, σε σημείο με βύθιση και χωρίς απαγορευτική σήμανση. Το ίδιο συνέβη και με άλλα τρία οχήματα, τα οποία επίσης τιμωρήθηκαν με 150€ πρόστιμο το καθένα.

Επειδή υπάρχει απουσία σήμανσης αρχικά  υπέθεσα ότι ήταν ο λόγος της τιμωρίας μας. Μετά από επικοινωνία μαζί σας, διευκρινίστηκε ότι το πρόστιμο αφορά αποκλειστικά το πάτημα στο πεζοδρόμιο, ανεξάρτητα από τη σήμανση. Το δέχομαι. Ο νόμος εφαρμόστηκε.

Ωστόσο, ως κάτοικος της Λεπτοκαρυάς εδώ και 68 χρόνια, νιώθω την ανάγκη να πω ξεκάθαρα:

   Ο νόμος μπορεί να εφαρμόζεται σωστά, αλλά να είναι άδικος στην πράξη.

  Ο Δήμαρχος δεν νομοθετεί, αλλά έχει ευθύνη να επισημαίνει τις αδικίες και να διορθώνει καταστάσεις που προκαλούν αναστάτωση στους πολίτες και επισκέπτες.

Γιατί στη συγκεκριμένη περιοχή: – Δεν υπάρχει σήμανση.

– Δεν υπάρχει εναλλακτικός χώρος στάθμευσης.

– Δεν υπήρξε καμία προειδοποίηση ή ενημέρωση.

Με όλη την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο σας και τον θεσμό προτείνω να εξεταστεί:

Η τοποθέτηση σαφούς σήμανσης όπου απαιτείται.

Η πρόβλεψη χώρων στάθμευσης για επισκέπτες και κατοίκους.

Η προληπτική ενημέρωση, ώστε να αποφεύγονται άσκοπες εντάσεις.

Γιατί ο ρόλος της Δημοτικής Αστυνομίας δεν είναι μόνο να τιμωρεί, αλλά και να εκπαιδεύει, να προλαμβάνει, να προστατεύει.

Πλήρωσα το πρόστιμο, αλλά οφείλω να εκφράσω την ανθρώπινη πλευρά αυτού του περιστατικού. Και πιστεύω ότι ο Δήμος έχει τη δύναμη να βελτιώσει το τοπίο – κυριολεκτικά και θεσμικά.

Με εκτίμηση,

Κωνσταντίνος Γιάντσιος

Πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου 

Κάτοικος Λεπτοκαρυάς

20/07/2025

Παραλία Λεπτοκαρυάς πρόστιμα χωρίς σήμανση

 

Ανοιχτή Επιστολή του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Προς: Δήμαρχο Δίου-Ολύμπου κ. Βαγγέλη Γερολιόλιο

Λεπτοκαρυά, 20 Ιουλίου 2025

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,

Σήμερα, Κυριακή 20 Ιουλίου 2025, στη Λεπτοκαρυά, τόπο που αγαπώ και στον οποίο ζω εδώ και 68 χρόνια. Πήγα για μπάνιο, Όπως πολλοί συμπολίτες μας από όλη την Κεντρική Μακεδονία, σταθμεύσαμε στον ίδιο δρόμο, που όμως δεν διαθέτει καμία σήμανση που να απαγορεύει τη στάθμευση.

Παρά την απουσία σήμανσης και το γεγονός ότι η στάθμευση δεν εμποδίζει την κυκλοφορία πεζών ή οχημάτων, μας επιβλήθηκε πρόστιμο, ενώ στην απέναντι πλευρά του δρόμου, όπου υπήρχαν επίσης σταθμευμένα οχήματα, δεν επιβλήθηκε καμία κλήση.

Επισημαίνω ότι ο δρόμος αυτός αποτελεί έργο στο οποίο συνέβαλα προσωπικά κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως Αντιδήμαρχος, με πεζοδρόμια, παιδική χαρά και γήπεδο 5x5, έργα που βελτίωσαν την ποιότητα ζωής των κατοίκων.

Ζητώ να εξετάσετε το θέμα με προσοχή, να τοποθετηθεί η απαραίτητη σήμανση και να διασφαλιστεί η δίκαιη και ομοιόμορφη αντιμετώπιση των πολιτών, ώστε να μην επιβάλλονται αυθαίρετα πρόστιμα.

Με εκτίμηση,

Κωνσταντίνος Γιάντσιος

Πρώην Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου

Το ασυνείδητο του Έλληνα και το οικοσύστημα της ψυχής του

 

Δεν είναι απαραίτητο να διαβάσει κανείς Θουκυδίδη ή Παπαρρηγόπουλο για να κουβαλά την Ιστορία του. Δεν χρειάζεται να θυμάται ημερομηνίες και μάχες, ονόματα και Συνθήκες.

Ο Έλληνας, ακόμη κι αν δεν έχει σπουδάσει τα βιβλία του έθνους του, ζει μέσα σε ένα άρρητο οικοσύστημα ψυχής:

Ακούσματα, μυρωδιές, κινήσεις, βλέμματα, θρήνοι, πανηγύρια, παράπονα, δημοτικά τραγούδια, παραμύθια.

Αυτό είναι το πραγματικό σχολείο του ασυνείδητου.

Ο μύθος που γίνεται ψίθυρος. Η σιωπή του παππού όταν περνά από τον σταυρό του χωριού. Η μυρωδιά του λιβανιού, που ξυπνά μέσα σου κάτι που δεν έζησες, αλλά αναγνωρίζεις.

Ο Γιουνγκ ονόμασε αυτά τα βάθη της ψυχής συλλογικό ασυνείδητο.

Εμείς θα τολμούσαμε να μιλήσουμε για το ελληνικό ασυνείδητο: κατά τον πρύτανη Κοντογιωργη.

   Ως συλλογική ψυχική κληρονομιά, που δεν είναι φτιαγμένη από χάρτες και σύνορα, αλλά από μνήμη, τραύμα, πίστη, τέχνη και ήθος.

  Ζει ο Έλληνας από το παρελθόν; Όχι μόνο.

  Ζει από τη σκιά του παρελθόντος 

και συχνά τον καθοδηγεί αυτό που δεν γνωρίζει, αλλά κουβαλά.

Ένας μύθος που τον συγκινεί χωρίς να ξέρει γιατί.

Μια εικόνα του Ορφέα ή της Παναγίας που τον κάνει να σιωπήσει.

Ένα τραγούδι που του “πνίγει το λαιμό”.

Μια γιορτή που τον δένει με μια κοινότητα, ακόμα κι αν δεν την ξέρει καλά.

 Τι είναι λοιπόν το “οικοσύστημα των Ελλήνων”;

Είναι των Ελλήνων οι κοινότητες που λέει και ο ποιητής, της ελληνικής ψυχής, όχι μόνο εθνοτικές.

 

Από τον Πόντο ως τη Μασσαλία, από τη Βιέννη ως την Αλεξάνδρεια, από τον Όλυμπο ως την Ομογένεια της Αμερικής —

μια τεράστια αλυσίδα βιωμάτων και συμβόλων που ταξιδεύουν από γενιά σε γενιά, όχι με λέξεις, αλλά με ρυθμούς και σκιές. Αυτοί που χρηματοδότησαν το έργο του Καποδίστρια στην μεγάλη οθόνη, πρώτη παρουσίαση τον Νοέμβριο του 2025 στην Νέα Υόρκη.

Είναι ο Έλληνας της ξενιτιάς που ανάβει κερί στον Άγιο Νικόλα.

Είναι το καφενείο που έγινε εκκλησία.

Είναι η φωνή της μάνας που νανουρίζει με λόγια αρχαία.

Είναι το λούκι της ψυχής που στάζει αλήθεια όταν όλα γύρω στεγνώνουν.

Ναι, ο Έλληνας καθοδηγείται από το ασυνείδητο. Και συχνά σώζεται από αυτό.

Αρκεί να σταθεί για λίγο σιωπηλός, και να το ακούσει.

1 στους 5 Έλληνες εκλέγει κυβέρνηση το 20%.

Όταν το 41% Γίνεται Απόλυτη Εξουσία. Είναι αυτό δημοκρατία;

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου. 

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, η λέξη "δημοκρατία" παραμένει ιερή — και ταυτόχρονα βαθιά παρεξηγημένη. Όλοι μιλούν για εκλογές, πλειοψηφίες, κυβερνητικές εντολές. Αλλά ας σταθούμε λίγο:

Με ποιον τρόπο βγαίνει μια κυβέρνηση;

Τι σημαίνει το 41% που ακούμε στα κανάλια;

Και το κυριότερο: είναι αυτό που ζούμε πραγματικά δημοκρατία;

Όταν ένα κόμμα κερδίζει 41% στις εκλογές, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι «ο λαός το εξέλεξε». Όμως, αυτό το ποσοστό αναφέρεται μόνο στους πολίτες που πήγαν να ψηφίσουν.

  Αν η αποχή φτάσει το 50%, τότε:

Το 41% των ψηφισάντων είναι περίπου 20% του εκλογικού σώματος.

Δηλαδή 1 στους 5 Έλληνες εκλέγει κυβέρνηση — η οποία όμως αποκτά 158 ή και περισσότερες έδρες στη Βουλή.

Και τότε μιλούν για «ισχυρή εντολή».

Το Πριμ Εξουσίας

Ο εκλογικός νόμος επιβραβεύει το πρώτο κόμμα με έως και 50 επιπλέον έδρες, αν περάσει το 37%. Δηλαδή, χωρίς να έχει πλειοψηφία στις ψήφους, έχει πλειοψηφία στις έδρες.

Αυτό σημαίνει:

Ένα κόμμα μπορεί να κυβερνά μόνο του, ακόμα και αν 6 στους 10 ψήφισαν κάτι άλλο.

Δεν υπάρχει ανάγκη για συνεργασίες, ούτε για διάλογο με άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Χωρίς Δημοψήφισμα, Χωρίς Συμμετοχή

Η λαϊκή βούληση εκφράζεται κάθε 4 χρόνια, αλλά και τότε οι περισσότεροι απέχουν. Ελάχιστα θέματα κρίνονται με δημοψήφισμα. Και όταν έγινε το 2015; Το αποτέλεσμα δεν τηρήθηκε.

Η Δημοκρατία, δηλαδή:

Δεν ζητά τη γνώμη του λαού στα μεγάλα θέματα.

Δίνει εξουσία σε κόμματα με ισχνή πραγματική στήριξη.

Αφήνει εκτός συζήτησης τη μισή κοινωνία.

Είναι Δημοκρατία Αυτό;

Αν η δημοκρατία σημαίνει κυριαρχία του λαού, πώς μπορούμε να δεχτούμε ως «δημοκρατική» μια εξουσία που:

Εκφράζει μόνο το 20% του εκλογικού σώματος;

Δεν αναζητά συναινέσεις;

Δεν κάνει δημοψηφίσματα;

Δεν έχει θεσμούς πραγματικού ελέγχου;

Η αποχή δεν είναι απλώς «τεμπελιά». Είναι σιωπηρή διαμαρτυρία. Η πολιτική αδιαφορία δεν είναι αδυναμία — είναι αντίδραση σε ένα σύστημα που δεν ακούει.

Ο λαός δεν είναι απών. Είναι παραγκωνισμένος.

Τι Μπορούμε να Ζητήσουμε:

Απλή αναλογική χωρίς τεχνητά πριμ.

Υποχρεωτικά δημοψηφίσματα για κρίσιμες αποφάσεις.

Ενίσχυση της συμμετοχικής δημοκρατίας, με ηλεκτρονικές πλατφόρμες διαβούλευσης.

Πραγματική εκπροσώπηση όλων των πολιτών — όχι μόνο των "κερδισμένων".

Η δημοκρατία δεν είναι απλώς το δικαίωμα να ψηφίζεις. Είναι το δικαίωμα να ακούγεσαι.

Και σήμερα, πολλοί Έλληνες δεν ακούγονται καθόλου.

 Αν συμφωνείς με αυτό το άρθρο, μοιράσου το. Αλλά κυρίως: μίλα, συζήτησε, απαίτησε. Η δημοκρατία χτίζεται κάθε μέρα — ή καταρρέει στη σιωπή.

Καταργήστε το τεκμήριο

 Ανοιχτή Επιστολή προς τους Πολιτικούς της Χώρας

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου

 

Προς τον πρόεδρο της δημοκρατίας, - πρωθυπουργό, και κάθε υπουργό, επίσης κάθε Έλληνα βουλευτή,  και υπεύθυνο χάραξης πολιτικής,

Σεβασμός στον Πολίτη: Μια Αρχή που Λείπει 

Είμαι ένας Έλληνας πολίτης που έζησε και διατήρησε χρόνια επιχείρηση στην Γερμανία. Γνώρισα τι σημαίνει να ζεις σε κράτος που σε σέβεται. Αποφάσισα και επέστρεψα στην πατρίδα μου με εμπειρίες, όμως βρήκα μπροστά μου μια πραγματικότητα σκληρή και συχνά εχθρική απέναντι στον ίδιο τον πολίτη της.

Το παράδειγμα του αυτοκινήτου

Στη Γερμανία πλήρωνα Kfz-Steuer, δηλαδή φόρο αυτοκινήτου. Λογικός, διαφανής, δίκαιος. Κανείς δεν με ρωτούσε «πώς συντηρείς αυτό το αυτοκίνητο». Είχα δικαίωμα να οδηγώ Mercedes 500SE χωρίς να θεωρούμαι ύποπτος.

Στην Ελλάδα όμως, όταν επαναπατρίστηκα πριν 31 χρόνια και πήρα μικρό αυτοκίνητο, διαπίστωσα ότι πλήρωνα περισσότερα απ’ όσα πλήρωνα για μια λιμουζίνα στη Γερμανία. Κι όχι μόνο αυτό — θεωρούμουν σχεδόν ένοχος. Γιατί εδώ το αυτοκίνητο δεν είναι απλώς μέσο μεταφοράς, είναι "τεκμήριο διαβίωσης". Ένα στοιχείο που το κράτος χρησιμοποιεί για να σου αποδώσει φανταστικό εισόδημα, με βάση τα κυβικά και όχι την πραγματική σου δυνατότητα.

Οι γείτονές μας μάς προσπέρασαν

Οι πρώην κομμουνιστικές χώρες — Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία, Αλβανία — έχουν σήμερα πολίτες που κυκλοφορούν με μεγάλα και σύγχρονα αυτοκίνητα, χωρίς να τιμωρούνται φορολογικά. Πληρώνουν ετήσιο φόρο ανάλογα με τους ρύπους, όχι με την υποψία πλούτου.

Στις ΗΠΑ, συγγενής μας με νέο BMW 523 ίππων πληρώνει 100 δολάρια τον χρόνο φόρο στη Φλόριντα. Εδώ, με το ίδιο αυτοκίνητο, θα πλήρωνε χιλιάδες ευρώ φόρους και τεκμήρια — και θα έπρεπε να αποδείξει ότι «δεν είναι πλούσιος».

Το βαθύτερο ζήτημα: ο σεβασμός

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι ηθικό και πολιτικό.

Το ελληνικό κράτος δεν σέβεται τον πολίτη του. Τον αντιμετωπίζει με καχυποψία, του φορτώνει τεκμήρια, τον τιμωρεί επειδή προσπαθεί να ζήσει αξιοπρεπώς. Αν έχεις παλιό αλλά μεγάλο αυτοκίνητο, σε βλέπουν σαν φοροφυγά. Αν έχεις σπίτι, σαν πλούσιο. Αν έχεις οικογένεια, σαν βάρος. Αν δουλεύεις τίμια, σου λένε «πλήρωσε και μην μιλάς».

  Το σύγχρονο κράτος, αλλού είναι συνεργάτης του πολίτη.

Στην Ελλάδα, το κράτος είναι κατήγορος.

Η ώρα της αλλαγής

Απευθύνομαι δημόσια σε κάθε πολιτικό:

Καταργήστε τα τεκμήρια. Δεν εξυπηρετούν τίποτα άλλο παρά την τιμωρητική λογική απέναντι στον λαό.

Συνδέστε τη φορολογία αυτοκινήτου με ρεαλιστικά και περιβαλλοντικά κριτήρια, όπως σε όλη την Ευρώπη.

Δώστε πίσω στον Έλληνα την αξιοπρέπεια που του αξίζει.

Σεβασμός δεν είναι προνόμιο. Είναι θεμέλιο.

Όσο ο πολίτης δεν νιώθει σεβαστός, δεν μπορεί να σεβαστεί ούτε το κράτος, ούτε τους εκπροσώπους του.

Καιρός να κοιτάξετε τον κόσμο όχι σαν αριθμούς, αλλά σαν ανθρώπους.

Με εκτίμηση,

Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος 

Πρώην αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου 

Τσίπρας – Μητσοτάκης: Ποια η διαφορά;

 

Όταν ο λαός γίνεται “όχλος” και “τύραννος”

Στις κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, οι λέξεις που χρησιμοποιούν οι ηγέτες μας για τον ίδιο τον λαό, λένε περισσότερα απ’ όσα ίσως θα ήθελαν να αποκαλύψουν.

Ο Αλέξης Τσίπρας, όταν εκατομμύρια Έλληνες βγήκαν ειρηνικά στους δρόμους για τη Μακεδονία, διαδηλώνοντας με εθνική αξιοπρέπεια και πατριωτικό ήθος, τους χαρακτήρισε "ετερόκλητο όχλο".

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν οι πολίτες εξέφρασαν αντιρρήσεις στην ατζέντα για την παρένθετη μητρότητα, την τεχνητή υποβοήθηση και τις επιλογές κοινωνικής αναδιάταξης με βάση τις ΛΟΑΤΚΙ ομάδες, μίλησε για "τυραννία της πλειοψηφίας".

Δύο διαφορετικοί πολιτικοί χώροι, η ίδια περιφρόνηση προς το λαϊκό αίσθημα. Τελικά, ποια είναι η διαφορά;

Όταν ο λαός ενοχλεί την εξουσία

Σε μια Δημοκρατία, η δύναμη πηγάζει από τον λαό. Όταν όμως ο λαός σηκώνει κεφάλι, αντιδρά, υπερασπίζεται τα εθνικά του δίκαια ή τις παραδόσεις του, φαίνεται πως μετατρέπεται, κατά τις ελίτ, είτε σε "όχλο", είτε σε "τυραννική πλειοψηφία". Δηλαδή, ενοχλητικό εμπόδιο.

Το παράδειγμα της Μακεδονίας είναι χαρακτηριστικό. Παρά τα πρωτοφανή σε μέγεθος συλλαλητήρια, η Συμφωνία των Πρεσπών προχώρησε ερήμην του λαού, χωρίς δημοψήφισμα, χωρίς ίχνος εθνικής συναίνεσης.

Το παράδειγμα της Κύπρου ακόμη πιο πικρό. Όταν το 2004 οι Κύπριοι πολίτες απέρριψαν το Σχέδιο Ανάν, με καθαρό «Όχι» στο δημοψήφισμα, δέχτηκαν βολές, πιέσεις και περιφρόνηση από διεθνή και εγχώρια κέντρα εξουσίας. Γιατί; Επειδή τόλμησαν να αποφασίσουν οι ίδιοι για το μέλλον τους.

Και ο Καποδίστριας;

Αλήθεια, τι θα έλεγε ο Ιωάννης Καποδίστριας σήμερα, ο μόνος ηγέτης που κυβέρνησε με αυταπάρνηση και προσωπικό κόστος, με επίγνωση ότι κυβερνάει έναν λαό τραυματισμένο, αλλά περήφανο; Εκείνος δεν δίστασε να πει πως:

> «Δεν κυβερνώνται οι Έλληνες με ξύλο, αλλά με το παράδειγμα».

Και πράγματι, πλήρωσε με τη ζωή του την προσήλωσή του σε ένα κράτος αρχών, ανεξαρτησίας και συλλογικής ευθύνης, σε πλήρη ρήξη με τα ξένα συμφέροντα και την εσωτερική διαφθορά. Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας δεν χλεύασε ποτέ τον λαό. Αντιθέτως, τον υπερασπίστηκε, ακόμα κι όταν αυτό σήμαινε απομόνωση και προδοσία.

Δημοκρατία ή διαχειριστική ολιγαρχία;

Η δημοκρατία δεν είναι απλώς η εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία. Είναι ο σεβασμός στη φωνή της πλειοψηφίας, ο διάλογος με τις μειοψηφίες, η πολιτική ευθύνη έναντι της κοινωνίας, όχι απέναντι στα λόμπι, τις ΜΚΟ και τις “προοδευτικές μόδες” των Βρυξελλών.

Δεν μπορεί να υπάρχει Δημοκρατία χωρίς εμπιστοσύνη στη βούληση του λαού. Και δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή, όταν οι ηγέτες αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως εμπόδιο προς την "πρόοδο".

Αν οι ηγέτες της χώρας βλέπουν τον λαό είτε ως «όχλο» είτε ως «τύραννο», τότε δεν έχουμε ηγέτες — έχουμε διαχειριστές ενός κράτους σε απόσυρση.

Τελικά, Τσίπρας και Μητσοτάκης: ποια η διαφορά;

Η διαφορά σβήνει όταν η αντίληψη εξουσίας παραμένει η ίδια: κεντρική, απομονωμένη, περιφρονητική απέναντι στον λαό. Άλλο το κοστούμι, άλλο το πρόσημο, αλλά η φιλοσοφία διακυβέρνησης παραμένει ίδια.

Ίσως η μόνη ελπίδα να βρίσκεται στον ίδιο τον λαό, όταν πια ξαναθυμηθεί ότι είναι κυρίαρχος και όχι θεατής.

Η Δεύτερη νύχτα από την πανσέληνο

Όσοι περπατούν στην παραλία απόψε, νιώθουν πως ο χρόνος σταματά για λίγο – να χαμογελάσει…

 

Σαράντα μέρες χωρίς τον πρώην πρόεδρο της Λεπτοκαρυάς Θανάση Ματό

 

Ο Θανάσης ήταν για μένα κάτι παραπάνω από συγγενής. Τον έζησα από παιδί, τον θυμάμαι από τότε που ήμουν νήπιο. Ήταν φίλος με τον παππού μου, τον άλλο Θανάση ΜΑΤΟ, και κουβαλάω πολλές μνήμες μαζί του.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι τον κατηγορούσαν. Μια φορά τον ρώτησα γιατί λένε πως έφερε τον στρατό σε καλό σημείο της παραλίας. Και μου απάντησε  γλυκά ήρεμα:

«Κωστάκη, μπορούσα να κάνω κάτι σε αυταρχικό καθεστώς; Δεν έγινε το ίδιο και στη Σκοτίνα και στον Πλαταμώνα;»

Έφτιαξε, πάλεψε, αγωνίστηκε. Ακόμα κι όταν άλλοι γκρέμισαν αυτό που είχε χτίσει —το τουριστικό του θέρετρο στην παραλία— το όνομά του έμεινε. Γιατί εκείνος φρόντισε τον τόπο.

Και στο τέλος, είχε δίπλα του την κόρη του την Αλεξάνδρα, και την εγγονή του την Αναστασία, που τον φρόντισαν με αγάπη.

Αιωνία σου η μνήμη, Θανάση.

Θα σε θυμόμαστε πάντα, με σεβασμό και καρδιά.

Κάτω από το φως της πανσελήνου, η θάλασσα της Λεπτοκαρυάς

 καθρεφτίζει την ψυχή μας. Οι καρδιές ανοίγουν, οι λέξεις περιττεύουν, και η σιωπή γίνεται μια γλώσσα αγάπης και εσωτερικής ειρήνης.»

 

🇬🇷 Ο Λαβρόφ ζητά αναγνώριση της ελληνικής μειονότητας:

Μια ιστορική στιγμή με άρωμα… Αδριανούπολης

Σε μια δήλωση που δεν πέρασε απαρατήρητη, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ έθεσε ως όρο για την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας με την Ουκρανία την αναγνώριση της ελληνικής μειονότητας που ζει κυρίως στη Μαριούπολη και τις παράκτιες περιοχές της Αζοφικής.

Η δήλωση αυτή, με φόντο τις συνεχείς διαπραγματεύσεις για την ειρήνευση στην περιοχή, αποτελεί μια απροσδόκητα θετική παρέμβαση υπέρ των ελληνικών κοινοτήτων, που για χρόνια ζούσαν στη σκιά της ιστορίας, παρότι υπήρξαν ακλόνητοι θεματοφύλακες του ελληνισμού στην περιοχή.

 Θύμισε... τη Συνθήκη της Αδριανούπολης (1829)

Η στάση αυτή του Λαβρόφ θυμίζει ιστορικά γεγονότα άλλων εποχών. Το 1829, με τη Συνθήκη της Αδριανούπολης, η Ρωσία του Τσάρου Νικολάου Α’ υποχρέωσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία να αναγνωρίσει de facto την ανεξαρτησία της Ελλάδας, ύστερα από πολυετή αγώνα και γεωπολιτική διαπραγμάτευση.

Τότε, ο ρωσικός παράγοντας προώθησε τα συμφέροντα των χριστιανικών πληθυσμών, κυρίως των Ελλήνων, υποστηρίζοντας ουσιαστικά την ίδρυση του πρώτου ελληνικού κράτους. Σήμερα, περίπου δύο αιώνες μετά, η αναφορά Λαβρόφ στην ελληνική ταυτότητα ξυπνά αναλογίες και μνήμες.

    Το μήνυμα πίσω από τα λόγια

Παρά τις γεωπολιτικές σκοπιμότητες της Μόσχας, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την ηθική και πολιτιστική αξία αυτής της τοποθέτησης. Οι Έλληνες της Ουκρανίας, ιδιαίτερα στη Μαριούπολη, έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες, πολεμικές καταστροφές, ξεριζωμό και απαξίωση.

Η αναγνώριση της ιστορικής τους παρουσίας και η προστασία της ταυτότητάς τους δεν είναι πολιτικό παιχνίδι – είναι υποχρέωση του πολιτισμένου κόσμου.

   Οι φωνές των μειονοτήτων ζητούν ακρόαση

Σε έναν κόσμο όπου οι ισχυροί συχνά λησμονούν τους μικρούς, η φωνή των πολιτιστικών και εθνοτικών κοινοτήτων –όπως των Ελλήνων στην Ουκρανία– πρέπει να ακουστεί δυνατά. Μια ειρήνη που παραβλέπει τις ταυτότητες και τη μνήμη των λαών δεν είναι ειρήνη, είναι απλώς ανακωχή.

 

   Συμπέρασμα

  Η δήλωση Λαβρόφ, θετική ή όχι από διπλωματικής απόψεως, έφερε και πάλι στο προσκήνιο τον ξεχασμένο ελληνισμό της Αζοφικής. Κι αυτό, από μόνο του, είναι μια υπενθύμιση προς όλους: Ότι οι ρίζες μας δεν είναι διαπραγματεύσιμες. Ότι ο ελληνισμός της διασποράς δεν είναι απλώς παρελθόν, αλλά ζωντανό παρόν που αξίζει σεβασμό, αναγνώριση και μέλλον.

  Το άρθρο βασίζεται σε δηλώσεις του Ρώσου ΥΠΕΞ και στην ιστορική αναδρομή της Συνθήκης της Αδριανούπολης του 1829. Για τη διασφάλιση των μειονοτήτων, κάθε φωνή μετράει.

Κάποιοι ιδιώτες προσπαθούν να υποδυθούν τον ρόλο της αρχής

 Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Όχι άλλες σκιές — σεβασμός στην επιχειρηματικότητα και την αλήθεια

Ως επιχείρηση που δραστηριοποιείται στη Λεπτοκαρυά από το 1974, αισθανόμαστε την ανάγκη να τοποθετηθούμε δημόσια απέναντι σε ένα φαινόμενο που, αν δεν αντιμετωπιστεί, δηλητηριάζει την τοπική κοινωνία και την εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτών.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε ότι έγινε «αυτοψία» έξω από την επιχείρησή μας για υποτιθέμενα προβλήματα απορροής ομβρίων νερών. Η αλήθεια είναι ότι η επιχείρησή μας, όπως και όλες οι όμορες επιχειρήσεις του δρόμου, λειτουργεί με τον ίδιο, καθιερωμένο τρόπο δεκαετίες τώρα, φροντίζοντας καθημερινά για την καθαριότητα, χωρίς να επιβαρύνει τον Δήμο με ούτε μία σακούλα σκουπιδιών ή νερό καθαρισμού.

Σήμερα, απευθυνθήκαμε επίσημα στη ΔΕΥΑΔΟΛ, η οποία μας επιβεβαίωσε ότι ουδέποτε διέταξε ή πραγματοποίησε οποιονδήποτε έλεγχο στο σημείο.

Αυτό σημαίνει ένα από τα δύο:

είτε γίνεται προσπάθεια παραπλάνησης, δημιουργώντας τεχνητή αναστάτωση,

είτε κάποιοι ιδιώτες επιχειρούν να υποδυθούν τον ρόλο της αρχής, με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσουν κλίμα στοχοποίησης και εντυπώσεων.

Εμείς, οι επαγγελματίες του τουρισμού, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζούμε με καχυποψίες και μικρότητες.

Ζούμε από την καθαρή λειτουργία μας και από τη σχέση εμπιστοσύνης με τον επισκέπτη και την τοπική κοινωνία.

Καλούμε λοιπόν όλους να αφήσουν στην άκρη τη νοοτροπία του καφενείου και του πληκτρολογίου και να δουν ποιοι πραγματικά προσφέρουν καθημερινά στον τόπο.

Εμείς συνεχίζουμε — όπως πάντα — με καθαρό πρόσωπο, καθαρό πεζοδρόμιο και καθαρή συνείδηση.

Με εκτίμηση,

Η Διοίκηση της Επιχείρησης Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος 

Προσωπικές εμπάθειες μικρών ( ανθρώπων )

 Δημόσια τοποθέτηση για τη λειτουργία της επιχείρησής μας και τη διαχείριση ομβρίων υδάτων από σκεπή .

Από το 1974 η οικογενειακή μας επιχείρηση λειτουργεί αδιάλειπτα στην παραλία της Λεπτοκαρυάς, εξυπηρετώντας επισκέπτες, ενισχύοντας την τοπική οικονομία και συμβάλλοντας έμπρακτα στην καθαριότητα και την εικόνα του τόπου. Στα 50 και πλέον χρόνια λειτουργίας, έχουμε μάθει να συντηρούμε τις υποδομές μας, να συνεργαζόμαστε με τις αρχές και να φροντίζουμε καθημερινά τον κοινόχρηστο χώρο μπροστά από το κατάστημά μας χωρίς να επιβαρύνουμε τον Δήμο ούτε με ένα ευρώ.

Το τελευταίο διάστημα, γίναμε αποδέκτες ελέγχου από τη ΔΕΥΑΔΟΛ για την έξοδο νερού από λούκι οροφής — ζήτημα που αφορά σχεδόν όλες τις επιχειρήσεις του κεντρικού δρόμου, καθώς πρόκειται για καθιερωμένο και χρόνια αποδεκτό τρόπο απορροής ομβρίων .

Δεν επιθυμούμε να δημιουργήσουμε ένταση. Όμως έχουμε βάσιμες υποψίες ότι πίσω από την αιφνιδιαστική αυτή κινητοποίηση, κρύβονται προσωπικές εμπάθειες και ενέργειες συγκεκριμένου πρώην στρατιωτικού, που επανειλημμένα έχει επιτεθεί δημόσια σε επαγγελματίες της περιοχής μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook.

Θα θέλαμε να τονίσουμε:

Η επιχείρησή μας τηρεί τους κανόνες, σέβεται τον δημόσιο χώρο και συμβάλλει με κάθε τρόπο στη θετική εικόνα της Λεπτοκαρυάς.

Οι επιχειρηματίες της περιοχής είμαστε αυτοί που ζούμε από τον τόπο και για τον τόπο, με σεβασμό και αγάπη.

Δεν δεχόμαστε να στοχοποιούμαστε επιλεκτικά, ούτε να γινόμαστε αντικείμενο προσωπικών «εκστρατειών» ανθρώπων που, αφού εξασφάλισαν μια άνετη σύνταξη και κατοικία, θεωρούν πως έχουν λόγο για τα πάντα.

Καλή τη πίστει, καλούμε τη ΔΕΥΑΔΟΛ και κάθε αρμόδιο φορέα να αντιμετωπίζει όλους ισότιμα, χωρίς επιλεκτικούς ελέγχους ή αφορμές που στερούνται ουσίας και πλήττουν την τοπική αγορά χωρίς λόγο.

Εμείς, από την πλευρά μας, θα συνεχίσουμε με διαφάνεια, συνέπεια και σεβασμό, όπως κάνουμε επί μισό αιώνα.

Αυτό είναι το αληθινό μέτρο της προσφοράς στον τόπο.

Με εκτίμηση,

Η Διοίκηση της Επιχείρησης Κωνσταντίνος Σ Γιάντσιος 

Λεπτοκαρυά, Ιούλιος 2025

Η ελληνική ψυχή ελεύθερη

 

Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου 

Το ελληνικό ασυνείδητο και το οικοσύστημα των Ελλήνων στα βάθη των αιώνων

Υπάρχει κάτι που διατρέχει τους αιώνες και ενώνει τους Έλληνες, ακόμη κι όταν δεν το ομολογούν. Κάτι υπόγειο, που μεταφέρεται όχι μόνο με λόγια αλλά με σιωπές, κινήσεις, τραγούδια, βλέμματα και μνήμες. Το λέμε, ίσως διστακτικά, ελληνικό ασυνείδητο.

Δεν είναι απλώς η συλλογική μνήμη ενός λαού. Είναι μια αρχαία ψυχή που επιβιώνει σε θρύλους, τραγωδίες, ρυθμούς, λέξεις, επιβιώνει ακόμη και στη νοσταλγία των απογόνων. Είναι εκεί όπου συναντιούνται ο Ορφέας και ο Μακρυγιάννης, ο Αισχύλος και ο Ρήγας, ο καημός της ξενιτιάς και η φωνή του ρεμπέτικου. Είναι αυτό που φέρουμε μέσα μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αλλά που μας καταλαβαίνει εκείνο.

Αυτή η υπόγεια ροή χρειάζεται ένα έδαφος για να τραφεί. Και το ελληνικό οικοσύστημα, με την ευρύτερη έννοια, είναι το πεδίο όπου ανασαίνει.

Όχι μόνο το οικοσύστημα του Ολύμπου και των νησιών, των ελαιώνων ,- αμπελώνων, και των ακτών. Αλλά και το οικοσύστημα των ελληνικών κοινοτήτων:

Από τον Καύκασο και τη Μαύρη Θάλασσα ως το Γιβραλτάρ, από την Αλεξάνδρεια ως την Οδησσό, από τη Μασσαλία ως τη Βοστώνη και τη Μελβούρνη. Παντού όπου Έλληνες κουβάλησαν την ψυχή τους σαν σπίθα, άναψε μια νέα φωλιά του ελληνικού κόσμου. Κοινότητες, σωματεία, ναοί, σχολεία, βιβλία, τραγούδια – μικρά οικοσυστήματα που άνθισαν μέσα στην ξενιτιά και διατήρησαν τον πυρήνα του "είναι Έλληνας".

Είναι μια συνέχεια που δεν μετριέται σε χάρτες αλλά σε σχέσεις, μύθους και βιώματα. Είναι η πολυκεντρική Ελλάδα, που δεν ζει μόνο στο γεωγραφικό της σώμα, αλλά στην καρδιά κάθε ανθρώπου που πιστεύει στον λόγο, στο μέτρο, στην αρμονία και στην ελευθερία.

Το ελληνικό οικοσύστημα στα βάθη των αιώνων είναι ένας κόσμος από φωνές, φύλλα και στίχους. Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται τον Ορφέα, τον Αριστοτέλη, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τη γιαγιά τους στο πέτρινο χωριό, τον ήχο του βιολιού και τον αέρα του Αιγαίου, αυτό το οικοσύστημα δεν θα πάψει να αναπνέει.

    Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που κουβαλούν την Ελλάδα, όχι μόνο σαν έθνος, αλλά σαν μοίρα και μουσική.

Άγιο Όρος: 100 εκατομμύρια και ο Χριστός στο περιθώριο?

 

Του Κωνσταντίνου Σ. Γιάντσιου 

Κάποτε το Άγιο Όρος ήταν τόπος «εν ερημίᾳ», όπου ο μοναχός ξεχνούσε τον κόσμο για να αφοσιωθεί στον Θεό. Σήμερα, στον 21ο αιώνα, οι κάμερες, οι πρωθυπουργικές συνοδείες και τα πακέτα χρηματοδότησης έχουν διαβεί την Αθωνική πύλη, και μαζί τους μπήκε κι ένας σιωπηλός πειρασμός: η ανταλλαγή της πνευματικής αυθεντικότητας με κρατική εύνοια.

Πριν λίγες μέρες, κυκλοφόρησε η είδηση πως 9 από τις 20 μονές δεν ήθελαν την επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο λόγος; Πολιτικοί, εθνικοί, ίσως και εκκλησιαστικοί. Μια στιγμή φάνηκε πως το Όρος θυμήθηκε τη φωνή των παλαιών: ( Παΐσιο!! ) «Μακριά από τους άρχοντες, μακριά από τον κόσμο».

Κι όμως... Στο τέλος όλες οι μονές τον δέχτηκαν. Όλες. Λίγο μετά ήρθε και το «πακέτο»: 100 εκατομμύρια ευρώ για έργα υποδομών, αποκαταστάσεις, και διάφορα αναπτυξιακά.

Και κάπου εκεί, ο Χριστός πήγε στο περιθώριο...!

Όχι επειδή δεν Τον αναφέρουν. Τον τιμούν. Τον λιτανεύουν. Τον δοξολογούν. Αλλά δεν μίλησε κανείς εξ ονόματός Του.

Δεν βρέθηκε έστω ένας να πει:

– "Δεν πουλάμε τη σιωπή μας, δεν αγοράζουμε τη φωτογραφία δίπλα στην εξουσία με αντάλλαγμα έργα."

Από πότε το Άγιον Όρος χρειάζεται πρωθυπουργική στήριξη για να είναι φάρος πίστης;

Από πότε η σιωπή της προσευχής ανταλλάσσεται με κονδύλια ΕΣΠΑ;

Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις.

Οι έρημοι γεροντάδες, οι σπηλαιώτες μοναχοί, οι αφανείς που δεν εμφανίστηκαν σε φωτογραφίες, ούτε υπέγραψαν συμφωνίες.

Αυτοί κρατούν την πίστη ζωντανή. Όχι με έργα και ευρωπαϊκά προγράμματα, αλλά με δάκρυα, αγρυπνίες και λιγοστά φώτα.

Και είναι θλιβερό που η φωνή τους δεν ακούγεται πλέον. Πνίγεται μέσα στον θόρυβο της διπλωματίας, των συμβούλων, των επενδύσεων και των «πρωτοκόλλων συνεργασίας».

Πού είναι ο Χριστός;

Ο Χριστός – αυτός που καταδίκασε τους εμπόρους του Ναού – μάλλον δεν θα καθόταν στο τραπέζι των 100 εκατομμυρίων.

Ίσως θα ήταν με τον τελευταίο καλόγερο, βαθιά στην Καψάλα, χωρίς ηλεκτρικό, με μόνο πλούτο το κομποσχοίνι του.

Ίσως, όπως τότε, θα αναποδογύριζε τα τραπέζια.

---

Σημείωση:

Αυτό δεν είναι επίθεση στην πίστη, ούτε στο Άγιο Όρος ως ιερό τόπο. Είναι κραυγή αγωνίας για τη χαμένη αυθεντικότητα.

Η πίστη δεν χρειάζεται «προβολή», ούτε «πολιτική στήριξη».

Χρειάζεται σωτηρία, προσευχή, συγγνώμη και φως.

«Ένας προβληματισμένος χριστιανός»

Λεπτοκαρυά και πυρηνικά

 

Το 2013, η Λεπτοκαρυά είχε την τιμή να φιλοξενήσει έναν ταπεινό και σιωπηλό οδοιπόρο: έναν 75χρονο Γάλλο ιερέα που ταξίδευε με τα πόδια και με τον πιστό του γάιδαρο, τον Ισιοδώ.

 Δεν ήταν απλώς ένας ταξιδιώτης, αλλά ένας άνθρωπος με αποστολή – να διαδώσει το μήνυμα της ειρήνης και να ζητήσει από τη χώρα του, τη Γαλλία, να σταματήσει την παραγωγή και χρήση πυρηνικών όπλων.

Έμεινε για λίγες μέρες στη Λεπτοκαρυά, ξεκουράστηκε, γνώρισε τον Όλυμπο και τα Λείβηθρα –την πατρίδα του Ορφέα, του ποιητή της αγάπης και της μουσικής , μας ευχαρίστησε για την φιλοξενία. 

Έπειτα, με το ίδιο ήσυχο βήμα, συνέχισε το μακρύ του ταξίδι προς τους Αγίους Τόπους, σαν σύγχρονος προσκυνητής, μεταφέροντας με τη σιωπή και την παρουσία του ένα βαθύ και πανανθρώπινο αίτημα: να επικρατήσει η ζωή αντί του ολέθρου.

Ήταν μια από εκείνες τις σπάνιες παρουσίες που περνούν αθόρυβα, αλλά αφήνουν πίσω τους ένα ίχνος φωτός.

Λεπτοκαρυά – Ρεμπέτικες Βραδιές στον "Παράδεισο"

 

Χθες το βράδυ, στο ρεστοράν Παράδεισος στη Λεπτοκαρυά, ζήσαμε την πέμπτη κατά σειρά ζωντανή βραδιά με ρεμπέτικα και σμυρνέικα, σε ένα πρόγραμμα που ταξίδεψε το κοινό σε αλλοτινές εποχές.

Όπως πάντα, χωρίς ενισχυτές και ηχεία, μόνο με το γυμνό ηχόχρωμα των οργάνων και τη ζεστασιά των φωνών, η ατμόσφαιρα έγινε μαγική, ιωνική, σαν να ξεπηδούσε από τα σοκάκια της παλιάς Σμύρνης. Η μουσική έγινε γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν· οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν μέσα από σκοπούς, μνήμες και συναισθήματα.

Το κρασί και οι μεζέδες ολοκλήρωσαν την εμπειρία, συνθέτοντας ένα γνήσιο τραπέζι ελληνικής παράδοσης.

Γύρω του συγκεντρώθηκαν Έλληνες από κάθε γωνιά του κόσμου — από την Αυστραλία, την Αμερική, την Ευρώπη και φυσικά από κάθε μεριά της Ελλάδας — για να γιορτάσουν τη μουσική, την παρέα και την ταυτότητά μας.

Και όπως όλα δείχνουν, θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα τέτοιες βραδιές.

Ο διεθνής διασυρμός είναι το μικρότερο κακό – Το μεγάλο σοκ είναι για τη Δημοκρατία

 

 του Κωνσταντίνου Σ. Γιαντσιού

Εδώ και λίγες μέρες, έρχονται στο φως πληροφορίες που συγκλονίζουν. Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (EPPO), με επικεφαλής την αδέκαστη Λάουρα Κοβέσι, ξετυλίγει ένα κουβάρι διαφθοράς που μοιάζει να ξεπερνά σε δυσωδία ακόμη και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Αν όλα επιβεβαιωθούν, δεν πρόκειται απλώς για μια υπόθεση απάτης με επιδοτήσεις. Πρόκειται για μια υβριδική μορφή βαριάς θεσμικής και πολιτικής σήψης με συνέπειες που απειλούν την ίδια τη δημοκρατική σταθερότητα της χώρας.

Η Ελλάδα, μια χώρα ήδη καταχρεωμένη και θεσμικά ευάλωτη, φέρεται να βρίσκεται μπροστά σε πρόστιμα που αγγίζουν τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ, λόγω παράνομων πρακτικών σε δηλώσεις εκτάσεων, ghost-αγροτεμαχίων και καταχρηστικής διαχείρισης ευρωπαϊκών κονδυλίων. Το μεγαλύτερο όμως πλήγμα δεν είναι οικονομικό.

Δεν είναι απλώς σκάνδαλο. Είναι οργανωμένο σύστημα

Το πραγματικό σοκ είναι θεσμικό και πολιτειακό. Η έρευνα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας αναδεικνύει με τραγικό τρόπο την αδυναμία του ελληνικού πολιτικού συστήματος να αυτοκαθαρθεί. Αντιθέτως, η ελληνική Δικαιοσύνη — με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις — ποιεί την νήσσαν. Και η αίσθηση στους πολίτες είναι πως οι υπεύθυνοι παραμένουν στο απυρόβλητο, μέσα από συγκάλυψη, κομματικές διαπλοκές και πελατειακές συνεννοήσεις.

Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται κανέναν

Η πίστη των πολιτών στους θεσμούς καταρρέει. Η Βουλή, τα κόμματα, η Δικαιοσύνη, η δημόσια διοίκηση — όλα δείχνουν να λειτουργούν χωρίς ηθική νομιμοποίηση. Κι έτσι γεννιέται ο μεγάλος κίνδυνος: η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, όχι με πραξικόπημα, αλλά με γενικευμένη απαξίωση, σιωπηλή αποστασιοποίηση, και τελικά ακραία φαινόμενα.

Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι θυμούνται το 2015. Το "Όχι" του λαού που έγινε "Ναι" ήταν ίσως το σημείο μηδέν για την εμπιστοσύνη στον κοινοβουλευτισμό. Από τότε, λένε πολλοί, η Δημοκρατία έγινε διακοσμητική. Κι από τότε, κάποιοι λίγοι — εντός κομμάτων και μηχανισμών — διοικούν σαν χούντα χωρίς στολή, με μόνο μέλημα τη διατήρηση του ελέγχου και τη νομή της εξουσίας.

Ξένοι «διαιτητές» στους θεσμούς;

Όπως στο ποδόσφαιρο φέραμε ξένους διαιτητές για να τελειώσει η ντροπή, έτσι ίσως πρέπει να φέρουμε και “ξένους διαιτητές” στη Δικαιοσύνη, στη Διοίκηση, στον Έλεγχο. Όχι γιατί δεν έχουμε ικανούς Έλληνες, αλλά γιατί το σύστημα έχει διαβρώσει και καταπιεί όσους προσπάθησαν να σταθούν όρθιοι.

Η Λάουρα Κοβέσι, που λέγεται ότι έχει ρίζες από τη Μηλιά Μετσόβου, είναι σήμερα μια φωνή αξιοπιστίας για την Ευρώπη. Δυστυχώς, η ελληνική πολιτεία δεν διαθέτει κανέναν θεσμικό φορέα που να εμπνέει την ίδια εμπιστοσύνη.

Το διακύβευμα: όχι η εικόνα, αλλά η ουσία

Η Ελλάδα έχει υποστεί και στο παρελθόν διεθνή διασυρμό. Αυτό είναι το μικρότερο κακό. Το μεγάλο κακό είναι η διάλυση των θεσμών, η απαξίωση της Δημοκρατίας, και η απώλεια της ελπίδας για δικαιοσύνη, ισονομία, αξιοκρατία.

Αν δεν υπάρξει κάθαρση — αληθινή, γενναία και με ονοματεπώνυμα — τότε η Δημοκρατία στην Ελλάδα θα ζει με αναπνευστήρα. Και ο λαός της, για μια ακόμη φορά, θα κληθεί να πληρώσει τον λογαριασμό.

Μικρές Νίκες, Μεγάλα Ερωτήματα στη Λεπτοκαρυά

 

Οι παρεμβάσεις έγιναν — αλλά ποιος ιεραρχεί τις πραγματικές ανάγκες, οι τουριστικές επιχειρήσεις, ή ο Δήμος...??

Επιτέλους! Κάτι που περιμέναμε εδώ και καιρό άρχισε να συμβαίνει. Στη Λεπτοκαρυά, ξεκίνησαν οι πρώτες ουσιαστικές παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο. Τα πεζοδρόμια αποκτούν ράμπες και βυθίσεις για άτομα με αναπηρία, ηλικιωμένους και γονείς με παιδικά καροτσάκια. Παράλληλα, έγιναν και νέες διαγραμμίσεις, που συμβάλλουν στην οργάνωση και την ασφάλεια της κυκλοφορίας.

Έστω και μέσα στο καλοκαίρι — με τα ξενοδοχεία γεμάτα και τους επισκέπτες στους δρόμους — αυτές οι κινήσεις είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Καλωσορίζουμε κάθε θετική αλλαγή, όσο καθυστερημένη κι αν είναι.

Όμως δεν μπορώ να μην θέσω πάλι το ίδιο σοβαρό ερώτημα:

Γιατί στη σημαντικότερη διάβαση της πόλης, την κεντρική υπόγεια διάβαση, δεν έγινε απολύτως τίποτα;

Καμία ράμπα, κανένα ασανσέρ, καμία πρόβλεψη για όσους δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν σκάλες. Παιδιά με καροτσάκια, ηλικιωμένοι, ΑμεΑ, τουρίστες με αποσκευές — όλοι αυτοί εξακολουθούν να αποκλείονται.

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό, αλλά κρίσιμο:

Ποιος ιεραρχεί τις ανάγκες της Λεπτοκαρυάς;

Γιατί οι απλές παρεμβάσεις να γίνονται αποσπασματικά, και τα ουσιώδη να παραμένουν άλυτα; Μήπως λειτουργούμε ακόμα με τη λογική της "βιτρίνας", αφήνοντας την καθημερινότητα να υποφέρει;

Η αρχή έγινε. Αλλά αν δεν υπάρξει συνέχεια και σχέδιο, θα μείνουμε πάλι στα μισά. Και θα αναρωτιόμαστε — όχι άδικα — αν αξίζουμε κάτι καλύτερο ή απλώς μάθαμε να συμβιβαζόμαστε.