Του Κωνσταντίνου Σ Γιάντσιου
Η Ιστορία μάς διδάσκει πως οι λαοί που ξεχνούν τις δικές τους πληγές, δεν έχουν τη δύναμη να επουλώσουν ούτε των άλλων.
Ζούμε σε μια εποχή που οι ισχυροί σχεδιάζουν και οι λαοί πληρώνουν το τίμημα. Κάθε φορά που ξεσπά ένας πόλεμος, βλέπουμε μια Ευρώπη να “ανησυχεί” και να μιλά για ενότητα, αλλά η ενότητα αυτή σταματά πάντα εκεί όπου αρχίζουν τα εθνικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων.
Αναρωτιέμαι λοιπόν — γιατί να στείλω στρατό στην Ουκρανία; Γιατί να υποστηρίξω ακτιβιστές στην Παλαιστίνη; Γιατί να γίνω μέρος του προβλήματος άλλων δυνάμεων, όταν η δική μου πατρίδα παραμένει πληγωμένη, απειλούμενη και ανολοκλήρωτη;
Η Ελλάδα ζει επί δεκαετίες με το casus belli της Τουρκίας, με παραβιάσεις, γκρίζες ζώνες, κατοχή της Κύπρου — ευρωπαϊκού εδάφους — και με συνεχή αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Πόσες φορές άραγε η Ευρωπαϊκή Ένωση ή το ΝΑΤΟ στάθηκαν στο πλευρό μας με την ίδια ευαισθησία που δείχνουν για άλλους;
Αντί να λύνουμε τα δικά μας ζητήματα, μπαίνουμε στις συγκρούσεις των άλλων, ως θεατές ή ως πιόνια, στο όνομα μιας “συλλογικής ασφάλειας” που ποτέ δεν λειτούργησε για την Ελλάδα. Και στο εσωτερικό μας, αντί να στηρίζουμε την ιστορική μας μνήμη και τα δίκαιά μας, πολλοί προτιμούν να υιοθετούν ξένες ρητορικές, ξένες σημαίες, ξένες ευαισθησίες.
Δεν είναι ότι δεν νοιαζόμαστε για τους λαούς που υποφέρουν — ο Έλληνας είναι πάντοτε άνθρωπος της συμπόνιας. Όμως δεν μπορώ να δεχθώ ότι πρέπει να υπερασπίζομαι τους άλλους, όταν κανείς δεν υπερασπίζεται εμάς.
Η Ελλάδα έχει ανοιχτές πληγές — και όσο αυτές μένουν αθεράπευτες, καμία ξένη “σταυροφορία” δεν έχει νόημα.
Γιατί για μένα, δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες. Υπάρχουν μόνο κατεχόμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου