Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης
Kατά γενική ομολογία, το μετρό είναι ίσως το πιο εντυπωσιακά ωφέλιμο έργο που έγινε ποτέ. Αυτό θα το παραδεχτεί κι ο πιο παθολογικά αρνητικός πολίτης αυτής της χώρας και ο πιο… επαγγελματίας διαμαρτυρόμενος της κοινωνικοπολιτικής ζωής.
Το δίχως άλλο, βελτίωσε θεαματικά τις ζωές των ταλαιπωρημένων Αθηναίων, προσφέροντας μια σπάνια για τα δεδομένα της χώρας υπηρεσία στους πολίτες. Πρόκειται για ένα έργο που λειτουργεί παραδειγματικά μέχρι σήμερα – σαν να βρισκόμαστε σε άλλη χώρα! Ωστόσο, κάποιοι μικροί, αλλά χαρακτηριστικοί παράγοντες επιβουλεύονται το σχεδόν τέλειο της λειτουργίας του αθηναϊκού μετρό.
Πρώτο και κυριότερο, η ανάγωγη κουλτούρα μας. Ο συρμός σταματά. Οι αυτόματες πόρτες ανοίγουν και οι επιβαίνοντες ετοιμάζονται να βγουν από το βαγόνι. Έλα όμως που δυσκολεύονται να εξέλθουν καθότι πλήθος θανάσιμα επειγόμενων, καθώς φαίνεται, πολιτών έχουν κολλήσει κυριολεκτικά τη μούρη τους στις πόρτες σχηματίζοντας ένα αδιαπέραστο τείχος προκειμένου να επιβιβαστούν οι ίδιοι πριν αποβιβαστούν οι οχούμενοι. Πράγμα πρακτικά αδύνατο να συμβεί. Κάθε φορά επικρατούν μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας πριν το αδιέξοδο διευθετηθεί μεσοβέζικα με σπρωξιές, διεμβολισμούς, διαμαρτυρίες και λογύδρια αγανάκτησης, όπου ο ένας θεωρεί τον άλλο ανάγωγο.
Ένας δεύτερος λόγος που επιβουλεύεται τη λειτουργία του μετρό είναι οι συχνές - μέχρι παρεξηγήσεως - υπέργειες απεργίες, που δημιουργούν προβλήματα σε διάφορους σταθμούς, με συνέπεια την ταλαιπωρία του κοινού. Προφανώς και δεν μιλάμε για σποραδικά φαινόμενα, αλλά για ένα σύμπτωμα που το αντιμετωπίζουμε σχεδόν μέρα παρά μέρα, έτσι που για να σχεδιάσει κανείς τις δουλειές του - όσες απέμειναν - πρέπει να ενημερώνεται από σχετικό δελτίο απεργιών.
Ένας τρίτος λόγος είναι οι επαγγελματίες επαίτες, οι οποίοι εμφανίζονται εσχάτως με συνεπέστερο ωράριο και από αυτό των δημοσίων υπαλλήλων. Το λογύδριό τους είναι στερεότυπο και απαγγέλλεται με ζηλευτή θεατρικότητα και επαγγελματική ευσυνειδησία.
Τέλος, για έναν ακόμα χρόνο το εισιτήριο δεν θα αυξηθεί - όπως σχεδιαζόταν -, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να προσπαθούμε και εμείς για αυτό. Δηλαδή, εκτός από το να κόβουμε το εισιτήριο, να μην το μεταβιβάζουμε στους άλλους ως ένδειξη επαναστατικότητας, αυτοθαυμασμού, γενναιοδωρίας ή προσωπικής ψυχανάλυσης. Αν δεν πληρώνουμε εισιτήριο, αυτή η θαυμάσια υπηρεσία δεν θα μπορεί να πληρώσει τους υπαλλήλους της. Τόσο απλά. Άρα, μπορούμε να κάνουμε την επανάστασή μας κόβοντας εισιτήριο, συγκρατώντας έτσι τις τιμές αλλά και τη γενναιοδωρία μας σε απόσταση.
Kατά γενική ομολογία, το μετρό είναι ίσως το πιο εντυπωσιακά ωφέλιμο έργο που έγινε ποτέ. Αυτό θα το παραδεχτεί κι ο πιο παθολογικά αρνητικός πολίτης αυτής της χώρας και ο πιο… επαγγελματίας διαμαρτυρόμενος της κοινωνικοπολιτικής ζωής.
Το δίχως άλλο, βελτίωσε θεαματικά τις ζωές των ταλαιπωρημένων Αθηναίων, προσφέροντας μια σπάνια για τα δεδομένα της χώρας υπηρεσία στους πολίτες. Πρόκειται για ένα έργο που λειτουργεί παραδειγματικά μέχρι σήμερα – σαν να βρισκόμαστε σε άλλη χώρα! Ωστόσο, κάποιοι μικροί, αλλά χαρακτηριστικοί παράγοντες επιβουλεύονται το σχεδόν τέλειο της λειτουργίας του αθηναϊκού μετρό.
Πρώτο και κυριότερο, η ανάγωγη κουλτούρα μας. Ο συρμός σταματά. Οι αυτόματες πόρτες ανοίγουν και οι επιβαίνοντες ετοιμάζονται να βγουν από το βαγόνι. Έλα όμως που δυσκολεύονται να εξέλθουν καθότι πλήθος θανάσιμα επειγόμενων, καθώς φαίνεται, πολιτών έχουν κολλήσει κυριολεκτικά τη μούρη τους στις πόρτες σχηματίζοντας ένα αδιαπέραστο τείχος προκειμένου να επιβιβαστούν οι ίδιοι πριν αποβιβαστούν οι οχούμενοι. Πράγμα πρακτικά αδύνατο να συμβεί. Κάθε φορά επικρατούν μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας πριν το αδιέξοδο διευθετηθεί μεσοβέζικα με σπρωξιές, διεμβολισμούς, διαμαρτυρίες και λογύδρια αγανάκτησης, όπου ο ένας θεωρεί τον άλλο ανάγωγο.
Ένας δεύτερος λόγος που επιβουλεύεται τη λειτουργία του μετρό είναι οι συχνές - μέχρι παρεξηγήσεως - υπέργειες απεργίες, που δημιουργούν προβλήματα σε διάφορους σταθμούς, με συνέπεια την ταλαιπωρία του κοινού. Προφανώς και δεν μιλάμε για σποραδικά φαινόμενα, αλλά για ένα σύμπτωμα που το αντιμετωπίζουμε σχεδόν μέρα παρά μέρα, έτσι που για να σχεδιάσει κανείς τις δουλειές του - όσες απέμειναν - πρέπει να ενημερώνεται από σχετικό δελτίο απεργιών.
Ένας τρίτος λόγος είναι οι επαγγελματίες επαίτες, οι οποίοι εμφανίζονται εσχάτως με συνεπέστερο ωράριο και από αυτό των δημοσίων υπαλλήλων. Το λογύδριό τους είναι στερεότυπο και απαγγέλλεται με ζηλευτή θεατρικότητα και επαγγελματική ευσυνειδησία.
Τέλος, για έναν ακόμα χρόνο το εισιτήριο δεν θα αυξηθεί - όπως σχεδιαζόταν -, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να προσπαθούμε και εμείς για αυτό. Δηλαδή, εκτός από το να κόβουμε το εισιτήριο, να μην το μεταβιβάζουμε στους άλλους ως ένδειξη επαναστατικότητας, αυτοθαυμασμού, γενναιοδωρίας ή προσωπικής ψυχανάλυσης. Αν δεν πληρώνουμε εισιτήριο, αυτή η θαυμάσια υπηρεσία δεν θα μπορεί να πληρώσει τους υπαλλήλους της. Τόσο απλά. Άρα, μπορούμε να κάνουμε την επανάστασή μας κόβοντας εισιτήριο, συγκρατώντας έτσι τις τιμές αλλά και τη γενναιοδωρία μας σε απόσταση.
Tags
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου