«Τι σημαίνει να είσαι Ελληνας»: Δείτε το εκπληκτικό βίντεο που σαρώνει

Εννέα Ελληνες μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους για το τι σημαίνει να είσαι Ελληνας. Πρόκειται για μια προσεγμένη και συγκινητική δουλειά που έγινε λίγο έξω από το Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών με

αφορμή την εκδήλωση «Coming Together In Skokie: A Celebration of Greek Culture 2013».

Η ξανθιά δασκάλα που έκλεψε τις εντυπώσεις στην παρέλαση της Αθήνας

Η παρουσία της δασκάλας  η οποία φορούσε κολάν, στενό μπλουζάκι και τακούνια, προκάλεσε σφυρίγματα και εκστατικά επιφωνήματα θαυμασμού. Τα βλέμματα όλων όσων βρέθηκαν στη μαθητική 
παρέλαση έκλεψε η «ξανθομαλλούσα» δασκάλα που συνόδευε τους μαθητές στην εκδήλωση. Η παρουσία της δασκάλας  η οποία φορούσε κολάν, στενό μπλουζάκι και τακούνια, δεν πέρασε απαρατήρητη και προκάλεσε σφυρίγματα και εκστατικά επιφωνήματα θαυμασμού. 

Δύο νεκροί έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο

Το περιστατικό που μοιάζει με εν ψυχρώ εκτέλεση σημειώθηκε λίγο πριν τις 19:30 στη λεωφόρο Ηρακλείου 420 - Σύμφωνα με πληροφορίες οι δράστες ήταν δύο και επέβαιναν σε μηχανή μαύρου χρώματος - Ένας σοβαρά τραυματισμένος στο θώρακα μεταφέρεται στο Γ. Γεννηματάς - Για επίθεση με καλάσνικοφ κάνει λόγο η Χρυσή Αυγή

Δύο άτομα έπεσαν νεκρά μετά από πυροβολισμούς σε μικρή απόσταση από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη λεωφόρο Ηρακλείου 420 λίγο πριν τις 19:30 το απόγευμα της Παρασκευής.



Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες το περιστατικό συνέβη όταν μια μοτοσικλέτα με δύο αναβάτες πέρασε μπροστά από το κτίριο και για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο άνοιξε πυρ κατά των ατόμων που βρίσκονταν έξω από τα γραφεία της ΧΑ. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι δράστες που φορούσαν μαύρα κράνη συνολικά πυροβόλησαν περισσότερες από πέντε φορές.

Η ταυτότητα των θυμάτων παραμένει μέχρι στιγμής άγνωστη.

Σύμφωνα με πληροφορίες από τους πυροβολισμούς υπάρχει και ένας σοβαρά τραυματίας στο θώρακα, ο οποίος έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς».

Ρόδι: για υγεία, γονιμότητα, καλοτυχία

 Έμβλημα θεοτήτων, σύμβολο μακροζωίας και γονιμότητας, οι Πέρσες το αποκαλούν και «φρούτο του Παραδείσου». Το ρόδι έχει συνδεθεί διαχρονικά με τη ζωή, τον πλούτο, τη γονιμότητα, την καλοτυχία. Με αδιαμφισβήτητη νοστιμιά και θρεπτική αξία, το ρόδι περιέχει σημαντική ποσότητα βιταμινών, πολυφαινολών, καθώς και ικανοποιητική ποσότητα μετάλλων.

Σύμφωνα με την κλινική διαιτολόγο - διατροφολόγο κυρία Κατερίνα Χρέμου, μισό φλιτζάνι σποριών ροδιού (90γρ.) περιέχει μόνον 72 θερμίδες, παρέχοντας :

Το παλάτι του Πριάμου και η Τροία ως Πολιτεία στην Ιλιάδα

Η Tροία στην γεωγραφική αποτύπωσή της περιγράφεται με τα επίθετα «απόκρημνη», «υψίπυλη», «ομορφοτειχισμένη», «πολυανεμισμένη» (ευάερη ), «μεγαλόπρεπη8», ώστε ο αναγνώστης ν’ αποκτά μια πρώτη εικόνα γι’ αυτή, συχνά όμως ονομάζεται και «ιερή πόλη» δημιουργώντας την αίσθηση ότι πρόκειται για πανάρχαια και σπουδαία πόλη . Στην ειδικότερη περιγραφή της η πόλη, όπως άλλωστε οι περισσότερες πολιτείες της μυκηναϊκής περιόδου, περιγράφεται να έχει ακρόπολη στο υψηλότερό της σημείο που την ονομάζουν Πέργαμο :
« από την Πέργαμο ο Πριαμίδης Πάρις
περήφανος κατέβαινε με πόδια φτερωμένα» Ζ – 511,2.


Ολόκληρη η πόλη, περιστοιχίζεται από υψηλά και δυνατά τείχη με πολλές «προβολές» ( «πύργους») και πύλες (Δαρδάνειες, Σκαιές…) . Η μεγαλόπρεπη κατασκευή των τειχών δείχνει να είναι παλαιά, αφού όπως αναφέρεται κτίστηκαν από θεούς, τον Φοίβο και τον Ποσειδώνα, στον βασιλιά Λαομέδοντα:

Η Oμηρική Tελετουργία όπως αποτυπώνεται στα Eπη

Η ομηρική τελετουργία, όπως αποτυπώνεται στα έπη, δεν διαμορφώθηκε τον 9ο ή τον 8ο αιώνα, αλλά έχει βαθιές ρίζες στον χρόνο, είναι αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας λατρευτικής και τελετουργικής παράδοσης που απευθυνόταν στους ίδιους ή σε παρόμοιους θεούς (για αιώνες) και πολλά στοιχεία της οφείλονται στην κρητομυκηναϊκή τελετουργία και λατρεία.


Ο Όμηρος λαμβάνει υπόψη του την σύγχρονη λατρεία, (η οποία όμως διατηρεί πολλές επιβιώσεις από την παλαιότερη εποχή), ενώ ο ποιητής προσθέτει στοιχεία που τα άντλησε από την παράδοση.Οι τόποι λατρείας, οι βωμοί, τα σπήλαια, τα άλση είναι τεκμηριωμένοι χώροι στην μινωική και μυκηναϊκή λατρεία.

Οι Μούσες και η λατρεία τους στο Mεγαλείο της Tέχνης

Για τις Μούσες υπήρχαν πολλές διαφορετικές εκδοχές στην αρχαιότητα, που αφορούσαν τόσο στην καταγωγή τους, όσο και στον αριθμό τους. Διαφαίνεται πάντως, ότι παλαιότερα ήσαν Νύμφες των βουνών και των νερών, οι οποίες αργότερα “προβιβάσθηκαν” και με τον καιρό απέκτησαν συγκεκριμένες αρμοδιότητες.Πίστευαν πως κατοικούσαν στον Όλυμπο και με τις ακούραστες φωνές τους τραγουδούσαν θείες μελωδίες και ύμνους, παίζοντας λύρα.Θέμα των τραγουδιών τους ήταν πάντα η αρχοντική καταγωγή των θεών, τους οποίους εγκωμιάζουν. Κυρίως όμως υμνούν τον Δία και το μεγαλείο του, καθώς ήταν εκείνος που δημιούργησε τον “κόσμο” με την έννοια ότι έβαλε σε τάξη το σύμπαν και όρισε τους κανόνες που διέπουν τη ζωή των θεών και ανθρώπων. Το πόσο στενά δεμένες ήταν μαζί του φαίνεται από το ότι τις αποκαλούσαν “Ολυμπιάδες”. Σπανιότερα δόξαζαν με τα τραγούδια τους το γένος των ανθρώπων και τους φημισμένους ήρωες. Το αρμονικό τους τραγούδι μάγευε το βασιλιά των θεών και των ανθρώπων, γέμιζε με ευφορία τις ψυχές όλων των θεών και γοήτευε ολόκληρη τη φύση η οποία στεκόταν ασάλευτη κάθε φορά που οι Μούσες ακούγονταν από την κορυφή του Ολύμπου, για να τις αφουγκραστεί: ο ουρανός, τα άστρα, η θάλασσα και τα ποτάμια, όλα σιωπούσαν ευλαβικά…

Οι Μούσες τραγούδησαν για να γιορταστούν οι γάμοι της Θέτιδας με τον Πηλέα και της Αρμονίας με τον Κάδμο. Τραγούδησαν ακόμη θρηνητικά στην ταφή του Αχιλλέα. Ο Πλάτωνας αναφέρει τον εξής

Η περιγραφή της Κοιλάδας των Μουσών από τα Βοιωτικά του Παυσανία

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Από τα ΒΟΙΩΤΙΚΑ του ΠΑΥΣΑΝΙΑ


Ανάμεσα στα βουνά
της Ελ
λάδας ο Ελικώνας
ξεχωρί
ζει για την ευφορία
του και
 για την αφθονία των
 καρ
ποφόρων δέντρων'
 και οι
θάμνοι της ανδράχνου (βατομουριάς) παρέχουν
στις κατσίκες πιο ευχάριστο καρπό παρά σ' οποιοδήποτε
άλλο τόπο. Όσοι ζουν περί τον Ελικώνα λένε πως δεν υπάρχουν στο βουνό θανατηφόρα
 για τον άνθρωπο βότανα και ρίζες. Μάλιστα ως τροφή των φιδιών κάνουν και των φιδιών
το δηλητήριο
πιο αδύνατο, ώστε συνήθως να γλιτώνουν όσοι δαγκώνονται απ' αυτά, αρκεί να καταφύ
γουν σε
 κάποιο Λίβυα από τη γενιά των Ψύλλων ή να χρησιμοποιήσουν κατάλληλα φάρμακα. τα
 πιο άγ
ρια φίδια έχουν δηλητήριο που σκοτώνει τους ανθρώπους και τα ζώα όλα χωρίς εξαίρεση,
 συν
τελεί όμως πολύ στη δραστικότητα τού δηλητηρίου και ή τροφή τους: από ένα φοίνικα
έμαθα
 πως
 στα ορεινά τής Φοινίκης οι ρίζες κάνουν τις οχιές πιο άγριες' αυτός έλεγε πως είδε
κάπ
οιον να ξεφεύγει την επίθεση μίας οχιάς και ν' ανεβαίνει σε δένδρο' η οχιά που έφτασε
 αργά εξακόντισε
 πάνω στο δέντρο δηλητήριο, από το οποίο ο άνθρωπος πέθανε' αυτά διηγούνταν
εκείνος. Στην
Αραβία με όσες οχιές ζουν περί τα βαλσαμόδεντρα συμβαίνουν τα εξής: τα βάλσαμα
 έχουν το μέγεθος των θάμνων της μυρσίνης και τα φύλλα τους μοιάζουν με τής
μαντζουράνας. Οι οχιές
 της Αραβίας, άλλοτε μεγαλύτερες και άλλοτε μικρότερες ομάδες, φωλιάζουν κάτω
 από κάθε δέν
τρο, γιατί και ο χυμός των βάλσαμων αποτελεί γι' αυτές τροφή πολύ ευχάριστη, άλλα
και γιατί αγαπούν τη σκιά των φυτών. Όταν έρθει ή εποχή να μάσουν το χυμό τού
φυτού οι άραβες, φέρνει καθένας δυο ξύλα προς τις οχιές, τις οποίες διώχνει χτυπώντας
 το ένα ξύλο με το άλλο, γιατί δεν θέλουν να τις σκοτώσουν θεωρώντας τες ιερές των
 βάλσαμων. Άν συμβεί να δαγκωθεί κανένας
από τις οχιές, το τραύμα μοιάζει σαν κόψιμο με μαχαίρι, δεν υπάρχει όμως φόβος
 από το δηλη
τήριο, γιατί οι οχιές τρώνε το πιο εύοσμο από τα μύρα και η δραστικότητα τού
δηλητηρίου τους μετριάζεται, ώστε να μην είναι θανατηφόρο' αυτή είναι ή επίδραση
της τροφής στο ποιον τού δηλητηρίου.

Λένε πως πρώτοι θυσίασαν στον Ελικώνα για τις μούσες και ονόμασαν το βουνό
ιερό των μου
σών ο Εφιάλτης και ο Ώτος, οι οποίοι έγιναν και οικιστές της 'Άσκρης . σ' αυτό αναφ
έρεται και ο Ηγησίνους, ο οποίος λέει τα εξής στο ποίημά του Ατθίς: ο γαιοσείστης
Ποσειδώνας ξανά με την Άσκρα πλάγιασε κ' εκείνη, με το πέρασμα τού καιρού, του
 καιρού του γέννησε γιο τον Οίοκλο, ο οποίος πρώτος με τους γιους του Αλωέα
υπήρξε οικιστής της Άσκρης που κατέχει τα ριζά τού πλούσιου σε πήγες Ελικώνα.
 Το ποίημα αυτό του Ηγησίνου δεν το διάβασα, γιατί είχε εκλείψει
προ της εποχής μου. Ο Κάλλιππος όμως ο Κορίνθιος στο έργο του για τον Ορχομενό
φέρνει ως αποδείξεις των λεγομένων του τους στίχους του Ηγησίνου κ' εγώ έκανα το
 ίδιο αντλώντας από
τον Κάλλιππο. Επί των ήμερών μου ένας μόνο πύργος της Άσκρας σώζονταν και
τίποτε άλλο αξιομνημόνευτο. Οι γιοι του Αλωέα πίστευαν σε τρεις μούσες, στις οποίες
 έδωσαν τα ονόματα Μελέτη, Μνήμη και Αοιδή ('Ωδή). Αργότερα λένε πως Ο
μακεδόνας Πίερος, από τον οποίο έχει
 το όνομά του το γνωστό μακεδονικό βουνό, ήρθε στις Θεσπιές και εισήγαγε
εννιά μούσες μεταβάλλοντας και τα ονόματά τους στα τωρινά. Ό Πίερος τα όρισε
αυτά έτσι είτε γιατί τού φάν
ηκαν σοφότερα είτε κατόπιν χρησμού είτε γιατί έτσι τα έμαθε από κάποιο θράκα.
γιατί ανέκαθεν
 το θρακικό έθνος και κατά τα άλλα θεωρούνταν πιο επιδέξιο από το μακεδονικό, αλλά
 και ζήλο μεγαλύτερο είχε για τα θρησκευτικά πράγματα. 'Άλλοι λένε πως ο ίδιος ο Πίερος
 είχε εννιά κόρες, στις οποίες είχε δώσει τα ίδια ονόματα, όπως και στις θεές, και όσοι
 είχαν ονομαστεί από τους έλληνες παιδία των μουσών ήταν παιδία των θυγατέρων τ
ου Πιέρου. Ο Μίμνερμος στο προοίμιο
τού ελεγειακού ποιήματός του τού σχετικού με τη μάχη των σμυρναίων κατά τού Γύγη και των
Λυδών λέει πως οι αρχαιότερες μούσες ήταν κόρες του ουρανού, ενώ άλλες νεώτερες ήταν
κόρες του Δία.

Στον Ελικώνα, καθώς κανείς προχωρεί προς το άλσος των μουσών, έχει αριστερά την
 πηγή Άγα
νίππη, η οποία λένε πως ήταν κόρη του Τερμησσού. Ο Τερμησσός ρέει και αυτός περί
 τον Ελι
κώνα. Στο δρόμο που κατ' ευθείαν οδηγεί στο άλσος υπάρχει ανάγλυφη λίθινη παρά
σταση της Εύφημης, η οποία λένε πως ήταν η τροφός των μουσών. Μετά την παρά
σταση αυτή απεικονίζ
εται ο Λίνος σ' ένα βράχο μικρό που τον έχουν δουλέψει σε μορφή σπηλιάς. Για το Λίνο γίνο
νται κάθε χρόνο εναγισμοί πριν από την θυσία για τις μούσες. Λένε πως ο Λίνος
αυτός ήταν
γιος της Ουρανίας και του Αμφιμά¬ρου, γιου τού Ποσειδώνα και πως είχε πάρει
ως μουσικός
την πιο μεγάλη φήμη απ' όλους τους συγχρόνους του και τους παλαιότερους . τον
σκότωσε ο Απόλλωνας, επειδή ζητούσε ίση θέση μ' αυτόν στο άσμα. Η θλίψη για
 το θάνατο τού Λίνου
έφτασε και σ' όλες τις βαρβαρικές χώρες, ώστε έγινε και στην Αίγυπτο ένα άσμα
 Λίνος που
από τους αιγυπτίους ονομάζεται στη γλώσσα τού τόπου μανέρως. Από τους ποιητές
επών της Ελλάδας ο 'Όμηρος ξέρει πως οι έλληνες είχαν άσμα για τα πάθη τού
Λίνου και λέει πως ο
Ήφαιστος απεικόνισε, μεταξύ των άλλων, πάνω στην ασπίδα τού Αχιλλέα και ένα
παιδί με
λύρα που τραγουδούσε τα σχετικά με το Λίνο: ανάμεσά τους ένα παιδί, κρατώντας
 τη φόρ
μιγγα
 με τους λεπτούς ήχους, χαριτωμένα έπαιζε και τραγουδούσε για τον όμορφο Λίνο.
 Ο Πάμφως
 που έκανε για τους αθηναίους τους πιο παλιούς ύμνους ονόμασε το Λίνο Οιτόλινο
αναφε
ρόμενος στο μεγάλο θρήνο γι' αυτόν. Ή Σαπφώ που είχε διδαχτεί το όνομα Οιτόλινος
 από τα
 έπη τού Πάμφω τραγούδησε μαζί τον Άδωνι και τον Οιτόλινο. Οι Θηβαίοι λένε
πως ο Αίνος
 είχε ταφεί στον τόπο τους και πως ο Φίλιππος τού Αμύντα μετά την ήττα των ε
λλήνων στη Χαιρώνεια, κατόπιν ονείρου, σήκωσε τα κόκαλα τού Αίνου και τα
έφερε στη Μακεδονία.
Κατόπιν άλλων ονείρων ο Φίλιππος ξαναέστειλε τα κόκαλα τού Αίνου στη Θήβα,
 αλλά με
τον καιρό έχει εξαφανιστεί οτιδήποτε είχε στηθεί πάνω στον τάφο, καθώς και τα
άλλα κατά
λοιπα του τάφου που υπήρχαν εκεί. Οι Θηβαίοι έχουν και την παράδοση πως με
 τα τον
παλιό αυτό Λίνο έζησε άλλος' Λίνος, λεγόμενος του Ισμηνίου, που ήταν δάσκαλος
 τής μου
σικής. ο Ηρακλής, όταν ακόμα ήταν παιδί, σκότωσε αυτόν τον Λίνο. 'Έπη δεν είχε
 κάνει ού
τε ο Λίνος τού Αμφιμάρου ούτε ο μεταγενέστερος ή αν είχαν κάνει δεν παραδόθ
ηκαν στους κατοπινούς.

Ο ΠΕΡΣΕΑΣ η ΜΕΔΟΥΣΑ και η θεά ΑΘΗΝΑ

Ο ήρωας Περσέας αναλαμβάνει να φύγει από την Σέριφο και

να φέρει το κεφάλι της Γοργόνας Μέδουσας στον βασιλιά

Πολυδέκτη. Ο άθλος ήταν δύσκολος καθώς η Μέδουσα ήταν

ένα φτερωτό τέρας που είχε φίδια αντί για μαλλιά, τεράστια

δόντια, γλώσσα που κρεμόταν έξω από το στόμα, χάλκινα

χέρια και φολίδες όπως τα ερπετά. Ήταν τόσο άσχημη που

όποιος την κοίταζε πέτρωνε από τον φόβο του. Για την τρο

μακτική αυτή εμφάνιση της Μέδουσας υπεύθυνη ήταν η θεά

Αθηνά.






Κάποτε, η Μέδουσα και οι αδελφές της, Σθενώ (δυνατή) και η

Ευρυάλη (πολυπεριπλανώμενη ή ανεμπόδιστη ροή), ήταν πολύ

όμορφες, πόσο μάλλον που ήταν και εξαδέρφες με τις νεράιδες

Νηρηίδες, τις πανέμορφες συνοδούς της Θέτιδας (μητέρας του

Αχιλλέα). Όμως, μια μέρα η Μέδουσα ζευγάρωσε με τον Ποσειδώνα σε ένα από τους ναούς της Αθηνάς.

Η τελευταία θύμωσε τόσο πολύ ώστε την μεταμόρφωσε στο παραπάνω αποκρουστικό τέρας (Ησίοδος,

Θεογονία 270 κεξ, 333 κεξ).








Η Αθηνά ήθελε να βοηθήσει τον Περσέα, γι’ αυτό του έδωσε μία καλογυαλισμένη ασπίδα ώστε να μην

κοιτάξει την Μέδουσα κατά πρόσωπο και πετρώσει. Τον Περσέα βοήθησε και ο Ερμής δίνοντας του ένα

ατσαλένιο δρεπάνι προκειμένου να κόψει το κεφάλι της. Ωστόσο, αυτό μόνο δεν ήταν αρκετό. Χρειαζ

όταν μερικά πράγματα ακόμα τα οποία φύλαγαν οι Στύγιες Νύμφες. Προκειμένου να μάθει που θα τις

έβρισκε έπρεπε να συναντήσει τις τρεις Κυκνόμορφες Γραίες (άλλες αδελφές των Γοργόνων) που όλες

μαζί μοιράζονταν ένα μάτι (ίσως να συμβολίζει το δώρο της νόησης) και ένα δόντι. Αυτές έμεναν στα

ριζά του όρους Άτλαντα (ίσως στην Αφρική κοντά στις Ηράκλειες Στήλες). Τους άρπαξε κρυφά το μάτι

και το δόντι (τα οποία αργότερα πέταξε στην λίμνη Τριτωνίδα, στην Σαχάρα, όπου ανατράφηκε η Αθηνά)

και τις εκβίασε να μάθει τον τόπο κατοικίας των Νυμφών (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, Β 4, 2-4, Υγίνος,

Ποιητική Αστρονομία ΙΙ 12).









Σαν έμαθε που έμεναν, πήγε εκεί και πήρε από τις Νύμφες ένα ζευγάρι φτερωτά σανδάλια, έναν ειδικό

σάκο για να τοποθετήσει μέσα το κομμένο κεφάλι και έναν σκούφο του Άδη τον οποίο όποιος φορούσε

γινόταν αόρατος. Στην συνέχεια κατευθύνθηκε στα δυτικά (ή κατ’ άλλη εκδοχή στην χώρα των Υπερβ

ορείων). Όταν έφτασε σ’ αυτές, οι Γοργόνες κοιμόντουσαν. Ο Περσέας, μέσα από τον κατοπτρισμό της

ασπίδας, βρήκε την Μέδουσα και χωρίς καθυστέρηση της έκοψε το κεφάλι με ένα μόνο χτύπημα. Καθώς

το κορμί της κατέρρεε, μέσα από τον λαιμό της, ξεπετάχτηκαν το φτερωτό άλογο Πήγασος και ο πολεμισ

τής Χρυσάωρ με ένα χρυσό σπαθί στο χέρι (παιδιά του Ποσειδώνα από το ζευγάρωμά του με την Μέδου

σα), (Πίνδαρος, Πυθιονίκαι Ι 31, Οβίδιος, Μεταμορφώσεις IV 780).








Ο Περσέας έριξε το κεφάλι της Μέδουσας (Γοργόνειο) βιαστικά

στον σάκο κι έτρεξε μ’ όλη του την δύναμη, αφού φόρεσε τον

σκούφο που τον έκανε αόρατο. Έτσι, η Σθενώ και η Ευρυάλη,

όταν ξύπνησαν, δεν τον πρόλαβαν.






Κατά την επιστροφή του στην Σέριφο, ο Περσέας χρειάστηκε

να σώσει την Ανδρομέδα από ένα θαλάσσιο τέρας. Αμέσως

την παντρεύτηκε. Γυρίζοντας στο νησί, αναγκάστηκε να

βγάλει το κομμένο κεφάλι προς τον Πολυδέκτη και τους συν

τρόφους του οι οποίοι πέτρωσαν, επειδή φέρονταν άσχημα

στην Δανάη, την μητέρα του (Στράβων, Ι 5, 10).






Ύστερα, ο Περσέας έδωσε το κεφάλι της Μέδουσας στην

Αθηνά, η οποία το στερέωσε στον θώρακα ως αιγίδα, και,

στην συνέχεια, επέστρεψε τα σανδάλια, τον σάκο και τον σκούφο στον Ερμή ο οποίος, με την σειρά

του, τα γύρισε πίσω στις Στύγιες Νύμφες.






Πέρα από τον γνωστό μύθο, υπάρχει και μία πιθανή ερμηνεία αποκρυπτογράφησης του.



Πηγή: diadrastiko: Ο ΠΕΡΣΕΑΣ η ΜΕΔΟΥΣΑ και η θεά ΑΘΗΝΑ http://diadrastiko.blogspot.com/2012/01/blog-post_05.html#ixzz2jNWRdjBC