Μικρές Νίκες, Μεγάλα Ερωτήματα στη Λεπτοκαρυά

 

Οι παρεμβάσεις έγιναν — αλλά ποιος ιεραρχεί τις πραγματικές ανάγκες, οι τουριστικές επιχειρήσεις, ή ο Δήμος...??

Επιτέλους! Κάτι που περιμέναμε εδώ και καιρό άρχισε να συμβαίνει. Στη Λεπτοκαρυά, ξεκίνησαν οι πρώτες ουσιαστικές παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο. Τα πεζοδρόμια αποκτούν ράμπες και βυθίσεις για άτομα με αναπηρία, ηλικιωμένους και γονείς με παιδικά καροτσάκια. Παράλληλα, έγιναν και νέες διαγραμμίσεις, που συμβάλλουν στην οργάνωση και την ασφάλεια της κυκλοφορίας.

Έστω και μέσα στο καλοκαίρι — με τα ξενοδοχεία γεμάτα και τους επισκέπτες στους δρόμους — αυτές οι κινήσεις είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Καλωσορίζουμε κάθε θετική αλλαγή, όσο καθυστερημένη κι αν είναι.

Όμως δεν μπορώ να μην θέσω πάλι το ίδιο σοβαρό ερώτημα:

Γιατί στη σημαντικότερη διάβαση της πόλης, την κεντρική υπόγεια διάβαση, δεν έγινε απολύτως τίποτα;

Καμία ράμπα, κανένα ασανσέρ, καμία πρόβλεψη για όσους δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν σκάλες. Παιδιά με καροτσάκια, ηλικιωμένοι, ΑμεΑ, τουρίστες με αποσκευές — όλοι αυτοί εξακολουθούν να αποκλείονται.

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό, αλλά κρίσιμο:

Ποιος ιεραρχεί τις ανάγκες της Λεπτοκαρυάς;

Γιατί οι απλές παρεμβάσεις να γίνονται αποσπασματικά, και τα ουσιώδη να παραμένουν άλυτα; Μήπως λειτουργούμε ακόμα με τη λογική της "βιτρίνας", αφήνοντας την καθημερινότητα να υποφέρει;

Η αρχή έγινε. Αλλά αν δεν υπάρξει συνέχεια και σχέδιο, θα μείνουμε πάλι στα μισά. Και θα αναρωτιόμαστε — όχι άδικα — αν αξίζουμε κάτι καλύτερο ή απλώς μάθαμε να συμβιβαζόμαστε.

Η καμπάνα τού Τσάρου

 

Η Μεγάλη Καμπάνα του Ρωσικού Μοναστηριού στο Άγιο Όρος – Μύθοι και Αλήθειες

Στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος, γνωστή και ως "Ρωσικό Μοναστήρι", δεσπόζει μια από τις μεγαλύτερες καμπάνες των Ορθοδόξων μοναστηριών στον κόσμο. Πολλοί την έχουν δει, άλλοι έχουν ακούσει τον εντυπωσιακό της ήχο, μα ελάχιστοι γνωρίζουν τα ακριβή στοιχεία και τη σημασία της.

   Πόσο ζυγίζει;

Η τεράστια αυτή καμπάνα ζυγίζει 13 τόνους. Είναι κατασκευασμένη από κράμα μετάλλων (όχι από χρυσό, όπως λέγεται μερικές φορές σε λαϊκούς μύθους), και το μέγεθός της είναι τέτοιο που το χτύπημά της ακούγεται μέχρι και τις ακτές της Σιθωνίας, απέναντι από το Άγιο Όρος.

  Πότε κατασκευάστηκε;

Η καμπάνα τοποθετήθηκε τον 19ο αιώνα, κατά την περίοδο της μεγάλης ρωσικής παρουσίας στο Άγιο Όρος, με τη στήριξη του Τσάρου της Ρωσίας. Εκείνη την εποχή, η Μονή του Αγίου Παντελεήμονος φιλοξενούσε χιλιάδες Ρώσους μοναχούς και αποτελούσε σημείο ισχυρής ρωσικής επιρροής στον ελληνορθόδοξο χώρο.

  Τι συμβολίζει;

Η καμπάνα δεν είναι απλώς ένα εργαλείο για την κλήση των μοναχών στις ακολουθίες. Είναι σύμβολο πίστης, δυνάμεως και πολιτιστικής μνήμης. Κάθε χτύπημα υπενθυμίζει τον χρόνο, την προσευχή και την αέναη πνευματική εγρήγορση. Ταυτόχρονα, είναι και ιστορικό απομεινάρι μιας εποχής έντονης πολιτικής και θρησκευτικής σχέσης μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας.

  Μπορεί κάποιος να τη δει;

Η πρόσβαση στο Άγιο Όρος επιτρέπεται μόνο σε άνδρες με ειδικό διαμονητήριο. Ωστόσο, η καμπάνα φαίνεται εν μέρει από τη θάλασσα κατά την προσέγγιση προς το λιμανάκι της Μονής. Όσοι την έχουν δει από κοντά μιλούν για συγκλονιστική εμπειρία — όχι μόνο λόγω μεγέθους, αλλά και λόγω της ατμόσφαιρας που την περιβάλλει.

 Μύθος ή πραγματικότητα; Όχι, η καμπάνα δεν είναι χρυσή. Όχι, δεν είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο — αλλά είναι σίγουρα μία από τις πιο επιβλητικές καμπάνες της Ορθοδοξίας.

  Αν βρεθείτε στη Χαλκιδική, σταθείτε στην παραλία απέναντι από το Άγιο Όρος και, αν είστε τυχεροί, ίσως ακούσετε τον μακρινό ήχο της — σαν κάλεσμα από άλλους καιρούς...

Η υπόθεση Τυχεροπούλου και η απαξίωση της εντιμότητας

 

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Ότι δήθεν θα επιβραβεύονται οι άξιοι, οι εργατικοί, οι ευσυνείδητοι. Ότι ήρθε η ώρα το Δημόσιο να αποκτήσει λογοδοσία και να ξεφορτωθεί τους «τεμπέληδες».

Ωραία λόγια. Λόγια μόνο.

Και τότε έρχεται η περίπτωση της Παρασκευής Τυχεροπούλου να μας προσγειώσει βίαια στην ελληνική πραγματικότητα.

Η κα. Τυχεροπούλου είναι δημόσια υπάλληλος – και μάλιστα κόσμημα για τον χώρο της. Εργάστηκε με εντιμότητα και προσήλωση, ασκώντας τα καθήκοντά της ως Προϊσταμένη της Διεύθυνσης Εσωτερικού Ελέγχου του ΟΠΕΚΕΠΕ. Δεν έκλεισε τα μάτια. Ανακάλυψε πλήθος παρατυπιών στις αγροτικές ενισχύσεις και δεν δίστασε να τις καταγγείλει.

Αντί η πολιτεία να την επιβραβεύσει, την εκδικήθηκε:

• Την καθαίρεσαν από τη θέση της.
• Την διαπόμπευσαν ως «υπηρεσιακά ανεπαρκή» μέσω της ΔΙΑΥΓΕΙΑ.
• Της άσκησαν πειθαρχικές διώξεις (τρεις συνολικά, οι δύο έχουν «παγώσει»).
• Της κατέθεσαν και μήνυση.
• Την πέταξαν σε μια θέση-ψυγείο στο Πρωτόκολλο, χωρίς πρόσβαση στα συστήματα, μακριά από τις ευθύνες και τα καθήκοντα που τίμησε.

Αυτό είναι το «ευχαριστώ» του κράτους προς μια υπάλληλο που δεν έκανε τα στραβά μάτια. Που τίμησε τη θέση της. Που υπηρέτησε το δημόσιο συμφέρον, όχι κομματικά ή επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ποια αξιολόγηση;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η περίφημη αξιολόγηση είναι ένα ακόμα εργαλείο εξόντωσης όσων δεν είναι πειθήνια όργανα του συστήματος. Δεν είναι εργαλείο επιβράβευσης. Είναι εργαλείο ελέγχου και καθυπόταξης. Όποιος δεν συμμορφώνεται, καίγεται.

Στην Ελλάδα του σήμερα, δεν έχει σημασία αν είσαι άξιος, εργατικός ή ηθικός. Σημασία έχει να είσαι βολικός.

Η κα. Τυχεροπούλου έκανε το «λάθος» να πιστεύει ότι υπάρχει ακόμη δικαιοσύνη. Ότι το σωστό και το δίκαιο θα αναγνωριστούν. Αντί γι’ αυτό, βρέθηκε στο περιθώριο.

Μια κοινωνία χωρίς αξίες

Η περίπτωση αυτή δεν είναι μοναδική. Είναι ο κανόνας.
Σε κάθε γωνιά του Δημοσίου και του Ιδιωτικού τομέα, όσοι αντιστέκονται στη σαπίλα τιμωρούνται. Όσοι συναινούν και βολεύονται, προοδεύουν.
Κι έτσι φτάσαμε εδώ:

• Ο απατεώνας να γίνεται πρότυπο.
• Ο καταπατητής να λένε «έκανε λεφτά».
• Ο κομματικός ισχυρός να θεωρείται «ά untouchable».
• Κι εμείς να ψιθυρίζουμε: «μην τα βάζεις μαζί του, είναι δυνατό όνομα...».

Κάπως έτσι, χάθηκαν οι αξίες. Μείναμε με τις λέξεις. Μόνο λόγια.
Και η κοινωνία, βουλιάζει στην παρακμή, πίνοντας νερό στο όνομα εκείνων που τη σέρνουν προς τα κάτω.

Επίλογος

Γι’ αυτό και λέμε:
Αξιολόγηση; Ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω.
Όχι από ιδεολογική εμμονή ή τεμπελιά,
αλλά γιατί δεν δεχόμαστε να παίξουμε σε ένα στημένο παιχνίδι που τιμωρεί το δίκαιο και επιβραβεύει το άδικο.

Μέχρι να αλλάξει το σύστημα, εμείς θα θυμίζουμε περιπτώσεις σαν αυτή της Παρασκευής Τυχεροπούλου.
Όχι για να κλάψουμε πάνω από τις στάχτες.
Αλλά για να κρατήσουμε τη φωτιά των αξιών αναμμένη.

Επαναστάτες ,εκ του ασφαλούς – και εκτός ευθύνης

 

 Όταν οι «διανοούμενοι της σύνταξης» μιλούν για το κράτος… που τους πλήρωνε μια ζωή.

Είναι σχεδόν κανόνας στην Ελλάδα: όσο κάποιος υπηρετεί μέσα στο κράτος — ως καθηγητής, στρατιωτικός, πρέσβης ή ανώτερος δημόσιος λειτουργός — σιωπά ή μιλά προσεκτικά.

Όταν όμως κατοχυρώσει τον τελευταίο μισθό και εξασφαλίσει τη σύνταξη, ξαφνικά θυμάται να γίνει αυστηρός κριτής του ίδιου του συστήματος που τον ανέδειξε.

Μιλά για δημοκρατία, για παιδεία, για παρακμή, για το «πού πάει η Ελλάδα» — και μιλά εκ του ασφαλούς. Από τον καναπέ του, με θέα το βουνό ή τη θάλασσα και τη σιγουριά της καταβολής κάθε πρώτου του μήνα.

  «Είμαστε επιστήμονες», λένε.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι σπούδασαν και γνωρίζουν το αντικείμενό τους.

Όμως πού ήταν όταν δίδασκαν έτοιμη ύλη από το Υπουργείο Παιδείας; Όταν η σχολική ζωή βασιζόταν σε «δελτία καθηκόντων», σε επιδόματα και εγκυκλίους — και όχι σε έμπνευση ή πρωτοβουλία;

Πού ήταν όταν η εκπαίδευση μεταφερόταν στα φροντιστήρια, κι ο μαθητής στη δημόσια τάξη μάθαινε απλώς «ό,τι προβλέπεται»;

Δεν είναι το πρόβλημα ότι μιλούν σήμερα — είναι ότι δεν μίλησαν όταν έπρεπε. Τώρα, αφού όλα έχουν τελειώσει, κάνουν κριτική σε ένα σύστημα που τους πλήρωσε, τους στήριξε, και δεν τόλμησαν να αλλάξουν.

  Όχι όλοι στο ίδιο καλάθι

Ασφαλώς και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Υπάρχουν πρώην πρέσβεις, καθηγητές και ανώτατοι που λένε αλήθειες, με μεστό τόνο, χωρίς πικρία ή ιδεοληψία. Αυτοί αξίζουν σεβασμό και ακρόαση.

Όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι πολλοί άλλοι ήταν — και παραμένουν — ανενεργοί στα κοινά.

Ακόμα και σε έναν απλό σύλλογο ενός χωριού, θα μπορούσαν να προσφέρουν: να αναλάβουν θέσεις γραμματέων, να στηρίξουν δράσεις, να δώσουν την εμπειρία τους.

Κι όμως, ούτε αυτό δεν κάνουν.

Και όταν εκλέγονται αιρετοί σε Δήμους, Περιφέρειες, Επιτροπές, η ευθυνοφοβία κυριαρχεί.

Περιμένουν «να έρθει η στιγμή» ή «να δοθεί η εντολή».

Μα η κοινωνία δεν αλλάζει με εντολές — αλλά με ευθύνη.

  Και οι πολίτες;

Οι άνθρωποι της αγοράς, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι εργαζόμενοι χωρίς μονιμότητα, ζουν τον αγώνα καθημερινά:

Πληρώνουν ΕΦΚΑ, ΦΠΑ, ρεύμα, φόρους, χωρίς σιγουριά.

Δεν μιλούν για να φανούν. Μιλούν επειδή ζουν την πραγματικότητα στο πετσί τους.

Αυτοί είναι οι ζωντανοί πολίτες — και ο λόγος τους αξίζει να ακούγεται.

   Συμπέρασμα:

Η κριτική είναι θεμιτή.

Αλλά για να έχει αξία, πρέπει να συνοδεύεται από πράξη, συνέπεια και παρουσία.

Όχι απλώς από τον τίτλο "επιστήμονας" και μια συνταξιοδοτική ομπρέλα.

  Ο τόπος αλλάζει όταν μιλά αυτός που πράττει — όχι αυτός που αδρανούσε.

🇬🇷 Η Γαλάζια Σημαία στη Λεπτοκαρυά: Μια επιτυχία που χρειάζεται συνείδηση

 

 Όταν αναγνωρίζουμε το σωστό, αλλά και θυμόμαστε ότι η ευθύνη δεν σταματά στην τελετή

Η έπαρση της Γαλάζιας Σημαίας στην παραλία της Λεπτοκαρυάς είναι ένα γεγονός θετικό και συμβολικό. Δείχνει ότι ο τόπος καταβάλλει προσπάθεια, ότι κάποια βασικά κριτήρια πληρούνται, ότι υπάρχει μια διάθεση βελτίωσης και οργάνωσης.

   Η καθαριότητα, η ποιότητα των νερών, η πρόσβαση, η ασφάλεια, η πληροφόρηση και η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση είναι προϋποθέσεις της Γαλάζιας Σημαίας – και καλό είναι να τα ξέρουμε και να τα ζητάμε όλοι μας

   Δεν είμαστε απέναντι στο σωστό

Ως πολίτες, οφείλουμε να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε αρνητικοί σε ό,τι καλό γίνεται στον τόπο, είτε αυτό προέρχεται από τη Δημοτική Αρχή, είτε από το Τοπικό Συμβούλιο, είτε από ιδιώτες και συλλογικές προσπάθειες.

Η κριτική δεν σημαίνει αντίθεση – μπορεί να είναι δημιουργική. Και όταν κάτι αξίζει, αξίζει και να το πούμε.

  Η πρόκληση είναι στην καθημερινότητα

Η πρόκληση όμως βρίσκεται όχι μόνο στα τυπικά, αλλά στην πράξη:

Ο πεζός στην παραλία της Λεπτοκαρυάς εξακολουθεί να αντιμετωπίζει προβλήματα ασφάλειας και προσβασιμότητας.

Όσες διαγραμμίσεις κι αν γίνουν, τις ώρες αιχμής, αυτοκίνητα, μηχανάκια, πατίνια, ποδήλατα και πεζοί κινούνται άναρχα, δημιουργώντας επικίνδυνες καταστάσεις.

Και όμως, ο έλεγχος είναι δυνατός, και η αλλαγή γίνεται με μικρά αλλά σταθερά βήματα.

  Το τουριστικό τρενάκι – μια νότα χαράς και προβολής

Αντίθετα, το τουριστικό τρενάκι, με σεβασμό στους κανόνες, προσφέρει χαρά, αναψυχή και δωρεάν διαφήμιση για την περιοχή.

Τουρίστες γελούν, βιντεοσκοπούν, μοιράζονται εικόνες από τη Λεπτοκαρυά — και αυτές οι στιγμές είναι το καλύτερο μάρκετινγκ.

Καμία σύγκριση με ορισμένους που απλώς περνούν με ταχύτητα,και θόρυβο, για να πουν “κι εγώ εδώ είμαι” χωρίς προσφορά.

  Και οι πολίτες έχουν φωνή

Η ευθύνη δεν είναι μόνο της Δημοτικής Αρχής. Είναι και των πολιτών.

Για να γίνει κάτι καλύτερο, χρειάζεται συνεργασία – όχι σιωπή, όχι φόβος, όχι ευθυνοφοβία.

Κι αν δεν αναλαμβάνουν κάποιοι ενεργοί ρόλο ούτε σε έναν τοπικό σύλλογο σε ένα χωριό, πώς περιμένουμε να αλλάξει κάτι μεγαλύτερο;

    Συμπέρασμα:

Η Γαλάζια Σημαία είναι κατόρθωμα.

Αλλά χρειάζεται συνέπεια, συμμετοχή και αλήθεια – για να μη μείνει απλώς… πανί στον ιστό.

   Μπράβο σε όσους δούλεψαν για την έπαρση, μπράβο και σε όσους προσπαθούν να διατηρούν την αξία της στην πράξη.

  Ας συνεχίσουμε έτσι, όχι μόνο για τη σημαία, αλλά για τον τόπο μας.

«Ελληνισμός: Μια Συνεχής Προσφορά – Μια Εξουσία σε Παρακμή»,

 

 

Ο Ελληνισμός Προσφέρει – Οι Ηγεσίες Πτωχεύουν

Ο Ελληνισμός δεν είναι μονάχα η αρχαία Αθήνα και οι φιλόσοφοι. Είναι μια διαχρονική δύναμη πνεύματος και πολιτισμού, που διέγραψε μακρά πορεία μέσα στην ιστορία.

Είναι ο Μέγας Αλέξανδρος, που διέδωσε το ελληνικό πνεύμα στην Ανατολή.

Είναι το Βυζάντιο, που κράτησε ζωντανή την ελληνική γλώσσα, την πίστη και την τέχνη.

Είναι η Επανάσταση του 1821, το όραμα του Καποδίστρια, ο Κολοκοτρώνης και οι ήρωες που αγωνίστηκαν για ελευθερία.

Είναι η Καταστροφή της Μικράς Ασίας, που πόνεσε το Έθνος αλλά δεν το έσβησε.

Είναι το έπος του ’40, η Κύπρος, οι θυσίες και οι νίκες της ψυχής.

Ο Ελληνισμός προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει στην ανθρωπότητα αρχές, αξίες, αισθητική, φως.

Και όμως: στη σημερινή Ελλάδα, πολλοί από εκείνους που κρατούν τις τύχες του λαού στα χέρια τους, φαίνονται αποξενωμένοι από αυτήν την κληρονομιά.

Η μεταπολίτευση, που ξεκίνησε με ελπίδες, κατέληξε να φορτώσει τη χώρα με οικονομικά βάρη και πνευματικό ξεπεσμό. Μια πολιτική τάξη που συχνά υποτάσσεται σε ξένα συμφέροντα, που δεν εμπνέεται από την ελληνική ιδέα, που αδιαφορεί για την Παιδεία και την Ιστορία.

  Η παρακμή όμως δεν περιορίζεται μόνο στους κυβερνώντες.

Η αντιπολίτευση συχνά κινείται στα ίδια νερά: χωρίς σχέδιο, χωρίς εθνικό όραμα, χωρίς πίστη σε μια καλύτερη Ελλάδα. Μεγάλα λόγια, μικρές πράξεις.

Η κοινωνία παρακολουθεί απογοητευμένη. Οι νέοι φεύγουν, η γλώσσα φτωχαίνει, οι αξίες υποχωρούν. Η πολιτική μοιάζει με σκηνή θεάτρου χωρίς ψυχή.

  Τι λείπει;

Οραματισμός. Παιδεία. Αρετή. Η δύναμη να πεις «όχι» στο εύκολο και «ναι» στο σωστό. Η πίστη σε έναν Ελληνισμό που δεν είναι ανάμνηση, αλλά δύναμη για το παρόν και το μέλλον.

Ο Ελληνισμός δεν έχει τελειώσει.

Αλλά χρειάζεται ανθρώπους που να τον αγαπούν, να τον κατανοούν και να τον υπηρετούν.

Όχι τυχαίους διαχειριστές, αλλά συνειδητούς φορείς μιας μακράς, υπερήφανης πορείας. Χρειάζεται την Ομογένεια. 

Εφαρμογή Σχεδίου Πόλης στη Λεπτοκαρυά – Επενδύσεις χωρίς φροντίδα;

 

Ως πρώην Αντιδήμαρχος Ανατολικού Ολύμπου, θυμάμαι καλά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που χρειάστηκε να ξεπεράσουμε για να εφαρμοστεί το σχέδιο πόλης στην περιοχή της Ευαγγελικής Κατασκήνωσης. Διάνοιξη δρόμων, τεχνικά έργα, ξεκαθάρισμα ιδιοκτησιών, όλα έγιναν με στόχο να οργανωθεί ο χώρος και να ανοίξει η προοπτική για αναβάθμιση και ανάπτυξη.

Πράγματι, το σχέδιο εφαρμόστηκε και σήμερα βλέπουμε εκατομμύρια ευρώ να επενδύονται από ιδιώτες: εργολάβοι, ξενοδόχοι, τουριστικά καταλύματα, νέες οικοδομές. Η περιοχή "ανέβηκε". Και συνεχίζει να φέρνει χρήμα.

Όμως απορώ.

Πώς γίνεται ενώ κάποιοι βγάζουν τόσα, οι δρόμοι που άνοιξα εγώ τότε να παραμένουν χωρίς βασική φροντίδα; Γιατί δεν κλαδεύουν τα δέντρα; Γιατί καθυστερούν ή αδιαφορούν; Δεν είναι υποχρέωση του Δήμου να συντηρεί την περιοχή, ιδίως όταν έχει μετατραπεί σε τουριστικό πυρήνα και φέρνει έσοδα;

Δεν γίνεται να περιμένουμε από τους επενδυτές να κάνουν τα πάντα, όταν ο Δήμος οφείλει τα στοιχειώδη. Η εγκατάλειψη ακυρώνει τις προσπάθειες που έγιναν τότε, αλλά και την ίδια την επένδυση που γίνεται σήμερα.

Η Λεπτοκαρυά αξίζει καλύτερη φροντίδα.

Αίτημα Ενημέρωσης για την Κατασκευή Τουριστικού Λογότυπου στη Λεπτοκαρυά

 

Αγαπητέ κύριε/κυρία/Πρόεδρε,των Ενοικιαζομένων Δωματίων Λεπτοκαρυάς 

Χαιρετισμούς και καλή συνέχεια στο έργο σας.

  Οι πληροφορίες μαζί και διαμαρτυρίες δημοτών λένε ότι ο σύλλογος συγκεντρώνει χρήματα για να δημιουργηθεί μια κατασκευή με το λογό τυπο "I ❤️ LEPTOKARIA", με σκοπό την τουριστική προβολή του τόπου μας. Επειδή πρόκειται για ένα σημαντικό θέμα για την εικόνα της Λεπτοκαρυάς, θα ήθελα να ενημερωθώ καλύτερα – εάν και εφόσον το γνωρίζετε:

Ποιοι είναι οι εμπλεκόμενοι φορείς ή σύλλογοι;

Πού σχεδιάζεται να τοποθετηθεί το έργο;

Ποιο είναι το τελικό κόστος και τι ακριβώς περιλαμβάνει;

Υπάρχει κάποιο προσχέδιο ή μακέτα που μπορούμε να δούμε;

Αν υπάρχει χρόνος, θα χαιρόμουν να έχω μια σύντομη ενημέρωση ή έστω ένα σημείωμα με τις βασικές πληροφορίες.

Με εκτίμηση,

Κωνσταντίνος Γιάντσιος

Έστειλα το αίτημά στο mail και στο messenger του συλλόγου. 

    Αναμένω με ενδιαφέρον την απάντηση, καθώς τέτοιες πρωτοβουλίες καλό είναι να συνοδεύονται από διαφάνεια, σχεδιασμό και ευρύτερη συναίνεση. Ειδικά όταν αφορούν δημόσιους χώρους και σημαντικά ποσά.

Από «φιλέλληνας» ως «νίκη με υποχώρηση»

 

Από «φιλέλληνας» ως «νίκη με υποχώρηση» 

Όταν η πολιτική σοβαρότητα διαλύεται στις λέξεις

Τις τελευταίες εβδομάδες, ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης έχει επανειλημμένα απασχολήσει την κοινή γνώμη — όχι για διπλωματικές επιτυχίες, αλλά για τις παράδοξες, αμήχανες, και ενίοτε προσβλητικές δηλώσεις του.

Πιο πρόσφατη, η φράση του σε τηλεοπτική συνέντευξη:

> «Δεν είμαι ούτε φιλοϊσραηλινός ούτε φιλοπαλαιστίνιος. Είμαι φιλέλληνας.»

Το αποτέλεσμα, είναι γελοιογραφικό. Πώς γίνεται Έλληνας υπουργός να αυτοχαρακτηρίζεται φιλέλληνας — δηλαδή ό,τι λέμε για τους ξένους που αγαπούν την Ελλάδα; Η δήλωση  κατέληξε να δημιουργεί αμηχανία και ερωτήματα για το επίπεδο της σκέψης πίσω από την πολιτική.

Ο ίδιος υπουργός, στο παρελθόν, έχει δηλώσει:

«Ας με πουν μειοδότη».

«Και νικήσαμε υποχωρώντας» στην κάσο, αλλοιώνοντας μια από τις πιο σκληρές στιγμές της Επανάστασης — όπου δεν υπήρξε υποχώρηση, αλλά θυσία και ολοκαύτωμα.

Το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό. Είναι πολιτικό και θεσμικό. Δεν μπορεί να παίζει με την ιστορική μνήμη, ούτε να υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών με φράσεις επικοινωνιακής εντυπωσιοθηρίας.

Η εξωτερική πολιτική χρειάζεται αξιοπρέπεια, σαφήνεια και συνέπεια — όχι σλόγκαν.

   Η Ελλάδα εχει ανάγκη από Έλληνες που στέκονται στο ύψος των περιστάσεων — και το δείχνουν όχι με λέξεις, αλλά με έργο.

Ο Πόντος, ο ΠΑΟΚ , και η μεγάλη Ελλάς

Από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, τον Πόντιο ηγέτη που άναψε τη φλόγα της Επανάστασης το 1821 στο Ιάσιο, μέχρι τον Δημήτριο Υψηλάντη, που έδωσε την τελευταία νικηφόρα μάχη στη Πέτρα της Βοιωτίας, ο ποντιακός ελληνισμός ήταν παρών, πρωτοπόρος, θυσιαστικός.

Κι όμως, η ίδια η πατρίδα που σώθηκε χάρη και στους αγώνες τους, καθυστέρησε έναν ολόκληρο αιώνα να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων, ενώ ακόμα και σήμερα στέκεται αμήχανη ή εχθρική απέναντι σε παιδιά της που συνεχίζουν να προσφέρουν.

Ο επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης, ένας απόδημος Πόντιος που επένδυσε στη χώρα, στην οικονομία, στον πολιτισμό και στον αθλητισμό — και ιδιαίτερα στον ΠΑΟΚ — δεν αποθεώθηκε, όπως θα συνέβαινε σε ένα κράτος που ξέρει να τιμά τους ευεργέτες του. Αντιθέτως, βάλλεται από κύκλους συμφερόντων που φαίνεται πως ενοχλούνται όταν ένας Έλληνας της διασποράς έχει άποψη, δύναμη και ανεξαρτησία.

Πόσες φορές θα δούμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται;

Πόσες φορές οι Έλληνες που κουβαλούν την πατρίδα στην καρδιά και όχι στο διαβατήριο, θα πληρώνουν το τίμημα της αγάπης τους;

Αυτοί που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία – οι Υψηλάντηδες – δεν είχαν πίσω τους πολιτικά γραφεία, αλλά ιδανικά και πίστη στο έθνος. Αυτοί που σήμερα επενδύουν στον τόπο, όπως ο Σαββίδης, δεν κινούνται από μικροσυμφέροντα, αλλά από σχέδιο, μνήμη και ευθύνη.

Ήρθε η ώρα να απαντήσουμε συλλογικά:

Θα αφήσουμε την Ελλάδα να συνεχίζει να διώχνει τα άξια παιδιά της;

Ή θα σταθούμε επιτέλους στο ύψος της ιστορίας μας;

Η Ελλάδα δεν σώθηκε ούτε με φραγκοδίφραγκα, ούτε με υποταγές.

Σώθηκε και προχώρησε με γενναίους Έλληνες, όπου κι αν γεννήθηκαν.

Ας τους τιμήσουμε όπως τους αξίζει. Γιατί αυτοί είναι η ψυχή της.

Και κάτι ακόμη:

Ο Πόντος δεν πέθανε. Ζει στη μνήμη, στη μουσική, στον χορό, στη λεβεντιά και στο βλέμμα όσων δεν ξεχνούν.

Ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνο ομάδα. Είναι σύμβολο πίστης, ρίζας και επιμονής.

Και η Ελλάδα;

Η Ελλάδα πρέπει να γίνει και πάλι μια Πατρίδα που δεν ξεχνά, δεν μικραίνει και δεν κυνηγά τους καλύτερους της.

Όχι άλλη σιωπή. Όχι άλλη αχαριστία.

Ήρθε η ώρα να γυρίσει ο τροχός – κ

αι να ενωθεί ξανά το έθνος.