Του Δημήτρη Μυ
Ύστερα από κάθε σχηματισμό κυβέρνησης έρχονται στην επιφάνεια προσδοκίες, όνειρα και επιδιώξεις. Κατά κανόνα οι κοινωνίες αποδέχονται την ετυμηγορία της κάλπης και προσφέρουν μια πίστωση χρόνου για να δουν, να κρίνουν και να επανατοποθετηθούν. Στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, η εποχή δεν ενδείκνυται για όνειρα. Και οι πιστώσεις έχουν στερέψει γενικώς...
Για να ονειρευτεί κάποιος, για να σχεδιάσει και να θέσει στόχους, υπάρχει μια απαραίτητη προϋπόθεση: να έχει έναν στοιχειώδη έλεγχο της δράσης και της λειτουργίας του. Από εκεί ακριβώς ίσως θα πρέπει να ξεκινήσει το έργο της η νέα κυβέρνηση. Να διεκδικήσει τον έλεγχο της δράσης και της λειτουργίας της – κάτι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, στην προκειμένη περίπτωση, καθώς η εξουσία της δεν απορρέει τόσο από την έκφραση της λαϊκής βούλησης όσο από τη διάθεση των πιστωτών.